ХРИСТИЈАНСТВО
Испечатено од: IDIVIDI forum
Категорија: Стил на живот
Име на форумот: Вероисповед
Опис на форумот: Право на личен избор
URL: http://forum.idividi.com.mk/forum_posts.asp?TID=17363
Датум на принтање: 09.Ноември.2024 во 00:10
Верзија на софтверот: Web Wiz Forums 10.03 - http://www.webwizforums.com
Тема: ХРИСТИЈАНСТВО
Постирано од: Messenger
Наслов: ХРИСТИЈАНСТВО
Датум на внесување: 07.Јануари.2009 во 23:50
|
Христијанството е една од трите најбројни монотеистички вери во светот и се базира на учењата и животот на Исус Христос, како што е опишано во Новиот Завет. Христијанската вера произлегува од Јудеизмот, наследувајќи ги старозаветните свети книги (канон) од евреите, но со дополнување на истите со уште 27те новозаветни книги (4 Евагелија и 23 книги на Апостолите) и воспоставување на Нов Завет (пакт, договор) втемелен на Христовата жртва на Голготскиот крст. Во првите векови од своето постоење Христијанската вера била сметана за ерес (секта) и била прогонувана. Со едиктот на толеранцијата во Милано, во 313 година, царот Константин го легализирал христијанството со што сопрело прогонството на христијаните. Христијанството како официјална државна религија во Римската Империја се востановува во 380 година од императорот Теодосиј на истокот и Грацијан на западот, а притоа се забрануваат другите религии. Денес Христијанството главно се пројавува во трите поголеми групи на вероисповед:
Православие Римокатолицизам Протестантство Свети книги
Христијаните ги смeтaaт за свeти книгитe сoдржaни вo Светото Писмо(Библиjaтa) - Стар и Нов Завет.
Основни верувања и доктрини
1. Бог е еден по природа,а троичен по лица (Свето Тројство): Отецот, Синот(Христос) и Светиот Дух. 2. Бог е семоќен, безпочетен, вечен, сеприсутен, сезнаен, причина и извор на се што постои. 3. Бог е (безусловна) љубов, многумилостив, долготрпелив, верен на Своите завети и ветувања. 4. Во едната личност на Исус Христос се кријата Неговите две природи - Божјата и човечката. Он во се е потполн Бог, и во се е потполн човек освен во гревот. 5. Христос е еднородниот Божји Син Кој беше пратен од Отецот за искупување и спасение на човекот. 6. Човекот е создадено битие од тело и душа. 7. Човекот е создаден по Божјиот образец и подобие. 8. Човекот е создаден безгрешен но заради Адамовиот грев денес се раѓа и е носител на падната и грешна природа. 9. Спасот од гревот се постигнува само преку делотворна вера во Господ Исус Христос. 10. Исус беше роден безгрешно од девицата Марија преку нејзиното осенување од Светиот Дух 11. Исус беше распнат на крст и умре на него заради гревовите на луѓето. 12. Исус воскресна на третиот ден. 13. Исус се вознесе на Небото 40 дена по Неговото воскресение. 14. Исус повторно ќе се врати од небото, на истиот начин како што се вознесе на небото пред очите на Апостолите. 15. Светиот Дух им е даден на Христијаните како Придружник, Утешител и Упатувач во Вистината. 16. Црквата претставува Христово тело, а Христос е нејзината Глава. 17. Молитвата претставува комуникација со Бог преку која ние ги искажуваме пред Бог нашите молби, благодарности, барања, тешкотии, преку која го величаме и славиме Бог итн. Христијаните го молат Бог во Христовото Име. 18. Крштевањето претставува умирање за стариот човек и воскресение на новиот, простување на гревовите и заветување пред Бога. 19. Господовата спомен вечера (причест) претставува разделување на раскршен леб и гроздов плод (Тело и Крв Христова) меѓу верниците со цел да си припомнуваат на Христовата застапничка смрт заради спасение на луѓето и да ја разгласуваат истата на идните поколенија. Десетте Божји заповеди (Стар Завет)
1. Јас сум Господ Бог твој и да немаш други богови освен Мене. 2. Не прави идол или слика од оноа што е горе на небото, што е долу на земјата, што е во водата и под земјата, не им се поклонувај и не им служи. 3. Не изговарај го напразно името на Господа, твојот Бог. 4. Спомнувај си за денот на одморот за да го празнуваш, шест дена работи и сврши ги сите работи, а седмиот ден посвети го на Господа, твојот Бог. 5. Почитувај ги таткото свој и мајката своја за да биде добро и да поживееш долго на земјата. 6. Не убивај. 7. Не прави прељуба. 8. Не кради. 9. Не сведочи лажно против својот ближен. 10. Не пожелувај ништо што е туѓо. Неколку од поглавните учења и заповеди на Исус Христос (Нов Завет)
- Љуби го Господа својот Бог со сето свое срце, со сета своја душа, сиот свој разум и со сета своја сила. - Љуби го ближниот свој како што се љубиш себе си. - Прави им на другите она што сакаш тие да ти прават тебе. - Не судете, за да не бидете судени. - Проштевајте им на другите, ако сакате Бог да ви прости вам. - Љубете ги своите непријатели и молете се за оние кои ве прогонуваат. - Не грижете се за храната и облеката. Барајте го најнапред Божјото Царство и Неговата правда, и сето тоа ќе ви се додаде. - Молитвите, постот и милостината треба да бидат дискретни. - Бог сака внатрешна искрена побожност, а не надворешна, фалбаџиска и ритуална. - Што и да побарате од Мојот Татко во Мое Име, ако молите со вера и не се сомневате, ќе ви биде дадено. - Одете по целиот свет и проповедајте го Евангелието на секое создание! - Одејќи, направете ги сите народи Мои ученици, крштавајќи ги во името на Таткото и Синот и Светиот Дух! Учејќи ги да пазат се што Сум ви заповедал! -------------------------------------------------------------------------------------------- ПРАВОСЛАВНО ХРИСТИЈАНСТВО СИМВОЛ НА ВЕРАТА Верувам во Едниот Бог Отец Седржител, Творец на небото и земјата, на се видливо и невидливо; И во Едниот Господ Исус Христос, Синот Божји Единороден, Кој е роден од Отецот пред сите векови; Светлина од Светлината, Вистински Бог од вистинскиот Бог, роден, несоздаден, единосуштен на Отецот, преку Кого се станало; Кој заради нас и нашето спасение слезе од небесата, и се воплоти од Светиот Дух и Дева Марија, и стана човек; И Кој беше распнат заради нас во времето на Понтиј Пилат, и страдаше и беше погребен; И Кој воскресна во третиот ден, според Писмото; И Кој се вознесе на небесата, и Кој седна оддесно на Отецот; И Кој пак ќе дојде со слава да и суди на живите и мртвите, и Неговото Царство не ќе има крај; И во Светиот Дух Господ, Кој дава живот, Кој исходи од Отецот, Кому заедно со Отецот и Синот Му се поклонуваме и го славиме, и Кој говорел преку Пророците; Во Една, Света, Соборна и Апостолска Црква; Исповедам едно крштение за простување на гревовитеЧ Го чекам воскресението на мртвите; И животот на идниот век. Амин! Свети Тајни во Светото Православие
Свети Тајни, или misteryon, се свети дејства во кои преку видливо дејство, на душата на човекот кој верува, невидливо и се дарува Божјата благодат. Светите Тајни се постојана мистична врска која го соединува човековиот живот со Бога. Тие се плодови на животот и смртта на Господ Исус Христос и низ нив тече скапоцената крв на Спасителот. Светите Тајни, исто како и Црквата, се и видливи, и невидливи и во секоја од нив се наоѓа надворешен, видлив знак и внатрешна духовна благодат. Според зборовите на Свети Јован Златоуст, тие се нарекуваат тајни токму поради тоа што она во што веруваме за нив не е исто со она што го гледаме; ние гледаме едно, а веруваме во друго. Како продолжение на тајната на Христовото присуство на земјата, носат во себе две битни обележја: тие се како икона на идниот век и, секогаш се остваруваат во заедница - Света Црква. Во нив верниците задобиваат предвкус на Царството Божјо кое дошло и доаѓа, иако сеуште не во својата полнота. Бидејќи се наоѓаат во Светата Црква, тие се неопходни за сите нејзини членови. Тоа Светата Црква го изразила во десеттиот член од Символот на Верата кој гласи: ”Исповедувам едно крштение за опростување на гревовите”. Иако во овој член се спомнува само Св. тајна Крштение, се подразбираат и останатите Св. Тајни, а тоа е спомнато затоа што преку него се влегува во Св. Црква, а и се стекнува право на сите Свети Тајни. 1. Света тајна Крштение 2. Света тајна Миропомазание 3. Света тајна Евхаристија (Света Причест) 4. Света тајна Покајание 5. Света тајна Свештенство 6. Света тајна Брак 7. Света тајна Елеосвештение 1. Света тајна Крштение
Преку Светата Тајна Крштение, на таинствен начин, преку трикратно потопување во вода во името на Отецот, и Синот, и Светиот Дух човекот повторно се раѓа за нов духовен живот (Јн. 3.5; Мк.16.16). Со Крштението се станува член на Светата Христова Црква, и без оваа тајна, не е можно практикување на другите Свети Тајни. При Крштението човекот се откажува од сатаната, се покајува и го исповедува Символот на верата. Основен предуслов за Светото Крштение е верата во Господ Исус Христос, дека Тој е Син Божји, дека пострада на Крстот и дека воскресна, и дека повторно ќе дојде да им суди на живите и мртвите. 2. Света тајна Миропомазание Миропомазанието е Света Тајна во која преку помазување на одредени делови од телото (чело, уши, нос, уста, гради, рамена, раце и нозе) со Свето миро, во името на Пресвета Троица, на крстениот му се даваат посебни дарови на Светиот Дух, кои го крепат, осветуваат и усовршуваат во духовниот живот (Мт.3.16; Мк.1.10; Лк.3.2). Се извршува после Светото Крштение. Тоа што за телесното напредување на новороденчето е мајчиното млеко, тоа за духовниот напредок на новокрстеното новороденче е Светото Миропомазание. 3. Света тајна Евхаристија Светата Евхаристија, односно Причест, по зборовите на Свети Теодор Студит преставува повторување на целиот Домострој на спасението. Овде човекот во вид на леб и вино се причествува за вечен живот со вистинското тело и крв на Својот Спасител Господ Исус Христос (Мт.26.26-28; Лк.22.19). Светата Евхаристија се подготвува и прима за време на Светата Литургија, а е востановена од самиот Господ Исус Христос. Постојат поделени мислења околу тоа колку често треба некој да се причестува. Секој верник ова прашање го решава со својот духовник. 4. Света тајна Покајание Целта на Св. тајна Покајание е повторно да ce измири со Бога. Секој грев нa одвојува од Бога, но покајанието е лек за секој грев, а со тоа и лек за секоја духовна смрт. Нема грев од кој човек не може да се ослободи преку покајанието и покајничката исповед (Мт.18.18; Јн.20.23). Епископите и свештениците, како наследници на Светите апостоли ја имаат моќта да опростуваат гревови. Во некои случаи, зависно од тежината на гревовите кои се исповедани, свештеникот одредува и епитимија, односно дополнителна мера за увидување на грешките, која може да биде во вид на дополнителен пост, молитвено правило, милосрдие или забрана за причестување на определено време, согласно каноните. 5. Света тајна Свештенство Светата тајна Свештенство, е тајна во која Св. Дух преку молитва и полагање на раце од страна на епископ за време на Света Литургија дава на правилно избрано лице, благодат за вршење на Св. Тајни и раководење на Христовото стадо во вера и побожност. Значи, свештеникот станува посредник пред Бога по примерот на Христа (Тит 1.5). Во оваа тајна постојат три чина: ѓаконски, свештенички и епископски. И оваа Света Тајна е востановена од Господа Христа, а ја вршеле неговите свети ученици. 6. Света Тајна Брак Бракот е Света Тајна во која младоженецот и невестата пред свештенослужителот и пред Светата Црква, даваат слободно ветување на брачна верност и взаемна помош во нивниот евангелски живот, поради законско раѓање и христијанско воспитување на деца (Јн.2.2; Еф.5.31-32; Д.ап.20.28). Бог уште во рајот ја осветил брачната врска кога го благословил Адама со Ева. 7. Света тајна Елеосвештение Елеосвештение е Света Тајна, во која на христијанинот со осветен елеј (масло) му се помазуваат одредени делови од телото и, невидливо му се дава благодат Божја, која ги исцелува не само духовните туку и телесните болки (Јак.5.14-15). И оваа Света Тајна е востановена од Господа Исуса Христа. Се извршува над тешко болни верници за излекување од нивните болести. Вселенски собори Вселенски собори ce собрание на епископите кои ја претставуваат целата Црква): колегијален начин на изјаснување на Вселенскиот епископат за содржините на верата и за дисциплински прашања. Покрај тоа што епископот има одредена помесна служба, тој има соборна одговорност во прашањата од општиот интерес на Црквата. Во периодот пред расколот (пред 1054 г.), определбата “Вселенски” на некој Собор му е давана со присуството и претставувањето на епископатот од целата империја. Затоа,присуството на римскиот трон (т.е. на италијанската епрхија) на Соборите било неопходно. Иако биле свикувани од царевите, Вселенските Собори не биле царска институција. Царевите ги потпишуваат соборските акти, но не гласаат, ниту пак влијаат на одлуките, оставајќи им на епископите потполна автономија во дискусиите и одлучувањето. Во соборските одлуки треба да се прави разлика меѓу догматот – кој има доктринарна содржина на верата (???? ), и канонот – кој има дисциплински карактер. Ни свикувањето од страна на царот, ни вселенското присуство и потписите на епископите на соборските акти – не го гарантираат суштинското православие на искажаната вера или на символот на верата. Одлуките на Вселенските Собори не се надворешен критериум на учењето, зашто ниту една надворешна власт не може да го наметне она што е против вистината на верата. Затоа, одлуките на Соборите треба да ги прифати и потврди свеста на Црквата. Православната традиција признава седум Собори со Вселенски карактер, меѓу кои се одржале многубројни помесни или регионални собори. Вселенските собори во историјата претставувале собранија на епископите од целата вселена на кои се изразувало единството на Црквата, правата вера и вистинитото знаење за Бога. Единството на сите помесни Цркви на вселенско ниво се остварува кога нивните епископи, припаѓајќи на едното Тело на Црквата, исповедаат една вера, односно кога, според зборовите на св. Игнатиј Богоносец, „епископите од сите краишта на земјата се во едната волја (мисла) на Исус Христос.” Целата Црква, епископите, свештенството и народот, учествуваат во искажувањето на правилното учење или на догматот за Бога како Света Троица и за односот на Бога кон светот. Вистината, значи, не jа искажуваат ни првиот во јерархијата, сам и одвоен од црковната заедница, ниту пак, вистината е ствар на мнозинството. Историјата на Црквата ни покажува примери на учители и исповедници на верата кои не заземале највисоки црковни достоинства, а сепак биле столбови на Православието. Таков пример е св. Атанасиј Велики, кој во времето на Првиот вселенски собор бил ѓакон. Секако, св. Атанасиј бил таков богослов затоа што со целото свое битие живеел во Вистината, заедно со сите Свети, пројавувајќи го соборното единство на целата Црква. Вистината е достигнување на целата Црква како заедница, на секој нејзин член кој со својот живот го сведочи целиот Христос. Само Црквата како заедница на даровите, во која постои проникнување меѓу првиот, како мистагог и сите други членови – ја има и ја објавува вистината за целиот Христос. Тргнувајќи од ваквиот начин на поимање на црковниот живот, сите одлуки на Вселенските собори се донесувани така што ја изразувале верата и совеста на целата Црква, а тоа правило на верата важи секогаш кога соборските одлуки минуваат низ проверка, односно кога соборно се прифаќани од сите членови на заедницата. Овде треба да се бараат причините зошто дури и големите Вселенски собори, како на пр. Првиот и Четвртиот, не биле прифатени веднаш, туку поминале години, дури и децении, додека одлуките да добијат икуменско (вселенско) значење. Великите Отци и Учители на Црквата не се раководеле со идејата за моќта или власта во спроведувањето на своите одлуки, туку стрпливо чекале Вистината да биде доживеана и прифатена во секоја пора на црковниот живот. За да биде израз на живата вера, соборската одлука мора да биде соопштена во сите помесни Цркви на Света Литургија. Без согласност на верниот народ – определена одлука не може да се спроведе во литургискиот живот. Имено, дури кога верниот народ со своето „Амин” (што значи: нека биде така) ќе го изрази потполното согласување со одлуката на некој Собор, одлуката се усвојува. Со други зборови, соборската одлука конечно се прифаќа кога во неа потполно се огледува литургиското и подвижничкото искуство на Црквата. Вселенските собори го следат образецот на утврдувањето и соопштувањето на вистината кој е установен на Апостолскиот собор во Ерусалим (49 г.), кога сите Апостоли еднодушно рекле: „Ни беше угодно на Светиот Дух и на нас” (Дела. 15,28). Тоа значи дека одлуките на Соборите ја подразбираат хармонијата на двете волји во Црквата: на Божјата волја – која невидливо ја соопштува Светиот Дух, и човечката – која ја искажуваат епископите, кои, бидејќи го иконизираат Христа во Евхаристијата, имаат посебен дар, како начелници и обединители на евхаристиските собранија – да го исповедаат единството на Црквата во Христа, а оттаму и правилното учење на Соборите, исто онака како што тоа го правеле Светите Апостоли во раната Црква. Одлуките на Вселенските собори превосходно ги искажуваат вистините на верата доживеана во Крштението и Евхаристијата. Затоа, во одлуките на Соборите особено дошло до израз учењето искажано во тнр. крштелни Символи на верата на помесните Цркви, кои ги изговарале катихумените кога биле крштевани. Одлуките на Соборите, исто така, во голема мерка се засновани и на анти-еретичките списи на Светите Отци, кои ја исповедале вистината доживеана во Црквата како литургиска заедница, наспроти еретичкото учење кое секогаш се засновува на индивидуалистички мислења. Во досегашната историја на Црквата се одржани седум големи Вселенски собори. Првиот Вселенски собор се состанал во Никеја, 325 година, а повод било еретичкото учење на Ариј, кој Господа Христа погрешно го сметал за створен, а не предвечен Син Божји, како што учи Православната Црква. Никејскиот собор, според зборовите на св. Атанасиј Велики е „изобличување на секоја ерес… зашто тој ја исповеда совршената и потполна вера во Света Троица… во која вера ние и крштеваме и преку која се соединуваме со Бога.” На тој Собор е составен Символот на верата кој потоа бил дополнет на Вториот вселенски собор. Вториот вселенски собор е одржан во Цариград, 381 година. Повод за неговото свикување била духоборечката ерес, чии претставници говореле дека Светиот Дух е создание, а не (несоздаден) Бог. Црквата го отфрлила нивното неправилно учење и го дополнила Никејскиот Символ на верата, така што го проширила осмиот член, во кој се нагласува дека на Светиот Дух му припаѓа иста слава и поклонување како им припаѓа и на Отецот и на Синот, со други зборови, дека според Божеството е со иста чест со Отецот и со Синот. Заради ова дополнување, како и заради искажувањето на верувањето во Црквата, во едното Крштение, во Васкрсението и животот на Идниот Век, востановениот Символ на верата се нарекува Никејско-цариградски. Третиот Вселенски собор се состанал во Ефес, 431 година, за да ги потврди одлуките на претходните Собори и да ја одбрани верата на Црквата од Несториевата ерес. Несториј сметал дека и божествената и човечката природа на Христос треба да имаат по една личност. Отците на Третиот Собор го отфрлиле неговото учење со кое би се внесувала поделба во едната Личност на Господ Христос. На овој Собор е потврдено дека Господ Исус Христос е една Личност со две природи: со божествена природа – од вечноста, од Отецот, и со човечка природа – која ја примил во времето, од Пресвета Богородица. Несториј уште говорел дека Пресвета Дева Марија не
Несториевата заблуда во врска со Богородица потекнала од неговиот страв на Дева Марија да не бидат припишани божествени особини. Исповедајќи дека Дева Марија е Богородица и дека го родила Бога во тело, Црквата, меѓутоа, на неа не дава особини на богиња. Таа не го родила предвечниот Бог според божествената природа, туку го родила Бога Логосот според овечката природа. Кога слегол на земјата, тој зел обличје на човек, но не престанал да биде бесмртниот Бог кој од вечноста е во заедница со го родила Бога, туку го родила човекот Исус и затоа не го прифаќал името Богородица, а ја нарекувал човекородица или Христородица. Бидејќи Исус нема човечка личност и бидејќи мајката може да биде само „нечија”, а не мајка на нешто т.е. наприрода, Марија Дева навистина е Мајка на Бога, односно, Богородица. Отецот и со Светиот Дух. Четвртиот Вселенски собор е свикан во Халкидон, 451 година, заради монофизитската ерес. Монофизитите (грч. една природа) застапувале став дека Христовата човечка природа при Воплотувањето до таа мерка се слеала со божествената, што потполно се изгубила во неа. Православната Црква своето учење во врска со овој догмат го формулирала во тнр. Орос (одлука) во кој стои дека Христос е воплотениот Син Божји и Логос, една Личност со две природи: божествена – со која е едносуштен (со иста суштина) на Отецот, и човечка по Воплотувањето – со која станал едносуштен со нас. Монофизитите, заради нивното погрешно учење, направиле раскол во Црквата и останале до денес издвоени од неа (Копти, Етиопјани и Ермени). Петтиот Вселенски собор го свикал цар Јустинијан, 553 година, во Цариград, за на него уште еднаш да биде потврдено учењето на Црквата за Господ Христос како воплотен Син Божји. Во одлуките на Соборот се говори за Исус Христос како за една Личност со две природи, тако што природата на Логосот не се претворила во природата на телото, ниту природата на телото се претворила во природата на Логосот, по соединувањето што настанало со Воплотувањето. Цар Јустинијан ја напишал познатата литургиска химна „Еднороден Сину” која зборува за Синот Божји кој се воплотил, бил распнат на Крст и ја победил смртта, останувајќи Еден од Света Троица. Шестиот Вселенски собор е одржан во Цариград, при крајот на 680 г. и почетокот на 681 г. Повод за овој собор биле монотелитската ерес (грч.една волја) и моноенергитската ерес (грч.една енергија). Застапниците на овие учења погрешно сметале дека Господ Христос имал една волја и една енергија. Наспроти нив, св. Максим Исповедник говорел дека во Христа постојат две природи и според тоа, две природни волји и енергии: божествена и човечка. Овие две волји и енергии се во меѓусебно општење и проникнување, а едната Личност на Христос Богочовекот ги придвижува Своите природни волји и енергии и дејствува во нив. Седмиот Вселенски собор се состанал во Никеја, 787 година, а како повод ја имал иконоборечката ерес. Иконоборците биле против почитувањето на светите икони во Црквата, тврдејќи дека тоа е грев на идолатрија (идолопоклонство). Бранителите на светите икони; св. Јован Дамаскин и св. Теодор Студит истакнувале дека почитувањето на иконите е можно и правилно, зашто Синот Божји примил човечко тело (Логосот стана тело – Јн. 1, 14) и затоа, како воплотен Бог може и да биде насликан. Оние што ги отфрлале иконите го отфрлале и Христовото Воплотување и го сметале за привид и фантазија. Светите икони треба да ги почитуваме и да им се поклонуваме, но да не ги обожуваме. Поклонувајќи се на Пресвета Богородица, на светителите кои се претставени на иконите, се поклонуваме на Прволикот – Господ Христос кој е основата на секој лик што е насликан на икона. Секој светител е повторен Христос кој и со ликот потсетува на Господа Христа. Затоа, поклонувајќи се на светителите, се поклонуваме на самиот Господ Христос, кому тие му служеле и кого со својот живот го прославиле. Соборите – израз на богооткриената Вистина Црквата на сите Вселенски и помесни собори, користејќи го богатото наследство на верата кое е забележено во Светото Писмо и е посведочено во соборното искуство на Светите Отци, вложила огромни напори да ја изрази богооткриената вистина, одолевајќи им на сите бранови на еретичките учења. Во таа смисла, соборските одлуки претставуваат неисцрпен и незаменлив извор на верата и сигурен патоказ во соочувањето на Црквата со сите подоцни погрешни учења низ историјата. --------------------------------------------------------- КАТОЛИЦИЗАМ Rascepot (skizmata) na Edinstvenata Hristijanska Crkva se sluchi vo 1054 godina koga Papata Leo IX go ekskomunicira patrijarhot Michael Cerularius od Konstantinopol (vodachot na Istochnata Crkva). Vo odgovor na ova, patrijarhot go anatemizira Papata. Od togash Hristijanskata Crkva se podeli na Rimokatolichka (Zapadna) i Pravoslavna (Istochna). Podelbata se dolzhi na doktrinalni, teoloshki, lingvistichki, politichki i geografski prichini. Католиците веруваат дека Марија телесно и духовно беше крената на небесата за да биде вечно со својот син Исус. Католиците го слават 15 Август како ден на нејзиното вознесение. Со прокламација во 1950 година Папата Пиус XII вознесението го прогласи за догма врз база на теолошката доктрина и Универзалниот Концензус на Црквите, а не врз основа на Библискиот авторитет. Универзален Концензус на Црквите Универзалниот Концензус на Црквите прокламира дека сите Црковни верувања и учења се Богодадени и како такви се самоевидентни и неоспорни вистини. Црквата доаѓа до таков концензус со упатување од страна на Светиот Дух, а Светиот Дух не може никогаш да биде грешен. Папа Папата ( ,,Татко,, на латински ) во католицизмот се смета за директен наследник на апостолот Петар на кој што Исус му го довери раководството на Црквата. Секој Папа се смета апостолски наследник во непрекинатиот ланец и како таков се смета за неприкосновен врвен авторитет за Католичката Црква. Втори според хиеархијата се Кардиналите кои го одбираат Папата од своите редови. http://www.dnevnik.mk/default.asp?ItemID=C1AE4EAF74751248B5FFACD8855681C2" rel="nofollow - ПРАВОСЛАВИЕ И КАТОЛИЦИЗАМ - РАЗЛИКИ ДОЛГИ 961 ГОДИНА --------------------------------------------------------------------------------------------- PROTESTANSTVO --------------------------------------------------------------------------------------------- ХРИСТИЈАНСКИ ДОМИЦИЛНИ И НЕДОМИЦИЛНИ РЕЛИГИИ И ВЕРУВАЊА ПРАХРИСТИЈАНСКА ЗАЕДНИЦА - УНИВЕРЗАЛЕН ЖИВОТ http://www.universelles-leben.org/" rel="nofollow - http://www.universelles-leben.org/" rel="nofollow - http://www.universelles-leben.org/" rel="nofollow - http://www.universelles-leben.org/" rel="nofollow - е динамична прахристијанска верска заедница раширена во бројни земји низ целиот свет, првобитно основана под името „Исус Христова мисија за водење во Татковината„ во јануари 1977 година во Германија. Подоцна, во годината 1984 прерасна во духовната заедница Универзален живот*(германски: Universelles Leben). ПРОРОЧКА РЕЧ Прахристијаните веруваат дека Исусовите зборови од Новиот завет: „Уште многу имам да ви кажам но тоа сеуште не можете да го носите. Но кога ќе дојде Тој, Духот на вистината, ќе ве воведе во целата вистина„ Евангелие според Јован 16:12 се остваруваат токму во денешното време на големи промени.Тој говорел преку просветлени мажи и жени со налог да ја пренесуваат неговата света Реч т.е. пророци и пророчици во сите времиња(на пр. Хилдегард Бингенска, Џироламо Савонарола, Емануел Сведенборг, Јакоб Лорбер и тн...) користејќи ги како еден вид медиуми(инструменти) преку кои неговиот глас можеле луѓето да го чујат, и дека феноменот на пророчката реч е присутен и ден денес, односно дека Бог повторно говори до човештвото. Но денес, за прв пат се излева целата вистина низ пророчка уста во збор и писмо. Пророкот за денешното време низ кој Бог се објавува е една жена. Нејзиното име е Габриеле и дејствува во градот Вирцбург во Германија.
ОВА Е МОЈАТА РЕЧ: АЛФА И ОМЕГА - НАЈВАЖНА ДУХОВНА КНИГА ВО УНИВЕРЗАЛЕН ЖИВОТ Деталите за животот и учењата на Исус од Назарет од пред 2000 години, нивната смисла, како и пораки упатени од Христа до човештвото денес се дадени 1989 година во обемната книга со наслов: „Ова е мојата Реч: Алфа и Омега. Евангелие Исусово - Христова објава која светот не ја познава„ (Денес со поднаслов: „Која вистинскитеите христијани во целиот свет ја познаваат„). Таа е капиталната објава од Христос примена преку Габриеле и воедно ги ословува сегашните, но и идните генерации кои ќе живеат во Исус Христовото царство на Мирот.За главен духовен авторитет се прифаќаат откровенијата примени преку божјата пророчица Габриеле. За Библијата и светите списи на другите светски религии се има став дека содржат многу вистини, но дека содржат и многу примеси вметнати намерно и ненамерно од свештеничките касти, преведувачите а понекогаш и од самите автори. Сржта на учењето е содржана во Десетте Божји Заповеди и Исусовата Беседа на Гората кои Христос преку пророчката реч на денешницата ги има објаснето и продлабочено со цел на денешните луѓе им бидат појасни за да истите можат да ги оставарат во својот секојдневен живот. Bажни карактеристики на учењето: - Десетте божји заповеди и Исусовата Беседа на Гората се главни упатства за правилен христијански живот според Божјата волја - духовен авторитет се откровенијата примени преку пророкот за денешно време, не Библијата - пра-изворот е Духот - материјалниот свет е последица на падот на ангелите а не на директно Божјо создавање, тој е минлив. Духовниот божествен свет е вечен и никогаш нема да помине. - Човекот има слободна волја да се одлучи за или против Бога. Одговорноста која од тоа произлегува човекот си ја сноси самиот, а не Бог или некој друг. - Мислите се енергија. Тие не се ослободени од данок. Затоа човек треба да се учи да го контролира своето мислење да биде во склад со Божјите закони. - верување во причинско-последичниот закон: „Што човек сее тоа тој и ќе жнее!„ - Бог е љубов, тој никогаш и никого не казнува. Тој само не се вмешува во причините создадени од луѓето, кои со тек на време донесуваат одредени последици. Бог нема ништо заедничко со патењето на луѓето. Тој меѓутоа секогаш нуди помош доколку е човек спремен да ја прифати. - верувањето во реинкарнација (повторно раѓање) на човечките души во човечки тела. - Смислата на човековиот живот е да стане повторно божествен, со тоа тој излегува од процесот на реинкарнација. - Човек треба постепено да ги облагородува своите сетила а не да се одрекнува присилно и да ги потиснува своите сетилни желби. Фанатизмот е штетен. - контактирањето со душите(спиритизам) на починатите е во спротивност со божјите закони и е мошне опасно - вегетаријанство и веганство - генетскиот инжинеринг, експериментите со животни, пресадувањето органи не се во склад со Божјите закони - тие водат кон понатамошни патила. - Христос е единствен Небесен спасител и избавител на сите луѓе и души. Никој не пристигнува повторно кај Бога освен преку Христа - Еден ден преку Христа сите души ќе се вратат кај Бога во вечната Татковина. Никој нема да биде вечно проколнат или уништен, затоа што Бог е љубов која сите свои деца подеднакво ги љуби. РЕИНКАРНАЦИЈА - ПОВТОРНО РАЃАЊЕНие не живееме првпат. Позади секој поединец на Земјава има неколку или многу претходни инкарнации. Се` додека во човековата душа има неиcчистени гревови и претерано силни човечки склоности, душата е заробена во тркалото на повторното раѓање. Спротивно од источните релиигии (хиндуизам и будизам) во Христовите објави преку пророкот, објаснето е дека деградирањето во животинска или растителна душа и тело е невозможно. ЗАКОНОТ НА СЕЕЊЕ И ЖНЕЕЊЕ - ЧОВЕКОТ Е САМИОТ ОДГОВОРЕН ЗА СВОИТЕ СТРАДАЊА Човекот е несреќен и страда поради својата оддалеченост од Бога, т.е. поради континуираното прекршување на божјите закони кои се всушност негова природна состојба. Секоја мисла, збор или постапка е како едно семе засадено во нива кое порано или подоцна донесува плодови соодветни на семето. Бог никого не казнува доколку некој реши да постапува поинаку, но не се вмешува во последиците кои при тоа настануваат. ПАТОТ КОН БОГА - ВНАТРЕШНИОТ ПАТ Човекот не може да најде трајна среќа, задоволство и мир во надворешните материјални работи, но ниту во надворешните религии, филозофии и мислења изградени од луѓе. Кога човек би почнал да патува накај Бога преку остварување во пракса на законите Божји тогаш тој постепено би станал среќен, смирен и здрав. Патот кон Бога е составен од 7 духовни скалила наречени: 1. Ред 2. Волја 3. Мудрост 4. Сериозност 5. Трпеливост 6. Љубов 7. Милосрдие Суштината на патот кон Бога се состои во препознавањето на нашето сопствено погрешно однесување кон ближните и природата и тоа во: мислите, зборовите и постапките и трансформирање на истите во позитивни енергии. ХРИСТОС ДИРЕКТНО ГО ВОДИ ЧОВЕКА Христос на четвртиот степен на духовниот развој, степенот на Сериозност го превзема во целост духовното водство. Тогаш на човека повеќе не му се потребни пророци за да го чуе Бога. Христос директно му се објавува, но објавите примени се однесуваат само за него, а не за друг или трет. Кога душата на човекот ќе го достигне седмиот степен, степенот на Милосрдието, таа може да влезе во тнр. Чисто Небо - вечното постоење, од каде некогаш многу одамна излегла. Чистото Небо кое всушност претставува еден бесконечен духовен универзум е нашата вистинска, изворна Татковина. ЗА ОСЛОБОДУВАЊЕ ОД ГРЕВОТ Прахристијаните не веруваат во тнр. пра-родителски грев на Адам и Ева. Секој е самиот одговорен за себе, не за туѓите постапки. Ослободување од гревот е возможно само ако се добие прошка од оштетените и воедно човек биде подготвен и самиот да прости. Бог би бил неправеден кога би дозволил гревовите да можат да бидат простени преку други или трети лица, без при тоа засегнатите страни да се изјаснат. Од тоа произлегува и дека праведноста треба да биде секогаш пред правото. БОГ СЕ ЗАЛАГА И ЗА ЖИВОТНИТЕ Една од божјите заповеди примени преку пророкот Мојсеј гласи: „Ти не треба да убиеш!„ Оваа заповед важи и во човековиот однос кон животните. Бог им ги дарувал на луѓето семињата, овошјето и другите земјоделски плодови за исхрана на луѓето, но не животните. Животните имаат право на мирен и достоинствен живот. Човек треба да се храни вегетаријански - без месо и риба. „Универзален живот„ како поим за верска заедница не треба да се меша со црквата „Universal Life Church„ во САД која има сосема поинакво учење и историјат. За да нема забуна, во англиското говорно подрачје називот на прахристијанската заедница гласи „Universal Life - the Inner Religion„. Подетално за животното и верското убедување на прахристијаните: Тема: Универзален Живот - Прахристијани http://forum.idividi.com.mk/forum_posts.asp?TID=14592" rel="nofollow -
|
Коментари:
Постирано од: Glenn
Датум на внесување: 10.Јануари.2009 во 22:41
|
Messenger чекам продолжение за Протестантството, бидејќи постојат некои разлики во споредба со католицизмот.
Темата е одлична. Поздрав |
Постирано од: Messenger
Датум на внесување: 10.Јануари.2009 во 22:56
|
Blagodaram na chestitkata. Taa vsushnost treba da se upati do nekolkumina chlenovi (EvAngelos, Opiten, Miki P, vaskapraska i Tetratka) koi zemaa aktivno uchestvo vo sostavuvanjeto i modificiranjeto na tekstovite. Povekje za toa kje najdesh tuka: http://forum.idividi.com.mk/forum_posts.asp?TID=17327 - http://forum.idividi.com.mk/forum_posts.asp?TID=17327 Isto taka, jas bi preporachal za natamoshni kometari i diskusii okolu ovaa tema da se koristi toj link za da mozheme temava da ja chuvame sto pochista i popregledna za chitanje. Inaku, nie imame nekoi chlenovi i posetiteli koi pripagjat na Protestantskite hristijanski veruvanja i jas ochekuvam od niv edna poaktivna sorabotka vo zbogatuvanje na temava, barem koga se raboti za blokot PROTESTANTSTVO. ------------- Truth needs no laws to support it. Throughout history only lies and liars have resorted to the courts to enforce adherence to dogma. |
Постирано од: Crnorizec Hrabar
Датум на внесување: 14.Февруари.2009 во 03:03
|
GLAVNATA RAZLIKA POMEDJU KATOLICIZMOTI PROTESTANTIZMOT E PRASANJETO NA AVTORITET, T.E. KOJ E GLAVNIOT IZVOR NA ZNAENJE ZA GOSPOD I STO E NORMA NA HRISTIJANSTVOTO, NA STO TREBA DA MU SE DADE PREDIMSTVO I PRIORITET.
KATOLICIZAM 1. CRKVEN MAGISTERIUM (UCITELSTVO) 2. TRADICIJA 3. BIBLIJA PROTESTANTIZAM 1. BIBLIJA 2. TRADICIJA 3. CRKVEN MAGISTERIUM (UCITESTVO) NEMAM NAMERA DA GI ELABORIRAM SITE POEDINECNO OSVEN AKO SE POJAVI NEKOJ INTERES VO IDNINA, BIDEJKI MISLAM DEKA SUSTINATA NA RAZLIKATA E SOSEMA JASNA. KAJ KATOLICITE TRADICIJATA I CRKOVNITE UCITELI ZAZAMAAT NAJVISK PRIORITET DODEKA KAJ PROTESTANTIZMOT BIBIJATA E NAJVISOK AVTORITET I NORMA A NE ONOJ STO JA TUMACI (TRADICIJATA I CRKVENITE UCITELI. KAJ PROTESTANTIZMOT POSTOI VERUVANJE DEKA BIBLIJATA SE TUMACI SAMATA SEBE I PREMA TOA ZAZEMA ILI TREBA DA ZAZEMA NAJVISOK AVTORITET. VO TOJ POGLED TRADICIJATA ZAZEMA SEKUNDARNO MESTO ZAEDNO SO CRKOVNITE UCITELI ILI MAGISTERIUM. OBICNO VO TEOLOGIJATA I VO ISTORIJATA NA CRKVATA SE ODELO VO PRENAGLASUVANJE NA EDNIOT AVTORITET NA STETA NA DRUGIOT I OBRATNO. NAJGOLEMIOT HRISTIJANSKI APOLOGET NA 20 VEK JOHN STOTT -ANGLIKANEC(EVANGELIKALEC) SPORED VEROISPOVEST REKOL; NA HRISTIJANSTVOTO MU E POTREBEN BBC-BIBLICAL BALANCED CHRISTIANITY. BALANSOT E POTREBEN DA SE VRATI BIDEJKI NE POSTOI BIBLIJA BEZ TRADICIJA I CRKVENI UCITELI ILI CRKVENI UCITELI BEZ BIBLIJA. I EDNOTO I DRUGOTO E VAZNO. SEPAK SUM PRI MISLENJE DEKA PROTESTANSKIOT POREDOK NA AVTORITETOT I PRIORITETITE E PODOBAR, PRVO BIBLIJA KAKO NORMA NA HRISTIJANSKOTO UCENJE A POSLE TRADICIJA I CRKOVNI UCITELI, SVETCI, DEJCI ITN. POZDRAV! |
Постирано од: spiros
Датум на внесување: 28.Март.2009 во 13:55
|
Вистинското ХРИСТИЈАНСТВО - како и сите вистински учења што упатуваат на СОВРШЕНАТА ВИСТИНА - во својата суштина се дели на три нивоа.
* Институцијално * Интелектуално * Мистично Само третото ниво - преку кое единствено се доаѓа до СÈОПФАТНОТО ЕДИНСТВО - неможе да се научи нити присили, туку тоа се случува. Таа случка е одлучувачката во животот на човекот, преку која тој ја доживува ВИСТИНАТА што е повисока, поголема, постара, ... од секој ум и традиција. Таа случка неможе да се изнуди, таа случка е Милостив дар! ------------- https://www.youtube.com/watch?v=IYjUGBIpD8I" rel="nofollow - Through the Blood of His Grace, we are Forgiven and Free, in Time & Eternity! БОГ да го благослови Авраам, Исаaк, Израил ...! |
Постирано од: Tetratka
Датум на внесување: 29.Март.2009 во 00:31
|
Јас ми сакал да се промени насловот на темата КАРОЛИЦИЗАМ - во РИМОКАТОЛИЦИЗАМ за правилно да ги дефинираме работите, а од таму и правилно да ги разбереме бидејќи и Православната црква е католичка... СВЕТА КАТОЛИЧКА (СОБОРНА) ПРАВОСЛАВНА ЦРКВА, сенадевам ме разбравте што ми е поентата ------------- за секој случај - користете ГРОМОБРАН!!! |
Постирано од: Glenn
Датум на внесување: 29.Март.2009 во 00:45
Што зборуваш бе дечко, информирај се подобро малку пред да дадеш таков смешен коментар-православната црква била римокатоличка. Римокатоличката си е римокатоличка, православната православна, протестантската башка, баптистичка, лутеристичка. Тие имаат само едно заедничко-сите се христијански цркви а за тоа ти што зборуваш се деноминации на христијанството а не е едно исто. ------------- Beauty fades, dumb is forever |
Tetratka напиша:Постирано од: Tetratka
Датум на внесување: 29.Март.2009 во 01:12
Јас би сакал да се промени насловот на темата КАРОЛИЦИЗАМ - во РИМОКАТОЛИЦИЗАМ за правилно да ги дефинираме работите, а од таму и правилно да ги разбереме бидејќи и Православната црква е католичка... СВЕТА КАТОЛИЧКА (СОБОРНА) ПРАВОСЛАВНА ЦРКВА, сенадевам ме разбравте што ми е поентата ако имаш проблеми со видот - познавам многу очни лекари и ајван-докроти... ------------- за секој случај - користете ГРОМОБРАН!!! |
Постирано од: Glenn
Датум на внесување: 29.Март.2009 во 01:41
|
Да имам сериозни проблеми со видот, затоа читам Православната црква е КАТОЛИЧКА.
Се надевам дека ќе дојдат и други слепци за да можеш подобро да ни ја расветлиш мистеријата околу твојов исказ. И еве јас не ја разбрав твојата поента а ти не се потруди да ја објасниш туку ми даде упат за на очен.  ------------- Beauty fades, dumb is forever |
Постирано од: Tetratka
Датум на внесување: 29.Март.2009 во 03:14
ОБЈАСНАТО Е НА КИРИЛИЦА!!! Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν ова е тоа што те интересира: Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν Црквата е КАТОЛИЧКА - тоа на елински значи СОБОРНА 1054 год црквата се дели на Источна и Западна - и Западната е РИМО-КАТОЛИЧКА, А ИСТОЧНАТА ПРАВОСЛАВНО-КАТОЛИЧКА сега јасно ти е ? или треба реферати да пишувам? file:///C:%5CUsers%5CGOCERI%7E1%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml - |
Постирано од: zidarski
Датум на внесување: 29.Март.2009 во 19:18
|
Глен Клоуз - кога не ги познаваш работите, не се расправај непотребно, а прашај.
Православната Црква е Католичка. Римската црква е Римо-католичка. Католичка значи Универзална, Соборна, Сеопшта. ------------- Do what is right, come what may... |
Постирано од: Miki_P
Датум на внесување: 29.Март.2009 во 20:29
Да! Црквата Христова е: ЕДНА, СВЕТА, КАТОЛИЧКА (СОБОРНА) И АПОСТОЛСКА ЦРКВА, а Западната црква се именува: РИМО-КАТОЛИЧКА. Поздрав. ------------- Господи Исусе Христе, Сине Божји, помилуј нè. |
Постирано од: Glenn
Датум на внесување: 30.Март.2009 во 00:05
Се извинувам понизно за својата неукост и прашав а засегнатиот одговори и немав никакви желби за расправија. Фала на одговорот не требаше толку да се трудите, укапирав. Можеше да биде да стои (прев.)католичка-соборна зашто не се сите толку „уки„ во религијата. Сеедно, поздрав. ------------- Beauty fades, dumb is forever |
Постирано од: zidarski
Датум на внесување: 30.Март.2009 во 00:23
|
Се извинувам и јас за грубиот коментар... сега приметив дека несоодветно се обратив. ------------- Do what is right, come what may... |
Постирано од: zabegan
Датум на внесување: 30.Март.2009 во 01:04
како и да е, сите цркви се Христијански 
------------- размисли пред да напишеш глупост |
Постирано од: DDarko
Датум на внесување: 17.Мај.2009 во 00:55
|
Што е целта на темава? ------------- |
Постирано од: Македон
Датум на внесување: 17.Мај.2009 во 00:58
Да се презентира Христијанството и не говото учење. Оваа тема е дел од оние теми за презентации на светските религии и нивното учење, па секој член што го интересира да научи повеќе за истите. ------------- |
Постирано од: DDarko
Датум на внесување: 17.Мај.2009 во 01:22
|
Јасно.
Како што рече некој не почетокот на темата Христијанството потекнува од Јудеизмот, а конечно на ден Педесетица (Пентакос) луѓето предадени со своите срца на Христа го доживуваат Божјиот Дух Свети, Педесетица е денот на рагањето на Црквата Господова Христова. ------------- |
Постирано од: Panini
Датум на внесување: 19.Јули.2009 во 16:39
|
Bravo Darko mnogu ubavo kazano, a ti koja vera si inaku???
------------- MIND AND SENSE IS PURIFIED,I AM FREED FROM DESIRE! |
Постирано од: Polaris
Датум на внесување: 15.Август.2009 во 15:31
Prasnaje do site Hristijani,me interesita cisto onaka,hrisjanite veruvale na krstot zatoa sto Isus pocinal na krsot,e sega vaka ne mi e logicno naprimer Isus da pocinese vo ezero ili vo kola site hristijani ke veruvaa na ezeroto ili na kolata
So nitu edna religija nesum tolku upaten ama cisto onaka me interesira,bas krstot treba negatinvo da se sfati kaj hristijanite zatoa sto tuka Isus pocinal.. ------------- Hayatta kimseye güvenme! çünkü beyaz gülün gölgesi bile siyahtır. |
Постирано од: KINGDAVID
Датум на внесување: 15.Август.2009 во 15:51
Jas ja imam istrazuvano ovaa tema i ke se obidam da ti odgovoram. Ranite Hristijani vo prvite 300 godini po smrtta na ISUS ne koristele Krst nitu Raspetie kako simbol na svoeto obozavanje. Ponekogas kako simbol se pojavuvala ribata, zatoa sto ISUS, spored Evangelijata, gi narekol svoite apostoli "ribari na lugje", no i toj simbol ne se koristel vo obozavanjeto na BOG. Vo cetvrtiot vek, rimskiot car Konstantin se preobratil vo Hristijanstvoto i ja rasiril upotrebata na krstot kako negov simbol. Od togas pa navamu, Krstot e simbol na Hristijanstvoto. |
Постирано од: DDarko
Датум на внесување: 16.Август.2009 во 10:18
Hristijanite ne veruvaat vo krstot tuku toa e samo simbol na verata, bidejkji na krstot bil raspnat Isus Hristos, no od pred nekolku veka proizlegle nekoj obichai na primer krstot da se baknuva...Ili pak koga nekoj Svetci odele da isceluvaat lugje nosele krst kako simbol na svojata vera i so nego isteruvale demoni, znachi Hristijanite ne veruvaat vo krstot tuku vo Gospod Isus Hristos koj zaginal na krstot, a potoa voskresnal od mrtvite i se izdignal od desnata strana na Bog Otecot. ------------- |
Постирано од: Bronhi
Датум на внесување: 02.Септември.2009 во 11:39
Католикос = Соборна. Православните исповедаат: во една, света, СОБОРНА и апостолска црква. Напишаното е точно. Терминот КАТОЛИЧКА (т.е. СОБОРНА) го исповеда секој православен во Символот на верата ------------- Земете БРОНХИ полесно се дише |
Постирано од: Bronhi
Датум на внесување: 02.Септември.2009 во 11:48
|
Месинџер: „Rascepot (skizmata) na Edinstvenata Hristijanska Crkva se sluchi vo
1054 godina koga Papata Leo IX go ekskomunicira patrijarhot Michael
Cerularius od Konstantinopol (vodachot na Istochnata Crkva). Vo odgovor
na ova, patrijarhot go anatemizira Papata. Od togash Hristijanskata
Crkva se podeli na Rimokatolichka (Zapadna) i Pravoslavna (Istochna).
Podelbata se dolzhi na doktrinalni, teoloshki, lingvistichki,
politichki i geografski prichini.“ Шизмата односно поделбата на Црквата на Православна и Римокатоличка не се случил во 1054 година!!! 1. Папата е мртов кога неговите пратеници од лично незадоволство (не им било дозволено тие да управуваат со соборот во Констанинопол) го прогласуваат ПАТРИЈАРХОТ на Констанинопол за одлачен од Црквата. 2. Патријархот „го возвраќа ударот“ со одлачување нод Црквата на ПРАТЕНИЦИТЕ на папата , а не и на самиот папа. 3. Оддалечувањето на Црквите се случувало многу полека и во подолг временски период. 4. Пр. Дури и во XVI век половина од Јужна Италија има „православни“ манастири. Побарај повеќе инфо за: Итало-Албанезите 5 Датумот 1054 е ПОСОЧЕН од страна на ИСТОРИЧАРИТЕ, а не од Црквата. На првите им требало временски да се дефинира почетокот на одвојувањето, како одлична можност за вакво нешто бил настанот од 1054 г. 6. Разликите меѓу христијаните на Исток и Запад постоеле уште многу порано. Пр.: уште во 2 век го имаме папата Виктор, Ви текнува! 7. итн. итн. итн ------------- Земете БРОНХИ полесно се дише |
Постирано од: Bronhi
Датум на внесување: 02.Септември.2009 во 12:04
Римјаните го користеле крстот како орудие за казнување на најголемите престапници. Токму затоа Христос е и расонат на крст. Што се однесува до тоа кога почнал да се користи како СИМБОЛ НА ПОБЕДАТА одговорот е уште во периодот веднаш по Христовата смрт. Како нелегална вероисповед христијаните на почетокот биле гонети најпрво од Јудејците и останатите римски државјани, а потоа истото почнува да го прави и официјалната римска власт. Секое јавно исповедање дека си христијанин скоро по автоматизам значело: мртов човек. Поради ова на почетокот не се користат едноставни и јасни симболи, туку сумболи со алегориска - опреносна смисла. Еве еден краток текст за ова: < ="Content-" content="text/; charset=utf-8">< name="ProgId" content="Word.">< name="Generator" content="Microsoft Word 12">< name="Originator" content="Microsoft Word 12"> file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CDEJANB%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml - file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CDEJANB%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_editdata.mso - file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CDEJANB%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx - file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CDEJANB%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml - <> - Така, за да се претстави - - - [1]
или само ΙΧΘΥΣ #_ftn2 - - - - , потоа феникс, јагне #_ftn3 - - - - [3] ,
винова лоза #_ftn4 - - - - [4] ,
Орфеј (Орфеј слегол во адот и го покорил со своето пеење) #_ftn5 - - - - - - - - [7]
од Новиот завет; Младо момче со овца или коза на плеќите. Момчето
е Христос, овцата – благодарствена жртва, а козата – жртва за грев; Добриот Пастир
во седечка позиција, а околу него пасат овци. Како симболичка претстава на Христовото Распнување се користела композицијата на јагне легнато до котва, а ја сретнуваме во криптата на света Луцина (s.Lucina) во катакомбата на свети Калисто (s.Callistus). Во оваа катакомба се сретнува уште една симболична композиција кој го претставува Распетието – делфин обвиен околу трозабец. Поврзано со претставувањето на
Христовото распнување е и сликањето на едно дрво – Голготскиот Крст, две дрва – едното е Голготскиот Крст, а
второто Раѓањето Христово, круг
– симбол на космосот кој се сретнува уште во античката традиција, осумаголник
впишан во круг – симбол на Воскресението и Осмиот ден, претстава на новиот
христијански концепт за космосот. Во согласност
со христијанското учење за Спасението
и улогата на крстот #_ftn8 - - - Т #_ftn9 - - - - , потоа на буквата Y #_ftn10 - - - - crux
gammata Христијанскиот уметник за да ја презентира
идејата за рајот и Светиот Дух ја искористил претставата
на гулабот, а исто така и на паунот, кој покрај симболизирањето
на рајот, ја симболизирал и душата на
праведникот. За истрајноста и
цврстината во верата – котва. Како симболи на победата над незнабошците, Сатаната и адот се користеле слики на: палмови
гранки, ловоров венец, голуби со маслинови гранки во клуновите –
победа и мир, симболи познати и употребувани низ сиот незнабожечки свет. Катакомбната христијанска уметност се
обидела да ја претстави и Христовата
Црква сликајќи ја како кораб, што, пак, соодветствува на
христијанската алегорија дека Црквата Христова е кораб кој плови низ бурно море
носејќи ги христијаните кон мирното пристаниште кое е Христос. Поврзано со
претходното е и сликањето на птици на коработ – душите кои пребиваат во
Црквата, риба веднаш под коработ – Христос кој ја води и ја носи Црквата
на своите плеќи. Орант (Молител) – молитвата на небесната Црква, подоцна од овој симбол се развива
храмовата програма за Богородица како молителка за сето човештво #_ftn14 - - - Голем дел од овие симболи се позајмени од незнабожечките
култови, но во христијанските катакомби се менува значењето на нивната
симболика и пораката која сега ја испраќаат е со христијанска содржина. Гледани
од денешен аспект кога се зборува за овие христијански симболи кои ги
сретнуваме во катакомбите не може да се зборува за икони и иконографија. Овие
иконографски претстави сепак водат потекло од паганските симболи и укажуваат на
тоа дека ним им недостасува некој дел, а со тоа е ограничена и нивната задача.
Христијанската икона по суштина претставува нешто цело и сведочи за нечие
присуство, а не отсуство како што е случајот со античките симболи. Добриот
Пастир, Орфеј, јагнето никогаш нема да можат да Го претстават Христа во
целост, туку ќе бидат само алузија на Него, за разлика од иконите на кои е
претставен ликот на Христос. Но, и покрај ваквата ограниченост на овие
симболи тие сепак успеале да ја извршат задачата поради која и се насликани, а
тоа е да го запознаат оној што ги набљудува со реалноста на Црквата. Покрај овие едноставни симболи со текот на
времето и растењето на Црквата, кај христијаните се јавува храброст во
катакомбите да почнат да сликаат и сложени композиции. Некои од овие композиции
сè уште христијанските идеи ги претставуваат преку симболика, а некои од нив се
јасни и едноставни и со историска содржина, односно реално ја пренесуваат
пораката на сликарот. Според тематиката на овие композиции забележуваме
присуство на теми земени и од Стариот и од Новиот завет. Така, низ катакомбите ги сретнуваме следните
композиции: Мојсеј како го двои морето, Огненото вознесение на свети
Илија, Св. пророк Јона, Поклонувањето на мудреците, Одењето
по вода на апостол Петар (една од најчестите катакомбни иконографии), Воскресението
на Лазар, Агапи (Трпези на љубовта, ова е и алузија на
светата тајна Евхаристија, што воедно е и показател дека во катакомбите се
вршеле богослуженија) итн. Треба да посочиме дека во римската катакомба
на света Присцила (s.Priscilla) #_ftn15 - - - #_ftnref1 - - - - Во катакомбите на свети
Калист (s.Callisto) и света Домитила
(s.Domitilla). #_ftnref2 - - - - Риба на грчки: ΙΧΘΥΣ. Овој збор претставува акроним
ΙΧΘΥΣ= Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ: Исус Христос Божји Син Спасител.
Најстариот натпис ΙΧΘΥΣ што се сретнува во катакомбите е оној во света Присцила (s.Priscilla) и е дел од
податоците за починатиот. #_ftnref3 - - - - „На другиот ден Го виде Јован Исус како доаѓа кај
него и рече: ’Еве Го Јагнето Божјо, Кое ги зеде гревовите на светот врз Себе!“
(Јован 1,29); „А на другиот ден, пак, стоеше Јован и двајца од неговите
ученици. И штом Го виде Исус како оди, рече: ’Еве Го Јагнето Божјо!‘“ (Јован
1,35-36); „Со скапоцената крв на непорочното и чисто Јагне – Христос“ (1.Петр.
1,19). #_ftnref4 - - - - „Јас сум вистинската лоза, Мојот Отец е лозарот.
Секоја прачка во Мене, што не дава плод, Тој ќе ја исече; и секоја, што дава
плод, ќе ја очисти, за да принесе повеќе плод. Вие сте веќе чисти преку
словото, што сум ви го проповедал. Бидете во Мене, и Јас ќе бидам во вас. Како
што прачката не може да роди плод сама од себе, ако не е на лозата, така и вие,
ако не бидете во Мене. Јас сум лозата, а вие прачките; и кој е во Мене, и Јас
во него, тој ќе даде многу плод; зашто без Мене не можете да направите ништо“.
(Јован 15,1-5). #_ftnref5 - - - - Во катакомбите на Домитила, Присцила и Калист. #_ftnref6 - - - - „Јас сум добриот Пастир. Добриот пастир си ја
полага својата душа за овците“ (Јован 10,11); „Јас сум добриот Пастир; и ги
знам Моите, и Моите Ме знаат Мене. Како Мене што Ме познава Отецот, така и Јас
Го познавам Отецот; и душата Своја ја полагам за овците Свои“ (Јован 10,14-15). #_ftnref7 - - - - Јован гл.10. #_ftnref8 - - - - За развојот на сликањето на крстот во христијанската иконографија види: Елизабета Димитрова, Најраните христијански симболи, книга 3,
Скопје 1995, 13-48. #_ftnref9 - - - - Симболот Т
е преземен од јудејската уметност каде
имал статус на света буква. Се сретнува во катакомбата на Свети Петар и Марселин (ss.Pietro e Marcellino) на Via Labicana и
во катакомбата на Света Домитила (s.
Domitilla) на Via Ardeatina во Рим. #_ftnref10 - - - - Преземен е од египетската уметност каде бил
симбол на богот Сетх, кој бил идентификуван со Христос. Види: Елизабета
Димитрова, Најраните…, 20. #_ftnref11 - - - - Се нарекува crux gammata, бидејќи е
направен со спојување на четири гами (Г – третата буква од грчката азбука) во
нивното подножје. Најчесто се сретнува на христијански натписи, но го има и
насликано на туниката на Добриот пастир
во катакомбата на света Домитила
(s.Domitilla) на Via Ardeatina. Денес е познат и под името свастика. #_ftnref12 - - - - Познат и под името грчки крст. Се сретнува во повеќе катакомби: свети Калисто (s.Callistus),
света Домитила (s.Domitilla) и света Присцила (s.Priscilla). #_ftnref13 - - - - Уште се нарекува и латински крст. #_ftnref14 - - - - За подетално толкување на овие симболи види:
С.Г. Савина, Иконография…,
25-64. #_ftnref15 - - - - Оваа катакомба е позната и под името Кралица на катакомбите поради големиот
број на маченици кои што се погребани во неа. Истата е користена од II до V век
и нејзината должина изнесува 13 км подземни галерии и ходници. ------------- Земете БРОНХИ полесно се дише |
Постирано од: Messenger
Датум на внесување: 03.Септември.2009 во 15:51
|
Bronhi, blagodaram na pridonesot vo doobjasnuvanjeto na izvesni delovi vo tekstot za Hristijanstvoto. Ovaa tema beshe zamislena kako koncizen materijal vo koj kje se prikazhat osnovnite vrednosti na verata, svesno otkazhuvajki se od detalno navleguvanje vo nea. Vo sprotivno kje bevme soocheni so pishuvanje na uchebnik vmesto potsetnik.
Vo sekoj sluchaj, tvojot pridones e znachaen i frla povekje svetlina onamu kade sto nie reshivme, od pogore spomnatite prichini, da ja prezentirame istorijata na skusen nachin. Tokmu zatoa, nie ne ja zakluchivme temava i dozvolivme chlenovite da imaat shansa da se javat so konstruktivni dopolnuvanja, kako sto napravi i ti sega.  ------------- Truth needs no laws to support it. Throughout history only lies and liars have resorted to the courts to enforce adherence to dogma. |
Постирано од: Bronhi
Датум на внесување: 04.Септември.2009 во 13:05
|
Месинџер доколку сметаш дека мојот текст е предолг слободно постави го како нова тема. Пр. Христијанска симболика во катакомбите ------------- Земете БРОНХИ полесно се дише |
Постирано од: Logos
Датум на внесување: 13.Септември.2009 во 21:36
| една забелешка. Постојат историски податоци каде Константин воопшто не се пробратил во христијанството туку бил многу добар политичар каде двете во тоа време раширени религии или верувања(христијанството и култот кон богот Митра каде и самиот бил верник)успеал да ги искористи во своја корист. Но постои легенда каде на истиот пред битка на сон му се сонил на штитовите на своите војници да стави слика во облик на крст но и ова е релативно зашто некои викаат дека всушност му се сонило сонце.А најголем „виновник“за одредени реликвии во христијанството е всушност неговата жена Елена. |
Постирано од: Logos
Датум на внесување: 13.Септември.2009 во 21:41
|
Постирано од: Bronhi
Датум на внесување: 14.Септември.2009 во 12:30
|
Lоgoso, очигледно не го прочита мојот пост за развојот на симболиката во христијанството. 1. Инаку за Константин се смета дека се крстил кратко пред својата смрт. 2. Константин НЕ ГО ВОВЕЛ крстот во употреба, бидејќи неговиот крст е симбол, а не БАШ крст, ова е симболичкото прикажување на крстот го има барем век и половина претходно. 3 Таканаречениот Константинов крст всушност се состои од две букви Х и Р - ☧ овој симбол бил нацртан на штитовите на неговата војска и Лабариумите - воените знамиња,инаку ова е комбинација на првите букви од името Христос (грчки) и е симболично претставување на крстот. 3. Што се однесува пак за тоа дека сонил Сонце, ова е земено од кај Евсевиј, а претходното од Лактанциј 4. Скоро до крајот на својот живот ја имал титулата Понтифекс максимус, се откажува од неа дури по крштевањето. Се смета дека тој намерно го одложувал своето крштение кое како што е познато го очистува оној што се крштева од гревовите направени пред истото. Имајќи во предвид во каква состојба била империјата и чекорите кои требало да се преземат и ги презел Константин станува јасно зошто го направил тоа. 5. Крстот е симбол на христијаните и оружје со кое тие се борат против демонските сили од мигот кога Христос на крстот ја победи смртта. За христијаните Крстот може да се поврзе само со Христа и со ниедна друга историска личност. ------------- Земете БРОНХИ полесно се дише |
Постирано од: DDarko
Датум на внесување: 14.Септември.2009 во 14:37
Pravoslavno Hristijanska... ------------- |
Постирано од: KINGDAVID
Датум на внесување: 17.Септември.2009 во 23:23
Moe mislenje e deka dade ubavi dopolnitelni informacii koi mi bea zadovolstvo da gi procitam. Tekstot ne e predolg spored moe mislenje. Pozdrav Bronhi! |
Постирано од: postariot brat
Датум на внесување: 22.Септември.2009 во 17:51
|
Прахристијаните веруваат дека Исусовите зборови од Новиот завет: „Уште многу имам да ви кажам но тоа сеуште не можете да го носите. Но кога ќе дојде Тој, Духот на вистината, ќе ве воведе во целата вистина„ Евангелие според Јован 16:12 се остваруваат токму во денешното време на големи промени.
Тој говорел преку просветлени мажи и жени со налог да ја пренесуваат неговата света Реч т.е. пророци и пророчици во сите времиња(на пр. Хилдегард Бингенска, Џироламо Савонарола, Емануел Сведенборг, Јакоб Лорбер и тн...) користејќи ги како еден вид медиуми(инструменти) преку кои неговиот глас можеле луѓето да го чујат, и дека феноменот на пророчката реч е присутен и ден денес, односно дека Бог повторно говори до човештвото. Но денес, за прв пат се излева целата вистина низ пророчка уста во збор и писмо. Пророкот за денешното време низ кој Бог се објавува е една жена. Нејзиното име е Габриеле и дејствува во градот Вирцбург во Германија. Messenger Se samo ne mi e jasno zosto tolku vreme si posvetil za ovaa prorocica a tolku malku za Martin Luter koj se smeta za prviot protestant. Jas licno sum Pravoslaven Hristijanin, no sebesi sekogas se gledam pred se kako Hristijanin , pa duri potoa Pravoslaven. I Jas licno ne sum naj zadovolen od nekoi sitnici vo praktikuvanjeto na Pravoslavnata religija, no ne mozam a da ne se se iznacudam na nekoi novi odgranoci vo protestantizmot. Kakva prorocica kakvi gluposti koga znaeme deka so Jovan Krstitel zavrshuva erata na prorocite. Prorocite prorokuvale deka ke dojde spasitel, a A Jovan Krstitel imal srekja i cest toj da bide krstitel na Spasitelot na covestvoto. I tolku prosto i jasno , nema vekje proroci, a sega od nekade nekoja si Gabriela prorocica, Mesindzere imame edno doagjanje na Bog na zemjata vo covecko telo i toa e Isus , i site pred nego se narekuvaat predhodnici ili navestuvachi ili proroci, a site po nego se sledbenici, ili ucenici ili apostoli , pa duri i Otkrovenieto na Jovan ne enareceno proroshtvo ami otkrovenie so ista cel da nie hristijanite ne bideme zavedeni od nekoi novi predhodnici. Tocka Nashiot Bog Isus stavi kraj na site novi takanareceni predhodnici. Od Isus pa navaka za sekoj Hristijanin Carstvoto Bozje vekje e na zemjata i nasekade. I sekoj ima sloboda da ja prifati prostata prikazna za najdobriot covek koj bilo koga odel po zemjata i da ja zeme za primer kako treba da zivee. Edinstveno najvazno prasenje koe treba da ne obedinuva e dali go prifakjame Isus kako nas Spasitel i dali go sakame Boga i site lugje so celoto svoe bitie. I ete go rajot i spasot.Nitu edna religija sama po sebe ne e edinstveno vo pravo kako sto nitu eden covek posle Hrista ne e sam vo pravo, vistinata e tamu kade sto dve zakarani strani se trudat da najdat sto e toa sto gi obedinuva postojnite a ne da dorazedinuva, ------------- Od iskona, do denes, a i vo vecnosta sekogas so nas e postariot brat Hristos, zosto se smiluva na nas i ni dade sansa da poveruvame, i da se nareceme ceda bozji. |
Постирано од: Messenger
Датум на внесување: 22.Септември.2009 во 19:05
|
postariot brat, koga se dogovaravme za prilozi na ovaa tema jas gi pokaniv site vernici na bilo koja denominacija, da se javat so prilozi i rezultatot go gledash... Izgleda povekje sakame da se raspravame otkolku da sorabotuvame.
------------- Truth needs no laws to support it. Throughout history only lies and liars have resorted to the courts to enforce adherence to dogma. |
Постирано од: postariot brat
Датум на внесување: 22.Септември.2009 во 21:35
|
Jas samo primetiv deka vo vovedot na temava kade se definira Hristijanstvoto kako religija podelena na pravci, za ovoj "prahristijanski" pravec koj postoi (spored tebe cetiriesetina godini) najmalku mu e mestoto vo vovedot zaedno so Pravoslavieto i Katolicizamot.
Jas ne bi se cudel koga bi se spomnale nekoi poprocueni i porasprostraneti pravci. Ne bi mi smetalo dokolku ovoj pravec se najde kako eden segment na protestantizmot no ovde toj e edinstven naveden pravec, a za koj redko koj slushnal. najvekje me iritira toa sto liderot na ovaa grupa sebesi se narekuva prorok, i kako takva e neprifatliva. pa nie Pravoslavnite Makedonci 5 vekovi odbivavme da go prifatime Muhamed kako Prorok zatoa shto samata Biblija ni kazuva deka So Doagjanjeto na Isus rabotata za prorocite zavrshila. ------------- Od iskona, do denes, a i vo vecnosta sekogas so nas e postariot brat Hristos, zosto se smiluva na nas i ni dade sansa da poveruvame, i da se nareceme ceda bozji. |
Постирано од: Messenger
Датум на внесување: 23.Септември.2009 во 01:21
|
Izgleda ne se razbravme... Vovedniot tekst e zaednichki za site hristijanski denominacii, a potoa sledat kusi detali od istote spored koi se razlikuvaat edna od druga.
Kako sto zabelezhuvash prvo e Pavoslavieto, potoa sledi Katolicizmot (za koj ushte nitu eden katolik ne se javil so svoj prilog), Protestanstvoto (za koj isto taka nikoj se nema javeno so dodatni podatoci) i na krajot e edna zaednichka grupa ХРИСТИЈАНСКИ ДОМИЦИЛНИ И НЕДОМИЦИЛНИ РЕЛИГИИ И ВЕРУВАЊА vo koja imame namera da gi stavame site ostanati veruvanja. Tokmu za nea se javi eden nash chlen, koj pripagja na Prahristijanskata zaednica - Univerzalen zhivot, so negov materijal so koj go pretstavuva toa hristijansko veruvanje. Inaku Prahristijanite ne se protestanti. Jas ne bi gi etiketiral sto se, no ako sakash povekje informacii za niv togash javi mu se po LP na Majkl ili otidi na negovata tema koja e imenuvana so istiot naslov. ------------- Truth needs no laws to support it. Throughout history only lies and liars have resorted to the courts to enforce adherence to dogma. |
Постирано од: Messenger
Датум на внесување: 08.Октомври.2009 во 02:33
|
al__ISLAM i drugite chlenovi: ovaa tema e otvorena kako referentna tema za Hristijanskata religija i ne e posvetena na kriticizam na nejzinite dogmi. Koj saka da polemizira okolu Hristijanstvoto neka poveli na vekje otvortenite temi (fala bogu gi imame dovolno) ili neka otvori nova.
------------- Truth needs no laws to support it. Throughout history only lies and liars have resorted to the courts to enforce adherence to dogma. |
Постирано од: Tetratka
Датум на внесување: 31.Декември.2009 во 18:06
|
Православна духовност - определба Уште на самиот почеток непоходно е да се дефинираат поимите “православие“ и “духовност“. Очигледно е дека не може да зборуваме за православна духовност ако не знаеме што точно означуваат тие зборови. Така всушност постапувале и светите отци на Црквата. Во својата книга "Извор на знаењето", поточно во првата глава "Философски глави", св. Јован Дамаскин ги анализира поимите: суштина, природа, ипостас, лице и т.н. Сите овие зборови можат да бидат толкувани на многу начини во зависност од контекстот, па затоа тој го објаснува нивното значење. Определбата “православна“ (όρθόδοξοσ) доаѓа од зборот “православие“ (όρθόδοξία) и ја покажува разликата помеѓу Православната црква и секоја друга христијанска заедница. “Православие“ означува вистинско познание за Бога и творението. Тоа е определбата што ја дава св. Анастасиј Синајски: “Православието е правилен поглед за Бога и творението, вистински поим за сè, учење за тоа што постои, такво како што навистина е . Поимот “православие“ (όρθόδοξία) вклучува: “право“ (όρθή- вистинско, правилно) и “слава“ (δόξα). Δόξα (докса) означува од една страна “верување“, “вера“, “учење“, а од друга - “прослава“ или “славословие“. Тие две значења се многу блиски. Вистинското учење за Бога во себе вклучува вистинска прослава, зашто ако Бог е “апстрактен“ (апстракција) тогаш молитвата кон таков “Бог“ ќе биде апстракна; ако Бог е личност тогаш молитвата придобива личен (дијалошки) карактер. Бог ја објавил вистинската вера, вистинското учење. Затоа кажуваме дека учењето за Бога и сè она што го засега човечкото спасение е Божјо откровение, а не човечко откритие. Бог ги предал (открил) тие вистини на луѓето што биле готови (подготвени) да ги примат. Јуда го опишува тој момент, кажувајќи: “Да се подвизувате за верата, еднаш за секогаш предадена на светиите“ (Јуда, 3). Во овој цитат, како и во многу други, сврзани со него, јасно се гледа дека Бог Себе си се открил на светиите, т.е. на оние што достигнале равниште на духовно израстување со кое се во состојба да го примат тоа откровение. Светите апостоли прво биле “излекувани“, а потоа го примиле откровението. Тие на своите духовни чеда тоа (откровението) го предале не просто проучувајќи (διδασκαλικά) но нај-повеќе “тајнодејсувувајќи“ (μυστηριακά) непосредно со духовното раѓање. За да биде запазена таа вера, светите отци ги формирале веро-определбите и догматите. Ние ги примаме тие догмати и веро-определби; со други зборови, верата на откровението, и живееме во Црквата, за да може да бидеме “излекувани“. Затоа од една страна верата е откровение за оние кои се очистени и излекувани, а од друга - правилниот пат со кој достигнуваме “исцеление“. Зборот “духовност“ (πνεβματικότης) доаѓа од “духовен“ (πνεβματικός). Во тој смисол духовноста е состојба на духовниот човек. Духовниот човек има определено поведение и определен начин на мислење; се раководи од мотиви непознати за недуховните луѓе. Духовноста во Православната црква не е еден апстрактен религиозен живот, нити пак е плод на психичките сили на човекот. Таа не е апстрактен религиозен живот, зашто Црквата е Тело Христово, а не просто религија која теоретски верува во некаков Бог. Второто Лице на Света Троица, Логосот Божји, заради нас прими човечка природа, ја соедини со Својата Ипостас на Божествената природа и стана Глава на Црквата. Затоа Црквата е Тело на Богочовекот Христос. Духовноста, не е една од пројавите на енергиите на душата како што тоа се: расудувањето, сетилата, гневот и др. На тоа треба да се обрни посебно внимание, зашто за жал денес мнозина ја пришиваат етикетата “духовен“ кон човек кој ги развил своите интелектуални способности: научникот, артистот, уметникот, поетот и т.н. ... Слична споредба не може да биде прифатлива за Православната црква. Се разбира, немаме ништо против научниците, уметниците и т.н. ..., но не може да ги наречеме духовни луѓе во строго православниот смисол на зборот. Во учењето на св. апостол Павле духовниот човек е разграничен од душевниот. Човекот што во себе ја има енергијата на Светиот Дух е духовен, додека душевен е тој човек кој има тело и душа, но не го придобил Светиот Дух, Кој е живот на душата. “Душевниот човек не го прима она што е од Божјиот Дух, зашто тоа е безумство за него, и не може да сознае, зашто за тоа треба да расудува на духовен начин. Духовниот човек пак испитува сè, а него никој не го испитува“ (1. Кор. 2:14-15). Во истото послание апостол Павел покажува разлика меѓу духовниот и плотскиот човек. Плотски човек е тој кој го нема Светиот Дух во своето срце, но ги поседува другите психосоматски функции на човечкото битие. Ете зашто е очигледно дека терминот “плотски“ не се однесува просто кон телото, а кон душевниот човек кој е оддалечен од Пресветиот Дух и кој во своите дејствија се идентифицира единствено со својата така наречена “биолошка ипостас“. “И јас, браќа, не можев да ви зборувам како на духовни, но како на телесни, како на младенци во Христа. Со млеко ве напоив, не со тврда храна, зашто уште не можевте да ја поднесувате. А ни сега не можете, зашто сте уште телесни. Не сте ли телесни и не живеете ли како обичните луѓе, штом меѓу вас има завист, спорови и поделба?“ (1 Кор. 3:1-3). Ако цитираниот пасаж го соединиме со другите кои се однесуваат на христијанското осиновување по благодат, ќе се увериме дека според апостол Павле, духовен е оној човек што станал син Божји по благодат. “И така, браќа, ние не сме му должни на телото, та да живееме по телото; бидејќи, ако живеете по телото, ќе умрете; но, ако преку Духот ги умртвувате работите на телото, ќе бидете живи. Сите оние, што се управуваат по Духот Божји, се синови Божји; оти вие не примивте дух на ропство, за да бидете во страв, туку Го примивте Духот на посинувањето, преку Кого велиме: "Ава, Оче! Самиот Дух му сведочи на нашиот дух, дека ние сме чеда Божји“. (Рим. 8:12-16) Од овие зборови следува дека, духовен е човекот кој сведочи за Светиот Дух во своето срце и со сигурност чуствува дека е обиталиште на Троичниот Бог. На тој начин разбира јасно дека е син Божји по благодат и во срцето си вика: “Ава Оче!“ Согласно со сведочењето на светите отци тој срдечен зов (повик) е всушност срдечно-умната (καρδιακή-νεορά) молитва. Кога го поставуваме прашањето што означува човек да стане храм на Светиот Дух, св. Василиј Велики боговдахновено учи дека таков е човекот кој не се тревожи од искушенијата и секојдневните грижи, а го следи Бога и општи со Него. Тоа поконкретно означува дека духовен е оној човек кој во себе го има Светиот Дух и е утврден од постојаното спомнување за Бога . Согласно со св. Григориј Палама, како што човекот надарен со разум, се нарекува разумен, така и човекот обогатен со Светиот Дух, се нарекува духовен. Последниот, според св. Григориј Палама е “нов човек“, обновен од благодатта на Пресветиот Дух. Истиот став го споделуваат и други св. отци. Св. Сименон Нов Богослов за тоа кажува дека човекот кој е благоразумен, воздржан, смирен и кој се моли и предстои пред Бога “оди во Духот“. Тој е духомен човек par exellence. Согласно св. Симеон Нов Богослов, кога кај некој човек умната и интелектуална страна од душата не се облечени во образот на Христа, човекот е плотски, зашто не поседува осет (чуство) за духовната слава. Тој плотски човек е како слепец што не може да ја види сончевата светлина. Така, со тоа плотскиот човек истовремено е и слеп и безживотен. Напротив, духовниот човек кој учествува во енергиите на Светиот Дух, е жив во Бога. Како што спомнавме пред тоа дека општењето со Пресветиот Дух го прави плотскиот човек духовен, па затоа, согласно според православното учење, духовниот човек е свет par exellence. Поточно кажано светец е тој кој со многуобразни начини учествува во нетварната Божја благодат, во обожувачката Божја благодат и енергија. Светците се носители и изразители на православната духовност. Тие живеат во Бога и Го следат не отстапувајќи од Него. Затоа кажуваме дека православната духовност не е апстракна, а е воплотена во лицата на светците. Од тука следува дека светците не се просто добри, висококарактерни личности во конкретниот смисол на тој збор, или просто такви кои се добри по карактер, а луѓе во кои дејствува Светиот Дух. Располагаме со доволно докази за постоење на светците. Би сакал да спомнам две од нив: Првото е нивното православно учење. Светците го примале и го примаат Божјото откровение; тие го живеат и изразуваат (предаваат). Светиите се непогрешлив критериум за вселенските собори. Втор доказ се нивните свети мошти. Постоењето на светите мошти сведочи дека Божјата благодат со посредство на умот го преобразува телото и последното исто така учествува во Пресветиот Дух. Основното значење (задача) на Црквата е да го води човекот кон обожување, општење и соединување со Бога. Во тој смисол ние може сигурно да кажеме дека делото на Црквата е “да создава мошти“. И така православната духовност е опит во Христос, атмосфера на новиот човек прероден од Божјата благодат. Тука не станува збор за апстракно емоционална или психолошка состојба, а за единство на човекот со Бога. Во тие рамки, може да определиме некои карактеристики на православната духовност. На прво место, таа е христоцентрична - Христос стана единствениот лек за луѓето, поради ипостасното соединување на божествената и човечка природа во Неговото Лице. На второ место, таа е троичноцентрична, така што Христос секогаш е соединет со Отецот и Светиот Дух. Сите тајни се извршуваат во името на Троичниот Бог. Така што Главата на Црквата, Христос не може да биде замислен надвор од неа. Затоа православната духовност е црковноцентрична, така што ние во Црквата можеме да влеземе во општење со Христос. На крај, како што ќе објасниме понатаму, православната духовност е светотаинствена и подвижничка. извадок од книгата Православна духовност од архим. Јеротеос Влахос превод: Тетратка. ------------- за секој случај - користете ГРОМОБРАН!!! |
Постирано од: evangelist
Датум на внесување: 05.Јануари.2010 во 21:58
|
Значењето на празникот Рождество Христово
Христос се вочовечи, за ние да се обожиме—вели отецот на Православието, светиот Атанасиј Велики. Христос се овоплоти за човекот толку да стане бог, колку што и Бог станал човек—вака пишува светиот Григориј Богослов. Со зборот овоплотување, означуваме дека Бог постанал човек. Но, штом Бог постана човек, тогаш и човекот е повикан да постане бог по благодат, и тоа се изразува со зборот обожение. Со овоплотувањето на Бога се објавува целта и смислата на човековото битие—обожението, и воедно се даваат средствата за неговото остварување. Тоа е смислата на боговоплотувањето, тоа е и целта која што Богочовекот Христос ја даде и ја оствари. Станувајќи човек—му даде цел на човекот; влегувајќи во тело—му даде цел на телото; влегувајќи во материјата—ѝ даде цел на материјата. Станувајќи човек—осмисли сè што е човечко: и раѓањето и животот и смртта. До Него—сè било бесмислено, од Него—сè е осмислено. Затоа, Божик е центарот на севкупната човекова историја. Од тој настан и времето се дели на време пред Христа, и време по Христа. Богочовекот Христос е суштината на Православието. Господ Христос самиот себе, својата Богочовечна Личност ја остави како Црква, и Црквата всушност е Богочовекот Христос продолжен во сите векови. Заради тоа, Црквата преку сите свои апостоли, маченици, исповедници, светители и верници, бестрашно го исповедала, проповедала и бранела повеќе од сè друго: Богочовештвото на Господа Исуса Христа, Неговата чудесна и незаменлива Личност. Бивајќи милосрдно снисходлива кон грешниците, таа отсекогаш била ревносно неумолива и одлучна во осудувањето и отфрлувањето на сите оние коишто на било кој начин го порекнувале, отфрлале, или унакажувале Богочовештвото на Господа Христа, и постојано била радосно подготвена да појде и на најстрашните апокалиптични измачувања, само за да не Го предаде Него. Спротивно на ова, спротивно на Православното Христијанство, е тежнеењето Божик да се сведе на „празник на семејството“, при што за главна содржина на празникот да се прогласи богатата трпеза, а поздравот „Христос се роди“ да биде само една декорација, адет. Исто како и пиењето ракија во пост и осветувањето бадникови гранчиња—за што во православните молитвеници не постои ни служба, ни молитва. Ваквото унижување на празникот произлегува од унижувањето на Богочовекот Христос—до обичен човек! Има и такви, кои не верувајќи во Бога, се во заблуда дека давајќи му на празникот на Рождеството Христово некаква општочовечка димензија, му го зголемуваат значењето, правејќи го подобен не само за Христијаните, туку и за сите луѓе. Но, каква е радоста без Богочовекот Христос? Каков е тој Божик без Христа Бога? Во тој случај, нашите ближни коишто не се Христијани, со право ќе ги презрат адетите коишто им ги прикажуваме—затоа што не се повеќе од обична човечка измислица. Единственото ново под сонцето е Сонцето на Правдата—Богочовекот Христос, Којшто е Вистината, Патот и Животот. Тој дојде за да ги избави од ропството на смртта сите луѓе. Тоа е радосната вест што му ја објавуваме на светот. Секое заменување на Богочовекот со било каков човек, секое одбирање од Православното Христијанството само она што му се допаѓа на човековиот индивидуален вкус и разум, го претвора Христијанството во површен и беспомошен хуманизам. Секое тежнеење и обид Православието да се изедначи со другите религии, со духот на времето, со минливите трендови на различните историски периоди, му ја одзема специфичната вредност којашто Православното Христијанство го прави единствената Богочовечка религија во светот. Не сообразувањето на Богочовекот Христос кон духот на времето, туку сообразувањето на духот на времето кон духот на Христовата вечност, Христовата Богочовечност—тоа е единствената вистинска мисија на Црквата во светот. Сведоци сме и на еден друг вид унижување на големите празници коишто следуваат во овој период—преку недоличното прославување, на места целосно отсечено од христијанската смисла на празникот: разните пагански „некрстени денови“, и обичаите кои неточно ги именуваат „василичарски“, а тие немаат ништо заедничко ниту со светиот Василиј Велики, ниту со Православието воопшто. Игуменот Кирил Пејчиновиќ во врска со ова поучува: „А ние и празникот што го служиме еднаш во годината, и него непристојно го служиме, а не побожно. Токму на денот гледаме да се опиеме, да скокаме, да збеснуваме. Цела ноќ седите, пиете и збеснувате, не го молите светителот туку го лутите, та тој не ве измолува пред Бога и не ви помага, па попусто се трошите. Ама ќе речете: не знаеме како треба. Така најдовме, така ќе оставиме. Немој, брате, не оставај, туку тргни се од злото и прави добро. Ако, пак, не си кадар и не можеш ништо да направиш според законот, барем не прави беззаконие, но седи си ужален и речи: на денешен ден сите Христијани стојат во законот, Бога Го молат, Бога Го фалат по црквите и Божјите домови, а ние сме принудени од сето тоа да се лишиме. И, помоли му се на Бога со солзи и речи: избави нè Боже од овој лош есап што го имаме и научи нè Господи на вистината Твоја и исправи ги стапките наши кон остварување на Твоите заповеди.“ Ние, пак, долично и со неизменлива радост да го прославиме Рождеството на Спасителот и да воспееме со целата Негова Црква: Денес се раѓа од Дева, Оној Којшто во рака ја држи сета твар; во пелени, како земен, се повива Оној Кој Е по суштина неприкосновен Бог. Во јасли лежи, Оној Кој во почетокот небесата ги утврди со збор; од гради со млеко се храни, Оној Кој во пустината на луѓето им излеа манна од небото. Женикот Црковен ги собира магите и Синот на Девата ги прима нивните дарови. Христос се роди! Навистина се роди. |
Постирано од: Tetratka
Датум на внесување: 16.Јануари.2010 во 22:33
|
За празникот Богојавление  Богојавление се празнува во спомен на Божественото Крштевање на Јордан од Јован на нашиот Господ Бог и Спасител Исус Христос. Светиот пророк Јован е роден шест месеци пред по тело да се роди Исус Христос. На неговите родители, благочестивите Захариј и Елисавета, архангелот Гаврил им возвестил дека од нив ќе се роди пророкот Божји, кој ќе ги подготви луѓето да Го примат Спасителот, заради што е наречен Предвесник Господов. Кога тој наполнил триесет години, почнал да проповеда покрај реката Јордан за скорото доаѓање на Христос. Народот од секаде приоѓал да ги слуша неговите проповеди за покајание и многумина се крштевале. Еднаш, заедно со останатите, на Јордан дошол и Исус за да биде крстен од него. А, Јован Го одвраќаше: „Јас треба од Тебе да бидам крстен, а Ти при мене ли доаѓаш?“ Но, Исус му одговори и рече: „Остави го сега тоа, зашто нам ни претстои да ја исполниме секоја правда.“ Тогаш Јован Го остави. Според Преданието на Црквата, Јован потопувал во вода до вратот секого кој доаѓал да се крштева и го држел така додека тој не ги исповедал сите свои гревови. Христос, бидејќи без грев, излегол од водата веднаш, како што е кажано во Евангелието. И кога излегувал од водата, Јован видел како се отвораат небесата и Светиот Дух во вид на гулаб како слегува врз Него. И се слушна гласот од небото: „Овој е Мојот возљубен Син, Кој е по Мојата волја.“ И Јован посведочи дека Он е Син Божји. Во тој ден се објави Светата Троица: Бог Син Кој се крштеваше во водите Јордански, Бог Дух Свети Кој слегуваше врз Него во вид на гулаб, Бог Отец Кој посведочи велејќи: „Овој е Мојот возљубен Син, Кој е по Мојата волја“. Затоа, празникот на Крштението Христово се нарекува и Богојавление. Со Своето Крштевање во Јордан Господ ја освети природата на водата, и ја востанови Тајната на Светото Крштение – прва од Светите Тајни во којашто учествува човекот кој влегува во Црква. ------------- за секој случај - користете ГРОМОБРАН!!! |
Постирано од: DARKDOG
Датум на внесување: 17.Јануари.2010 во 04:21
|
Христијанството е религија која има најголем број на припадници. Како
факт, 33% од популацијата на светот или 2.1 милијарда луѓе, се сметаат
за дел од христијанството. Почнувајќи од својот основач, Исус Христос,
и зголемувајќи се под службата на апостолите, христијанската црква
прерасна во огромна сила во светот. Но сепак христијанската црква има
доживеано многу поделби. Големиот раскол, протестантската реформација,
и многу други движења водеа до голем број на цркви кои себеси се
нарекуваа христијани. Две илјади години по нејзиното основање,
христијанската религија се уште треба да се осврнува на нејзините
основи кои биле поставени од Исус Христос и Неговите апостоли. Денес,
многу луѓе го бараат она христијанство кое беше основано од нашиот
Господ и апостолите. Дали тоа е загубено во лавиринтот на
христијанската историја? Се надеваме дека ќе најдете одговор на тоа
прашање на оваа интернет страница, додека чекориме назад во
христијанската историја во потрага по нашите основи.Светото Писмо (Библијата) е темел на христијанската вера. Исус Христос
и апостолите цитираа од него, и тоа беше основа на која беше основана
раната христијанска црква. Во денешниот модерен, забрзан свет, луѓето
често пати не наоѓаат време да се запознаат доволно себеси со
восхитувачките списи на Библијата. Како и да е, тоа се првите чекори за
да ги разбереме причините за нашата вера.
< id="gwProxy" ="">< ="jsCall();" id="jsProxy" =""> ------------- |
Постирано од: Tetratka
Датум на внесување: 20.Јануари.2010 во 20:36
|
бидејќи предходниот пост го има на почеток за да не се повторува може да стои тука само овој дел... За поопширни информации за и околу одлуките и содржината на самите канони може да добиете на следниот линк: http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=580 - http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=580 на српски јазик. http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=581 - канони на првиот вселенски собор http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=583 - канони на вториот вселенски собор http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=584 - канони на третиот вселенски собор http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=585 - http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=586 - канони на шестиот вселенски собор http://www.agencijami.com/veronauka/biblioteka/Bibview.asp?ID=587 - ------------- за секој случај - користете ГРОМОБРАН!!! |
Постирано од: EvAngelos
Датум на внесување: 04.Февруари.2010 во 12:40
|
За Реформацијата http://mk.wikipedia.org/wiki/Протестантска_реформација Зборот „Реформација“, според лексиконот на
Вујаклија, е дефиниран како: "менување кон подобро, престројување,
поправка, особено се однесува на црковниот покрет од 16 век...", а
иментката „Реформатор“ е дефинирана како: "обновител на црквата во
духот на чистото Христово учење; пр.: Лутер, Калвин, Цвингли..."
31 Октомври е светскиот ден на
реформацијата и по тој повод, задутре, голем број европски земји ќе го
прослават како државен празник Денот на реформацијата. 31 Октомври е одбран како датум за одбележување на
реформацијата затоа што на тој ден германскиот реформатор Мартин Лутер
ги заковал неговите 95 тези на портата на локалната католичка црква во
Витенберг. Во овие тези тој изнел остри критики кон многубројните
црковни небиблиски учења и практикувања (корупција во црквата,
продавањето индулгенции (потврди за простени гревови), учењата за
чистилиштето, трансупстанцијата кај Причеста, наводната непогрешливост
на папата итн.) По овој храбар потег на Лутер текот на веќе започнатата
реформацијата (од предходните реформатори Виклиф, Хус) експлозивно
почнува да се шири низ Германија, но паралелно и низ другите (западно)
европски држави.
Инаку празникот на Реформацијата се прославува не
само како религиозна, туку и како цивилизациска придобивка.
Реформацијата не само што ги обновила универзалните изворни принципи на
христијанството, онака како што било проповедано од Христос и
Апостолите, туку претставувало и цивилизациско ослободување на масите
од едноумието и догмите на црквите. Слободоумноста од секогаш била
одлика на вистинските христијани. Но во средните векови официјалната
црква завлегла во толкава спрега со државата што намерно го затупувала
човекот со забранување на книги, наука, нетолеранција и отворени
инквизициски прогонства (и на истокот и на западот) се со цел да ги
зачува своите небиблиски догми и полесно да манупулира со
непросветлените народни маси.
Реформаторите, иако биле со бројни недостатоци,
сепак одиграле голема улога во преведувањето на Библијата на народен
разбирлив јазик и во промовирање на изворното христијанство,
писменоста, културата, човечките слободи и права, книжевноста,
слободоумието, семејниот живот итн. Голем дел од нив платиле скапа цена
за своите залагања. На пример чешкиот реформатор Јан Хус, пред да биде
спален на клада, за последен пат му било понудено да се откаже од
своите "ереси". Тој одговорил: "Ни за полна катедрала со злато не се
откажувам од тврдењето дека Библијата е врховен авторитет, а Христос е
единствената Глава на Црквата." По ова тој бил јавно спален на клада
пеејќи христијански химни. Кога огнот си ја завршил работата, пепелта
од изгореното тело на Јан Хус била фрлена во реката Рајна.
Каква пародија, некогашниот чешки еретик денес има
споменик во главниот град на Чешка (Прага) и народот кој ја фрли
неговата пепел во реката Рајна денес го празнуваат Денот на
реформацијата одбележувајќи го и животот и делото на својот реформатор
Јан Хус. Реформација во источните (православни) цркви, во размери слични на западните, сеуште се нема случено. ------------- Посветен на изворното христијанство проповедано од Христос и апостолите. |
Постирано од: Messenger
Датум на внесување: 21.Декември.2010 во 20:48
|
Besplatno simnuvanje (MP3 format) na celosnoto predavanje na profesor Bart Ehrman http://www.4shared.com/dir/0eazEzjx/From_Jesus_to_Constantine_A_Hi.html - Od Isus do Konstantin: Istorija na ranoto Hristijanstvo
http://img502.imageshack.us/i/21iqywtogilsl500aa300.jpg/"> 
Predavanjeto sodrzhi 24 lekcii od po polovina chas: 1. Ragjanje na Hristijanstvoto 2. Religijskiot svet od ranoto Hristijanstvo 3. Istorijskiot Isus 4. Usmenite i pishuvanite tradicii za Isus 5. Apostol Pavle 6. Pochetocite na evrejsko-hristijanskite odnosi 7. Antievrejskoto koristenje na Stariot Zavet 8. Pojavuvanje na hristijanskoto anti-evrejstvo 9. Ranata Hristijanska Misija 10. Hristijaniziranjeto na Rimskata Imperija 11. Prvite drzhavni progonuvanja 12. Prichini za hristijanskite progonuvanja 13. Hristijanskata reakcija na progonvanjata 14. Ranite hristijanski apologeti 15. Razlikite megju prvite hristijanski komuni 16. Hristijanite od vtoriot vek 17. Ulogata na pseudografijata 18. Pobedata na proto-ortodoksnite hrstijani 19. Kanonot na Noviot Zavet 20. Razvivanje na crkovnata administracija 21. Pojava na crkovnata liturguja 22. Pochetoci na normativnata teologija 23. Doktrinata na Troistvoto 24. Hristijanstvoto i osvojuvanje na imperijata Izvonredni akademski predavanja za temi na koi najchesto diskutirame na podforumot Veroispoved. ------------- Truth needs no laws to support it. Throughout history only lies and liars have resorted to the courts to enforce adherence to dogma. |