Мислам дека е важно да се праша човек: што ќе се случи ако не успеам. Ако доживеам неуспех. Тоа е соочување со стравот....Ќе мислат моите колеги или пријатели или фамилија или публика (ако се работи за јавни личности) дека не сум доволно добар, компетентен, познавач, стручен, интересен, ќе излезам глупав, смешен, неспособен, идиот, будала....Јас смилам дека зависи од ситуацијата, од случајот, а различни случаеви има  бескрајно многу!

 

Ако знаеш која ти е целта, по патот кон неа може (и најчесто е така) да има препреки. Неуспехот е една од нив. Нема да успеам да истрчам 100м за 10 секунди. Па што. Ако не успеам денес, ќе се обидам утре. Ако не успеам утре, ќе успеам задутре.

Упорност. Страст, љубов и жив интерес за она што го правиме е потребен. Ризикот е составен дел од сето тоа. Без ризик успех дефинитивно нема.

Се има минлив карактер. Така и неуспехот. Така и успехот! Гледајте ги спортистите во еден фудбалски натпревар: ќе го утне голот, а го гледа цела планета. И не очајува и не се депримира што утнал гол, бидејки нема време, а и публиката, повеќе-милионска, не го мрази поради тоа, туку само го забележува, но МНОГУ БРЗО го заборава тоа, бидејки играта (животот) тече понатаму, кон нови голови, цели, нови успеси...

Оној кој е стручен ќе знае секако да ја цени мојата стручност, па и да потфрлам.

Оној кој ми е пријател ќе ми остане пријател па и да згрешам понекогаш.

Оној кој ме љуби (партнер или родители), ќе ги прифати и моите мани и грешки, бидејки никој не е совршен...

Така да, треба човек само со себе да расчисти што му е важно, да му погледне на неуспехот во очи, и да види дека тоа всушност воопшто не е страшно. Навистина.

a tretiod od karti go zaboravas:)

Лузерите се оние кои се плашат од ризикот да не потфрлат. Затоа тие најчесто не се ни обидуваат и се губитници по дифолт. Односно во самиот старт. А својот страв го камуфлираат со разно-разни „рационални“ и „логични“ објаснувања.

Кој има храброст да го види сето тоа, е на патот кон успехот, во било што, кога и да е.