Дневник - во малку поинаква форма...

EEG


Egzaktni egzemplar gluposti
navije sebe kao sat,drka kao da jebe...u sekunde
Izgled kao zid,pravolinijski savršen
proklet za ljubav,lep za suze i dobar za seks

Slažu se kao figure...ne tre*am ti reći
da se priča o muškosti,jeli?

Sve se u duljini meri
I muškost,i osmeh...čitav jebeni svet
Duša i ponos su nešto drugo,savijaju sebe u kockasti svet
oštri kao uglovi...tuge i boli

Savijena tela,igraju se ljušticama praznina
znaš da govorim o strasti,jeli?

Сите знаат што се
зошто тогаш се прашуваат што сме
Оти им треба себепокажување?
...оти не им е доста?

Импресии,печати и потписи
убаво наредени зборови кои не знаат за доста
Кога целиот свет тоне во ноќ
кога секогаш го сонуваш истиот сон

Знаеш што си оти знаеш да зборуваш
колку глупаво и во бестрага се понатака
Не знам дека знаеш колку сум уморен да те слушам
оти не знам дека знаеш колку ти се восхитувам

„Две страни на лицето“

 

Таму некаде на црно-бел ѕид во темнината,

Постои портрет со две страни на лицето,

Едната блеска со магична светлина што шепоти,

Другата се излева во мракот молчеливо.

 

Таму некаде на црвено – бела постелнина,

Постои страст со две страни на лицето,

Едната мирно спие потоната во мека перница,

Другата воздивнува, гризе и бакнува без срам.

 

Тука некаде во тефтер со сино –бели корици,

Постои  приказна со две страни на едно лице,

Едната раскажува за талкач по темни сокаци,

Другата завршува наопаку со почеток наместо со крај.

 

Тука некаде на половина од патувањето,

Стојам и јас неуморно менувајќи четири годишни доба,

Барајќи трага, од дугата половина на моето лице

За да стане едно, еден ден, во овој живот кој е само еден..... 

Изменето од Blue Scarlet - 04.Април.2014 во 16:10

„Нешто“

 

Се прашувам што да се прави,

Со желбата која ми ја гори утробата

А сепак ме остава со празни раце и нема уста,

Додека гледам како времето полека одминува.

Зарем твоето постоење е докажано

Без тело кое зрачи со топлина додека крвта врие,

Без да посегнеш по раката која одамна ја пружив

И останав таква пеплосана, во сив камен претворена.

Кој ми дава право да пишувам за туѓи чувства,

Иако во нив ги плетам и преплетувам своите,

Јас не знам кој си ти иако одамна те нареков свој,

Дури и кога ти се обраќам без знаеш зошто и кога.

Еднаш се стави себеси во навика, во обична играчка,

Поминаа денови, месеци, година-две не умире,

Постоише и утрово и ноќеска и вчера и денес,

И јас сум сеуште иста затоа што сум сеуште жива.

Подолжувам да молчам дури и кога зборувам гласно,

Мислите ми умираат пред да полетаат слободно,

Времето зема данок мерен во заборав на празна хартија,

Јас чувствувам дека имав нешто, сакав нешто , ЗНАМ.

Но како го нарекував?  Кој беше тој? Постои ли сеуште?

Е тоа веќе не го знам ....

„ Одговор “

 

Утрово посакав да пишувам на име без адреса,

На лик без лице како одговор на бледо писмо,

Седната да вжештен камен под уморно сонце

Да средам несредени мисли во една реченица или две.

 

Денеска посакав да кажам и јас едно лесно „збогум“

Стотина пати изговорено, три пати повеќе помислено,

За да си најдам уште еден нов изговор како одговор,

Зошто уште сум тука и зошто уште те чекам.

 

Вечерва пак ќе посакам да сакам како некогаш,

Две раце кои ќе се обиткаат околу мене држејќи ме цврсто

Дури и кога ќе го свртам грбот детски намуртено и луто,

Да знам дека ме сакаш како што умеам јас да сакам.

 

Денеска немам одговор на неодговорена порака,

Истипкана набрзина без можност за двоумење,

Имам одговор само на она помислено „збогум“

- Вечност – па колку и да е осамена и тешка ....  

„Врисоци и Тишина“

 

Мило мое,

Не не убива времето кое одминува во тишина или врисоци,

Не убива мечтање по молозвучен шепот  во вид на воздишки,

Кога трепериш од студ а посакуваш да трепериш од допир,

Умира едено парче душа од изгладнетост.

 

Обвинувања нафрлани во купишта без датум и број,

Прекриени со прашина затоа што никој не сака да ги допре,

Нема отпечатоци, мои, твои , нечии, сечии, не битно

Ќе се сопнеш од нив кога поминуваш со крената глава.

 

Заталкавме тврдоглави држејќи го секој својот правец,

Без мапа и без држење за рака со затворени очи,

Моето утро започнува со твојата ноќ како за инает

Да не држи подалеку од допир кој ќе не разбуди и спои.

 

Нема  преведувач на едноставни зборови без моќ,

Кога нема поглед , израз и насмевка за објаснување,

Ќе прашаш пак: Зошто престанав да те барам?

Зошто е тишината виновна за нов врисок?

 

Мило мое,

Едноставните нешта бараат тела како помагала,

Без многу филозофии, без измислен свет,

Плитка и кратка, наречи ја, љубовна приказна

И врисоци од страст за долга и пријатна тишина.

“...не е дека ги мразам луѓето или јас се правам богзнае што.Едноставно,ги „пијам на екс„ како добра чашка алкохол,па после тоа имам сериозен разговор со самиот себе од типот:
-Па добро бе,види го овој,што убаво си го наполнил животот до даска!
-Види се ти,не изгледаш на ништо,немаш ништо и не сакаш ништо!
-Оти така...можеби и сеуште не си го нашол смисолот на твоето постоење.
-Бла,бла,бла...полн си со глупости!
-Смисолот не доаѓа од небо,луѓето се раѓаат со него заедно во пакет.Некаде е малку скриен па ќе да е потребно време додека го најдат во себе.
Ај доста околу тоа...каде застанав
Мажјаците ми се интересни животинки со нивните филмови со супер-херои или супер-антихерои...или еј,да знаш само колку ме сакаат жените дерман немам од нив....има уште филмови,а?
-Има,има!
Жените...ах тие чудесни суштества,ми го вртат животот со брзина на светлината.Многупати се навраќам на нив и не верувам дека ќе недостасуваат...“

(извадок од она што го чкрткам па можеби и ќе личи на нешто на крајот)