Балкански Војни,и Македонија во Балканските војни

Балканот пред Балканските војни

Нивните вистински цели најдобро се согледуваат преку тајниот анекс на договорот меѓу Србија и Бугарија во кој се предвидуваше поделба на Македонија. Со тајниот анекс од 13 март 1912 година беше запечатена судбината на македонскиот народ за подолг период. Исто така, изјавата на претседателот на српската влада, Милован Миловановиќ: "Ние сме готови на се, и ќе влеземе во секаква комбинација, со бога или со ѓаволот ако притреба, за да го спречиме решавањето на македонското прашање на штета на нашите животни интереси", или изјавата на претседателот на бугарското Народно собрание, Стојан Данев: "Бугарија ја објави војната, зашто македонските Бугари беа изгубени за нејзината кауза, бидејќи тргнаа по својот пат", ги разоткриваат завојувачките цели на балканските сојузници уште пред почетокот на Балканските војни.
                  
                     

ПРВА БАЛКАНСКА ВОЈНА

Од Турција најнапред беше побарано да спроведе реформи во областа и провинциите под нејзина власт, а откако ова барање беше одбиено, балканските сојузници во октомври 1912 година и објавија војна. Војната ја започна Црна Гора на 9 октомври 1912 година, а потоа на 18 октомври се приклучија и преостанатите сојузници, што всушност се смета и за почеток на Првата балканска војна. Добро подготвените сојузнички војски за релативно кратко време ја скршија воената моќ на Турција која беше победена на сите фронтови и беше принудена набргу да побара мир.

Воените операции главно се водеа во Тракија и Македонија, со забележително учество на македонски доброволци. Балканските сојузници успеаја да го исползуваат ентузијазмот и воодушевувањето на Македонците да се борат за слободата на својата земја.

Најмногу македонски доброволци беа регрутирани во бугарската армија. На тракискиот фронт учествуваа 14.000 Македонци организирани во Македонско-одринско ополчение (доброволци). Тие не беа праќани во Македонија поради стравот да не побараат создавање на независна македонска држава.

Македонски доброволци беа регрутирани и во српската и во грчката војска. Тие на некој начин водеа братоубиствена војна и обично дејствуваа како претходница, пред да настапат редовните сојузнички војски.

Посебна улога одигра самостојниот одред на Јане Сандански од 500 четници, составен од реонските чети на Александар Бујнов, Тодор Паница, Таската Серски, Чудомир Кантарџиев и други.

Тие дејствувајќи самостојно прво го освоија градот Мелник со околните места. Во реонот на Мелник и Свети Врач покрај споменативе самостојни чети, под нивна команда се наоѓаа околу 400 мелничани, триста лица од Свети Врач и околу седумдесет востаници од околните села.

Откако ја пробија Рупелиската Теснина, Седмата рилска бугарска девизија и четите под команда на Сандански со 300 востаници, во придружба на четите на Стојо Хаџиев, Димитар Арнаудов, Александар Бујнов и други, како претходница на бугарската коњаница, влегоа во Солун пред настапувањето на бугарските единици. По заземањето на тој важен стратегиски град од грчко-бугарската војска и по влегувањето на одредот на Јане Сандански, за време на една прослава, Сандански ќе се обиде да одржи здравица во чест на слободата и идната автономија на Македонија. Но, при тој свечен момент, брутално беше нападнат од еден бугарски офицер. Во оваа прилика Сандански, а и македонскиот народ, се уверија дека се само искористени од страна на освојувачката политика на соседните балкански држави. Иако Македонија беше ослободена од Турците со големо учество на свои доброволци кои се бореа за автономна држава, нејзината судбина беше решена на Лондонската конференција, односно таа остана окупирана од Србија, Бугарија и Грција.

Македонското иселеништво во САД, Канада, Швајцарија, а особено во Русија, поставени во далеку поповолни услови од македонскиот народ во земјата, реагираа против постојната поделба на нивната татковина од страна на балканските сојузници.

Од дејноста на целокупната македонска родољубива интелигенција и емиграција во ова време, за истакнување е активноста на петроградската македонска колонија собрана околу списанието "Македонски глас", на чело со Димитрија Чуповски и неговите истомисленици. Чуповски допатува во својата татковина зимата 1912-13 година, обидувајќи се да го организира отпорот против заграбувањето и поделбата на Македонија. Тој оствари средби со видни македонски револуционери, меѓу кои беше и Петар Поп Арсов. Протеран од окупаторите, на враќање во Петроград Чуповски и македонската колонија испратија меморандум до Конференцијата на големите сили за време на Лондонскиот мировен договор, во кој побараа правилно решавање на македонското прашање.

На 20 јули 1913 година е испратен втор меморандум до владите на балканските држави и до Балканскиот комитет во Лондон. Во двата меморандуми се бараше автономија за Македонија и воспоставување на старата Охридска архиепископија.

Убаво ке биде да има линк, скениран оригинален документ или нешто во поткрепа на тие заклучоци.

Многу лесно бугарите си играа на ти го - дај ми го со чуставата за според нив бугарското население на тие простори?

Ако не била желбата за територија дали така лесно би се откажал од својот народ кој страдал од српската чизма?

Изменето од mungos80 - 17.Февруари.2010 во 18:23

чоли напиша: mungos80 напиша: Многу лесно бугарите си играа на ти го - дај ми го со чуставата за според нив бугарското население на тие простори? Ако не била желбата за територија дали така лесно би се откажал од својот народ кој страдал од српската чизма? Види сега:.. во оние времина е немало спор што населението во географска Македониjа е било бугарско... Што те буни? Зар си заборавил што е било во сила правилото на возможното, а не на желаното?

Бугарија како згреши во војната никој неможеше
сега да беше жив Фердинанд јас ќе го убиев !

ама и србија играше погано,не го испочитува договореното ...

Александров напиша: Бугарија како згреши во војната никој неможеше сега да беше жив Фердинанд јас ќе го убиев ! ама и србија играше погано,не го испочитува договореното ...