Осамените луѓе имаат помалку сива маса во областите на мозокот задолжени за погледот и други социјални знаци.

Ова го утврдиле истражувачите предводени од Др. Риота Канаи од Институтот за Когнитивна Невронаука при Универзитетот на Лондон. Покрај тоа, студијата утврдува и како луѓето може да се научат да ја подобрат сопствената социјална перцепција и на тој начин да се чувствуваат помалку осамено.

„Она што го пронајдовме е невробиолошката основа за осаменост. Пред да го направиме истражувањето претпоставувавме дека ќе најдеме линк помеѓу осаменоста и делот од мозокот кој е задолжен за емоциите и анксиозноста, но наместо тоа, пронајдовме линк меѓу осаменоста и количеството на сива маса во делот од мозокот вклучен во базичната социјална перцепција“ , изјави Канаи.

Тимот си поставил за задача да утврди дали разликите во осаменоста се рефлектирале врз структурата на мозочните региони кои се поврзани со социјалните процеси. За таа цел, ги скенирале мозоците на 108 здрави возрасни лица и им дале батерија од тестови. За осаменоста, лицата сами се изјасниле и таа била измерена преку прашалник за утврдување на степенот на осаменост.

Снимките од мозокот покажале дека осамените индивидуи имале помало количество сива маса во левиот постериорен супериорен темпорален сулкус (pSTS) – област од мозокот поврзана со базичните социјални перцепции. Ова покажува дека осаменоста е поврзана со тешкотии во обработување на социјалните знаци.

„Овој регион од мозокот (pSTS) игра навистина важна улога во социјалната перцепција, затоа што тој е иницијалниот чекор за разбирање на другите луѓе. Па затоа, фактот што осамените луѓе имаат помалку сива маса во нивниот pSTS е најверојатно причината зошто имаат послаби вештини на перцепција“, објасни Канаи.

Со цел да се измери социјалната перцепција, учесниците гледале три различни лица на екран при што од нив било побарано да проценат чие лице е со нерамномерно подредени очи и дали погледот му е налево или надесно. Студијата покажала дека на осамените луѓе им е многу потешко да го идентификуваат правецот на погледот, потврдувајќи ја врската меѓу осаменоста, големината на pSTS и перцепцијата на погледот.

Сепак, од оваа студија не може да се процени дали за осаменоста постојат физички основи или пак владее срединскиот фактор. Но, една од можностите е дека луѓето кои имаат потешкотии при читањето на социјалните знаци може да доживуваат потешкотии и во развивање на социјални релации, што води до социјална изолација и осаменост.

Според истражувачите, излезот од ваквата ситуација е во вежбање на социјалната перцепција со што ќе се победат чувствата на осаменост. Идејата за тренинг е еден од начините да се пристапи кон овој проблем, како на пример преку употреба на апликација за напредни телефони да се подобрат основните вештини на перцепција кај луѓето, како што е погледот, па на тој начин ќе им се помогне нивниот живот да не биде толку осаменички.