Историја - МАКЕДОНЦИТЕ-Антички Македонци или Словени

Title: evidence for the Slavic homeland in the middle Dnieper basin.

Quote:

Two genetically distant groups of Slavic populations were revealed: one encompassing all Western-Slavic, Eastern-Slavic, and two Southern-Slavic populations, and one encompassing all remaining Southern Slavs.

The observed northern Slavic Y-STR genetic homogeneity extends from Slovakia and Ukraine to parts of Russia and Belarus, but also involves Southern-Slavic populations of Slovenia and western Croatia, and is the most probably due to a homogeneous genetic substrate inherited from the ancestral Slavic population. However, due to the Y-STR proximity of linguistically and geographically Southern-Slavic Slovenes and western Croats to the northern Slavic branch, the observed genetic differentiation cannot simply be explained by the separation of both Slavic-speaking groups by the non-Slavic Romanians, Hungarians, and Germanspeaking Austrians [...]

Thus, the contribution of the Y chromosomes of peoples who settled in the region before the Slavic expansion to the genetic heritage of Southern Slavs is the most likely explanation for this phenomenon. On the other hand, our results indicate no significant genetic traces of pre-sixth-century inhabitants of present-day Slovenia in the Slovene Y chromosome genetic pool.

If the there is a genetical difference between northern and southern Slavic groups, then it means that:

a) Balkans was heavily populated;
b) it would require a very large number of people to Slavicize them.

http://www.TattooArtists.org/boogie" rel="nofollow

Како што напишав порано, античките Македонци потегнуваат од Пелазгите, најстарите жители на Балканот, на Тракија, Македонија, Епир, Тесалија и Елада. Античкиот историчар Трог Помпеј пишува дека Македонците потекнуваат од Пелазгите (Justin. VII, 1, 3). Во 450 г.п.н.е. за Пелазгите, Херодот вели: "ако се суди по останатите живи Пелазги,... каков јазик говореле Пелазгите, треба да кажам дека говореле еден варварски јазик; штом тоа е така, жителите на Атика, која е пелазгиска земја, со преминувањето им кон Елините, примија друг јазик" (Херодот I, 57-58) .

Античкиот елински географ Страбон, вели: "Што се однесува до Пелазгите, сите докази велат дека тие се еден стар народ, кој бил распространет во цел Хелас, особено меѓу Етолците во Тесалија". Понатаму, Страбон пишува дека Тесалија, меѓу устието на р. Пенеос, Термопилите и планина Пинд, се нарекувала Пелазгиски Аргос, оти пелазгите ја населуваaт таа земја (Страбон, стр. 221, 4). Страбон ова го напишал во 19 век по христа, значи и тогаш Пелазгите живееле во Елада, Тесалија , Македонија итн. Од тие Пелазги-Аргaјци произвлегувала македонската царска династија, почнувајки од македонскиот цар Александар први (Александар трети е големиот Александар Македонски).На друго место, Страбон вели дека и Етолците (како и Македонците) не се Елини (Страбон V, 2, 4). Како Акаранците, Македонците и Етолците биле неелини, ами Пелазги, римскиот историчар Тит Ливи пишува дека сите тие говореле един ист јазик, неелински: Aetolos, Acarnanas, Macedonas eiusdem linguae hominess (Tit Livi, XXX, 29).

Етимологијата на зборот Пелазги-Полазги е словенска. Словените и Пелазгите живееле по ридовите и планините, особено во Елада и Тесалија, каде новодојдените агресивни Елини во 12 век п.н.е. ги натерале Пелазгите да се повлекуваат по планините и на север во Македонија, Тракија итн.; старословенскиот збор за ваквото живеење на рид/планина е "по-лазеч" т.е. Полазеч, Полазги или Пелазги.

Во античка Елада има многу топоними, реки и планини со словенска етимологија, кога се тврди дека немало словени во тие краишта, како: risea, Bura, Eserus, Halysaea, Homolium, Horeum, Leucas, Lebadea, Phoronicium, Oleanum, Sellasia, Sperchia, Stantyra, Sicorium, Temnos, Zemene; планини: Halesius, Homole, Scolis, Tomeus T/a/marus, Temnos, Pretus, Stena; реки: Peneus, Porina, Selenus, Selleis, Thiessa, /Tiassus/.

Славистот Шафариќ вели дека следниве антички топоними во географска Тракија, која ги опфаќа и македонските етнички територии се од словенско потекло: Arzos-Рашка; Bennica - Бањско; Debre-Дебaр; Dolonici/ae/-Дољани; German-Чрмеп; Samaika-Самоков; Travus-Трева; Zdebrin, Zernae, Zirinae, Zirinia, Црнец. Bo Македонијa: Cavetza- Кавица, Melichiza-Малешево; Nestus- Места.

За античката тракиско-пеонско-македонска област Стримион, се тврди дека подоцна Стримион ја населило македонското словенско племе Струмјани. Значи таа област Стримион потекнува од предсловенската колонизација, а носи чисто словенско име. Струмиен е старословенски збор и означува врело/извор, а денеска истиот збор, со истото значење се употребува во полскиот јазик. Во пиринска Македонија има река Струма, а во Македонија град Струмица.

Ако ја следиме теоријата на МАНУ, како и официјалната грчка, бугарска и српска историја, тогаш да одиме редум кои се и какви биле тие македонски словени, кои дошле во Македонија и го словенизирале домородните античко население.

Македонските cловени со вистинско историско име славини или склавени, се посебна словенска етничка група и се различни од тнр. бугарски Словени- Антите и српската словенска група. Затоа, во почетокот како славини или склавени се познати македонските cловени, а откако и Србите, Хрватите, Антите (бугарските cловени) итн. го прифатија јазикот и писмото на македонските cловени, почнаа и нив да ги нарекуваат cловени и самите си го ставија нашето народносно име.

С(k)лавините - склавините ги населиле териториите на денешна етничка Македонија, чии етнички граници се простирале на исток до реката Места, на запад до јадранското море, на север граничеле со српско-хрватската група (сев. Косово и Рашка) додека на југ отишле се до Пелопонез; на исток од р. Места (источно од пиринска Македонија т.е. Бугарија), се населиле aнтите, денешните б'лгари-славјани (Васил Н. Златарски, "История на Първото българско Царство, I, Епоха на хуно-българското надмощие (679—852) стр. 40. Литература: R. Rsler, ber der Zeitpunkt der slawischen Ansiedlung an der unteren Donau, Sitz. Ber. W. Akad., Bd. 73 (1873), S. 77—126. — М. Дринов, Заселение Балканското полуострова славянами, Сочинения, т. I, София, 1909, стр. 227 и сл. — М. Соколов, Из древней истории болгар, Петроград, 1879, стр. 40 и сл. — А. Л. Погодин, Из истории славянских передвижений, Петроград, 1901, стр. 49 и сл. — Ст. Станоjевић, Византиjа и Срби, кн. I (1903), стр. 133 и сл., кн. II (1906), стр. 1 и сл. — L. Niederle, Slovanske staroitnosti, Dil 11 (1903), str. 174 и сл. и 400 и сл. — К. Иречек, Историjа Срба, прев. J. Радонић, Београд, 1911, с. 78 и сл.].Славените (slavini, sklaveni) се населиле на запад на Балканите, а источно од нив до Црноморито Антите тнр. бугарски „словени“ (ОБЩОНАРОДНОТО И РЕГИОНАЛНОТО В КУЛТУРНО-ИСТОРИЧЕСКО РАЗВИТИЕ НА ДУНАВСКАТА РАВНИНА * Димитрина Митова-Джонова, Издание на БАН, София, 1989).

Византискиот хроничар, Прокопиј од Ќесара вели „овие две НАЦИИ, Словени и Анти живеат во демократија“ (Procopius of Caesarea : Wars VII 14.22). Значи, македонските Словени и бугарските Анти биле два различни народи.

Воедно, Антите и Словените биле непријателски настроени едни кон други, дури меѓу нив избувнала и војна во која победиле Словените ("Христоматия по история на България", стр. 57). За да ја зајакне Византиската моќ, императорот Јустинијан ги вооружувал Словените против Антите (тнр. бугарски „словени“) кои во подолг временски период биле големи непријатели ( "История на българската държава през средните векове", том I, София, 1970 г. стр. 41).

Од историска гледна точка, да се тврди дека Македонците и Бугарите се еден ист народ е чиста глупост и шпекулација. Споредбата меѓу Македонците и Бугарите е исто како да се споредуваат Полјаците со Русите, или пак Чесите со Русите или Украинците. Со еден збор, тврдењата на бугарските пропагандисти дека Македонците се Бугари, е исто како да се тврди дека Словаците се Украинци или пак дека Полјаците се Руси!

Нашите соседи, неисцрпно трудејки се да докажат дека Македонци не постојат, дека не постои македонски народ, тврдат дека античките Македонци потонале во земја, испариле од Македонија, едноставно ги снемало оддеднаш од светов со доаѓањето на словените. Таквите антимакедонски тврдења воопшто не држат, дури се и смешни. Зарем кога словените дошле во Македонија, затекнале пуста земја без луѓе на 68.000 м2, колку што изнесува територијата на етничка Македонија? Археолигијата таквите антимакедонски ѓаволштини на бугарите, србите и грците ги демантира. Каде и да копнеш во Македонија, ќе најдеш археолошки остатоци од македонистичкиот и римскиот период. Нема апсолутно никаков усмен или пишан историски извор, дека античките Македонци мигрирале од Македонија или не дај боже пропаднале во земја, исчезнале. Напротив, нивната крв тече во современите Македонци, било тие тоа да го сакаат или не.

Создавањето на современиот македонски народ

Најдобар пример како да го обајсниме словенизирањето и опстојувањето на античките Македонци е, Романија. Тековнава историја не учи дека словените неколку стотици години живееле зад Карпатите и зад Дунав, на територијата на денешна Романија; но, Романците- наследници на Даките не изумреле, туку уште се живи и живеат во Романија. Така и античките Македонци опстанале, па поради заедничката религија, а со тоа и култура на античкито домородно македонско население и словените, настанала фузирање во еден етникум. Доказ за тоа е и Солун, градот кој беше најголемо византиско упориште, никогаш не освоен од словенските доселеници, но целосно словенизиран, каде сите негови жители збореле чисто словенски. Во најстарото „Житие на Св. Методиј“ од aнонимус од 9 век, целосно се пренесени зборовите на Михаил Трети (византиски император) упатени до Светите Браќа Солунски: „...вие сте Солуњани, а сите Солуњани чисто словенски зборуваат”. Целата територија на Македонија била поделана на територијални самоуправни книжевства тнр. Склавинии, предводени од Кнезови. Македонија е целата словенизирана, домороднито население го прифати јазикот на новодојдените Словени (Strabonos Epithomatus 8 век, C. Muller, Geographi graeci minores, Paris 1882, p.574 / Ibid; p.86). Cите жители на Склавиниите, вклучувајќи го и словенизираното античко македонско население, почнале да се нарекуваат со едно име- Словени. Сите византиските историски извори од 7 век, па натаму, во Македонија познаваат само една народност- македонски Словени; во нив спаѓаше и античкото македонско население. Новиот македонски етнос е формиран.

Еве еден запис на средновековен Македонец- Иван Камениoт од 10 век за да видиме какви биле односите меѓу македонците во тој период. Камениот (лат. Камениатес) бил солунчанец кој себеси се декларирал како Македонец, a ја има напишано историјата за Солун во 904 г., при неговата опсада од страна на Арапите. Имено, Арапите во 904 г. го зазеле Солун, сите солунчани што ги затекле во градот ги испоубиле или продале како робје, додека најголем број од солунчаните претходно пребегнале по македонските кнежевства, по планините: струмјаните, ринхините и драговитите. За Иван Камениат Солун бил "величествениот и првиот град на Македонците" (Ј.К. Бегунов, Козма Презвитер в славјанских литературах, Софиа 1976, стр. 297).

Тој го опишува и карактерот на Македонците и македонските власти од 10 век, па пишува:
...На запад (од Солун) се простира една рамнина, која завршува до едни други планини, каде се издига еден град, нарекуван Вероја (Бер), град познат како по жителите, така и по сите особини, со кои може да се пофали еден град по конструкција. Во средното пространство на таа рамнина, се наоѓаат некои распрснати села, од кои едни близу до градов (Солун), нарекувани со име драговите и сагудати, потчинети на градов, други пак плаќаат данок на соседниот Скитски-бугарски народ, кој не е далеку. Инаку селата живеат по соседство едни со други, па како и бидува, неретко (драговите и сагудати) влегуваат во сродство едни меѓу себе и со солунчаните, а тргуваат со бугарите....[79. Joannes Cameniata, De excidio Thessalonicensi, cap. 6, в изданието на Theophanis Contin., ed. Bon., p. 498. T. Tafel, De Thessalonica eiusque argo, Berolini, 1839, p. LXXVII — LXXVIII, et p. 252.]. Од средновековниот македонски тескт, гледаме дека солунчаните и околните македонски склавини биле едно исто и се ородувале меѓу себе.

Географската распространетост на современиот македонски народ

Од нашите соседи, не само бугарите и грците, туку и србите, ќе слушнете дека ние, Македонците, своите име го носиме по територијата Македонија што ја населуваме т.е. дека сме географски, но не и етнички Македонци. Очигледно е дека премногу наивно лажат и јас тука веднаш ќе ги демантирам, само со едноставно покажување на неколку антички карти на балканскиот полуостров.

Најчесто, една територија го добива своите име по народот кој ја населува. Македонскиот народ, етнос, не живее само на територијата на античка Македонија, туку, се простира и на територијата на соседната Пеонија (северно од денешно Градско), најјужна Дарданија (некогашна долна Мизија), источен Илирик (западна Македонија) и западна Тракија до реката Места (пиринска Македонија). Значи, македонските етнички територии ги опфаќаат и деловите на гоеграфските територии Пеонија, Дарданија- долна Мизија, Тракија и Илирик и поради тоа што на сиве овие различни гоеграфки области, населени со Македонци се наречени Македонија.

Мапа на античка Тракија и Македонија

Во западна Тракија, од античко време најбројни биле античките Македонци, кои во зенитот на античка Македонија ја владееле и цела Тракија, а Филип Втори Македонски го изградил градот Филипоп, денешен Пловдив. Смешни се бугарските историчари кога ќе речат дека пиринските Македонци се нарекуваат Македонци, поради тоа што живеат во географската област Македонија. Или не знаат, или пак безобразно лажат дека пиринска Македонија, од р. Струма до р. Места е дел од географската област Тракија, а не Македонија.

Првата држава на современиот македонски народ

Секој оформен народ има и своја држава. Така и средновековните Македонци имале своја држава, која од византиските и латинските извори се нарекува СЛАВИНИЈА.
Еден од најстарите историски извори за средновековните македонци е солунската хроника, историја, тнр. „Животот на Св. Димитрија Солунски“, која почнува да се пишува од 6-от век; не само во хрониките од „Животот на Св. Димитрија Солунски“, туку и во останатите византиски раносредновековни извори се потврдува дека средновековните македонци живееле во свои посебни кнежевства, потчинети на византискиот Император и своја локална самоуправа на чело со кнез (архонт, princ) „Evocatis ex tota provincia principibus conventum habuit“ (извор:Livius XLV. 29).Од истиот најстар извор за средновековните Македонци, дознаваме и кои се склавените (словените), словенскиот народ "генс" во 7 век. „Sclavenorum gens numero infinito ex Dragobitas, Sagodatis, Belegeretis, Baenitis, Berzitis, reliquisque, quae primum uno ex ligno naves praeparare diciderant“ т.е. Драговити, Сагудати, Велегезити, Венити, Брсјаци...

Овие македонски склавини, славини или славени (повеќе називи за ист народ), се здружиле меѓу себе во 7 век и формирале прва средновековна македонска словенска држава МАКЕДОНСКА СЛАВИНИЈА. А секоја држава имала свој водач, челник, така и оваа наша држава за свој прв КРАЛ го имала рекс ХАТСОН. По византиската средновековна литература, македонскиот крал Хатсон е познат како Рекс Хатсон, а титулата доаѓа од латинскиот поим рекс, кој означува крал. Рекс Хатсон ја водел првата средновековна македонска држава во 20-те години на 7 век (Mirac.,II ,p.1325-1333).

Вториот познат крал на првата средновековна македонска држава е Крал ПРЕБОНД, кој владеел во 70-те години на 7 век (Извор: "Mirac., II, p.1325-1333. / “Mirac.,",II,p.4, Tougard, p.148-176). Хрониката на Теофанес Конфесор спомнува посебна држава Македонска Склавиниа во периодот 657-658 г. на просторот на етничка Македонија (Theophanes, Chronographia, edited by Carolus de Boor (Leipzig, 1883), I, стр. 347).Византија го убива Пребонд и ја уништува македонската Славинија, при што државата ја дели пак не кнежевства- Склавинии, самоуправувани од кнезови, избирани од локалните македонски првенци.

Македонскиот народ како „нацио мацедонум“ за првпат е спомнат 1027 г. (9 г. по уништувањето на Самоиловата држава), во трите најважните средновековни документи од историјата на Бари: Annales Barenses, Lupi Protospatharii и Anonymi barensis chronicon. Во сите три документа, покрај македонскиот народ, за прв пат е спомнат во западната историографија и влашкиот народ, а целиот текст гласи: Anno 1027 “descendit in Italiam cum exercitu magno, i.e. Russorum, Guandalorum, Turcorum, Burgarorum, Vlachorum, Macedonum, aliarumque ut caperet Siciliam.'” (Annales Barenses, MGH SS, V, 53). Понатаму, спомнати се и грците (граеци), што јасно укажува дека средновековните автори од Бари на овие документи, не мислеле ниту на географски, ниту на жители од темата Македонија.

Македонско-бугарски односи во средниот век

Во истото тоа време, постоела и Бугарија, но таа немала крал на чело на државата, туку кнез-архонт. Истата политичка состојба била и со рашаните-србите во тој временски период. Македонската држава била државна институција во вистинската смисла на зборот, додека Бугарија била едно примитивно, но агресивно турско кнежевство, со архонт (кнез) кој го водел. Денеска, кога бугарите тврдат дека македонците се дел од бугарскиот народ, може само да ги исмееме како лоши пропагатори, оти македонскиот народ веќе бил оформен како народ, етнос, кога постои бугарската држава и не е можно еден веќе формиран етнос да се слее во друг, особено поради фактот што македонците и бугарите биле големи непријатели.

B егејска Македонија, во градот Филипи, пронајден е запис на туркобугарскиот хан Пресијан од 837 г. кој гласи: „Пресијан од Бога владетел на многу болгари, го испрати кавханот Исбул после давањето на војска нему и на боилот Коловур ПРОТИВ СМОЛЈАНИТЕ [Державин, Н.С. История на България. Том І, с.213, цитат по Георги Радуле КОЙ ФАЛШИФИЦИРА ИСТОРИЯТА?]. Во денешно време, бугарските историчари намерно зборчето „против“ го фалсификуваат и го преименуваат во „кај„, со цел да се пропагира кај пиринските Македонци кои носат смолјански корен, дека се Бугари.

На друг средновековен бугарски споменик, напишан на варовна плоча од 9 век од страна на турско-татарските бугари кои говореле турски јазик, стои: Хан Омуртаг ја поведе својата војска против словените ...да ги уништи словените и да не можат да се оправат се додека постои сонцето и тече реката Тича ("Първобългарски надписи", Веселин Бешевлиев, София, 1979 г., БАН).

И кога во средината на 9 век, македонците подпаднале под бугарка власт, тие ги задржале своите кнежевства,, а на Бугарија и плаќале само данок. Секако, цела Македонија не била под бугарска власт. Дел од Македонија, пред се јужна, била под византиска управа, на која македонските кнезови и кнежевства и плаќале данок. На Византија плаќале данок Драговитите и Сагудатите, додека северно од нив била Стримионската тема каде Ринхините, Смолјаните и дел од Струмјаните (пиринска Македонија) плаќале Данок на Бугарите. Македонците си имале целосна автономија, со свои кнезови и војводи на чело на кнежествата, а Бугарите и Византијците не им се мешале во уредувањето на кнежествата, ниту имале свои војски таму [81. L. Niederle, 425—428; Васил Н. Златарски "История на Първото българско Царство. II. От славянизацията на държавата до падането на Първото царство (852—1018)", IV. Борба с Византия за политическо надмощие, 1. Цар Симеон и първата му война с Византия].

Автономијата на Македонците во средновековна Бугарија

Бугарскиот кнез Борис т.е. Михаил по препорака на римскиот Папа во 866 година требало да организира посебни цркви за секој одделен народ во Бугарија, па како дел од Македонците од северна и централна Македонија биле под бугарска окупација и тие требало да добијат посебна црква со свој епископ. Со тоа, Бугарија требало да ги признае националните права на различните етникуми, кои плаќале даноци на Бугарија како и целосно призната автономија. Инаку целото папско правило гласи: ”Episcopos gentium singularum scire convenit, quis inter eos primus habeantur, quem velut caput existiment et nihil amplius praeter eius conscientiam gerant etc. ”(Правила на св. православна църква с тълкованията им, София, 1912, т. I, стр. 98 / Васил Н. Златарски: ”История на Първото българско Царство”. II. От славянизацията на държавата до падането на Първото царство (852—1018) стр.119-120)

Така и сторила Бугарија. Кон крајот на 9 век, бугарскиот цар Борис Михаил ги одвојува Македонците од бугарското царство и за управник на македонската автономна област го назначува Св. Климент. Таткото на бугарската средновековна историја Проф. Др. Златарски констатира дека Македонија била "третата част на българската държава която била населена с компактно славянско население" (Васил Н. Златарски: ”История на Първото българско Царство”. II. От славянизацията на държавата до падането на Първото царство (852—1018) стр.239-240); затоа, Македонците како посебен броен народ во бугарското царство морале да се одделат од останатите народи.

Рускиот славист Туницкиј според Краткото житие на Св. Климент и Џуканжовиот список тврди дека македонските автономни области тнр. Кутмичевица ја зафаќале територијата на Македонија до Солун на југ, на запад до јадранскиот брег, додека северната граница не може авторот да ја определи (Ср. Воронов, Главнейшие источники, стр. 200. / Н. Туницкий, Св. Климент, стр. 177—182). Св. Климент, македонскиот етнички простор го поделил на 12 околии (Н. Туницкий, пак таму, стр. 189—190), каде официјален јазик и писмо бил словенскиот, а црковниот клир бил ослободен од плаќање даноци на Бугарија (Пространното житие, издание Туницки, гл. XVIII, § 58—59, стр. 170—121). Како што може да се забележи, бугарите дефинитивно не ги обединили македонците во бугарското племе, туку им дале целосна културна и јазична автономија, што денеска не се достапни за пиринските Македонци.

Така, Св. Климент ја добил титулата епископ велички:

.

Неговите наследници, управителите на македонските автономни области ја носеле титулата "епископ на словенски јазик" , каде што старословенскиот збор "јазик" означува "народ" т.е. етнос. Со тоа, Бугарите признавале посебен етнос во "третата автономна област на Бугарија". Можеме а закучиме дека во средниот век постоеле три етноса во Бугарија, а тоа биле македонскиот, бугарскиот и словено-траките од Бугарија, денеска тнр. "б’лгари".

Дека Македнците биле посебен народ и како таков целосно одделен од бугарите и славо(анто)-траките, се и титулите кои ги носеле самостојните владетели во Македонија. За разлика од бугарските земји, каде бугарските болјари- аристократија носеле турко-бугарски титули болјар, кавхан, боил итн., во Македонија тие носеле чисто словенска титула "кмет"

. Интересно е дека дури и српските етнички територии окупирани од бугарите имале властодршци со турко-бугарски титули. До сега се познати два кмета од Македонија Тамериан и Дристар(Житието на Тивериуполските мaченици kaj Migne, Patrol. gr., t. 126,ibid., cap. 47, col. 213 A.), кои биле полунезависни владетели на македонските етнички територии со свои војски и свои крепости(Skyl.—Cedr., ibid., II, p. 4698–9).

Сите документи на Бугарите од второто бугарско царство потврдуваат дека Македонците не се Бугари.
Второто бугарско царство го основаат во 1186 г. браќата Асан и Петру од влашко-куманско потекло. Во почетокот на владеењето на Јован Асен I и Петру, додека не ја ослободиле целата територија на права дунавска Бугарија, во 1189/1190 г., секој од нив носел титула "Император на власите и најголем дел од бугарите" или "Император на власите и куманите". Поимот "влав" се однесува на романизираните Траки од Бугарија, додека куманите се турки народ, сроден со правите болгари, кои се турки. Во тоа време (крајот на 12 век, почеток на 13 век), поимот "бугар" се однесувал на турки народите кои ја населувале дунавска Бугарија (територијата меѓу Дунав и Стара Планина), пред се куманите, болгарите и печенезите. Подоцна, со целосното ослободување на дунавска Бугарија, во 1204 г. бугарскиот цар Калојан се декларира пред римскиот Папа Инокентиј Трети како "Император на сите бугари и власи"(Imperator omnium Bulgarorum et Blacorum), а бугарскиот архиепископ ја носел титулата "Примас на цела Бугарија и Валахија Прима" (totius Bulgariae et Blaciae Primas) [History of the Byzantine Empire, A.A. Vasiliev, University of Wisconsin Press, 1964, p.442].

Треба да наведеме, дека Македонија во 1204 г. не била окупирана од бугарскиот цар Калојан , а како тој се декларирал за Император на сите бугари, многу јасно е дека Македонците не биле бугари, ниту сметани за такви од самите вистински бугари. Подоцна, во 1221/22 г., бугарскиот цар Јован Асен II почнува освојувачки походи кон Македонија, при што бил многу суров кон Македонците; сите македонски градови, села и тврдини ги уништил и претворил во пустина, што е уште еден доказ дека самите средновековни бугари, не ги сметале македонците за свој, истороден народ, туку за непријатели. Најпознатиот византиски историчар од ова овреме, Глигора, за овој поход на бугарскиот цар Асен на Македонија пишува: «…така лесно Јован (Јован Асен II 1218–1241 гг.) ги прегазил сите места до Солун и Македонија и ги претворил сите села, градови и тврдини како што се вели во скитска пустина…(και ούτω πάντα 'ράδίως ό Ιωάννης κατέδραμεν άχρι θεσσαλονίκης και Μακεδονίας, όπόσα εκ κώμαις και πόλεσι και φρουρίοις , ν έρημίαν, το δη λεγόμενον, άποδείξας)» [Nicephori Gregorae Вуzantia hiѕtоria. I-еd. L. Ѕсhореnus, Воппае 1829, 16 (понатаму скратено Gregorae I; ГИБИ, XI, 125]. Зарем некој би го уништувал својот народ и својата сопствена земја? Но овој бугарски μικρού напад бил со грабачки карактер, бидејки кон Солун се проширил епирскиот владетел Теодор Ангел. За тоа Н. Григора вели «најпосле го покорил и самиот главен град ν Солун, кој што е прв во земјата на Македонците… (έως και αυτήν ή της τ ν θεσσαλονίκην)» [Gregorae 1, 26; ГИБИ, XI, 125]. Токму ς έχειρώσατο μεγαλόπολιν τη ηται γη Μακεδόνων προκά овој податок А. Милев и Л. Јончев го коментираат дека «се однесува на жителите на темата Македонија» [ГИБИ,Х1,125 бел. 21], а знаеме дека Солун не бил главен град на таа тема, туку тоа бил градот Одрин и уште повеќе Солун не влегувал во составот на темата Македонија. С. Чирковиќ овој дел го преведува нешто поинаку: «го зазел и Солун главен град на Македонија» [ВИИНЈ, VI, 153] (МАКЕДОНИЈА И МАКЕДОНЦИТЕ ВО ДЕЛОТО НА НИКИФОР
ГРИГОРА – ВИЗАНТИСКИ ИСТОРИОГРАВ ОД XIV ВЕК- А. Атанасовски). Како што може да се забалежи, македонските соседи, со "благи" корегирања на историскитецитати, насекаде се трудат да го негираат македонското име и народ и вршат груби фалсификати.

Бугарија и во Првото и во Второто Бугарско царство ја владејат исклучиво луѓе од турки-потекло; тие биле раководната и елитната структура на државата. Словенизираните траки т.е. тракословените од Бугарија биле најбројна етничка група во државата, но, немале никаква власт; биле само крепосни селани, поробени од бугарите и нивните турки браќа, куманите и печенезите кои ја населуваа северна Бугарија т.е. вистинска дунавска Бугарија. Бугарските еднородни турки народи меѓусебно соработувале, не само интерно од Бугарија, туку и на меѓународно ниво. Бугарскиот Цар Ивајло (1277-1280 г.) во 1280 г. барал помош за одбрана на Бугарија од Татарскиот хан Ногај, од кој на крај бил и убиен. Во 1280 г. на бугарскиот трон доаѓа Ѓеорѓи Тертер Први, куман, кој секогаш се декларирал како бугарин, а ќерка си ја омажил за синот на татарскиот хан Ногај. Во 1299 г. на бугарскиот престол седнува синот на татарскиот хан Ногај, Царот Чака. Со еден збор, бугарите до 1878 г. и создавањето на бугарска словенска држава од страна на Русија, претставувале смеса на турки народи: татари-болгари, кумани и печенези. Од 1878 г., Русија создава бугарската словенска нација, која всушност нема ништо бугарско, освен што долго време овој словенски народ живеел под ропството на бугарите и останатите турки народи.

Македонско-бугарски односи во средниот век

Автономијата на Македонците во средновековна Бугарија