Извори на меѓународното јавно право се договорите (конвенциите) и обичаите. Но, меѓународното јавно право се однесува на регулирањето на односите меѓу државите, односите во рамки на меѓународните владини организации и на регулирање на определени дејствија кои се однесуваат на основните човекови права и слободи. 

Меѓународното приватно право, пак се однесува на регулирање на определени односи кои настануваат меѓу физичките и правните лица, во кои е присутен странскиот елемент, но, кои имаат приватен карактер. Тоа најчесто се однесува на односи кои се од областа на граѓанското, трговското, семејното и трудовото право.

Koга станува збор за меѓународно право, извори на правото се меѓународните договори, а не внатрешните одредби. Затоа меѓународните договори, нивната содржина и суштина, не можат да бидат пропишани со внатрешните одредби. Единствено нивната ратификација се пропишува со внатрешни одредби. Поради тоа не можеме да говориме за меѓународни договори пропишани со закони, кои претставуваат одредби кои се однесуваат само на определена држава.

Во нашиот систем договорите се склучуваат усно, писмено, или со конклудентни дејствија. Договорот со конклудентни дејствија се склучува на начин што се преземаат дејствија кои јасно покажуваат дека постои волја за склучување на договорот. Наједноставен пример за тоа е давањето пари во автобусот, а добивање билет за возење за возврат, без ништо да се говори. Доколку за некои точки не е нешто договорено, страните можат дополнително за истото да се договорат по пат на некоја од формите за склучување на договор. Доколку за нешто не се договорат, а правото кое се применува е македонското, тогаш за нештата за кои не се договориле, ќе се применува македонското право. 

Не сум правен експерт, но порано ваквиот договор кај нас се нарекувал "преќутен договор". Можеби  денес да се нарекува подруго.