Богатото наградување на тој што ќе го фати крстот на Водици и' дава многу приземна димензија на религијата и на верата, бидејќи материјалното го става над духовното, оценуваат социолозите

Сребрен крст тежок еден килограм, вреден 2.000 евра, лаптоп, дивиди-сараунд, златник, клима-уред, телевизор и фрижидер, се само дел од подароците што ги добија оние што на Водици ја имаа среќата да го фатат светиот крст.

Од година во година, се чини, верниците во желбата да го фатат крстот се' повеќе се водени од материјалното отколку од духовното. Наместо верата во бога, мотив за учеството во „трката“ по крстот им стануваат вредните подароци од моќни бизнисмени, кумови и спонзори на манифестацијата, кои на тој начин го користат празникот за да се промовираат себеси и своите фирми. На тој начин прославата на Водици од духовна манифестацијата се претвора во комерцијална.

Социолозите велат нема ништо христијанско во комерцијалната димензија, која се' повеќе се протежира за овој верски празник.

- Тоа што оној што ќе го фати крстот е богато наградуван им дава многу приземна димензија на религијата и на верата. Не е во ред и треба да се најде начин тоа еднаш засекогаш да се реши - вели професорот по социологија Илија Ацески.

Тој смета дека е непристојно кон другите верници еден да се дарува толку многу.

- Поинаку би било кога тие подароци или средства би им се отстапиле на дом за сиромашним на социјално загрозени семејства. Од друга страна, на пример, во Скопје, во фаќањето на крстот учествува и маратонец, професионален пливач, што е малку симптоматично - коментира Ацески.

Даниел Димевски, аналитичар на состојбите во МПЦ, се согласува дека овие духовни манифестации се' повеќе добиваат комерцијален карактер.

- Духовниот сегмент се губи пред напливот на комерцијални и маркетиншки моменти. Да се даде подарок е во ред, но сето тоа да се рекламира на големи платна распнати на Камениот мост не е убаво. Со тоа се губи самата суштина на давањето подарок, на подарувањето, кое треба да претставува индивидуално чувство. Кога се работи за духовен настан, треба да доминираат духовни моменти чија одлика и суштина е скромноста, без многу помпа. Главното богатство на манифестацијата треба да биде присуството на што повеќе верници, а не тие да се деморализираат со премногу комерција - истакна Димевски.

И граѓаните сметаат дека непотребно се трошат пари за толку многу подароци.

- Многу пари се фрлаат на подароци. Тие средства може да се искористат за други цели. Има многу луѓе без работа, стечајци на кои им е потребна помош. Ако не ги доделуваат овие подароци, се прашувам дали некој би скокал по крстот - вели скопјанецот Јордан Станковски, невработен машински техничар.

Негова сограѓанка вели дека давањето вредни подароци на тој на што ќе го фати крстот е спротивно на верата.

- Кога бев мала, баба ми ме носеше да го гледам фрлањето на крстот од Камениот мост. Се сеќавам дека тогаш имаше петмина или шестмина што влегуваа во студената вода по крстот, но барем беше достоинствено. Сега откако бизнисмените даваат подароци сакајќи на тој начин да се искупат за своите нечесно заработени пари, се пријавуваат многу повеќе „верници“. Сметам дека сиромаштијата си го направи своето. Кога луѓето го допираат дното, принудени се да трчаат по телевизори и фрижидери и да стануваат „религиозни“ - вели нашата соговорничка.

Од друга страна, Црквата не се согласува со ваквото тврдење и смета дека тоа е резултат на атеистичкиот пристап на настанот.

- Можеби мотивацијата за некои верници да се фрлат по крстот е материјалното, но за поголемиот број од нив тоа е верата. Тие влегуваат во студените води со длабока вера дека ништо не може да им наштети. Се' друго е декор, надворешно обележје на настанот. Во црковната традиција нема случај некој по фрлањето во студените води да се пожалил дека се разболел - вели отец Драги Костадиновски од Соборниот храм „Свети Климент Охридски“.

Според него, дарувањето на оној што ќе го фати крстот, не е погрешно.

- Оној што на Водици ќе успеел да го фати осветениот крст, ако станувало збор за парохија од затворен тип, одел од куќа во куќа и бил даруван од семејствата. Во селата се дарува со месо, паричка, волна, гравче, ориз... А, бидејќи Скопје е поголем град постои борба за престиж, па донаторите сакаат што повеќе да даруваат. Не гледам дека е грешно тоа што некој сака да дарува. Тоа е погрешна теза - дециден е Костадиновски.

http://iris.mk/index.php/vesti/lokalnivesti/11758-2015-01-16-16-53-22" rel="nofollow - Светата православна црква е децидна по ова прашање. Брегалничката епархија се води според каноните и преданијата поврзана со традицијата за овој обичај стар повеќе од 2.000 години.