Верата и војната

Рита,мислам дека виде дека твојот соверец рече дека паганските Богови не се демони,затоа и коментирав за тоа како бламирање.
Додека тоа со Израелците..Не знам за вас у баптистичка конгрегација како ве учеле но правоверните за себе го користат и терминот новозаветни Израелци,т.с народ Божји.
Старозаветните Израелци и новозаветните Израелци(правоверните христијани)се едната иста вера и едниот ист народ Божји.
А за вандализмот што да кажам?!ако мислите дека сте вие нешто ко ганди или некој хипи надувам со трава кој вика peace.. ок... тоа е ваше право.
Иако и џабе ги вреѓаш германскиот народ-Вандалите.Кои не утепале ниту еден човек кога го освиле Рим!Сега добро го опељушиле но сепак не го "вандализирале" Рим.

Изменето од ahmar1 - 04.Септември.2009 во 15:16

Majkl напиша: На оваа тема од духовен аспект би имало многу нешто да се каже, но тука накратко. maria_magdalena напиша: Истово прашање се однесува и на Мајкл. Јас кажав како постапил Исус. Исус рекол „Следете ме!„ - до нас е да одбереме сакаме ли навистина да бидеме следбеници Христови и во делата, или само на зборови. maria_magdalena веруваш ли дека е случајно што некој тргнува со агресија врз друг народ? И зошто го одбира токму тој народ(или народи)? и како тоа да некои загинуваат при тоа а други не? Веруваш ли во постоењето на законот „што човек сее тоа тој и ќе жнее?„ за кој предупреди Исус? maria_magdalena напиша: Дали да се љуби непријателот значи и пасивно набљудување? Нема што да се набљудува, треба да се бега на место кое не е зафатено од ниските вибрации на војната. Исто така потребна е и активна молитва. Но пред се треба да се постави прашањето зошто дојде до војна? Пред да настапат такви големи судбински удари, низ дневната енергија се испраќаат серија знаци и опомени. Но нив можат да ги препознаат само оние кои се будни и работат врз себе. Но, доколку бегството не е возможно и на човека му предстои сигурна смрт, тогаш тој реба да се праша себе си зошто западнал во таква ситуација? Тој тогаш би требал исто така во таа ситуација себе си да се препознае дека се што сака на овој свет да се задржи по секоја цена значи негова пропаст. Тоа е сурова но голема шанса да постигне такаречи преку ноќ преобраќање што резеултира со проширување на свеста и отплаќање на гревот кој довел до тоа да се најде во таква ситуација. Придобивката за таквата душа може да биде огромна. Сепак, тој/таа да беше благовремено буден и да се држеше до заповедите воопшто не ќе се најдеше во таква ситуација(на пр. ќе се создадоа услови да избега, или со месеци, години пред да почне војната, навидум случајно ќе се преселеше на друг континент) а доколку цел еден народ се однесува така, тогаш тој нема ниту да привлече војна. Магнетот за војната се наоѓал во аурата на таа држава. Напротив, доколку тој земе учество во војната и при тоа убие други, тогаш тој може да биде сигурен дека штототуку испрограмирал во својата иднина ситуации кои ќе го доведат во нова војна(или вооружена пресметка) каде тој ќе пострада. И така до недголед... Кругот мора некаде да се прекине. maria_magdalena напиша: На пр. непријателот-освојувач ја поробил твојата татковина, убива, пали, уништува...Дали ти рамнодушно ќе гледаш што се случува? Токму тој концепт е основа за војна: моја-твоја татковина. Која е нашата татковина??? Државите на земјата или Царството Небесно? Што мислиш кој во невидливото им сервира на луѓето идеи од типот: „Чесно е храбро да се загине за татковината!„(дел од една античка песна) Кој? Бог сигурно не... Оти... Исус рече „Моето Царство не е од овој свет!„

Tokmu taka...

Problemot e sto lugjeto ne znaat deka osven individualnata svest postoi i svest na semejstvoto, svest na zaednicata, svest na nacionalnosta, svest na narodot, svest na drzhavata i posekako svest na vernicite (od bilo koja vera)... i deka site tie vzaemno vlijaat na prichinsko-posledichnite zbidnuvanja koi chesto rezultiraat i so vojni.

И како сега, вие што рековте дека би постапиле како Исус, значи ќе одите онаму каде нема војна, т.е. на извесен начин ќе “дезертирате“ пред непријателот.

Кој ќе ја брани државата тогаш?

Војната е нужно зло и убиство во таков случај-се толерира (не зборам за намерни масакрирања, измачувања)....

maria_magdalena напиша: И како сега, вие што рековте дека би постапиле како Исус, значи ќе одите онаму каде нема војна, т.е. на извесен начин ќе “дезертирате“ пред непријателот.Кој ќе ја брани државата тогаш?Војната е нужно зло и убиство во таков случај-се толерира (не зборам за намерни масакрирања, измачувања)....

Те читав по втор пат и ми запна ова „нужно зло“.

Не постои зло кое е нужно. Тоа е само финта на Искушувачот, да не набеди деко злото е најдобриот избор, и дека немаме избор освен зло.

Секогаш има избор. Ама кој е доволно силен да го направи правилниот.

Joван 15:13 Никој нема поголема љубов од оваа: да ја положи душата своја за своите пријатели

Мислам дека со ова Исус ни кажал, како треба да се однесуваме, секако и во војна.
Во војна ( секако војна кога сме нападнати, не војна која ние ја предизвикуваме ) нормално е да се брани државата, да се положи животот за да може нашето семејство, ближните, жените и деца, народот  да живеат безбедно, да не мора да бидат силувани нашите жени, да не мора да останат децата сирачиња, а и да се спречат сите оние последици кои една агресија ги носи. Положената душа на војникот во битката може да значи зачувани животи, или како што вели нашиот Спасител, демонстрирање на најголемата љубов.

Од друга страна, да не излегуваме од темата, ама како што велат Марија и Даре, ако никој не се бори зар нема да е полошо и нема ли да се случи се она што погоре го наведов? Мислам дека имаме доволен доказ за тоа, македонската крвава историја. Доволно е да ги прашате вашите постари баби и дедовци каков бил животот во времето на окупациите, а каков денес. Дали доколку никој не се борел, ние ќе го имавме она што денес го имаме, дали сега ќе седевме на форум да дискутираме за религијата и за Светото Писмо кое денес го имаме на македонски јазик, или скришум ќе си зборувавме, плашејќи се да не завршиме во нечии затвори, или пак не дај Боже убиени.

Една убава молитва вели:

Боже сочувај ме од зло, но уште повеќе сочувај ме од правење зло.

Размислете.

Не се сеќавам дека беа спомнати скрстени раце. Но во исто време, зошто би ги користел за убивање?

Знаете, работава е комплексна, при убиство ние де факто ја земаме Божјата Судска улога врз себе. Ние проценуваме дека тоа битие што го убиваме, не е вредно веќе да живее. Тоа битие, кое Господ проценува дека е достојно да биде тука, кое го наградил со живот, со семејство, со работа, со куп благослови, па макар и тоа битие било далеку од совршената Божја волја за моралност.

Ние кревајќи рака врз творештвината, го напаѓаме и творецот. Како што убиство на детето што страшно го ранува и родителот. Папочната врвца иако прекината, онаа срцевата е нераскинлива. Таа врвца Бог ја има кон сите луѓе. Не можам да најдам оправдување, да го разжалостиме толку, да убиеме негово чедо, па макар во прашање била и една минлива корумпирана држава.

Изменето од папата - 05.Септември.2009 во 00:28