Александар МИШКОВ

Секој ден, претпладне од 9 до 10 часот и попладне од 12 до 15 часот, Атанас Ѓорѓиевски со табла на која пишува „Барам правда“, се шета од Министерство за правда, преку „Жена парк“ до зградата на ССМ за да ги информира граѓаните за неговата иницијатива. За да може да ја носи таблата, тој пријавил во полиција.
- Треба да се подигне свеста на македонскиот народ за да ја покаже храброста дека судиите ги донесовме ние за да судат правилно и фер - вели тој.
Причина за неговата акција е личното искуство. По 11 години шетање низ судовите, му прекипело. Тој првпат поднел жалба во 1997 година. Пресудата што ја донел Основниот суд на 4 јануари 2008 година, тој ја добил дури во октомври. Потоа се жалел во Апелацискиот, и таа жалба е се уште активна. Вели дека граѓаните нема каде да си ги бараат своите права, бидејќи, според него, во 98 отсто од случаите, по одлуката на Основниот суд, Апелацискиот само ја потврдува, а потоа нема каде. Атанас се обратил за помош и кај Народниот правобранител и кај министерот за правда. Од Народниот правобранител добил одговор дека ова е Македонија и дека тука нема да ги добие правата, па да проба да се жали во Стразбур. Министерот, пак, „културно“ му одговорил дека е премногу зафатен и не прима секого.
- Мака ми е зошто некој што не ми го познава јазикот да ми донесе пресуда. Не е поентата за се и сешто да се жалиме во Стразбур, туку да го подобриме нашето судство за тоа да биде поефикасно - вели Ѓорѓиевски.
Решен да промени нешто, тој ќе организира граѓанска акција за собирање потписи на плоштадот Македонија од 27 до 30 јуни, се со цел да може да поднесе барање за измени во законите за парнична постапка и за облигации. Тој предлага „судиите да се удрат каде што најмногу ќе ги боли, по џебот“.
- Резултатите ќе бидат брзо и ефикасно судство, правилна пресуда со гласот на народот, а тоа ќе влијае врз имиџот на правна држава во светот. Доста судот му судеше на народот, време е народот да му пресуди на судот - вели Атанас.
Граѓаните што го сретнаа на неговата маршрута, најчесто од сопствено искуство се согласуваа со иницијативата, но вистинскиот став како да беше содржан во одговорот на еден пензионер: „Убаво што бараш правда, но од кого?“