Токму така...која толпа на луѓе го следеле и го следат-доброволно.

Момче родено без раце и без нозе - пример за пожртвуваност и хуманост

Во 1990 година Ник Вујичиќ ја добил наградата „Австралиски млад граѓанин на годината“ за својата храброст и истрајност

Австралиецот со српско потекло Ник Вујичиќ е роден без раце и без нозе, но тој не дозволил оваа „ситница“ да го спречи максимално да ужива во животот. Ова 26-годишно храбро момче, чие тело е само торзо, игра фудбал и голф, плива и сурфа иако нема екстремитети. Тој има мало стапало на левиот колк кое му помага да одржува рамнотежа и да удира. Ник го користи стапалото и за да работи на компјутер, за пишување со пенкало и за земање предмети, се вели во приказната што за него ја објави британскиот весник „Дејли мејл“ .

- Јас си го викам пилешко копанче и би бил изгубен без него. Кога сум во вода лебдам зашто белите дробови претставуваат 80 отсто од моето тело, па стапалото ми служи како пропелер - се шегува Ник, кој е роден во Мелбурн, но сега живее во Лос Анџелес.

Поради својата религија, тој е евангелистички христијанин, решил да остане сексуално неискусен додека не стапи во брак, иако во минатото има долгогодишни љубовни врски. Ник е многу скромен, но постојано добива брачни понуди. Тој би сакал да се ожени и да формира семејство, но чека да се појави вистинската девојка - вели Стив Апел од Лос Анџелес, пријател и публицист на Ник.

БЕЗ ОДГОВОРИ

Кога Ник се родил татко му бил толку шокиран што морал да излезе од собата за да поврати, а неговата потресена мајка успеала да се натера да го земе в прегратка дури кога наполнил четири месеци. Медицината не нашла објаснување за неговиот хендикеп, ретко нарушување наречено фокомелија, па Ник и неговите родители со години бараат одговор зошто тоа му се случило токму нему.

- Мајка ми беше медицинска сестра и многу внимавала во бременоста, но сепак се обвинуваше себеси за мојата состојба. На почетокот на моите родители им беше многу тешко, но тие сторија се' за да ме направат независен. Татко ми ме стави во вода кога имав 18 месеци и ме охрабруваше да научам да пливам, а ме поттикна да ги засакам и фудбалот и скејтбордот - вели Ник.

Таткото на Ник бил компјутерски програмер и сметководител, па го научил својот син да пишува со тастатурата уште кога имал шест години. Мајка му измислила специјално пластично помагало за да може тој да држи пенкало. И покрај ризикот од исмевање и од малтретирање, тие, сепак решиле да го испратат Ник во нормално училиште.

- Тоа беше најдоброто нешто што можеа да го направат за мене. Ми беше многу тешко, но така станав независен - вели Ник, кој дипломирал финансиско планирање и недвижен имот.

Тој се движел со помош на електрична инвалидска количка, а за него се грижел тим од негователи, но на училиште сепак го задевале, го исмевале и го малтретирале поради неговата состојба.

- Кога имав осум години бев во голема депресија. Еден ден отрчав кај мајка ми расплакан и и' реков дека сакам да се самоубијам. Бев студен и огорчен, го мразев Господ што ме створил ваков и се плашев од помислата што ќе биде со мене кога родителите нема да бидат тука да се грижат за мене. Можам да си ги мијам забите со четка прицврстена на ѕидот и да си ја мијам косата со сапун на пумпа, но многу нешта е невозможно да ги направам - вели тој.Кога имал 10 години се обидел да се удави во бањата, но за среќа, обидот му бил неуспешен.

СИБОЛ НА ТРИУМФОТ НАД РАЗЛИЧНОСТА

Со помош на религијата, пријателите и семејството тој успеал да се извлече и да стане интернационален симбол на триумфот над различноста. Тој сега е мотивациски говорник и досега има посетено повеќе од 24 држави и зборувал пред групи од повеќе од 110.000 луѓе.

- Кога имав 13 години прочитав статија за хендикепиран човек што успеал да постигне многу и истовремено да им помогне на другите. Сфатив дека Господ не' створил вакви за да им дадеме надеж на другите. Тоа беше инспирација за мене и решив да го искористам животот за да ги поттикнам другите луѓе и да ги ок*ражам, да бидам благодарен за тоа што го имам и да не се лутам за нештата што ги немам. Сега се гледам во огледало и си велам дека иако немам раце и нозе, никој не може да ја одземе убавината на моите очи. Сакав да се концентрирам на доброто што го поседувам - вели Ник.

Во 1990 година тој ја добил наградата „Австралиски млад граѓанин на годината“ за својата храброст и истрајност. Ник почнал да патува низ светот и во 2008 година заминал на Хаваи каде што се запознал со сурферскиот мајстор Бетани Хамилтон, која преживеала напад од ајкула кога имала 12 години и ја загубила едната рака.

- Бетани е восхитувачка. Таа ме научи да сурфам и иако на почетокот бев преплашен кога ги почувствував брановите се' се смени и јас почнав да уживам - вели тој.Ник набрзо потоа научил како да направи тројно свртување за 360 степени со даската за сурфање, а тој потфат за 48 часа го „ставил“ на насловната страница на магазинот „Сурфер“.

- Никој во историјата на сурфањето не успеал да го направи тоа, но јас имам многу низок центар на гравитација, па затоа имам одлична рамнотежа - вели тој.Пред две години Ник се преселил во Лос Анџелес и планира да продолжи да патува низ светот, па годинава ќе ги посети Јужна Америка и Средниот Исток.

- Им кажувам на луѓето да продолжат да стануваат кога ќе паднат и секогаш да се сакаат себеси. Ако можам да охрабрам макар еден човек, тогаш мојата работа во овој живот е завршена - вели тој.

Што да каже човек на ова?

“Мојата сила се познава во слабоста“-Исус

Навистина, ова момче заслужува секаков респект, речиси сите ние знаеме да мрмориме и да бидеме џангризави за работи кои неможат да се споредат со ова...

Некогаш Бог допушта и вакви страдања, но, ова момче ја нашло својата сила во Исус, а јас сметав дека заслужува место на нашиот подфорум.