Она што недостасува во локалната приказна се елементи за конституирање на колективното Супер Его. Генерално, во локалнава култура него или го нема или речиси воопшто не функционира.

Кога ќе зачнете муабет како никој не ги почитува законите и прописите, тоа е пример за отсуство на колективно супер Его, кое (би) треба(ло) да наложи вредносен систем и соодветна пракса во која ќе се почитува редот и поредокот на едно општество. Не, тоа кај нас го нема, или е толку минорно или маргинално што само како ситуациона отстапка го потврдува правилото за негова отсутност. 
Кога ќе спомнете висока корупција, тоа е показен доказ дека нема Супер Его и негови произлезни вредности кои барем во пристојна мера би ги одвратиле или намалиле ефектите од оваа крајно вирулентна општествена појава. 
Кога ќе спомнеш леснотија со која политички партии негираат Уставен суд, тоа исто е доказ за нарушено или колабирано Супер Его кое нема никаков ефект на поставување систем кој од повисока инстанца би ја регулирал или координирал општествената реалност.

Кога ќе спомнеш верски високодостојници, од сите религиозни провиниенции, како масовно дезертираат од својот духовен Закон за да се нурнат во материјалниот Матрикс, јасно ти е дека и врвниот супра-модел во функција на Супер Его веќе не е доволен за да си ја смениме локалната свест во тој поглед.

Кога ќе разгледаш зошто е толку важна улогата на конгломератот „меѓународна заедница“ која ќе извршува улога на Супер Его во одредени фази и ситуации, повторно ни станува јасно дека Супер Егово брату „don’t live here anymore“Кој е лекот за ваквиот супер-его дефицит? Иако не сум трениран психо-аналитичар, можам со сигурност да кажам дека форсирањето наметнати тоталитаризирачки модели како обид за спас на општеството не е решение. О не, никако. Како што покажува и самата реалност, моделот на наметнување, без разлика дали е тој канализиран преку образование, медиуми, административен апарат, надворешен авторитет, и така натаму, само ги реактивира рефлексите на колективот кој ги одбива и пародира овие наметнатости. Лекот е едноставен, нудење модели и нивно постапно природно усвојување од самото општество. А модели колку сакаш, тие никогаш не биле проблем, проблемот бил во тотализирачката логика на културните и општествени вредности.