Верувам дека сите знаете кој бил Букефал. Но, дали некогаш сте слушнале било што за Перитас? За разлика од коњот на Александар, неговиот верен пес практично е неопеан и заборавен херој на епохата во која Македонците ја проширија својата империја до работ на тогаш познатиот свет.

Кој е Перитас?

Античкиот историчар http://en.wikipedia.org/wiki/Plutarch - Plutarch во неговата биографија за Александар Велики во еден пасус нѐ информира дека по големата битка во Индија со непријателските сили кои користеле и слонови во борбата, коњот на Александар, познатиот Букефал бил смртно ранет и набрзо починал, по што во знак на благодарност за неговите заслуги, Александар подигнал град во близина на местото на одржување на битката кој што град го нарекол Букефалиа. Веќе во наредната реченица, Plutarch дополнува со податокот дека и на кучето на Александар, кое се викало Peritas и кое исто така било загинато во една друга битка, му била укажана благодарност со подигање на град со неговото име.

Во други антички историски извори дознаваме и дека Перитас загинал бранејќи го својот господар во текот на една страшна борба на македонските војски против некое племе чие име на англиски се пишува Mallians (бидејќи за ова племе знаеме само од грчки антички историчари, а тие имале обичај да ги деформираат имињата на народите и географските поими, не знаеме како навистина се викале овие луѓе. За илустрација, индиските имиња Паурава и Аварана станале по грчки Порос и Аорнос).

Како и да е, во текот на битката со ова племе, Александар бил ранет и соборен на земја и кон него тргнале многумина непријатели за да го убијат. Александар бил спасен со ненадејната интервенција на неговото верно куче кое откако убило неколку од напаѓачите, паднало смртно рането во скутот на господарот и испраќајќи му последен тажен поглед – починало. Сепак, со својата жртва кучето им обезбедило доволно време на телохранителите на Александар да се пробијат до него и да го извлечат на посигурно место. И во чест на тој херојски подвиг, Перитас подоцна добил град по неговото име наречен.

Дали Перитас бил Шарпланинец?

Кучето на Џенингс: но, во Британскиот Музеј постои една статуа на куче (главата на таа статуа е прикажана на горната слика) за која се тврди дека е направена во времето на стариот Рим и која што била копија на оригиналната бронзена статуа која што се наоѓала во Епир и кон која локалните (епирски) жители имале посебен пиетет. Оваа статуа денеска се нарекува „ http://en.wikipedia.org/wiki/Jennings_Dog - Jennings dog “ оти кон крајот на XVIIIиот век еден англиски турист во Рим по име Хенри Џенингс ја купил од некој италијански скулптор и собирач на антички скулптури (му служеле за инспирација). Со тек на време, скулптурата на кучето која во Англија ја донел самиот Џенингс поминала низ повеќе сопственици за да конечно во 2001та година биде сместена трајно во Британскиот Музеј. Таму е позната под името „кучето на Џенингс“ но и под името кое самиот Џенингс ѝ ја дал „Кучето на Алкибијадес“.

Џенингс ја нарекол така скулптурата не затоа што имал било какви докази дека навистина скулптурата го преставувала кучето на http://en.wikipedia.org/wiki/Alcibiades - Alcibiades туку затоа што опашката на мермерното куче била скршена, а во една приказна за Алкибиадес се вели дека тој му ја исекол опашката на своето куче, и така, поврзувајќи ги овие две коинциденции, Џенингс си ја нарекол скулптурата по името на славниот државник и војсководач од античка Атина.

Фотографии од целата скулптура можете да видите http://www.flickr.com/photos/26513945@N02/2903215132/ - и ќе забележите дека телото на кучето е извајано без густо крзно (кое го имаат Шарпланинците) туку дека е мазно, како кучето небаре е без влакна. скулптури се преставени разголени, за да се видат мускулите, иако како и во денешно време и тогаш мажите носеле облека).

Сепак, по муцката го препознаваме Шарко во кучето на Џенингс. Бидејќи скулптурата оригинална е од Епир каде што била дел од некој споменик, можеме да претпоставиме слободно дека таа е споменик на најславното и најважното куче во историјата на Епир. Мајката на Александар Велики била принцеза од Епир, а Перитас бил подарок за малиот принц Александар од неговиот вујко, братот на мајка му и воедно кралот на Епир, па подоцна, кога дознале Епирците дека нивното куче му го спасило животот на големиот освојувач, решиле да му подигнат споменик  на Перитас.

Погледнете ги само кучињата на Хунзите, нашите далечни братучеди кои за себе тврдат дека се потомци на војниците на Александар кои останале во централна Азија (денешен Пакистан и Авганистан). Нивните овчарски кучиња се практично идентични со нашите Шарпланинци.

Како што Хунзите се потомци на војниците на македонската војска пред 23 векови, така и нивните кучиња се потомци на кучињата на македонските офицери од истата таа војска...

факт е дека обичаите (т.н. „пагански“ обичаи), симбологијата, многу имиња, народната архитектура, и еве сега – и кучињата – не се промениле воопшто од антиката до денеска на овие простори.......

П.С: За сликата на која се споредени Шарпланинците и овчарските кучиња на Хунзите од регионот во Пакистан во кој што живеат нашите „братучеди“, а и некои други интересни работи во врска со Македонија. ..................

Чита е најпознатото шимпанзо на светот, својот Гинисов рекорд што го држи како најстаро шимпанзо на светот. За нејзин датум на раѓање се смета 9 април 1932, денот кога е донесена од Либерија во САД, иако точниот датум не е познат......
Иако сите неизбежно ја поврзуваат со Тарзан, Чита се појави дури во филмовите создадени според романот за Тарзан, а не во самите романи на Едгар Рајс Бурогс. Во романите на неколку места се појавува Тарзановиот пријател, мајмунот наречен Нкима.
Покрај во филмовите на Тарзан, Чита се појави и во уште некои други улоги, како што се: шимпанзото Рамон во филмот „Бела Лугоши се сретнува со бруклинското горило“, Чи-Чи во „Доктор Дулитл“, која беше и нејзина последна улога пред пензионирањето.
Во 1995 година Чита ја доби и својата ѕвезда на Патеката на ѕвезди, во Палм Спрингс, а од 2004 е започната кампања да добие своја ѕвезда и на холивудската Патека на славните.
Веќе во својата 64. година Чита стана најстариот мајмун. Инаку, шимпанзата обично живеат најмногу 40 до 45 години во природа.Од своето пензионирање Чита живее во едно засолниште во Палм Спрингс. Поголемиот дел од времето го поминува гледајќи телевизија и сликајќи апстрактни слики, кои потоа се продаваат, а заработените пари се вложуваат за подобрување на животот на приматите во слични засолништа.Чита често гледа филмови со својот наследник Џитер, а понекогаш разлистува книги или „свири“ клавир.....

На 2 мај 2008, во Москва беше откриен споменикот на кучето Лајка, чиј лет во Вселената пред повеќе од 50 години го отвори патот за човечките мисии. Малиот споменик се наоѓа блиску до воениот објект каде и се подготвувал летот на Лајка, кој беше изведен на 3 ноември 1957 година. Споменикот претставува мало куче кое се наоѓа на врвот на ракета.

Многу малку се знаеше за влијанието на вселенските летови врз живите суштества.

Се мислело дека тие не можат да го преживеат лансирањето или условите во отворената Вселена. Затоа, советските инженери гледале на мисиите со кучиња како подготовка за мисиите со човечки екипаж.

Сите кучиња користени во советската вселенска програма биле ситни по раст, од недефинирана (мешана) раса, за кои се мислело дека побрзо можат да се приспособат на сурови услови и кои, секако, требало да бидат доволно мали за да се сместат во капсулата. Лајка имала две години и за летот била избрана само 9 дена пред лансирањето.

Постојат повеќе приказни за тоа како и зошто баш Лајка била избрана за тој лет. Едни велат дека била избрана заради својот изглед - советскиот всленски пионер мора да биде фотогеничен!, додека други велат дека била избрана затоа што докторите се сожалиле на друго куче, избрано претходно за тој лет: бидејќи не можело да се дизајнира летало за враќање назад, летот значел сигурна смрт.
Сателитот што ја однесе Лајка во Вселената бил изграден за помалку од еден месец откако СССР го лансираше првиот вештачки сателит на Земјата, Спутник, на 4 октомври 1957 година.

При планираното лансирање се појавиле технички проблеми и во последен момент летот бил откажан, по што Лајка останала во капсулата цели три дена, а бидејќи било ладно, докторите ја загревале капсулата однадвор. Кога Лајка стигнала во орбита, докторите со олеснување заклучиле дека отчукувањата на срцето и крвниот притисок, кои при лансирањето се покачиле, се вратиле на нормала. Лајка се хранела со специјална храна сместена во контејнер. Според советските извештаи, таа била еутанизирана по една недела. Но, откако Советскиот Сојуз се распадна била откриена вистинската приказна: Лајка навистина требало да биде еутанизирана со инјекција, но таа умрела од прегревање на капсулата по само неколу часа во орбита.

СССР го испрати и првиот човек во вселената, Јуруј Гагарин, на 12 април 1961 година........

Лајка

На 3-ти ноември 1957 година, со вселенскиот брод „ http://en.wikipedia.org/wiki/Sputnik_2 - Спутњик 2 “, беше лансирано во вселената првото живо суштество од Земјата - кучето Лајка.

Покрај Лајка, во вселената и пред и после тоа биле лансирани различни животни, најчесто кучиња, за кои се определувале во СССР или мајмуни, во САД.

Прво животно кое се нашло во бестежинска состојба бил мајмунот Алберт, кој во 1948-ма година бил лансиран на висина од 63 километри со американска ракета.

Од советска страна, две кучиња биле лансирани во 1951-ва година, на висина од 100 километри.

Меѓутоа, Лајка е првото животно што кружело во вселенска капсула околу Земјата, на висина од 1.600 километри. Загинала во текот на летот.

Првото име на Лајка било Кадравка. Била мешанец, делумно фокс териер, кои се познати по тоа што многу лаат. За време на летот, од вселенскиот центар биле следени работата на нејзиното срце, притисокот и ритамот на дишење.

Уште не се знае како точно загинала Лајка. Според некои извори, прво се онесвестила поради недостаток од кислород, а според други, во последниот оброк што го јадела имало отров.

Во 2002-ра година, еден од учесниците во проектот изјавил дека Лајка умрела неколку часа по полетувањето поради здравствени тешкотии и страв од бучавата за време на лансирањето.

Кучките Стрелка и Белка во август 1960-та година станаа првите животни што орбитирале околу Земјата, а потоа живи и здрави се спуштиле назад.

Потоа, во март 1961-ва година, истото тоа го направила и Ѕвездочка, која летала заедно со дрвен модел на човек.

Првиот човек во вселената, Јуриј Гагарин, полетал три недели подоцна.

Американците во орбитата лансирале само едно животно. Тоа бил шимпанзото Енос, кој полетал во ноември 1961-ва година.

Целта на лансирањето била да се испита капсулата со која во февруари 1962-ра година во орбитата бил лансиран Џон Глен, првиот Американец во вселената...........................

Букефал (Βουκέφαλος -Букефалос)

бил најмилиот коњ на Александар Македонски. Името преведено значи "Воловска глава". Според легендата, можел да го јавне само Александар.

Букефал умрел за време на битката кај индиската река Хидасп, во 326 година п.н.е, на возраст од 30 години што е длабока старост за еден коњ дури и во денешно време. Александар, за спомен на него, на тоа место го основал градот Букефала(денес Џалалпур).

Според пишувањата на Плутарх....

Букефал е опишан како голем црн коњ со голема бела ѕвезда на неговото чело. Имал сини очи и неговата раса била една од најиздржливите. Според легендата, Александар во тоа време (10-то годишник) бил единствениот на кого Букефал му се покорил. Коњот прво бил понуден на Филип II Македонски од страна на Филониј, трговец на коњи, за цена од 13 таланти, што биле многу пари во тоа време. Бидејќи никој неможел да го скроти коњот Филип се откажал од купувањето. Но Александар се понудил сам да плати за коњот доколку успее да го скроти. Тој приметил дека Букефал се плаши од својата сенка, па го свртел кон сонцето за да неможе да ја гледа. Така коњот се смирил и Александар успеал да го јавне. Легендата зборува дека од тој момент Букефал и Александар биле неразделни и заедно учествувале во сите битки.......

Нападите врз луѓето од страна на животните со фатален крај се толку ретки што филмот Ајкула (Jaws) просто изгледа како неправедно оцрнување на тие интересни рипки. Животните напаѓаат луѓе само ако се чувствуваат загрозени, или ако се навистина гладни, или ако човекот го задева животното со стап. Очигледно животните не се врткаат наоколу прикрадувајќи се и убивајќи луѓе  само поради некаква психопатска возбуда.

Барем не повеќето...Знаете, Ајкула е сниман според вистински настан. Тоа е еден од застрашувачките ретки случаи кога некое животно едноставно систематски убивало многу луѓе. Како што се следниве случаи...

#5.
Лавовите Човекојадци од Цаво (The Tsavo Man-Eaters)

Време: 1898 година.

Место: долж 1.000 милји долгата железничка линија која се протегала преку британска источна Африка, наречена „Железничката линија Кенија – Уганда“ (Kenya-Uganda Railway). Бидејќи Британците биле премногу зафатени со пиење чај и решавање на прашања околу градењето на пругата, се ползувале од работната сила на илјадници Сики, од кои што многумина умреле градејќи ја.

Приказната:

Едноставната причина за овие немили случувања била- лошата навика. Животните едноставно се навикнале на дневната порција од човечко месо, лесен плен за гологлавите лавови од Цаво. Така, еден пар мажјаци развиле афинитет кон луѓето, во прехрамбена смисла.

Лавовите човекојадци од Цаво ги тероризирае работннците на железничката пруга Кенија-– Уганда цели девет ужасни месеци.

Како убивале:

Треба да ни биде јасно: овие бизарни лавови-скинхеди не убивале во самоодбрана, ниту штителе територија. Тие се прикрадувале во кампот за време на ноќта, упаѓале во работничките шатори и ги напаѓале  заспаните работници, кои врискајќи биле одвлекувани во ноќта. Вистински хорор!

Сите тие долги месеци за време на случувањата, работниците и нивните британски газди се обидувале на секој можен начин да ги сопрат лавовите: испраќале ловџиски потери (при што ловџиите или се враќале со празни раце или и самите биле масакрирани); граделе џиновски огради од трња; поставувале стапици, но ништо од тоа не вродило со плод. Лавовите биле вешти и во надминувањето на  пречките исто како што биле вешти и во убивањето – родени убијци. За време на тие крвави месеци лавовите убиле и изеле http://en.wikipedia.org/wiki/Tsavo_maneaters - 135 работници.

Како умреле лавовите:

После сите тие месеци на убивања,  прескокнување пречки,  огради и избегнувања на стапици како некакви ликови од хорор филм, лавовите човекојадци од Цаво најпосле биле сотрени. Како и во секој добар класичен хорор филм, тие не умреле лесно.

Човекот заслужен за нивната смрт, Џон Хенри Петерсон (John Henry Patterson) го застрелал едниот лав пет пати со пушка со калибар .303 за времето на цел еден ден во рамките на кој што тој бил гонет од лавот. За вториот пак му биле потребни осум к*ршуми (од кој што едниот директно в глава) за да го убие.

Само да се потсетиме, тие 13 к*ршуми со кои што биле застрелани двата лава  биле испукани во самоодбрана. Не ги ловел тој лавовите, туку тие него. Е сега, или тој бил ужасно лош стрелец, или лавовите навистина му имале пик.

#4.
Инцидентот со кафеавата мечка во Санкебеци (The Sankebetsu brown bear incident)

Време: Декември 9- 14, 1915

Место:

Санкебецу, Јапонија. И тоа не онаа Јапонија која што денес ја знаеме, со семожните видео игри и раздвижени мравјалници од вредни и работни луѓе. Во 1915. поголемиот дел на Јапонија го сочинувале мали и летаргични земјоделски заедници.

Приказната:

Едно ноемвриско утро, една кафеава мечка Усури, тешка 360 килограми доскитала на поседот на семејството Икеда во селото Санкебацу Рокусен – сава. Мечката избегала по само неколку минути , но се вратила после неколку дена во соседната куќа и растргнала едно бебе пред да ја одвлечка негувателката на бебето во блиската шума каде што ја изела.

Ловџиска потера тргнала во потрага по мечката во која што мечката била пронајдена и застрелана, но само ранета, по што таа успеала да избега. Следната ноќ мечката повторно се вратила во друга куќа и убила уште тројца. Овојпат, пеесет локални чувари успеале да дотрчаат во куќата за да се борат со мечката. Ако сте гледале хорор филм, имате представа како завршила таа битка.

Мечката-убиец од Санкебацу успеала да избега уште еднаш и да се изгуби во ноќта,.

Начинот на кој што мечката убивала:

Ќе го кажеме следново за оваа мечка: таа не оставала недојаден оброк. Дури и остатоците ги складирала за подоцна. При враќање дома, безуспешната потера нашла остатоци од една од жртвите (глава и делови од нозе) закопани во снегот, за да останат свежи за подоцна.

Во текот на два дена мечката- катастрофа лишила од живот шестмина луѓе (меѓу коишто и една трудница). Дури и луѓето од локалната полиција биле толку преплашени што ги напуштале своите пунктови. Само ветераните од војната со Русија ја имале храброста да останат.

Како умрела мечката:

Локалните власти наскоро сфатиле дека имаат само еден избор – да го повикаат Јамамото Хеикичи ( http://en.wikipedia.org/wiki/Sankebetsu_brown_bear_incident#Yamamoto_Heikichi_and_.22Kesagake.22 - Yamamoto Heikichi ) експерт во лов на мечки со репутација на легенда. За несреќа, Јамамото ја трампал својата пушка за алкохол неколку дена порано. Тој ја одбил молбата со образложение дека тој повеќе би сакал да си го минува времето пиејќи.

На крај, селаните некако успеале да го убедат Јамамото да дојде и да ги спаси од напаста. Како помош му бил доделен и ескадрон од 60 обучени стрелци. Дури и со екипа од 60 луѓе елитни ловци во потера, биле потребни неколку дена за да се улови мечката и да се заврши со неа еднаш за секогаш. При аутопсијата извршена врз мечката биле пронајдени остатоци од жртвите во внатрешноста на ѕверот тежок 379 килограми

#3.
Слонот самотник од Абердер Форест(The Rogue Elephant of Aberdare Forest)

Време: 40-те години од минатиот век.

Место:

Абердер Форест, Британска Иточна Африка (Aberdare Forest, British East Africa). Циркусот и Дизни ги претставуваат слоновите како нежни џинови, а всушност понекогаш нивното однесување личи на однесувањето на дрогиран и збунет адолесцент.

Приказната:

Насилниот африкански слон, познат како Слонот пакосник од Абердер Форест ( http://en.wikipedia.org/wiki/Rogue_elephant_of_Aberdare_Forest - Rogue Elephant of Aberdare Forest ) го минувал своето време во повеќемесечно дивеење низ селата и фармите во областа. Слоновите самотници се далеку од тоа да бидат невообичаема појава, но овој сепак бил поголем дибек од останатите самотници.

Слонот избегнал (или убил) неколку локални ловци во повеќе наврати и нападнал повеќе села чисто онака, колку нешто да се прави. Но тој никогаш не напаѓал едно исто село два пати, па така неговите движења биле непредвидливи и било невозможно да му се влезе во трага.

Локалните жители спаот го нашле во Џ.А. Хантер ( http://en.wikipedia.org/wiki/J._A._Hunter - J.A. Hunter. ), голем ловец на своето време. Познат е како водич на повеќе сафари експедиции во рамките на кои биле убиени преку илјада носорози. Тие го замолиле да им помогне да го најдат и убијат слонот пакосник, и Хантер не можејќи да му одолее на таков предизвик, се согласил.

Како убивал слонот:

Џ.А. Хантер ги документирал своите разговори со домородците за нападите на слоновите самотници. Тој запишал: „Двајца домородци се враќале дома една вечер, кога забележале голема црна маса која стоела неподвижно пред нив во сенките. Луѓето почнале да викаат за да го исплашат и избркаат животното. Одеднаш тоа излегло од сенката и ги збркало со огромна брзина...Човекот кого што слонот успеал да го фати, го згазнал со едната нога, а со сурлата го растргнал на парчиња. Потоа го втапкал трупот во земјата и си заминал.“

Смртта на слонот:

Слонот му бегал на Хантер два дена и намерно ја наведувал потерата на незгоден терен, присилувајќи ги да ползат низ трња и коприви.

На крај, Џ.А. Хантер успеал да докаже дека тој е посупериорната убивачка машина. За време на аутопсијата врз слонот, тој нашол к*ршум забиен во центарот на нерви во на неговиот десен туск, што според Хантер било причината за насилното однесување на слонот. Со оглед на кариерата на Хантер, во која што тој испотепал едно чудо животни само за забава, човек да се праша, што ли па го мачело Хантер?

#2.
Вистинската АЈКУЛА.

Време: 1916

Место: Брегот Џерси (The Jersey Shore).

Приказната:

http://en.wikipedia.org/wiki/Jersey_Shore_shark_attacks_of_1916 - Нападите на ајкулата на брегот Џерси е првиот пример за „Ајкула манија“ во американската историја. Тие настани се предвесниците на настани како http://en.wikipedia.org/wiki/Summer_of_the_Shark - ужасното лето на ајкулата . Нападите се инспирација за познатиот роман на Питер Бенчли (Peter Benchley) Челуст (Jaws) кој што Стивен Спилберг го преточи во филмот кој што ние подобро го знаеме како Ајкула.

Од први до дванаесетти јули таа година, човекојадната ајкула го тероризирала крајбрежјето на Џерси. Чудовиштето нападнало петмина луѓе, убивајќи четворица од нив. Наскоро целата област ја опфатила паника и крајбрежјето претрпело загуба од 250 000 долари во екот на туристичката сезона, кое што во тоа време било голема сума на пари.

Најпосле, локалните жители возвратиле. Се собрале стотици од нив опремени со мрежи, динамит и пушки, но кампањата била сто проценти неуспешна. Не успеале да убијат ниту една ајкула. Во меѓувреме, кротителот на лавови Мајкл Шлејзер (Michael Schleisser) на крајбрежјето на Менхетн успеал да улови голема бела ајкула со утроба полна со човечки остатоци. Ајкулата тежела 147 килограми и била долга 2,2 метри. Бидејќи веќе престанале нападите по 14. јули, луѓето сфатиле дека опасноста поминала.

Како убивала ајкулата:

Некои експерти биле на http://www.elasmo-research.org/education/topics/saf_nj_maneater.htm - мислење дека ајкулата од Џерси не била од видот големи бели ајкули (Carcharodon carcharias). Местото на движење било некаректиристично за неа, и виновникот за барем неколку од нападите се сметало дека е некоја ајкула од видот на ајкулата бик (Carcharhinus leucas). http://books.google.com/books?id=5ClOm5vIWoEC&dq=shark+attacks+of+1916+new+jersey&source=gbs_navlinks_s - Неодамна излегоа повеќе интересни детали за тие кобни случувања.

#1.
Крокодилот Густав (Gustave the Crocodile)

Време: сегашно

Место: Бурунди, една од најнесреќните земји на најнесреќниот континент на планетата. Несреќните жители на оваа земја морале да преживеат безброј граѓански војни и два геноциди. Земја во која што немирите се дел од секојдневието. И згора на тоа, жителите на земјата биле следени и систематиски убивани од http://en.wikipedia.org/wiki/Gustave_%28crocodile%29 - најголемиот сериски убиец на сите времиња.

Приказната:

Густав се родил некаде пред 66 години, веројатно во близина на реката Нил во Бурунди. Повеќето крокодили од генерацијата на Густав се веќе уловени, но огромниот крокодил Густав некако успеал да ја избегне таа судбина.

Крокодилите не престануваат да растат низ целиот свој живот; се додека редовно се снабдуваат со храна стануваат се поголеми и поголеми. Нормалниот нислки крокодил е долг околу 4 метри. За Густав се верува дека е долг повеќе од 6 метри и е со тежина околу 900 килограми. Локални власти тврдат дека убил триста луѓе досега.

Како убивал:

Обично крокодилите ловат големи животни како зебри и бафала, но Густав бил посветен на јадењето луѓе. Или уште попрецизно кажано, тој бил посветен на убивањето луѓе. Според очевидците Густав би се втурнал во група од повеќе луѓе, но ретко би изел еден цел човек, туку би гризнал еден и би продолжил понатаму. Изгледа како едноставно да уживал во самиот чин на убивање. Во Бурунди станала вообичаена слика да се наоѓаат недојадени остатоци од жртвите кои што Густав ги оставал зад себе.

Како умрел:

Не умрел. Се појавил повторно во http://adventure.nationalgeographic.com/2008/02/gustave-update/michael-mcrae-text - 2008 , и според известувањата се уште жив и здрав и расположен за убивање, и неговата листа на жртви се зголемува. Овој достоен потомок на диносаурусите како да е бесмртен. Се уште ја практикува неговата болна навика, и луѓето едноставно ништо не му можат.