Испечати | Затвори го прозорот

Македонски литературен кружок Испечатено од: IDIVIDI forum Категорија: Македонија и Свет Име на форумот: Историја Опис на форумот: Александар, Кирил, Самоил, Мисирков, Делчев URL: http://forum.idividi.com.mk/forum_posts.asp?TID=22944 Датум на принтање: 12.Декември.2024 во 11:27 Верзија на софтверот: Web Wiz Forums 10.03 - http://www.webwizforums.com Тема: Македонски литературен кружок Постирано од: mungos80 Наслов: Македонски литературен кружок Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 19:50 Во чест на храбрите Македонци Македонскиот литературен кружок во Софија претставува една од најмаркантните пројави во литературно-културниот континуитет и во развитокот на македонската национална свест воопшто. Тој е директно продолжение на националната мисла што се изрази во Словеномакедонската книжевна дружина на Ѓорѓи Пулевски (1888) и Младата македонска книжовна дружина во Софија (1890-1892), во ученичката дружина Вардар (1893-1894) и Македонскиот клуб со читателите во Белград (1902) и пред се' во Македонското научно-литературно другарство (1902-1917), словеномакедонското национално-просветно друштво Свети Кирил и Методиј (1912-1913), руско-македонското благотворно друштво Св. Кирил и Методиј (1913-1914) и Македонскиот револуционерен комитет (1917) во Санкт Петерсбург. По Првата Светска војна во новонастанатите историски околности истата идеја најде автентичен израз во активноста на ВМРО (Обединета) (особено во периодот 1930-1936), поспецијално во Литературниот кружок на Кочо Рацин (1931-1932) и МОРО (1933-1934) во Скопје и во културно-просветното друштво Вардар во Загреб, Белград и Скопје (1935-1937), како и во македонскиот народен сојуз во САД и Канада (1930-1945) и македонските прогресивни групи во Аргентина (1935-1945) со сите активности и печатни периодични и други изданија. Македонскиот литературен кружок беше формиран во почетокот на август 1936 година при Редакцијата на весникот Македонски вести во Софија, но по укинувањето на весникот и прогонот на редакторите, работеше илегално под името Македонски публицистички кружок Нација и култура (1937-1938). Од есента 1938 па се до почетокот на 1942 година се развиваше една богата литературно-културна, национално-политичка и општествено-револуционерна дејност на веќе стабилизираниот полуилегален Македонски литературен кружок во Софија што го водеше раководно тело на чело со познатиот поет и македонски национален деец и револуционер Никола Јонков Вапцаров. Активноста на Кружокот се развиваше континуирано и ангажирано на однапред насочени и подготвени редовни неделни состаноци, но и на разновидни неформални средби, каде што се читаат и се оценуваат литературни творби и компетентно критички се разгледуваат новите подготвени збирки песни, раскази, репортажи, есеи и трактати на членовите, како и на веќе објавени литературни дела од Македонци (на македонски или на друг јазик) независно од местото на издавањето. Некои од овие материјали се зачувани интегрално или фрагментарно. Знаменит остана воведниот реферат на Никола Вапцаров на првиот, обновувачки состанок на Кружокот (октомври 1938) што потоа беше вообличен во познатата негова песна - поема „Доклад“ (реферат). Овој текст во извонредната форма во 1963 година се наоѓаше во Домот, музеј Никола Вапцаров, но брзо по нашето прочитување (од сината тетратка) беше засолнат во депото на тогашниот Централен партиски архив на ЦК на БКП во Софија и дури на 15 февруари 1995 година, во весникот „Литературен форум“ беше објавен според еден нецелосен и на крајот фалсификуван препис што го направил Николај Шмиргела во 1994 година. ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Коментари: Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 19:51 Бликната љубов Речиси истите зажарени национални мисли и чувства кон родната земја и татковината, Антон Попов рафално ги нафрлува и во репортажата Над Пирин облаците се згуснуваат, објавена во Литературна критика. Кружочниците се качуваат на врвот Ел-Тепе, па авторот возбуден меѓу другото опишува: Жедно, немо и возбудени сме ги впиле очите во тој топол роден простор. Кој има власт очиве да ни ги натера помалку да искрат љубов кон оваа земја? Кој ја имаа таа власт што да ни ги задржи усните да не ги изговорат зборовите на клетва, на :борба, на верност?... Да ни забрани да го паметиме херојското и големо минато на својот народ и :бескрајно да го сакаме неговиот комитски епос? Не! Никој! Никогаш! Зашто тоа не е ничија земја, туку просто македонска земја, наша татковска земја, земја на рибарите покрај Егеј, на селаните, на рајата, на работниците, на сите македонски луѓе. Во рамките на програмските начела и Статутот на Кружокот, во 1940 година често се распишуваат конк*рси на македонски теми, па така се напишани Вапцаровите песни Земја, Крали Марко, Илинденска, незавршената поема Илинден и други, но се земаат и конкретни обврски: Да се прочита се што е напишано за Делчев со белешки, и Да се прочитаат сите книги од Милетич Спомени. Се земаат и обврски секој член да напише определен број стихови и проза (раскази и репортажи) од македонската историја. Но веројатно најамбициозниот потфат го прават со подготовките за објавување една антологија на македонската литература, за која последниот славист - професор на Софискиот универзитет Симеон Русакиев, специјално поканет на заседание на Кружокот, во своите спомени сведочи: Другарите од Кружокот имаа задача да го разгледаат прашањето за издавањето на една антологија на македонската национална литература. Во таа антологија се проектираше да бидат вклучени литературни творби од времето на Кирил и Методија до нашите дни. Прашањето беше поставено вонредно сериозно и за него се искажаа сите членови на Кружокот, се заврзаа спорови, се искажуваа различни мислења. На тоа заседание Вапцаров направи основно искажување. Тоа што го чув од него, а исто така и од некои други членови на Кружокот ми направи вонредно силен впечаток. Вапцаров зборуваше за македонскиот народ, за неговата ослободителна борба, за неговата национална култура и литература, за неговата иднина... Вапцаров зборуваше спокојно, но со внатрешен немир, со страст, со ретка убедливост, со чувство на патриот-интернационалист. Пребродувајќи го тешкото историско минато на Македонија, тој се озаруваше кога зборуваше за нејзиното ослободување. Во името на светлата иднина тој ја истакнуваше неопходноста за борба против шовинизмот на бугарската и југословенската буржоазија. Во своето искажување за македонскиот јазик тој зборуваше за одамнешната книга на Мисирков што го постави за првпат прашањето за македонскиот јазик, зборуваше за Кирил и Методија, Климент Охридски, попот Богомил, Кирил Пејчиновиќ, Јоаким Крчовски, браќата Миладиновци, Григор Прличев и други. Треба да си признаам дека јас не се покажав особено полезен на заседанието на Кружокот. Напротив. Тоа што го чув од присутните и особено од Вапцаров направи коренит прелом во моите филолошки разбирања... Од тоа време во врска со ова прашање се зачувани (во две верзии) и белешките на Михаил Сматракалев, но тие се однесуваат за зборник од литературни творби на современите македонски писатели (во едната белешка 9, а во другата 12 автори): ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 19:54 Името и презимето на Ангел Жаров (литературен псевдоним на Михаил Сматракалев), пројавен член на Македонскиот литературен кружок во Софија и еден од најголемите соработници на литературното гласило ’Македонски вести‘, (Софија 1935/36) нема да го сретнете во ниеден бугарски литературен прирачник, речник или каква и да е енциклопедија, иако тој пишувал исклучиво на бугарски јазик, а својот живот го поминал во Бугарија! Доведен во ова средина како бегалец во екот на Втората балканска војна (1913) на тригодишна возраст, тој се ангажира во редовите на македонската емиграција во Софија, пројавувајќи се во областа на поезијата, расказот, критиката и есејот, а особено во Македонскиот литературен кружок на Вапцаров, помеѓу 1938-1941 година. За жал, ете, без оглед на степенот на вредноста препозната во неговото пишување, поради верност кон земјата од која потекнал, бидува долги години прогонет, оспоруван, премолчуван. Тој претставува еден илустративен пример за таканаречените писатели со две татковини, чија судбина како да се прекршила на морален план толку многу што обете татковини лежерно го подзаборавиле, го маргинализирале!“ Овие оцени изречени од академик Гане Тодоровски ќе ја кажат сета вистина за овој голем Македонец, кој поради своето национално определување и постојаната борба што ќе ја води за македонската вистина во Бугарија, таму каде што е најтешко човек јавно да каже дека е тоа, ќе биде лишен од сите привилегии што ги уживаат луѓето со неговиот интелектуален капацитет. Сматракалев никогаш не отстапи ни педа од своето национално убедување кое заедно со Вапцаров и многу други македонски дејци ќе го манифестираат на средби во Софија на Македонскиот литературен кружок во годините непосредно пред војната. Сматракалев жестоко полемизира против сите тие што ги негираат Македонците и ја протежираат бугарската шовинистичка доктрина. На една дебата за македонската нација што се водела во Софија во февруари во 1946 година, која на македонската јавност и' стана достапна неодамна по објавувањето на книгата „Македонската емиграција во Бугарија 1944-1950 година“ од академик Иван Катарџиев ќе рече дека повеќе Македонци кои претендираат дека се македонски патриоти тоа прашање го поставуваат непатриотски и дека еден патриот не може да има никакви дилеми дали постои или не постои македонската нација. „Македонската нација е крупен факт што го гледаме пред нашите очи. Таа се развива и расцутува. Не само што ја признаваме ние туку цел свет ја признава. Официјално, македонската нација се призна уште во г. Јајце од Советскиот Сојуз, Англија, Америка и од сите прогресивни народи. Во оваа положба, да го негираат овој факт, овие Македонци кои претендираат дека се македонски патриоти, најмалку да се посомневаат во овој факт, тоа за мене значи дека тие не се македонски патриоти“, ќе рече Сматракалев. Во полемичката расправа со луѓето што застапуваат пробугарски ставови тој подвлекува дека Гоце Делчев и неговите другари се бореле со голем стремеж македонскиот народ да си изгради своја самостојна држава, а тоа означува дека тој се чувствува како нешто одделно од бугарскиот народ и од бугарската држава, а тоа значи дека се чувствува како одделна нација. На забелешките на неговите противници дека многумина револуционери велеле дека се Бугари, Сматракалев ќе одговори. „Претставете си една картонска кутија на која пишува ’Бугарин‘, а што има во кутијата не ве интересира. Ние, за разлика од вас, го фрламе картонот и се интересираме за суштината што е во него. Не гледаме што пишува на капакот од сандакот, туку го отвораме и внимаваме што има внатре“, ќе објасни Сматракалев. Притоа, тој како поткрепа на тие тврдења ќе ги изнесе искажувањата на Јане Сандански, кој во 1905 година на своите другари ќе им советува „дека треба да се работи да се разбуди сознанието на масите дека се тие самостоен народ, дека имаат право на слободен живот, дека треба да се борат за изборување на својата слобода без да се потпираат на туѓа помош, бидејќи тие кога би дошле да ги ослободат, всушност ќе дојдат да ги заробат“. По ослободувањето на Македонија, Сматракалев ќе сака да дојде во Скопје да и' помогне на младата држава, зашто е свесен дека и' требаат млади школувани кадри, но очигледно тогашното македонско раководство на Македонците што доаѓале од Бугарија ќе гледа со недоверба. Во 1946 година на една средба со Лазо Колишевски заедно со Кирил Николов ќе му ја пренесат таа негова желба. „Не' прими многу љубезно. И започнавме разговор. Му кажавме што работиме во емиграцијата и за нејзиното безрезервно расположение во корист на Македонија. На крајот му ја кажавме нашата желба: да дојдеме да работиме во корист на младата република. Тој без да размисли и да се праша себеси што да ни одговори, природно ни рече, оти тоа го сакат и тие и така ќе биде. Му рековме, оти ќе треба да решат каде да не' испратат да работиме, зашто имаа претстава за нас и за нашите можности. Откако се вративме, попусто очекувавме повик за работа. Сите велеа ќе биде, но ништо позитивно не се случи. И ние, се разбира, останавме во Софија, а потоа по решение на ЦК на БКП заминавме за Неврокоп“, пишува Сматракалев по средбата со тогаш првиот човек на Македонија. Тој вели дека односите на тогашното раководство на младата држава спрема Македонците во Бугарија, најблаго кажано, биле резевирани. „Кога еднаш Павел Шатев веднаш по 9 септември 1944 година со автомобил дојде да ме кани за заменик-министер на правосудство, јас се согласив, но тој не ги имаше прашано големците и кога се вратил и ги прашал, тие му откажале“, пишува во своите спомени Сматракалев, кој тогаш бил дипломиран правник. Навистина, македонската власт еднаш му предложила да дојде во Македонија и да го води филмот, но не се согласил, зашто, како што вели, никогаш не се занимавал со филмско производство, а и не верувал дека ќе си достојат на зборот. „Не ме прифатија само мене, но и Киро Николов, Абаџиев и Митко Зафировски ги примија, но тие од Бугарија избегаа демонстративно. Кога се распламтеа расправиите меѓу нас и Југославија, кога се анатемисаа Југославија и нејзиното раководство во Информбирото, работите сосема се растурија и дури и не помислував да одам во Македонија. Мислев, оти таму ќе ме сметаат за информбировец и ќе ме проследуваат“, истакнува тој. Македонската јавност за делото на Михаил Сматракалев долги години не знаеше речиси ништо. По објавувањето на неговите трудови од д-р Васил Тоциноски ќе се дознае колку голем Македонец бил тој, колку жртвувал и колку му било тешко да опстојува на македонските позиции. Како повеќемина Македонци во Софија, и тој можеше да згази врз сопственото човечко и национално достоинство, да каже дека е Бугарин и сите проблеми на кои наидувал во државата, која никогаш не го прифати, ќе исчезнеле. Но тој си остана Македонец се' до смртта. Почина во 1998 година. На неговиот погреб ќе дојдат малку луѓе, само тие што му беа искрени пријатели и почитувачи на неговото дело. Неговото семејство ќе нема доволно пари да му купи гробно место на софиските гробишта, па ќе мора да го кремира и да го смести во еден мал бетонски саркофаг и да го постави во редицата на анонимните и сиромашни софијци. Македонската држава не направи ништо да му помогне на семејството да биде погребан подостоинствено, ако ништо друго да има свој гроб за да можат Македонците на годишнините од смртта да му оддадат почит и да положат цвеќе. ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: чоли Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 19:57 Мунгосе, отново те поздравувам за отварането на таа тема.Интересна е...Има место да спорим. Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 19:59 Никола Јонков Вапцаров (бугарски: Никола Йонков Вапцаров) бил македонски писател од Бугарија , роден во Банско, Пиринска Македонија, Отоманска Империја, (денес Бугарија) на 24 ноември 1909, а починал на 23 јули 1942 во Софија, Бугарија. Тој бил член на Сојузот на бугарските писатели. Никола Вапцаров бил најсилен поетски талент меѓу Македонците кои создавале на други јазици, освен македонскиот. Неговата единствена стихозбирка со наслов „Моторни пѣсни“ содржи 20 песни напишани на бугарски јазик. Нему му е доделено едно од видните места во бугарската литература, иако тој самиот и во животот и преку својата поезија недвосмислено изјавувал дека е Македонец и дека ништо друго не би можел да биде и покрај тоа што создавал на бугарски јазик. Неговата поезија е изразито патриотска, социјална, револуционерна и хуманистичка. Вапцаров е роден во Банско во Пиринска Македонија во 1909 година во семејство кое било посветено на македонското ослободително движење. Неговата мајка била учителка и со самите нејзини контакти со месното население се вклучила во ослободувањето на Македонија. Завршил основно училиште и шести клас гимназија во Разлог. Тој тогаш го прекинал образованието во гимназијата и се запишал во Морнарско-машинското училиште во бугарскиот пристанишен град Варна, каде се сретнал со марксистичко-ленинистички кружок и станал активист на кружокот. Овде го публикува своето прво поетско дело - стихотворбата „Кон светли идеали“. По завршувањето на школувањето во 1932 Вапцаров станал машински техничар, отпрвин на еден брод со кој патувал по северниот брег на Африка. Поради ограничената комуникација со луѓе тој ја напуштил таа служба и се вработил во селото Кочериново како техничар во фабрика за хартија и мукава. Во 1933 година бил тепан од страна на функционери на ВМРО поради неговите политички дејствувања. Нешто потоа на патот од Горна Џумаја за Кочериново бил извршен и неуспешен атентат врз него, поради што Никола напишал писмо до Ванчо Михајлов, прашувајќи го зашто сакаат да го убијат. Овој настан подоцна ќе ја инспирира стихотворбата „Песна“. Поради фактот што тој бил марксист-ленинист, се заложил да ја пропагира идејата за класен преврат, но ова не било добредојдено за бугарските власти кои почнале да го притвораат, распрашуваат и малтретираат Вапцарова за таа заложба. Како додатен проблем, покрај тие од страна на бугарската власт, Вапцаров добил отказ од фабриката каде работел. По отказот од фабриката Вапцаров се вработувал повеќе пати и повеќе пати се здобивал со откази. Така тој работел како машинист во парна мелница, а потоа како ложач во локомотива. Неговите промени на работа потрајале подолго време. Со секоја акција на бугарската полиција против него, кај Вапцаров се разгорувала реакцијата против постојаниот капиталистичко-фашистички систем. Вапцаров, покрај основната работа за егзистенција, се занимавал со книжевна дејност. Тој е еден од организаторите на „Македонскиот литратурен кружок“ во Софија. Од самите членови бил сметан за „срж“ на кружокот. Тој се занимавал со поезија, пишувал критики и бил еден од организаторите на списанието „Литературен критик“. Во тој временски интервал (1936-1942) Вапцаров ги создал најзначајните стихови. Колку што е активен во непосредната револуционерна работа, исто толку е интензивен и во својата литерарна дејност: во 1940 година ја издава својата прва и последна поетска збирка „Моторни песни“. Никола Вапцаров бил против фашизмот и неговите политички заложби биле настроени против таа идеологија. Раководителот на пиринското партизанско движење, Никола Парапунов, го поканил да им се приклучи во раководството на движењето, ценејќи ги неговите диверзантски и разузнавачки акции врз важни објекти со кои се служеле фашистите во Бугарија. Вапцаров ја прифатил поканата, но не добил дозвола од раководството на Централниот комитет на Бугарската работничка партија (комунисти). Вапцаров таа постапка не можел да ја разбере па продолжил со диверзантските акции. Во 1940 собира потписи низ Пиринско во тнр. „Соболева акција“. Затоа е уапсен, суден и интерниран во Годеч. По враќањето од Годеч (септември 1941 г.) зема учество во саботажи против германските војски, снабдување со оружје, набавка на документи и соби за илегалци. Како соработник на воената организација на БКП набрзо бил фатен од бугарските власти, а заедно со него биле и Македонците Атанас Романов и Антон Попов. Под притисок на своите роднини, Никола напишал молба за помилување, која гласела: „До Негово величество царот - Софија Осуден сум на цмрт со стрелање кривичен закон дело нр 585 Софиски военополски суд. Молам пресудата да биде заменета со доживотен затвор. Никола Иванов Вапцаров. Централен затвор”. И покрај тоа, на 23 јули 1942, македонските писатели Никола Вапцаров и Антон Попов биле стрелани во дворот на една софиска касарна од страна на бугарските власти. По промената на односот на БКП кон македонското прашање, комунистичката власт во Бугарија ќе се обиде да го искористи талентираниот писател за зацврстување на сопствениот авторитет, при што во 1963 година ќе бида изработен фалсификат на партистки протокол за божемно членство на Никола Вапцаров во партиската организација на БКП во село Стоб. Посмртно е добитник на почесната Меѓународна награда за мир во 1952 година. Книжевна дејност За време на својот живот, Вапцаров објавил само една збирка поезија под наслов „Моторни песни“. По паѓањето на фашизмот во Бугарија била објавена збирката „Антологија“, како и книгата за деца „Пролет“. Делата се напишани на бугарски јазик бидејќи родниот крај на Вапцаров, Пиринска Македонија, бил анектиран од Бугарија и својот живот го поминал во Бугарија. Неговите дела се преведени на македонски јазик. Првиот циклус во збирката „Моторни песни“ е насловен „Песни за човекот“ и во него се обработуваат проблемите на работникот и на обичните луѓе. Тука се издвојуваат песните „Спомен“, „Писмо“, „Песна за човекот“ и други. Вториот циклус носи наслов „Песни за татковината“. Преку песните во овој циклус, Вапцаров се претставува како патриот- Македонец, најмаркантно преку песните „Земја“, „Татковина“, „Ајдутска“, „Илинденска“, „Крали Марко“, „Мајка“, „Песна“ и други. Третиот циклус во збирката, насловен „Песни за една земја“, се однесува на Шпанската граѓанска војна. Песната „Земја“ Една од најмаркантните песни на Вапцаров е песната „Земја“, покрај песната „Илинденска“. Оваа песна е дел од првиот циклус на патриотски- македонски песни и во неа според македонските научници Вапцаров најотворено ја изразува својата национална припадност и својата татковина Македонија. Во песната дава поетска слика за делови од својата татковина потенцирајќи ги Пирин, Охрид и Егеј. И покрај фактот што живее во Бугарија, во песната го изразува чувството дека Бугарија не можел да ја чувствува за своја татковина. Според бугарските научници во песната Вапцаров не искажувал политички или етнички ставови. Во писмо до неговата мајка Вапрацов јасно кажува јасно која е „неговата“ татковина и Пирин како дел од таа. Песната „Илинденска“ Во песната „Илинденска“ Вапцаров се јавува како обвинувач против оние што го дигнале Илинденското востание предвреме, иако свесни дека не е доволно организирано, нема да успее и дека потоа би имале „морално“ право да докажуваат дека без „братската“ помош, без воената интервенција од бугарска страна, македонскиот народ не би можел да се ослободи. Според Вапцаров, сторена е „сотонска вина“ кон тој народ, но историјата ќе го каже својот суд. И самиот Гоце Делчев бил против предвременото кревање на востанието. Но него го ликвидирале со посредство на предавници и тука веќе ништо не можело да се стори. Гласачката машина на софискиот двор се наложила. Поентата на песната е јасна: дека Македонците ја сакаат слободата, издвојувана со сопствени сили, онака како што ја замислувал Гоце Делчев; сè за слободна Македонија. Реферат Значајно место во неговата оставнина претставува и рефератот напишан за основачкото собрание на Македонскиот литературен кружок. Оригинален и самокритички, тој има за цел да ги покаже вистинските патишта на постоењето и патот на писателот, на литературата која толку многу му е потребна на македонскиот народ. Постојано споменуван и уважуван како посебно значаен труд не само за Вапцаров, туку и за македонската литература воопшто, неговата целина останува долго време непозната. Прв пат мали делови и почетните реченици ги соопштува Блаже Ристовски во 1963 година, но поопширно во студија во следната 1964 година, кој имал можност да потѕирне во тетрадка 33 во музејот „Никола Вапцаров“ во Софија, заведен како „Доклад от Никола Вапцаров върху Македония и задълженията на писателите-Македонци към нея, които трябва да следват революционните идеи на Гоце Делчев и Даме Груев“. Прв пат интегрално е објавен во книгата на Михаил Сматракалев „Македонскиот литературен кружок“. По политички причини, наскоро по неговото прво делумно објавување, рефератот е повлечен од Архивата на Домот-музеј и ден денес е недостапен за истражувачите, со исклучок на тесен круг бугарски научници. Во Бугарија рефератот е објавен прв пат дури во 1995 година.. Тоа ќе даде повод Вапцаров да биде прогласен за негатор на бугарскиот јазик и проводник на македонизмот. Мисли на Никола Вапцаров „Ние сме Македонци. Затоа и нашето творештво треба да биде во служба на македонската кауза“ —Никола Вапцаров, „Реферат“, 1938 „Никаде нема поубава од нашата Бугарија, мамо. А нашиот Пирин со ништо не може да се сравни“ —Никола Вапцаров Чествување на 100 годишнината од раѓањето на поетот По повод 100 годишнината од раѓањето на Никола Вапцаров, Друштвото на писателите на Македонија и Институт за македонска литература, одржа свечен собир, со кој ја одбележале 100-годишнината од раѓањето на поетот Никола Јонков Вапцаров, чија поезија е преведена на многу јазици во светот. Амбасадата на Република Бугарија во Македонија и Културно информациониот центар на Република Бугарија во Република Македонија исто така организираат „Вапцарова вечер“. Фамилијата и Никола Значајно е дека изјавите на фамилијата за него се во голема зависност од политичката состојба во Бугарија. Така за време на судскиот процес, мајка му Елена напишала молба до царот Борис ІІІ „Ваше величество, младите години си ги дадов за Бугарија, залакот од устата и оној на децата го делев со сите апостоли за слободата на Бугарија .... Мојата молба е милост, милост, Ваше величество, дарувајте му го животот, преземам одговорност дека ќе се потрудам да му влијајам, дека тој ќе стане добар Бугарин“ (15 јули 1942 година). Во две други молби до министерот за одбрана исто така се заложува дека „Тој ќе стане добар Бугарин и своите сили и способности ќе ги положи пред олтарот на својата Родина. Во очајните обиди да го спасат неговиот живот, сестра му Рајна ќе оди дури подалеку во својата молба до царот: „Мајка беше вистинска Бугарка и за неa родината беше најскапото нешто. Таа сакаше да ја види слободна од „Дунав до Егејот бел, и од Албанската пустина до Црноморските води“. И сега кога срцата на сите се радуваат, мојата мајка не може да се радува, оти нејзината мечта се остварила, бидејќи нејзините двајца синови се обвинети како комунисти.“ Неколку години подоцна, за време на културната автономија во Пиринска Македонија, при средба со македонски писатели Елена Вапцарова ќе изјави „Најпосле дочекав да се сретнам со македонски писатели, колеги на мојот Кољо. И тој со нив ќе дојдеше ако беше жив, но го убија крвниците... Некои после ослободувањето, ме прашаа - чиј поет е тој? Одговорив со неговите зборови: „Над мојата земја в небото се опира Пирин, и мурите в бури илинденски приказни пејат, над Охрид лазурот е просторен и син, а уште надолу е светлиот брег на Егејот” Секако, поетот не може да поседува со тапија, но ако постои тоа, во тој случај тапија ќе бидат неговите стихови.“ Дваесет години подоцна, кога политиката на Бугарија кон македонското прашање е целосно сменета, Елена Вапцарова во откриено писно ќе протестира против преводот на македонски јазик на неговите стихови : „     Сакам да го споделам со читателите на весникот моето искрена огорченост од некои писатели-журналисти на Скопје. Одамна се вознемирувам, но во името на добрососедските односи молчев. Пред повеќе години во Варшава се прегрнавме со мајката на Зоја и Шура Космодемјанскаја и си дадовме ветување, дека ќе бидеме во првите редици на борбата за мир, за да нема други како нас, и затоа молчев, а сега ќе извикам цел свет да ме чуе: Родината на Вапцаров е Бугарија, во која тој работи и умре. Кога излезе тоа глупавото известие, дека ги превеле стиховите на Вапцаров на неговиот мајчин јазик, бев во чудење. Дали има во историјата таков поет, кој пишувал свои стихови на туѓ јазик и потоа туѓите луѓе да му ги преведуваат на неговиот мајчин јазик! Тоа го пишувам јас, мајката на поетот, со својата немоќна рака. Елена Вапцарова “ Братот на Никола, Борис, градил успешна кариера како комунистички функционер и целосно ја следил политиката на БКП, вклучително и во однос на македонското прашање.Неговите деца Маја и Никола на ист начин го продолжуваат искачувањето кон тоталитарната елита. Падот на нивната злоупотреба со името на Никола Вапцаров за корисни цели ќе заврши со уништување на неговиот гроб во повеќемесечен скандал ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:01 Антон Николов Попов (Попово маало, село Игуменец (денес Гега), Пиринска Македонија, Бугарија 20 октомври 1915 - Софија, 23 јули 1942), македонски револуцонер, публицист, писател, познат активист на БКП и учесник во илегалниот отпор против фашистичкиот режим во Бугарија. Неговиот прадедо поп Стојан се доселил од Берово. Тој, како соборец на Иљо Малешевски и учесник во Кресненското востание, бил убиен од Турците. Истата судбина го снашла и дедо му Костадин Попстојанов, војвода на чета, заедно со неговите двајца браќа. Татко му, учителот Никола Попов, зема активно учество во револуционерните борби, и во 1922 г. бил обесен од разбојниците на Алеко паша. Живот Основно образование завршил со своето родно село, потоа продолжил во гимназијата во Самоков. Заради учество во ученички марксистички кружок и ширење на марксистички идеи сред учениците на гимназијата бил исклучен и принуден да го продолжи своето средно образование во Неврокоп, каде и го завршил во 1933 година. Не можејќи поради материални тешкотии да продолжи на факултет, станал учител во Гега и за кусо време создал интернат за 100 сиромашни деца во селото. Немајќи можност да ги разгрне своите интелектуални сили во својот крај преминал во Софија. Таму работи како журналист. Тој е еден од основачите на Македонскиот литературен кружок, формиран во 1938 година. Во тоа време ја напишал статијата „Дали постои македонска нација“, во која со научни доводи дава образложен позитивен одговор. Антон Попов бил член и на Бугарската комунистичка партија (БКП). На почетокот на мај 1941 година е мобилизиран во 25 пешадиски полк на Беломорието. По нападот на Германија врз СССР заедно со Никола Вапцаров стануваат членови на Воениот центар кај ЦК на БКП, каде пројавил вонредна активност. Двајцата се провалени и уапсени од бугарската полиција, осудени на смрт и стрелани на 23 јули 1942 на софиското гарнизонско стрелиште. Творештво ”Беснееја на македонската земја разни господари. Срби, Турци, Грци, Бугари...Тогаш, од македонската нива сите тие береа. До денеска само на еден правото не го признаа. Правото на Македонецот да ја ора својата земја и единствено тој да го бере плодот од својата нива. Стариот господар на таа земја, правото на големиот македонски дух-не беше признат. Историјата на човештвото е полна со неправди... ...Кој ги инспирира настојувањата да се избрише македонското сознание, македонското име,- да не го признаваат правото на македонскиот народ да биде господар и чувар на својата родна земја?... Кој ги поттикнува нивните свирепи мерки, нивното цврсто решение? Кој ги поддржува и оправдува нивните настојувања-плен на угнетување да бидат нивните славјански браќа?” (Извор: Антон Попов „Дневник“, Млада Македонија, 1938 г.). ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:01 Коле Неделковски (роден како Никола Крстев Неделков; 16 декември 1912 – 2 септември 1941) е истакнат македонски поет и револуционер помеѓу двете светски војни. Роден е во селото Војница, близу до Велес, на 16 декември 1912 година во сиромашно земјоделско семејство. Гимназија завршил во Велес, но морал да го прекине образованието, поради недостаток на пари. Заминал во Скопје во потрага по работа и го посетувал трговското училиште. Поради неговата револуционерна активност бил прогонуван од великосрпскиот режим, поради што во 1933 година пребегал во Бугарија. Во 1938 година на страниците на „Илустрација Илинден” објавена е неговата прва песна „Стојан војвода” („Стојан на Ордановци”). Една година подоцна во Македонскиот книжевен кружок другарува со Никола Вапцаров, Антон Панов, Ѓорѓи Абаџиев, Венко Марковски и други македонски револуционерно-книжевни дејци. Кон крајот на 1939 година ја издава својата прва стихозбирка „М'лскавици”, со која го поддржува трендот на пишување македонска поезија со македонска тематика и употреба на македонски јазик. Во 1940 година станува член на диверзантска група „Млади антифашистички борци”. Во август 1941 година излегува од печат неговата втора книга „Пеш по светот”. Само десет дена подоцна, на 2 септември 1941 година, Коле Неделковски го завршува својот живот, при обид на бугарската полиција да го уапси во станот во кој живеел. Останува неразјаснето дали бил фрлен од полицајците или самиот скокнал преку прозорецот на неговата соба. Сведоците на настанот потврдуваат само дека слушнале експлозија на бомба во зградата, а потоа виделе како Неделковски паѓа на плочникот. По Втората светска војна, на местото на настанот е поставена спомен плоча, која подоцна исчезнува. Коле Неделковски е еден од најреволуционерните поети во македонската литература. Неговата песна Глас од Македонија е една од најпознатите револуционерни песни во македонската литература: Глас од Македонија О, трајте, трајте, тирани недни! Доста се тија лаги и злоба - пакосен глас од устите гадни над мојот народ у секоја доба. Та ете веќ векови цели писка и стенка од волци гости - за брата вијат кој да го дели за да му глода сувите коски. Па нека сега сам да си реши со своја волја судба и сева, в животот еднаш сам да се теши, д'издигне славно свој род без врева. Та Шар и Пирин дружно да викнат родната песна в небеса темни и бурниот Егеј - на век да плиска тешкиот глас на новите химни. ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:03 Вениамин Миланов Тошев, познат под псевдонимот Венко Марковски (Скопје, 15 март 1915 - Софија, 7 јануари 1988) е македонски и бугарски поет, академик од БАН, драмски писател и еден од основоположниците на современата македонска литература. Марковски е роден во Скопје на 15 март 1915 година. Гимназија завршил во Скопје, а словенска филологија студирал во Софија. Бил член на Македонската литературна група основана во Скопје (1931) и на Македонскиот литературен кружок (1938-1941). Бил во затвор во Гонда Вода и Ениќоj (1941-1942). Учесник во НОБ, член на Главниот штаб на НОВ и ПОЈ, член на Иницијативниот одбор за свикување на АСНОМ и делегат на заседанието. Во периодот 1944-1945 активно учествува во работата на трите комисии за нострификација на македонскиот литературен јазик. Буквата "Ъ" (ер-голем), за коjа тој се бори да биде дел од македонската азбука не се одобрува од ЦК на КПЈ. Во 1948 година ја поддржува Резолуцијата на Информбирото. Во конфликтот со Тито е затворен во Идризово, а фамилиjата му е интернирана во Кичево. На 17 март 1956 година, под името Вениамин Миланов Тошев, за поемата „Сувремени парадокси“ е осуден на петгодишна робија на Голи Оток, а во 1965 година оди на лекување и останува во Бугарија. Во 1968 син му Миле Марковски и неговата фамилиjа биле протерани од Македониjа во Бугариjа. Во Бугариjа Венко Марковски е примен за пратеник во Народното собрание, за член на Соjузот на бугарските писатели, за член на Бугарската акадeмиjа на науките. Има награди: „Херој на Бугариjа“, „Херој на социјалистичкиот труд“, „Георги Димитров“ и др. Заради творештвото на бугарски jазик Титова Jугославиjа го прогласува за предавник на македонскиот народ. По 1975 бил обезбедуван од бугарските тајни служби, бидејќи имало информација дека му е загрозен животот од УДБ. Творештво Во „Народни бигори“ (1938) и „Огинот“, песните на Марковски се под влијание на народната песна и по карактер се љубовни песни, испреплетени со национално-ослободителни мотиви и национално-ослободителни песни. Подоцна, Марковски потпаднал под силно влијание на социјалистичкиот реализам и пишувал песни во социјал-реалистички стил посветени на Тито, додека бил на македонска страна, и некои песни посветени на Бугарската Комунистичка Партија, откако преминал на бугарска страна. Освен поезија, Марковски ги напишал историските книги „Преданија заветни“ (историјата на Бугарија од 681 до 9 септември 1944 година во стихови), „Крвта вода не станува“ и други. Преданијата се издадени и на руски јазик во Москва во 1981. ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: чоли Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:06 Мунгосе, сопри се малце... немам против да дискутираме по таа тема (видим што доста си внатре, ама и аз сум доста внатре)... Така, че даваj лека-полека Постирано од: чоли Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:12 Да си кажем право - те поздравувавм за следното откритие: Сега го разгледав внимателно (се пак за први пат го видам). Може дасе направат доста интерени изводи, ако се проследи кое е било во началото и кое после е зачртано (но чоек требе да владее добре бугарски език за да се справи) Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:18 Оваа е вовед ги најдов докумените па да видиме кој што бил. ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: чоли Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:26 mungos80 напиша: Оваа е вовед ги најдов докумените па да видиме кој што бил. Бива.. даваj да видим останалото. Интересно ке да е. Постирано од: mungos80 Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 20:30 За тоа понатаму прво да се испукаме ------------- “Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 21:09 Mungose, поздрави и од мене за темата. Дај се што имаш и да почнеме. Дали го имаш ДОКЛАДОТ на Вапцаров на македонски? Во него е кажано се` за целите на кружокот. А колку голем Македонец бил Сматракалев знаеме. ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 22:18 МИХАИЛ СМАТРАКАЛЕВ: Ова прашање (за постоењето на македонската нација- б.м.Каснакоски) не го поставиа македонските партизани, титовите партизани. Ова прашање го постави уште ВМРО (обединета, през 1932 г.) Навистина, тогаш, когато се постави ова прашање, ние, кои го поддржувавме постоењето на македонската нација, бевме нарекувани “предавници”, дури некои не нарекуваа “сектанти” и т. н., но вопреки тоа, ова идеја си го проби патот, зошто е историски вистинита идеја, зошто со неја е вистината. И на крајот на краиштата оваа идеја го разруши десетки години натрупваното, наслојуваното великобугарско чувство. Тоа чувство се расчупи и се создаде вистинска форма, каква и` отговара и на историската содржина - се создаде македонска нација, која знаете какви успеси има во Македонија. Ова идеја се ујасни уште од ВМРО (обединета). Кога во 1936 г. стана еднa провалa и во Софија се гледа процесот на нашите другари - тука има и присутни, кои беа подсудни во тој процес - сите тие изјавиа јасно и категорично во судот: ние не сме Бугари, ние не сме Грци, не сме Срби, ние сме Македонци. Како што гледате, уште тогаш ВМРО (обединета) го беше поставила прашањето за македонската нација. По тоа време излегуваше негласниот орган на ВМРО (обединета) “Македонски вести”, редактиран от Ангел Динев и от дваца души на ВМРО (обединета), които беа во нелегалност. Тоа списание ја трубеше таа идеја за Јужнославјанската федерација и за македонската нација. Протоколот може да се чита во весникот на ОМО http://www.narodnavolja.com/articles2009/02/txt19.asp - НАРОДНА ВОЛЈА ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 22:22 ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 22:49 Нова Македониjа Броj 494 Четврток 01.07.99 Реагирање: Михаил Сматракалев ги сакаше само комунистите... Пишува: Владимир ПЕРЕВ (Повод: Фељтонот низ документациjата на Михаил Сматракалев) Во годините непосредно по распаѓањето на болшевичкиот систем во Еврпоа, како и на Советскиот соjуз и СФР Jугославиjа, одненадеж и некако невообичаено нагло, во македонската jавност и новата македонска реалност почна да се поjавува личноста и делото на Михаил Сматракалев или Ангел Жаров, псевдоним што го користел како еден од основачите и активистите на познатиот Македонски литературен кружок во Софиjа, во годините непосредно пред и за време на Втората светска воjна. Како единствен преживеан од учесниците на Македонскиот литературен кружок, тоj во Македониjа по осамостоjувањето беше пречекуван и опсипуван со почести и признаниjа како ретко коjа друга личност од овоj период. Конечно, беше примен и во Друштвото на писателите на Македониjа, а броjните телевизиски емисии во кои учествуваше обjаснуваjќи jа своjата личност и дело, како и енормниот броj написи во печатот, беа само логична последица на се она што се случуваше врзано со неговата личност. За што всушност се работи? Пред се, треба да се знае дека се работи за еден автор со скромни, да не речеме никакви книжевни вредности. Неговото творештво, така опширно претставувано во Макеодниjа,ни оддалеку jа нема силата на Вапцаровото дело, набиено со страст, енергиjа и саможртва. Во случаjот на Сматракалев - Жаров, се работи за стерилно творештво, програмско и провидно. Капиталното дело на Михаил Сматракалев, барем она наjинтересното за македонската jавност е неговата книга Македонскиот литературен кружок во издание на Мисла во 1993 г. Во таа книга се изнесени сите релевантни факти околу основањето и деjноста на Кружокот во Софиjа, како и наводно, могуброjните активности на македонските деjци во овоj период. Во книгата се содржани и сеќавањата на Сматракалев за неговите соборци од Кружокот, како и карактеристиките за психофизичките способности и особености на повеќето од луѓето со кои се дружел и среќавал. Оваа книга и неговите размисли и ставови изнесени во неа се наjдоброто сведоштво за оваа опск*рна и неталентирана личност. Но, да почнеме по ред. Говореjќи за поривите за основањето на Македонскиот литературен кружок и даваjќи си jа себе си заслугата за неговото формирање, Сматракалев ќе напише: Тие (Никола Вапцаров и Антон Попов - м.з.) беа убедени македонски патриоти и интернационалисти и за идеjните прашања немавме никакви разминувања. Ние се сметавме себе си за Македонци по националност. Македонската нациjа беше призната од Коминтерната, КПСС, БКП и од другите балкански комунистички партии. Воопшто, за тоа прашање никоj од нашиот идеен кружок не покажа какво и да е противеење. Во книгата на Жаров никаде не станува збор за тоа дали македонска нациjа воопшто постои, како се чувствува македонскиот народ и дали воопшто некоj од Македониjа или од тогашното македонско раководство во земjата бил консултиран за оваа работа. За него наjважно било мислењето на Коминтерната и КПСС. Овоj став, ова мнение е каменот меѓник на целокупната негова деjност, алфа и омега на неговото постоење и битисување. Насекаде низ творештвото на Сматракалев - само Советскиот соjуз, Коминтерната и КПСС. Само повремено ќе се поjават термините БКП и македонските комунисти. Така, пишуваjќи за деjноста на Крстана (Тања) Jанева (агент на советската разузнавачка служба, испратена на задача во Берлин, каде што е откриена и стрелана), тоj ќе напише дека таа се напоjуваше со идеалите на кои им служевме... за совршено општество, за верност на комунистичкото дело, за љубов кон Советскиот соjуз, за силна омраза кон неприаjтелите на светлината, на слободата и мирот, за убавина и независност на духот. Убаво речено, но премногу провидно. Во оваа книга на Жаров постои само љубов кон Советскиот соjуз и Коминтерната, а омраза кон сите други. Бело и црно, комунисти и сите други останати. Оваа и каква книга со вакви болшевички ставови, во Македониjа, а и во Jугославиjа не се поjавила дури ни во времето пред Информбирото, а не пак во времето на распаѓањето на цел еден систем и идеологиjа. Во 1993 г. во времето на подемот на независната македонска држава и борбата за неjзино признавање и опстоjување, во Скопjе се обjавува книга на еден стерилен, шпиртосан дух, поjавен од мрачните дупки на веќе распаднатиот коминтерновски систем. Тогаш, зошто се навредуваме кога некоj ќе ни каже дека сме коминтерновска нациjа? Некако и не сакаjќи, мислите се свртуваат кон Младена Србиновски и неговата последна книга Обеди ништожност - Скопjе 1999.: Првиот Илинден е со бугарски карактер, а вториот антибугарски, србомански. Првиот е македонски, вториот jугословенско-коминтерновски, македонистички. Впрочем, Сматракалев самиот себе си наjдобро се обjаснува. Пишуваjќи за себе си и своето дело, во книгата Македонскиот литературен кружок, тоj ќе напише: Веднаш по Деветти септември 1944 год. организирав боева група и со кола заминав за град Серес, каде што помогнав во формирањето на народната власт, зборував на митинзи, jа обjаснував суштината на нашата власт, зборував за бугаросоветската дружба, за братството меѓу балканските народи и сите други народи. Цело време непрестаjно ги проучував делата на Маркс, Енгелс, Ленин, Плеханов, Карл Кауцки, Димитар Благоев и други наши и странски автори и благодарjеќи на таа солидна марксистичко-ленинистичка подготовка сум придобил многу приврзаници. Постоjано сум бил пропагатор на нашето големо учење. Нема да пишувам за моjата работа по Деветти септември, коjа беше многустрана, и како правник, и како пропагатор и партиски работник, и како пубицист, и како популаризатор и обjаснувач на делото на Вапцаров и Антон Попов и на многу други комунисти загинати во борбата. Читателот сам нека ги спореди биографиите на Вапцаров и Антон Попов и моjата, и тогаш самиот ќе одговори зошто токму jас бев идеолошки раководител на Македонскиот литературен кружок. Каква суета, какво големо лажење! Сматракалев никаде не споменува дека го читал и неговиот омилен коминтерновец Сталин. Не го споменува, ни по добро ни полошо. Во Македониjа, особено денес, Сталин не е на некоjа голема цена и треба да биде премолчен. Каква опортуност! Да се наречеш себе си идеолошки раководител на група од коjа наjзначаjните членови умираат со хероjска смрт, во наjмала рака е невкусно. Барем од почит кон мртвите херои. А тоа што Жаров не сака да пишува за неговата работа по Деветти септември е нешто сосема друго. За таа работа ќе пишуваме ние, за неговата насилничка, одродничка и антимакедонска деjност. (Продолжува) -------------------------------------------------------------------------------- Нова Македониjа Броj 495 Петок 02.07.99 Реагирање (2): И Сматракалев издаваше смртни пресуди! (Повод: Фељтонот Низ документациjата на Михаил Сматракалев) Пишува: Владимир ПЕРЕВ Неодминлива личност на Македонскиот литературен кружок е адвокатот Кирил Николов, по потекло од Крушево. На некоj начин биле добри приjатели и соработници со Сматракалев, иако Николов потекнува од семеjство со проблематичен идентитет, барем што се однесува до комунистичките сфаќања за тоj поим. Имено, неговиот брат Гео Николов е припадник на михаjловистичката струjа во македонското ослободително движење, приjател на Ванчо Михаjлов и подоцна свештеник во Македоно-бугарската црква во Детроит, САД. Оженет е со Вера Бунова, сестрата на хероината Мара Бунева и беше една од наjпочитуваните личности во македонската МПО-вска емиграциjа по светот. Пишуваjќи за Кирил Николов, Сматракалев на едно место ќе наведе дека во процесот на Централниот комитет Кирил Николов беше осуден на дванаесет години затвор и половината главно ги одлежа во скопскиот затвор. Неточно! Во спомените на маjката на Кирил Николов, баба Фроса Николова обjавени како Аз см двоjна маjка (Баба Фроса разказва) - Софиjа 1997 г. jасно се гледа дека Кирил Николов бил уапсен на 22 март 1942 г. и осуден на 15 години строг затвор на процесот одржан на 23 jули 1942 г. Од издржување казна ослободен е на 9. септември 1944 година. Значи, во затвор останува околу две и пол години. Од тоа време, една година поминал како политички затвореник во Идризово, се до краjот на 1943 г., кога е префрлен во затворот во Ќустендил, каде на 9 септември 1944 г. го дочекува ослободувањето. Конечно, тоа не бил судски процес на некаков Централен комитет, туку судење на диверзантско терористичка група организирана од агентот на Коминтерната и коjзнае уште чиj агент, познатиот во Бугариjа, Цвjатко Радоjнов. На тоj процес се изречени и извршени шест смртни пресуди, меѓу кои и на поетот Вапцаров и на Антон Попов. Михаил Сматракалев не е ниту споменат на процесот. Сепак, по 9. септември 1944 г. Сматракалев е именуван за претседател на судот во Неврокоп, а Кирил Николов за jавен обвинител. Сматракалев не се согласува со драконските закони и односот на претседателите на судските совети кон обвинетите и судени напредни личности, меѓу кои Вапцаров и Антон Попов, во периодот пред и за време на Втората светска воjна во Бугариjа. Но, подоцна, во отечествено-фронтовска Бугариjа и тоj самиот ќе учествува во инсценирани судски процеси и во изречување на исти такви драконски казни. Во тоj контекст треба внимателно да се разгледа периодот по 9. септември 1944 г. кога тандемот од Македонскиот литературен кружок, Сматракалев - Кирил Николов е во Неврокоп, едниот како претседател на судскиот совет, а вториот како jавен обвинител. Тогашната нивна деjност во целост е насочена против активностите на македонските патриоти од овоj краj и против нивната борба за слободна и независна Македониjа. Следнава пресуда е jасна илустрациjа за нивната деjност, но и за нивните македонски убедувања: ПРЕСУДА бр. 297, гр. Неврокоп, 9 октомври 1948г. Во името на народот и Народна Република Бугариjа, Неврокопскиот обласен суд, кривично одделение, на jавната судска расправа одржана од 5 до 9 октомври илjада деветстотини четириесет и осмата година, во состав: Претседател: Михаил Сматракалев, членови: Петар Попов, Стефан Радучев, доп. член, со секретарот Ил. Устаилиев и jавниот обвинител Кир. Николов, откако го разгледа извештаjот на Петар Попов НХОД бр. 210 по описот за 1948 г., пресуди: ги прогласува обвинетите ПАНДО ИВАНОВ МЛАДЕНО (во текстот на пресудата се наведени и другите обвинети - м.з.), 24-годишен, Бугарин, православен, неженет, писмен, роден во с. Трлис, Грциjа, жител на с. Мосомиште, Неврокопско, моментално во бегство, слободен, неосудуван; за ВИНОВНИ за тоа што во 1948 г. Пандо МЛАДЕНО организирал ... организациjа, коjа има за цел соборување на востановената власт во државата преку терористички деjства, заради што, врз основа на чл. 98 ал 1. за ПАНДО МЛАДЕНОВ (и другите обвинети - м.з.)... ги осудува: ПАНДО МЛАДЕНОВ на СМРТ... и ги лишува од правата по чл. 30 од НЗ, првиот засекогаш... и (другите осудени - м.з.) да платат глоба на државата секоj од нив по 500.000/пет стотини илjади/лева, коjа при неможност да се наплати се заменува со по уште една година строг затвор, како и конфискациjа на имотите во висина од 1/3/една третина/од имотот на секоj од нив. Обвинетите се прогласуваат за ВИНОВНИ, затоа што истовремено го напуштиле местожителството и се зачлениле во група, составена и вооружена со цел да изврши преврат во државата, заради што, а врз основа на чл. 99-А и чл. 60 од НЗ ги осудува на смрт... и засекогаш им го конфискува целокупниот имот (се однесува на осудените на смрт - м.з.). Обвинетите се прогласуваат за ВИНОВНИ и затоа што во истото време jа минале границата на земjата без одобрение од надлежната власт, заради што и врз основа на чл. 155-а и чл. 60 од Кривичниот закон ги осудува на 15г. строг затвор, на парична казна од 500.000/пет стотини илjади/лева коjа при неможност да се наплати се заменува со една година строг затвор, ги лишува од граѓанските права за време од 20 години и им се конфискува целокупниот имот (се однесува на осудените на временски казни - м.з.). Се конфискуваат судските докази за стореното дело, а тоа се пет ранци и еден пиштол кал. 7,65 со три к*ршуми. Судот констатира дека ПАНДО МЛАДЕНОВ вооружен со четири бомби и еден пиштол...основал и раководел со организациjа чиjашто цел била соборување на отечествено-фронтовската власт во Бугариjа преку терористички деjства... се ставил на располагање на неприjателската агентура во Грциjа... се оддал доброволно на служба на неприjателите на НАРОДНА РЕПУБЛИКА БУГАРИJА И НА СОЦИJАЛИЗМОТ И ПРОГРЕСОТ (потцртано во оригиналот - м.з.) итн. За да му биде поjасно на македонскиот читател треба да се напомене дека се работи за голем политички процес, со многу обвинети и осудени на смрт и на разни временски казни затвор. Пропуштените места се имињата на другите судени и нивните казни. Во овоj процес, заедно со Пандо Младенов на смрт се осудени уште троjца негови другари, сите офицери на бугарската армиjа: Борислав Иванов, Ангел Пандев и Борис Парасков. Составен дел на образложението на пресудата е и обвинителниот акт на jавниот обвинител Кирил Николов насловен како: МОТИВИ: По разгромот на опозициjата водена од Никола Петков и по спроведувањето редица револуционерни мерки од страна на Народната власт /национализациjа на индустриjата и сл./ реакционерните капиталистички елементи во земjата започнаа да деjствуваат со голема настрвеност против власта и Отечествениот фронт, но jа пренесоа своjата деjност во областа на длабоката конспирациjа. Сакаjќи да го вратат старото буржоаско минато тие започнаа да организираат нелегални организации и терористички групи, откако се сврзаа уште посилно со меѓународната реакциjа, коjа им стана непосреден раководител. Бореjќи се против, за нив омразениот социjализам, тие станаа агенти на меѓународните потпалувачи на нови воjни, ги пропагираа идеите на западната демократиjа и фрлаа хули и клевети против Советскиот Соjуз и источните демократски земjи. Особено се засили нелегалната деjност на реакционерните елементи во Пиринскиот краj на Македониjа. Во гр. Неврокоп и околиjата, на самата граница каде што михаjловистичките гнезда се уште не згаснале и меѓународната империjалистичка агентура е особено настоjчива во своjата деjност, враговите на нашиот народ го сврзуваат своето пеколно дело со Македонскиот вопрос. Македонското прашање, кое е многу сложено и невралгично национално прашање се ползува вешто од меѓународните реакционери во нивната пакосна агитациjа и пропаганда против народните демократии и специjално против Народна Република Бугариjа... (продолжува) -------------------------------------------------------------------------------- Нова Македониjа Броj 496 Сабота 03.07.99 Реагирање (3): Болшевикот и судеше на самостоjна и независна Македониjа (повод: фељтонот Низ документациjата на Михаил Сматракалев) пишува: Владимир ПЕРЕВ Во продолжението на обвинителниот акт против Пандо Младенов и другите обвинети за антидржавна деjност насочена против Народна Република Бугариjа и социjалистичкиот систем, на кои во 1948 г. во Неврокоп им судеше Михаил Сматракалев во соработка со обвинителот Кирил Николов, може да се прочита следното: Агентите на меѓународната реакциjа го издигаат лозунгот За независна Македониjа под протекторат на Англиjа и Америка. Тоj лозунг е многу примамлив за михаjловистичките средини, за младината вдахната со врховистичка идеологиjа и за политички неориентираните Македонци. Освен искористувањето на македонското прашање, во овоj момент, jасно се гледа и една друга пропаганда на неприjателот: Високо издигање на престижот на Америка како богата и моќна земjа во коjа тече рогот на изобилието и коjа наводно сака да ги помогне европските народи пострадани во воjната ...Со таа бесна и беспримерна пропаганда, како и со лозунгот За независна Македониjа неприjателот сака да ги одвои масите од социjализмот, од демократските режими и од Советскиот Соjуз и да ги насочи кон богатата и демократска Америка.... За што, всушност, се работи? И Бугарите, како и ние, си имаат свое Кале и свои божикни стрелања. Меѓутоа, овоj процес каj нив трае подолго, без нагли резови и со многу повеќе жртви. Имено, во градот Неврокоп, Пиринска Македониjа, веднаш по воjната е стациониран 39. солунски полк, една од елитните единици на бугарската армиjа. Оваа единица е составена од млади офицери, патриотски ориентирани и задоени со идеите за самостоjна и обединета Македониjа. Незадоволни од тогашната политика на болшевичка Бугариjа, тие се самоорганизираат со намера да се борат за своjот идеал самостоjна македонска држава. Главни организатори на оваа борба се Борислав Иванов и Пандо Младенов, тогаш офицери на 39. солунски полк. Jа имаат и наклоноста на западните земjи, посебно на САД, кои уште тогаш сметаат дека за остварување на американските интереси на Балканот е потребна самостоjна македонска држава. Суровоста на тандемот Сматракалев Николов, едниот претседател на судот во Неврокоп, а другиот jавен обвинител, обаjцата членови на Македонскиот литературен кружок, е невидена. Четворица млади луѓе, офицери на бугарската армиjа, се осудени на смрт само затоа што сакале да се борат за самостоjна и независна Македониjа. Всушност, овие драконски казни се изречени не заради нивната борба за независна Македониjа, туку само и единствено поради тоа што таа Македониjа не е во нивниот коминтерновски концепт. Впрочем, се знае каков е коминтерновскиот концепт за Македониjа да се признае нациjата, но да не и се дадат атрибути на државност. Смешно, но и трагично звучи обjаснувањето од пресудата против Пандо Младенов и другите дека сакале да го срушат системот во НР Бугариjа, користеjќи ги притоа средствата од пет раници и един пистолет 7,65 кои се конфискувани. Резолуциjата на Информбирото носи промени и во Бугариjа. Сматракалев повторно останува незасегнат. Целиот своj вулгарен македонизам/антимакедонизам го брише со една покаjничка самокритика, зачувана во архивите на Благоевградската партиска организациjа. Jа продолжува своjата македонска деjност пишуваjќи и допишуваjќи се и сешто за секого. Меѓутоа, работите се jасни. Експонентот на официjалната бугарска политика по македонскиот вопрос во периодот по 1948 г. Дино Ќосев и неговиот пандан, македонскиот професор Данчо Зографски, водат полемика на страниците на Нова Македониjа во тоj постинформбировски период. Бугариjа нема да допушти развоj на македонско национално чувство на неjзина териториjа. Коjзнае како и коjзнае зошто, од овие промени Сматракалев повторно останува незасегнат. До краjот на своjот долг живот никогаш нема да проговори што работел за време на Втората светска воjна во Серес. Официjално, тоj се занимавал со адвокатура и имал адвокатска канцелариjа, но во бугарските полициски архиви се уште се длабоко закопани документите за деjноста на Друштвото за бугарско германско приjателство во Серес во годините 1941 1944. Во некои од нив се споменува и Сматракалев. Останува неjасен и престоjот на Константин Караманлис во истиот период во Серес, каде што тоj, исто како Сматракалев, има адвокатска канцелариjа, но наjмалку се занимава со адвокатура. Исто така, Сматракалев никаде нема напишано дека Венко Марковски и Коле Неделковски, за време на своjот престоj во Софиjа во годините пред и за време на воjната, извесен период живееле во куќата на Кирил Дрангов, наjдоверливата личност на Ванчо Михаjлов и човек директно инволвиран во атентатот на кралот Александар Караѓорѓевиќ во Марсеj. Тоа вероjатно ќе бидат теми на некое идно време. Судбината на вториот член од тандемот, обвинителот Кирил Николов е поинаква, многу потрагична. Во процесот против Траjчо Костов, Кирил Николов е уапсен на 3.12.1949 г. и обвинет како титоист за да одлежи повторно неколку години затвор. Помилуван е и ослободен од затвор на 1 ноември 1952 г. По ослободувањето работи во бугарските синдикати и не се меша активно во политиката. Животот го губи под сомнителни околности, во сообраќаjна несреќа во Унгариjа на 22.11.1964 г. Братот на Кирил Николов, свештеникот Гео Николов почина во длабока старост, на деведесет години, на 19 април 1997 г., во Детроит, оставаjќи зад себе многуброjно потомство. Беше една од наjугледните и наjпочитувани личности на македонската МПОвска емиграциjа. Органот на МПО, весникот Македонска трибуна, по тоj повод издаде специjално издание, како последна почит кон своjот омилен свештеник. Тоj е вероjатно единствениот свештеник коj со свое активно учество има изградено две цркви: Св. Климент и Св. Павле, во Детроит. Неговата сопруга Вера, наjмалата сестра на Мара Бунева, се уште е активен член на МПО. Четворицата офицери, активни деjци на оваа минидрама, го одбегнаа извршувањето на смртната пресуда. Борислав Иванов стана секретар на Ванчо Михаjлов, а подоцна, како пензионер се пресели од Рим и сега живее во Торонто. Ангел Пандев почина во Бразил, а Борис Паракеов е закопан на гробиштата во Торонто. Главниот актер, Пандо Младенов, се уште е активен и живее, како постар и доброситуиран господин, во Торонто. Со него е и неговиот помлад брат, фармацевтот Горги Младенов. Во годините кога Сматракалев беше приман со наjвисоки почести во самостоjна и суверена Македониjа, против коjа тоj толку се бореше, браќата Младенови, жртвите на неговиот правен терор, беа напаѓани како бугарски врховисти и одродени Македонци. Нивниот единствен грев бил во тоа што како Бугари сакале да живеат во Македониjа во коjа се родиле, но, самостоjна, слободна и демократска, а не болшевички обезличена, поделена и потисната. Промената на системот во Бугариjа по 10 септември 1989 г. овоj конвертит и превеан политички лисец jа дочекува подготвен. Тоj се поjави во телевизиската емисиjа на Бугарската телевизиjа Секоjа недела на 3 февруари 1991 г. и без да мигне го измами бугарскиот народ одговараjќи на прашањето за антибугарската деjност на Македонскиот литературен кружок. Ние вели тоj бевме далечни (маргинални, странични м.з.) приврзаници на македонската нациjа. (цитирано според: Т. Балкански Никола Вапцаров, Бугариjа и Бугарите Велико Трново 1996 г.) Подоцна, некаде во 1993 г., во Нова Македониjа Жаров ќе ги искаже своите познати тези за македонската нациjа призната од Коминтерната. Не знам зошто, но повторно ми паѓа на памет Младен Србиновски и неговата Обеди ништожност, стр. 6162: ..но создадената атмосфера им годи на интелектуалните остапбендеровци во Македониjа да идат и зборуваат во наш прилог, а во Бугариjа во нивни прилог. Штефан Требс е типичен таков пример... Интелектуалната досетливост оди дотаму што Острогорски во Историjата на Византиjа во германското издание пишува за Самуил како за бугарски цар, а во jугословенското издание, како македонски. Ем научниот авторитет си го држи пред светот, ем дома политички да е в ред. Сматракалев не е ниту Требс, ниту Острогорски. Од него сите се откажале и тоj останува само наш и ничиj друг. Иднината допрва ќе ни се одмазди. (краj) ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 22:53 ------------- Постирано од: Boogie Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 22:57 Каснакоски напиша: сите тие изјавиа јасно и категорично во судот: ние не сме Бугари, ние не сме Грци, не сме Срби, ние сме Македонци. Како што гледате, уште тогаш ВМРО (обединета) го беше поставила прашањето за македонската нација. Протоколот може да се чита во весникот на ОМО http://www.narodnavolja.com/articles2009/02/txt19.asp - НАРОДНА ВОЛЈА Значи сепак има Македонци и Македонската национална свест била развиена ------------- http://www.TattooArtists.org/boogie" rel="nofollow - Борбата продолжува,поробениот за слобода а слободниот за совршенство Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 23:02 http://www.makedonika.org/whatsnew/Ednostoen%20stremez%20kon%20slobodna%20Makedonija.pdf - http://www.makedonika.org/whatsnew/Ednostoen%20stremez%20kon%20slobodna%20Makedonija.pdf Nacionalnata svest na dejcite vo Makedonskiot literaturen kru`ok vo Sofija Ednostoen streme` kon slobodna Makedonija Aktivnosta na Makedonskiot literaturen kru`ok vo Sofija se razviva{e kontinuirano i anga`irano na odnapred naso~eni i podgotveni redovni nedelni sostanoci, no i na raznovidni neformalni sredbi, kade {to se ~itaa i se ocenuvaa literaturni tvorbi i mo{ne kompetentno kriti~ki se razgleduvaa novite zbirki, pesni, raskazi i drugo Pi{uva: BLA@E RISTOVSKI (Nova Makedonija, 14-16 Januari 1999) ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 23:06 Boogie напиша: Каснакоски напиша: сите тие изјавиа јасно и категорично во судот: ние не сме Бугари, ние не сме Грци, не сме Срби, ние сме Македонци. Како што гледате, уште тогаш ВМРО (обединета) го беше поставила прашањето за македонската нација. Протоколот може да се чита во весникот на ОМО http://www.narodnavolja.com/articles2009/02/txt19.asp - НАРОДНА ВОЛЈА Значи сепак има Македонци и Македонската национална свест била развиена E da de, USHTE TOGASH, vo 1932g. Protlkolot e od 1946g. Znachi za Smatrakalev toa 14 godini bile mnooooogu vreme. ------------- Постирано од: Boogie Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 23:17 Не бе за вас се многу а инаку и претходно Македонци и Македонска нација си постоела - уште од памтивека ------------- http://www.TattooArtists.org/boogie" rel="nofollow - Борбата продолжува,поробениот за слобода а слободниот за совршенство Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 23:22 Boogie напиша: Не бе за вас се многу а инаку и претходно Македонци и Македонска нација си постоела - уште од памтивека Spor nema, ama Smatrakalev ne go znael toa. Vo 1932 go razbral i od togash stanal nagolemiot podrzhuvach na postoenjeto na makedonskata nacija odsekogash. ------------- Постирано од: Boogie Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 23:34 Па оно од Бугарите,Грците и Србите и нивната пропаганда по патријаршиството многу тешко се слушало за друго - а некој каже дека е Македонец го убиваат,а излезе Македонска книга ја палат - сепак најважно е да се додржи а Македонците додржале и затоа опстанале толку векови во континуитет ------------- http://www.TattooArtists.org/boogie" rel="nofollow - Борбата продолжува,поробениот за слобода а слободниот за совршенство Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 23.Јули.2010 во 23:41 Ок*ражен от тоа свое откритие, јас отидов во неговиот дом. През првиот ден го направивме споменатото интервју. На следниот ден тој трябаше да го свери,дали нешто не е какошто тој го кажал. След тоа се расприказвавме. Попитав го дали верва во македонизмот.Тој спокојно одговори утврдително. Тогаш јас го контрирав : “ А зашто сте ги осакатиле возрожденските поети, дозволувајќи си да ги редактирате во составената од Вас антологија?” Посочив му го недопустливото тенденциозно орезување на “ Крвава кошуља”. Спокојниот дотогаш Сматракалев рипна, ги распери рацете и извикна : “Другарју,стига,немам повече нерви…”. Јас кротко вметнав : “Само еден вопрос уште!” И го   попитав, зашто след като македонизмот е нешто совсем реално саштествувашто, тој со таквиа манипулации на творбите на возрожденците го заштитува. Отговорот беше очекуван и логичен: “ Другарју,ние тогава така вервахме на партијата,че таа като кажеше,че белото е цррно и ние го восприимахме като црно…” Poveke tuka http://bulgariamakedonia.net/index.php?br=25&stat=272 - http://bulgariamakedonia.net/index.php?br=25&stat=272 ------------- Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 00:06 Каснакоски напиша: Истиот весник "Пиринско дело" неколку години пред тоа ја поддржува посебноста на македонскиот народ и правото на македонскиот народ да живее во обединета Македонија. Уште еден бисер на тогашниот систем... Истотака, само да дополнам, работата на овој кружок ја поддржувал и помагал и Кочо Рацин, но бидејќи за него има посебна тема, таму ќе дискутираме повеќе. ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 08:38 Pismoto e od majkata na Vapcarov. To i tuka Bugi brisheshe se shto ne mu odgovarashe, ama sega veke ne brishe nishto. Duri ti poveke brishesh. /zaradi pravilata/ ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 10:10 Основи на кружокот         Сшност 1.Кружкот е самостоjна (независна) група од (македонски) поети и писатели обединети во општа цел да рабатат за создаване на македонска художествена литература. Като културна организациjа кружокот стои надвор од секаква политичка деjност, но не и од секоjа политичка идеологиjа (политичките идеjни темели задолжителни со тиjа на старата Гоцева организациjа) --- Види се што е задраскано определението за "самостоjна (независна)" група. Дали од ова следва што по дефинициjа веке не бил самостоен и независен кружок? Интересно е што определението "македонски" е сложено во скоби. Важно е позоваването кон идеите на старата "Гоцева" организациjа - ТМОРО. Дали е било така? За да се разбере - требе непремено да се прочете трудот на Петар Галчин - http://www.promacedonia.org/mpr/mp_glachin.html - МАКЕДОНСКИ ЛИТЕРАТУРЕН КРУЖОК . Тука има много одговори, но се пак требе да се прочете... Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 14:06 чоли напиша: Основи на кружокот         Сшност 1.Кружкот е самостоjна (независна) група од (македонски) поети и писатели обединети во општа цел да рабатат за создаване на македонска художествена литература. Като културна организациjа кружокот стои надвор од секаква политичка деjност, но не и од секоjа политичка идеологиjа (политичките идеjни темели задолжителни со тиjа на старата Гоцева организациjа) --- Види се што е задраскано определението за "самостоjна (независна)" група. Дали од ова следва што по дефинициjа веке не бил самостоен и независен кружок? Интересно е што определението "македонски" е сложено во скоби. Важно е позоваването кон идеите на старата "Гоцева" организациjа - ТМОРО. Дали е било така? За да се разбере - требе непремено да се прочете трудот на Петар Галчин - http://www.promacedonia.org/mpr/mp_glachin.html - МАКЕДОНСКИ ЛИТЕРАТУРЕН КРУЖОК . Тука има много одговори, но се пак требе да се прочете... Јас почнав да го читам напишаното од доцент д-р Петар Галчин, ама уште во почетокот најдов напишани глупости, кои кантар не ги мери. Имено, според дотичниот доцент, голем дел од дејците на кружокот виделе дека се изманипулирани, изолирани, па се вратиле на својата "бугартшина". Дали некој може да ме потсети за кои членови станува збор, бидејќи јас знам само еден таков, или пак и ова е некаков памфлет пишуван во стил на "правилниот однос кон македонското прашање" од времето на Тодор Живков? Дали можеби станува збор за Коле Неделковски, кој си го одзеде животот пред налетот на бугарската фашистичка полиција? Или пак за Ѓорѓи Абаџиев кој беше толку "изолиран" што по враќањето во НР Македонија во 1948 година, беше директор на Институтот за Национална историја, добитник на неколку награди,а неговите книги се задолжителни лектири во образовниот процес во Република Македонија? Или пак Антон Попов, стрелан од бугарската фашистичка власт? ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 14:47 Македон напиша: Дали можеби станува збор за Коле Неделковски, кој си го одзеде животот пред налетот на бугарската фашистичка полиција? Или пак за Ѓорѓи Абаџиев кој беше толку "изолиран" што по враќањето во НР Македонија во 1948 година, беше директор на Институтот за Национална историја, добитник на неколку награди,а неговите книги се задолжителни лектири во образовниот процес во Република Македонија? Или пак Антон Попов, стрелан од бугарската фашистичка власт? Замисли се до кога е работел кружокот? 1940 г. е последната година. После тоа кружокот се саморазпуснал. Замисли зошто? А кога е дошла 1941 година, веке е немало и спомен. Ете как е опишана последната им акциjа: ...Идејните несогласувања и спорови помеѓу членовите на Македонскиот литературен кружок се одраз во последна сметка на нивните колебања. Кружокот спроведува своите активности според првичните си соодветната до средината на 1940 година Последната неговата изјава со нагласена македонска окраска е поврзана со гостувањето во Софија во август 1940 година на советски фудбалери. Во кружокот одлучиле да изкористат случајот за да се врзуваат со нив и да ги информираат за ставовите си. По барање на кружочниците скулпторот Николај Шмиргела, близок пријател на Н. Вапцаров, изработил плакет-медаљон, отлет потоа од бронза, на кој од едната страна била измоделирана карта на географската област Македонија, а на другата - лавров венец и мислата на Гоце Делчев : "Јас го разбирам светот единствено како поле за културен натпревар меѓу народите" [15]. Подготвени биле исто така картички со поглед од планини, градови и месности од областа, како и со ликовете на Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Пере Тошев, Јане Сандански, Димо Хаџи Димов и други македонски револуционери [16]. Задачата да се предадат натписите на советските фудбалери била доверена на Вапцаров. Тој стојал цела ноќ пред хотелот во кој биле отседнали фудбалерите, за да дочека утрото некој од нив, на кого да го предаде медальонот и картичките. Кога двајца конечно се појавиле, Вапцаров ги заговорил на руско-бугарски јазик, обидел да им објасни во што се состои работата и им поднесол пакетот. Но, еден од младите му рекол: "Ето длjа политрука, товаришт". Со тоа заврши целата историја [17]. http://www.promacedonia.org/pg/pg_2.html - ВОЗВРАШТАНЕ КЪМ БУГАРСКИТЕ КОРЕНИ Се пак - една част од кржочниците са бугари - Асен Ведров, Васил Александров, Паскал Николов. ------------- Мунгос - цензорот на Мисирков Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:03 Македон напиша: Јас почнав да го читам напишаното од доцент д-р Петар Галчин, ама уште во почетокот најдов напишани глупости, кои кантар не ги мери. Имено, според дотичниот доцент, голем дел од дејците на кружокот виделе дека се изманипулирани, изолирани, па се вратиле на својата "бугартшина". Дали некој може да ме потсети за кои членови станува збор, бидејќи јас знам само еден таков, или пак и ова е некаков памфлет пишуван во стил на "правилниот однос кон македонското прашање" од времето на Тодор Живков? За кои членови става сбор? Ами за членовете на редакциjата на весник "Литературен критик": ...Откажувањето од македонизмот претвора повеќето од членовите на кружок во најголем жешки бугарски патриоти. Тоа се гледа од нивното учество во уредувањето и списанија на неделни весник "Литературен критичар", со кој во период од неколку месеци тие биле составен поврзани. Неделникот "Литературен критичар" започнува биографијата како еден од многу литературни форуми на амбициозни, помалку талентирани обожаватели на уметничкото збор. Трговец и официјален уредник до крајот на неговото постоење е градежниот претприемач З. П. Танев [41]. Од желбата му да најде уметници искуство кои ќе подигнат стоjностно весникот, се користат млади литератори со левичарски убедувања кои склањаат уредувањето-издавач всушност да преземат списаниeето му. Меѓу нив е и Никола Вапцаров, а по него - и Михаил Сматракалев. Уште пред тоа, во уредувањето на весникот зема учество и Д. Митрев, за кој веќе се вели дека бил близок на членовите на Литературниот кружок [42]. По шестиот број (27-ми февруари 1941 година) "Литературен критичар" реално станува печатна трибина на членовите на кружокот, а од број 12 насетне негов главен уредник всушност станува Вапцаров [43]. Немала строга распределба меѓу уредниците во списването на весникот, но сепак била утврдена позната насоченост . На пример Вапцаров бил задолжен за поезијата и водел рубриката "Наша пошта"; Михаил Сматракалев се грижи за политичките статии, Димитар Митрев и Константин Цанев - за критиката, Васил Воденичарски - за рубриката "Наблjyдателница" и т.н. Но, ова било привремено. Всушност, заедно разговарале за сите примени материјали [44]. "Литературен критичар" бил проводник на партијната комунистичка политика во областа на литературата и пошироко - во областа на културата. Ова покажува како од објавени материјали, така и од нивните автори [45]. Но паралелно со тоа, тој се изјавјава како спроводник на горешт бугарски патриотизам. Овој патриотизам наоѓа израз и во односот кон бугарското минато, така и кон актуелното и тогаш бугарско национално прашање. Не е можно подетално следење на сите материјали со патриотска насоченост, но неколку од нив заслужуваат да бидат наведени. Во бројот од 20 април 1941 година редакцијата на весникот, се состои од членови на Македонскиот литературен кружок, го поздрави поразот на Југославија од германските војски, бидејќи гледа во уништувањето на ова вештачко антантовско политичко формирование можност на конечно да добијат својата слобода долго обезправените Бугари од Македонија. Насловот е "Честитаме воскресение Христово". Под него со ситни букви е Печатено официјална порака за прекин постоењето на југословенската држава: "Од денес, 18 април во 12 часа, 1941 година, сите југословенски вооружени сили, кои не беа досега разоружени, ставива безусловно оружје. Југословенската држава престана да постои (БТА). "А потоа, веќе со големи букви и к*рсив, следува коментар на редакцијата: "Повеќе од четвртина век Христовото воскресение изгреваше над поробени родни браќа низ Македонија, Тракија, Добруџа и Западни Покраини скриено во нашето срце.    Повеќе од четвртина век Спасителот на човештвото се раѓа и воскреснуваше окован во крвави и рѓави окови.      Повеќе од четвртина век свободолюбивиот и борчески дух на Бугаринот беше мачкан од "братот" Србин.     Доста!    Само во една ноќ слободата огре над целата бугарска земја.     Ликува братот од Дунав до Бело Море и од Црното Море до планините на Албанија.    Слободата на поробените Бугари доаѓа наедно со најголемиот православен празник - воскресение Христово.     Нека ова прво слободно празнувањето на овој голем христијански празник проканти до подмолниот и незаситениот за човечка крв Албион, за да слушне и разбере дека не се гаси тоа што не гасне.    Крвта вода не станува.    Честито воскресение Христово на целиот слободен бугарски народ. "           Редакцијата [46] Петар Галчин Види отново кои биле членове на радакциjата! ------------- Мунгос - цензорот на Мисирков Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:03 чоли напиша: Македон напиша: Дали можеби станува збор за Коле Неделковски, кој си го одзеде животот пред налетот на бугарската фашистичка полиција? Или пак за Ѓорѓи Абаџиев кој беше толку "изолиран" што по враќањето во НР Македонија во 1948 година, беше директор на Институтот за Национална историја, добитник на неколку награди,а неговите книги се задолжителни лектири во образовниот процес во Република Македонија? Или пак Антон Попов, стрелан од бугарската фашистичка власт? Замисли се до кога е работел кружокот? 1940 г. е последната година. После тоа кружокот се саморазпуснал. Замисли зошто? А кога е дошла 1941 година, веке е немало и спомен. Ете как е опишана последната им акциjа: ...Идејните несогласувања и спорови помеѓу членовите на Македонскиот литературен кружок се одраз во последна сметка на нивните колебања. Кружокот спроведува своите активности според првичните си соодветната до средината на 1940 година Последната неговата изјава со нагласена македонска окраска е поврзана со гостувањето во Софија во август 1940 година на советски фудбалери. Во кружокот одлучиле да изкористат случајот за да се врзуваат со нив и да ги информираат за ставовите си. По барање на кружочниците скулпторот Николај Шмиргела, близок пријател на Н. Вапцаров, изработил плакет-медаљон, отлет потоа од бронза, на кој од едната страна била измоделирана карта на географската област Македонија, а на другата - лавров венец и мислата на Гоце Делчев : "Јас го разбирам светот единствено како поле за културен натпревар меѓу народите" [15]. Подготвени биле исто така картички со поглед од планини, градови и месности од областа, како и со ликовете на Гоце Делчев, Ѓорче Петров, Пере Тошев, Јане Сандански, Димо Хаџи Димов и други македонски револуционери [16]. Задачата да се предадат натписите на советските фудбалери била доверена на Вапцаров. Тој стојал цела ноќ пред хотелот во кој биле отседнали фудбалерите, за да дочека утрото некој од нив, на кого да го предаде медальонот и картичките. Кога двајца конечно се појавиле, Вапцаров ги заговорил на руско-бугарски јазик, обидел да им објасни во што се состои работата и им поднесол пакетот. Но, еден од младите му рекол: "Ето длjа политрука, товаришт". Со тоа заврши целата историја [17]. http://www.promacedonia.org/pg/pg_2.html - ВОЗВРАШТАНЕ КЪМ БУГАРСКИТЕ КОРЕНИ Се пак - една част од кржочниците са бугари - Асен Ведров, Васил Александров, Паскал Николов. А како да работи кружокот во време кога во Бугарија на голема врата се протуркуваат разно-разни фашистички закони? А од друга страна членовите на кружокот се вклучиле во антифашистичката борба од 1941 година, па на тој начин ја продолжиле својата дејност, а истотака биле и во постојана комуникација. Не случајно Кочо Рацин во текот на НОБ е одговорен за пишувањето.Коле Неделковски, Антон Попов и Никола Јонков Вапцаров знаеме како завршија, од рацете на бугарската фашистичка власт. Сепак, кружокот дал несомнен придонес кон развојот на современата македонска литература, па не случајно Сматракалев стана и почесен член на Друштвото на Писателите на Македонија, а истотака и Ѓорѓи Абаџиев, по враќањето во НР Македонија. Тие кои биле Бугари, нема начин да се вратат на бугарштината, ако си биле Бугари, тоа и си останале. Тие кои не биче Бугари никогаш не се вратија на бугарштината, ниту пак беа изолирани, како што тврди доцентот, туку во македонската литература и историја заземаат достојно место, кое и го заслужија, а на ваквите памфлети за кои е потребни неколку минути за да се откријат лагите, местото им се знае одамна. ------------- Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:14 чоли напиша: Македон напиша: Јас почнав да го читам напишаното од доцент д-р Петар Галчин, ама уште во почетокот најдов напишани глупости, кои кантар не ги мери. Имено, според дотичниот доцент, голем дел од дејците на кружокот виделе дека се изманипулирани, изолирани, па се вратиле на својата "бугартшина". Дали некој може да ме потсети за кои членови станува збор, бидејќи јас знам само еден таков, или пак и ова е некаков памфлет пишуван во стил на "правилниот однос кон македонското прашање" од времето на Тодор Живков? За кои членови става сбор? Ами за членовете на редакциjата на весник "Литературен критик": ...Откажувањето од македонизмот претвора повеќето од членовите на кружок во најголем жешки бугарски патриоти. Тоа се гледа од нивното учество во уредувањето и списанија на неделни весник "Литературен критичар", со кој во период од неколку месеци тие биле составен поврзани. Неделникот "Литературен критичар" започнува биографијата како еден од многу литературни форуми на амбициозни, помалку талентирани обожаватели на уметничкото збор. Трговец и официјален уредник до крајот на неговото постоење е градежниот претприемач З. П. Танев [41]. Од желбата му да најде уметници искуство кои ќе подигнат стоjностно весникот, се користат млади литератори со левичарски убедувања кои склањаат уредувањето-издавач всушност да преземат списаниeето му. Меѓу нив е и Никола Вапцаров, а по него - и Михаил Сматракалев. Уште пред тоа, во уредувањето на весникот зема учество и Д. Митрев, за кој веќе се вели дека бил близок на членовите на Литературниот кружок [42]. По шестиот број (27-ми февруари 1941 година) "Литературен критичар" реално станува печатна трибина на членовите на кружокот, а од број 12 насетне негов главен уредник всушност станува Вапцаров [43]. Немала строга распределба меѓу уредниците во списването на весникот, но сепак била утврдена позната насоченост . На пример Вапцаров бил задолжен за поезијата и водел рубриката "Наша пошта"; Михаил Сматракалев се грижи за политичките статии, Димитар Митрев и Константин Цанев - за критиката, Васил Воденичарски - за рубриката "Наблjyдателница" и т.н. Но, ова било привремено. Всушност, заедно разговарале за сите примени материјали [44]. "Литературен критичар" бил проводник на партијната комунистичка политика во областа на литературата и пошироко - во областа на културата. Ова покажува како од објавени материјали, така и од нивните автори [45]. Но паралелно со тоа, тој се изјавјава како спроводник на горешт бугарски патриотизам. Овој патриотизам наоѓа израз и во односот кон бугарското минато, така и кон актуелното и тогаш бугарско национално прашање. Не е можно подетално следење на сите материјали со патриотска насоченост, но неколку од нив заслужуваат да бидат наведени. Во бројот од 20 април 1941 година редакцијата на весникот, се состои од членови на Македонскиот литературен кружок, го поздрави поразот на Југославија од германските војски, бидејќи гледа во уништувањето на ова вештачко антантовско политичко формирование можност на конечно да добијат својата слобода долго обезправените Бугари од Македонија. Насловот е "Честитаме воскресение Христово". Под него со ситни букви е Печатено официјална порака за прекин постоењето на југословенската држава: "Од денес, 18 април во 12 часа, 1941 година, сите југословенски вооружени сили, кои не беа досега разоружени, ставива безусловно оружје. Југословенската држава престана да постои (БТА). "А потоа, веќе со големи букви и к*рсив, следува коментар на редакцијата: "Повеќе од четвртина век Христовото воскресение изгреваше над поробени родни браќа низ Македонија, Тракија, Добруџа и Западни Покраини скриено во нашето срце.    Повеќе од четвртина век Спасителот на човештвото се раѓа и воскреснуваше окован во крвави и рѓави окови.      Повеќе од четвртина век свободолюбивиот и борчески дух на Бугаринот беше мачкан од "братот" Србин.     Доста!    Само во една ноќ слободата огре над целата бугарска земја.     Ликува братот од Дунав до Бело Море и од Црното Море до планините на Албанија.    Слободата на поробените Бугари доаѓа наедно со најголемиот православен празник - воскресение Христово.     Нека ова прво слободно празнувањето на овој голем христијански празник проканти до подмолниот и незаситениот за човечка крв Албион, за да слушне и разбере дека не се гаси тоа што не гасне.    Крвта вода не станува.    Честито воскресение Христово на целиот слободен бугарски народ. "           Редакцијата [46] Петар Галчин Види отново кои биле членове на радакциjата! Чоли, Михаил Сматракалев уште во 1931-1932 година самиот кажал дека е Македонец пред суд, зошто одеднаш мислиш дека истиот ќе ја поддржува бугарската окупација и ќе се декларира Бугарин. А Вапцаров, ако го поздравил, заедно со Сматракалев обединувањето со Бугарија, зарем ќе бил стрелан во 1942 година? Точно е дека сите тие се бореле против Кралството Југославија, па и биле среќни за распадот на истото, но никогаш не пројавиле бугарски идентитет. Истиот тој Сматракалев, подоцна ќе стане најголем поборник за македонштината во Пиринска Македонија. ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:19 Македон напиша: Чоли, Михаил Сматракалев уште во 1931-1932 година самиот кажал дека е Македонец пред суд, зошто одеднаш мислиш дека истиот ќе ја поддржува бугарската окупација и ќе се декларира Бугарин. А Вапцаров, ако го поздравил, заедно со Сматракалев обединувањето со Бугарија, зарем ќе бил стрелан во 1942 година? Точно е дека сите тие се бореле против Кралството Југославија, па и биле среќни за распадот на истото, но никогаш не пројавиле бугарски идентитет. Истиот тој Сматракалев, подоцна ќе стане најголем поборник за македонштината во Пиринска Македонија. Проучи зошто бил стрелан Вапцаров. Не е стрелан за македонистички чувства и т.н. Стрелан е за шпионско-диверантска деjност. (заловен е со куфар динамит). Комунистите го ползвали како наj обикновен терорист, наместо да го пазат и да му вазлагат задачи во областа во коjа е бил наj силен. Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:24 чоли напиша: Македон напиша: Чоли, Михаил Сматракалев уште во 1931-1932 година самиот кажал дека е Македонец пред суд, зошто одеднаш мислиш дека истиот ќе ја поддржува бугарската окупација и ќе се декларира Бугарин. А Вапцаров, ако го поздравил, заедно со Сматракалев обединувањето со Бугарија, зарем ќе бил стрелан во 1942 година? Точно е дека сите тие се бореле против Кралството Југославија, па и биле среќни за распадот на истото, но никогаш не пројавиле бугарски идентитет. Истиот тој Сматракалев, подоцна ќе стане најголем поборник за македонштината во Пиринска Македонија. Проучи зошто бил стрелан Вапцаров. Не е стрелан за македонистички чувства и т.н. Стрелан е за шпионско-диверантска деjност. (заловен е со куфар динамит). Комунистите го ползвали како наj обикновен терорист, наместо да го пазат и да му вазлагат задачи во областа во коjа е бил наj силен. Чоли, во истото време кога го уапсиле Н.Вапцаров, уапсен бил и Трајчо Костов, една од најважните личности на БКП. Нилока Вапцаров бил стрелан, додека Трајчо Костов бил осуден на доживотен затвор. Најважниот човек на комунистичкото движење бил помилуван, а обичниот член бил стрелан. Мислам дека тоа многу говори. ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:38 Македон напиша: Чоли, во истото време кога го уапсиле Н.Вапцаров, уапсен бил и Трајчо Костов, една од најважните личности на БКП. Нилока Вапцаров бил стрелан, додека Трајчо Костов бил осуден на доживотен затвор. Најважниот човек на комунистичкото движење бил помилуван, а обичниот член бил стрелан. Мислам дека тоа многу говори. Сакаш да кажеш што Траjчо Костов бил пожален оти бил Бугарин? Истото "помилане" му изело главата во процесот 7 години по доцно (бил обвинуван што е бил полицески агент-провокатор и затоа не бил осуден на смрт). Во деjствителност за него ходатаjствал личниот советник на царот - Станислав Балан. Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:43 чоли напиша: Македон напиша: Чоли, во истото време кога го уапсиле Н.Вапцаров, уапсен бил и Трајчо Костов, една од најважните личности на БКП. Нилока Вапцаров бил стрелан, додека Трајчо Костов бил осуден на доживотен затвор. Најважниот човек на комунистичкото движење бил помилуван, а обичниот член бил стрелан. Мислам дека тоа многу говори. Сакаш да кажеш што Траjчо Костов бил пожален оти бил Бугарин? Истото "помилане" му изело главата во процесот 7 години по доцно (бил обвинуван што е бил полицески агент-провокатор и затоа не бил осуден на смрт). Во деjствителност за него ходатаjствал личниот советник на царот - Станислав Балан. Сакам да кажам дека е чудно како обичен член на БКП е осуден на смрт, а еден од највлијателните фигури на комунистичкото движење не. Ако тебе тоа не ти е чудно, мене ми е. ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:49 Македон напиша: Сакам да кажам дека е чудно како обичен член на БКП е осуден на смрт, а еден од највлијателните фигури на комунистичкото движење не. Ако тебе тоа не ти е чудно, мене ми е. Вапцаров е бил раководител на Централната воена комисиjа кон ЦК на БКП. Ако таа длжност е равниш на обечен член на БКП jас не знам што да кажам.... Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:56 чоли напиша: Македон напиша: Сакам да кажам дека е чудно како обичен член на БКП е осуден на смрт, а еден од највлијателните фигури на комунистичкото движење не. Ако тебе тоа не ти е чудно, мене ми е. Вапцаров е бил раководител на Централната воена комисиjа кон ЦК на БКП. Ако таа длжност е равниш на обечен член на БКП jас не знам што да кажам.... Во секој случај, неговата улога е далеку помала од онаа на Костов. ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 15:59 Судот не суди заради постот, а заради престаплението кое е извршено. Тр. Костов не се бавел со терористичка дејност, а тоа не може да се каже за Вапцаров. ------------- Постирано од: Boogie Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 16:01 Па нормално - неможе Бугарин да е терорист туку Македонецот - ова убаво го кажа Каснаковски ------------- http://www.TattooArtists.org/boogie" rel="nofollow - Борбата продолжува,поробениот за слобода а слободниот за совршенство Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 16:05 Каснакоски напиша: Судот не суди заради постот, а заради престаплението кое е извршено. Тр. Костов не се бавел со терористичка дејност, а тоа не може да се каже за Вапцаров. Јас мислев дека токму ти до вчера тврдеше дека судот ги судел сите од НОБ затоа што се комунисти? ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 16:19 Господ судија, Како одговор на горното обвинение, Ве молиме во рок да бидат прифатени следниве докази: Ве молиме да ни бидат прифатени и да бидат повикани во својство на сведоци следниве лица: I на Трајчо Костов Джунев: ... .................................................. .................................................. ....................... VІ. на Никола Иванов Вапцаров: 1.Никола Мушанов, поранешен премиер, ул.Московска № 25, Софија, кој знае татковfj семејство минатото на татко ми, знае и мене од мал и ќе воспостави: дека јас не сум и не можам да бидам комунист дека идејно сум далеку и дијаметрално противополежен / сигурно спротивен б.а / со комунистите; дека сум националист и родолубец, кој почита и уважува сите институти на денешната бугарска држава. 2.Константин Шт'ркелов, сликар, ул.Аксаков 6, Софија, кој е идвал често во домот на татко ми, додека јас живеах таму, и ќе воспостави дека сум одгледан и воспитан како националист и добар Бугарин и дека имам минато кое физички не ми дозволува да одам против интересите на бугарската држава; 3.Таско Стоилков, народен представник, с.Кочериново, Дупнишко или Народното собрание, Софија, кој ќе утврди дека кога сум бил на служба во фабриката на Балабанов во селото Кочериново, во времетраење од 4 години сум изнесол ред сказки пред собирање на работниците, секогаш во националистички и родолубив дух, како сум се стремил да воспоставам дека интересите на работничеството можат да бидат заеднички само во рамките на денешната држава; 4.Елисавета Багрjaна, писателка, ул.Неофит Рилски 60, Софија, која ме знае како писател и ќе воспостави во каков дух се напишани моите литературни работи и со каква активност сум се покажуваа во средината на писателите кај нас. 26 юниj 1942 година С о ф и ј а Со почит: / п / Трајчo Костов ................................ / П / Никола Вапцаров / ТомIV стр.178 од архивите на случајот / Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 16:29 чоли напиша: Господ судија, Како одговор на горното обвинение, Ве молиме во рок да бидат прифатени следниве докази: Ве молиме да ни бидат прифатени и да бидат повикани во својство на сведоци следниве лица: I на Трајчо Костов Джунев: ... .................................................. .................................................. ....................... VІ. на Никола Иванов Вапцаров: 1.Никола Мушанов, поранешен премиер, ул.Московска № 25, Софија, кој знае татковfj семејство минатото на татко ми, знае и мене од мал и ќе воспостави: дека јас не сум и не можам да бидам комунист дека идејно сум далеку и дијаметрално противополежен / сигурно спротивен б.а / со комунистите; дека сум националист и родолубец, кој почита и уважува сите институти на денешната бугарска држава. 2.Константин Шт'ркелов, сликар, ул.Аксаков 6, Софија, кој е идвал често во домот на татко ми, додека јас живеах таму, и ќе воспостави дека сум одгледан и воспитан како националист и добар Бугарин и дека имам минато кое физички не ми дозволува да одам против интересите на бугарската држава; 3.Таско Стоилков, народен представник, с.Кочериново, Дупнишко или Народното собрание, Софија, кој ќе утврди дека кога сум бил на служба во фабриката на Балабанов во селото Кочериново, во времетраење од 4 години сум изнесол ред сказки пред собирање на работниците, секогаш во националистички и родолубив дух, како сум се стремил да воспоставам дека интересите на работничеството можат да бидат заеднички само во рамките на денешната држава; 4.Елисавета Багрjaна, писателка, ул.Неофит Рилски 60, Софија, која ме знае како писател и ќе воспостави во каков дух се напишани моите литературни работи и со каква активност сум се покажуваа во средината на писателите кај нас. 26 Јуни 1942 година С о ф и ј а Со почит: / п / Трајчo Костов ................................ / П / Никола Вапцаров / ТомIV стр.178 од архивите на случајот / Ова колку што гледам е дел од одбраната на Н.Ј.Вапцаров пред судот, односно список со сведоци на одбраната на Вапцаров, кој според напишаното, пред судот кажал дека е Бугарин, за да си го спаси животот, за што и колку што знам, напишал молба за помилување до бугарскиот Цар. Но тоа не значи дека се чувствувал Бугарин. ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 16:36 Македон напиша: Каснакоски напиша: Судот не суди заради постот, а заради престаплението кое е извршено. Тр. Костов не се бавел со терористичка дејност, а тоа не може да се каже за Вапцаров. Јас мислев дека токму ти до вчера тврдеше дека судот ги судел сите од НОБ затоа што се комунисти? Не само за тоа што биле комунисти, а заради тоа што бидејќи комунисти извршиле нешто што е забрането од законот. Ако си седи дома и не работи против државата никој нема да го апси, ада не зборуваме за нешто повеќе. ------------- Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 16:42 Каснакоски напиша: Македон напиша: Каснакоски напиша: Судот не суди заради постот, а заради престаплението кое е извршено. Тр. Костов не се бавел со терористичка дејност, а тоа не може да се каже за Вапцаров. Јас мислев дека токму ти до вчера тврдеше дека судот ги судел сите од НОБ затоа што се комунисти? Не само за тоа што биле комунисти, а заради тоа што бидејќи комунисти извршиле нешто што е забрането од законот. Ако си седи дома и не работи против државата никој нема да го апси, ада не зборуваме за нешто повеќе. Каснакоски, да не барам сега твои стари постови, самиот знаеш многу добро што говореше кога говоревме за периодот на НОБ. И децата во Ваташа седеа дома, па и оние во Дабница, ама вашата држава им го најде крајот... ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 17:33 Македон напиша: чоли напиша: Господ судија, Како одговор на горното обвинение, Ве молиме во рок да бидат прифатени следниве докази: Ве молиме да ни бидат прифатени и да бидат повикани во својство на сведоци следниве лица: I на Трајчо Костов Джунев: ... .................................................. .................................................. ....................... VІ. на Никола Иванов Вапцаров: 1.Никола Мушанов, поранешен премиер, ул.Московска № 25, Софија, кој знае татковото семејство минатото на татко ми, знае и мене од мал и ќе воспостави: дека јас не сум и не можам да бидам комунист дека идејно сум далеку и дијаметрално противополежен / сигурно спротивен б.а / со комунистите; дека сум националист и родолубец, кој почита и уважува сите институти на денешната бугарска држава. 2.Константин Шт'ркелов, сликар, ул.Аксаков 6, Софија, кој е идвал често во домот на татко ми, додека јас живеах таму, и ќе воспостави дека сум одгледан и воспитан како националист и добар Бугарин и дека имам минато кое физички не ми дозволува да одам против интересите на бугарската држава; 3.Таско Стоилков, народен представник, с.Кочериново, Дупнишко или Народното собрание, Софија, кој ќе утврди дека кога сум бил на служба во фабриката на Балабанов во селото Кочериново, во времетраење од 4 години сум изнесол ред сказки пред собирање на работниците, секогаш во националистички и родолубив дух, како сум се стремил да воспоставам дека интересите на работничеството можат да бидат заеднички само во рамките на денешната држава; 4.Елисавета Багрjaна, писателка, ул.Неофит Рилски 60, Софија, која ме знае како писател и ќе воспостави во каков дух се напишани моите литературни работи и со каква активност сум се покажуваа во средината на писателите кај нас. 26 Јуни 1942 година С о ф и ј а Со почит: / п / Трајчo Костов ................................ / П / Никола Вапцаров / ТомIV стр.178 од архивите на случајот / Ова колку што гледам е дел од одбраната на Н.Ј.Вапцаров пред судот, односно список со сведоци на одбраната на Вапцаров, кој според напишаното, пред судот кажал дека е Бугарин, за да си го спаси животот, за што и колку што знам, напишал молба за помилување до бугарскиот Цар. Но тоа не значи дека се чувствувал Бугарин. Да... ама свидетелите што треба да потврадат? Требе да лажат? Нели http://bg.wikipedia.org/wiki/Никола_Мушанов - Никола Мушанов е требело да потврди што Никола е "...националист и родолубец, кој почита и уважува сите институти на денешната бугарска држава...". Зар еден "фашистки" премиер-министар ке излаже ако и да е под клетва? А Мушанов е познавал Jонко Вапцаров, коj е бил доверено лице и на царот Борис ІІІ и на неговиот татко Фердинанд и на германскиот каjзер Вилхелм (сите тие са били на гости во неговиот дом во Банско)и на Ванче Михаjлов: Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 17:39 Нормално дека секој кога бил доведен во таква ситуација се трудел да извлече жива глава, знаејќи дека оди во спротивно, оди во сигурна смрт. Не случајно и Лазар Колишевски, со помош на адвокатот Стефанов, напиша дек бил Бугарин, иако воопшто и не се чувствувал како таков. ------------- Постирано од: чоли Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 17:51 Македон напиша: Нормално дека секој кога бил доведен во таква ситуација се трудел да извлече жива глава, знаејќи дека оди во спротивно, оди во сигурна смрт. Не случајно и Лазар Колишевски, со помош на адвокатот Стефанов, напиша дек бил Бугарин, иако воопшто и не се чувствувал како таков. А видел ли што е цитирано во мак. wiki: „Никаде нема поубава од нашата Бугарија, мамо. А нашиот Пирин со ништо не може да се сравни“[17][18]    —Никола Вапцаров http://mk.wikipedia.org/wiki/Никола_Вапцаров - Никола Вапцаров Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јули.2010 во 17:54 чоли напиша: Македон напиша: Нормално дека секој кога бил доведен во таква ситуација се трудел да извлече жива глава, знаејќи дека оди во спротивно, оди во сигурна смрт. Не случајно и Лазар Колишевски, со помош на адвокатот Стефанов, напиша дек бил Бугарин, иако воопшто и не се чувствувал како таков. А видел ли што е цитирано во мак. wiki: „Никаде нема поубава од нашата Бугарија, мамо. А нашиот Пирин со ништо не може да се сравни“[17][18]    —Никола Вапцаров http://mk.wikipedia.org/wiki/Никола_Вапцаров - Никола Вапцаров Дали знаеш кога и каде е изјавено ова? ------------- Постирано од: Македон Датум на внесување: 24.Јануари.2011 во 19:11 Писмо на Коле Неделковски до Сергеј Мисирков Спомени на Сергеј Мисирков за Коле Неделковски и Никола Вапцаров ------------- Постирано од: Каснакоски Датум на внесување: 24.Јануари.2011 во 19:33 Samo formalno. Na prima vista najdov 2 raboti vo vtoriot dokument koi ne se vo red. Prvo godinata 1940. Ako se sledi logikata bi trebalo togas Sergej da go napisal. Ili toa bi trebalo toa da mu e datirovkata. Arno, ama kako moze da znae sto ke napise Smirgela vo 1951? 2. Gradot ne e Elen, tuku Elena. /3/. Koga Sergej Misirkov go pisuval, ne e jasno.

Испечати | Затвори го прозорот Forum Software by Web Wiz Forums® version 10.03 - http://www.webwizforums.com Copyright ©2001-2011 Web Wiz Ltd. - http://www.webwiz.co.uk