Велигденски пости во православието

или пак на некој друг начин...

 
Постот НЕ Е ЦЕЛ сама за себе, туку е СРЕДСТВО кое ме доближува до Господа. Телесниот пост, гледан сам за себе е рамен на диета. Важен е постот кој го пости мојата сокриена личност, мојот внатрешен човек.
 
Во постот се откажувам од моите задоволства кои ги предизвикува некој друг или нешто друго, освен Господ, за да би можел да бидам што поотворен личносно за Божјото Благодатно дејство, за да местата на моите задоволства ги исполни Господ и Неговата Преслатка Благодат. Значи, ако јас се воздржувам од јадење кое мене ме задоволува, тогаш се воздржувам од тоа јадење! Месо, сирење, млеко, јајца... тоа се во некоја општа смисла највкусните јадења. Затоа, во општ случај, за време на постот, тие се избегнуваат. Но, за секого од нас постот треба да го одреди Духовникот, кој ја познава и телесната состојба, но и потре*ите на мојот внатрешен човек. Нормално, кога еднаш дете ќе научи да оди, потоа не треба постојано да му се кажува како да го прави тоа, ниту пак би требало да прашува повеќе за нешто кое го знае и во кое созреал и во кое се усовршил... Мислам дека сум разбран...
 
Многу е важно постот да не се сведе на НЕЈАДЕЊЕ НИШТО! Тој екстрем може штетно да влијае на моето психосоматско здравје. Друго, Православните Духовници секогаш излегувале во пресрет на реалните услови во кои секое нивно Духовно Чедо живее. Така, не може да му се даде пост со наполно нејадење на физички работник, кој цело време крева товар или работи тешка физичка работа. Не може пост со наполно нејадење да му се даде на човек кој работи напорна интелектуална работа, на пример, студент особено во време на испити или вработен кој работејќи со интензивно напрегање на умот, понекогаш и прекувремено останува на своето биро со мноштвото книги и хартии пред себе, или со својот компјутер и програмите и web страните кои ги работи со (понекогаш и екстремни) рокови зашто му е така наложено од претпоставениот. Не може да минат во наполно нејадење луѓе, кои поради таквиот ангажман на работното место - често патуваат на подолги релации. Не може во наполно нејадење да помине постот на еден човек, болен од било каква болест. Не може во потполно нејадење да помине постот на стари лица и/или изнемоштени лица. Сите случаи на луѓе кои сакаат да постат, треба да бидат разгледани од страна на Духовникот и тој да го постави своето Духовно Чедо на пост соодветен на неговите можности и потре*и (се разбира доколку лицето не знае како да пости). Дури и да решиш да постиш, нека Духовникот одреди мерка и видови на јадења со кои во периодот на постот, ем ќе постиш (и телесно), ем квалитетно ќе го работиш она на кое Господ те поставил. Служевните Свештеници на Христовата Црква Православна, во овој поглед се многу блиски со луѓето и им излегуваат во пресрет, никако не оддалечувајќи ги, пред се’ од Господа, и не оддалечувајќи ги од суштинската страна на постот. Духовникот може и да го “ослободи“ ПОТПОЛНО Чедото од пост, без оглед дали е среда или петок, без оглед дали е некој од посните годишни периоди, без оглед каков пост и да следува.
 
Една од целите на постот е и да не му се угодува на телото.
Во време на пост: нема ниту секс, треба да се потрудат и да ги откажат цигарите (бидејќи пушењето е нарушување на една од задачите која ние дадена од Креативниот Творец: да внимаваме и на здравоста на телото), нема алкохол. Треба трезвен и зауздан ум и зауздано тело, со кои владее нашата волја и немускулесто срце, кое секој миг е се’ почисто и поздраво и поисполнето со љубов и милост.
 
Во Православието има и редовни (“обврзувачки“) пости и пост кој му треба на човек кога има потреба. Сето се анализира и одредува од Духовникот: и кој пост да го пости чедото и во колкава мера и на каков начин да пости или да не пости воопшто.
 
Но “обврзувачките“ пости се одлични и мора да се спроведуваат. Еве зошто: за да се научи Личноста на човекот на послушност. Да се научи да не си угодува себе, туку да биде послушник. Научувајќи се на послушност човекот се ослободува од егоизмот и во оваа смисла кај него се обновува онаа особина, која пред падот Адам и Ева ја злоупотре*ија и си направија лошо, а тоа е слободата на личноста на човекот: дали ќе ја стави на подлога: Му угодувам на Бога, или ќе ја стави на подлога: си угодувам себе (односно самиот себе сум си бог). Бидејќи се знае ТОЧНО кој пост кога почнува и ТОЧНО колку трае, секој кој сака да пости се готви ПРЕД постот (под надгледување на Духовникот), за да го дочека подготвен и да испости онака како што, барем за еден чекор ќе биде поблиску до Господа и поблиску до Личното Спасение, но и Спасението на сите со кои е макар малку во заедништво во текот на својот живот.
 
Во коментаров обрнав внимание само на телесниот дел од постот.
Постот со кој пости сокриениот човек се случува ПОСТОЈАНО и за време на “официјален“ пост и надвор од него. Во време на постот се ИНТЕНЗИВИРА Духовниот Живот и Духовниот Раст на Личноста и од пост на пост и од ден на ден (во и надвор од официјален пост) СЕ НАПРЕДУВА СЕ’ ПОВЕЌЕ кон Бога, кон Спасението, ... се напредува во секое Добро.
 
Постот на сокриениот човек во време на “официјален“ посен период треба да биде ПОТСЕТУВАЊЕ на оние нешта врзани за душата, срцето, умот, волјата, кои Лчноста на човекот треба да ги прави постојано, секој момент, цело време додека сме во ова тело и во овој Живот на Земјата.