На крајот од XVIII и почетокот на XIX век англискиот романтизам го откри својот најзначаен претставник во една бујна, нескротлива и поетична личност на Џорџ Гордон Бајрон.
Тој со пишувањето на својата поема, Странствувањето на Чајлд Харолд, не само што ќе се прослави, туку и ќе ни претставува типичнна романтичарска индивидуална поема каде што ќе создаде лик во кој страшно ќе се преслика себе си, своите доживувања и чувства. Преку сето тоа тој ќе содаде нова појава во рамките на романтизмот, односно Бајронизмот, кој ќе претставува нов квалитет и ќе го разликува Бајрон од останатите романтичари.
     Бајрон создаде типичен романтичарски јунак, односно Чајлд Харолд, кој во родниот крај води равратен живот. Токму таквото негово однесување ќе предизвика разочараност и срам кај неговото семејство. Затоа решава да ја напушти татковината, во потрага по нови краишта, доживувања и авантури. Меѓутоа тој е свесен дека неговиот начин на живот ја предизвикал неговата оттуѓеност дури и од најблиските па затоа сега се чувствува сам, како крадец во морето. Тој заминува од својата земја, но тагата за напуштањето на родниот крај не може да ја сопре и токму поради тоа ја посветува прошталната песна каде ја соглдедуваме чувственоста на Чајлд Харолд. Тој е многу осамен обземен со болка поради недостатокот на љубов и тажен бидејќи нема по кој да тажи. Типичната романтичарска постапка ја согледуваме во неговот обегство во егзотичните земји.
Една од нив е и Португалија. Тој е восхитен од убавината на брегот на Португалија, Тихиот Океан, богатството во земјата,но тоа е една слика од далеку. Од блиску ја гледа Португалија во една многу тешка робска положба. Прекрасниот Лисабон кој секогаш поттикнувал воздишки, сега е град на беда, сиромаштија, задушувања... тоа е последица од војната, која страшно го разочарува поетот и предизвикува чуввство на непремостлива тага, која преминува во чувство на светска тага, која го следи до крајот на неговото патување.
На самиот почеток, тој е многу вохитен и од Шпанија. Восхитен е од идиличната слика на планините и овчарите на нив, но набргу потоа се разочарува. Со зачекорувањето во Севиља многу ќе го разочара начинот на живот кој го водат тамошните луѓе, ќе го разочара нивната неодговорност и блудност. По ваквата слика, авторот се труди да го рабуди хероизмот во заемниот дух на шпанците. Тој отворено ги повикува шпанците да се разбудат, да се потсетат на нивното рицарство и јунашко минато и да започнат со ослободителна борба. Токму овој поттик за слобода се јавува како трет Елемент на Бајронизмот.
Покрај поттикнување на слободарскиот дух кај шпанците, Бајрон истовремено го создава ликот на идеалниот јунак. Јунак кој ќе треба да земе оружје в рака за отпочнување ослободување на татковината, односно шпанската девојјка. Таа е непоколеблива, храбра, безкомпромисна во борбата за слобода на татковината, нејзиниот личен интерес никогаш не е пред татковината. Таа не е расколебана ниту пред смртта на саканиот и тоа станува еден поттик за своите слободи и страв за поробувачите.
Авторот исто така го крена гласот и против војната. Ги искажа ставовите, дека во војната гине само недолжниот народ и војници, поведени од оние кои ја започнуваат војната. Авторот ги проколнува сите оние кои ги започнуваат војните, кажувајѓи дека никаде нема да најдат мир освен во нивните гробови, а од друга страна ги велича големиот број анонимни жртви, и повикува на вечен помен, пофалба и сеќавање на паднатите жртви.
Неговото понатамошно патување продолжува и во Грција. И овој пат, авторот го обзема болка, тага, крајно разочарување за состојбата во Грција. Земја во која што крвопролевањето, робовладеењето, ја замениле некогашната античка култура.
Авторот очекува да ги види некогашните големи антички јунаци, но тој е разочаран и тажен бидејќи гледа еден неотпорен скршен и сиромашен народ кој едноставно го прифатил крвопролевањето од страната на турците.
Пејсажот за Албанија е сосема поинаков, тој е доста тивок и див со осамени карпести планини и орли. Неговиот впечаток за луѓето е дека тие се постојано вооружани, со крвави раце, во постојана борба за слобода. Тие се диви и сурови, онакви какви што животот ги направил во тие простори, меѓутоа кон странците се многу гостопримливи и внимателни. Авторот ја критикува нивната суровост, особено во меѓусебните односи како и положбата на жената, која што цеосно е покорена на својот маж.
Опис за македонецот, гркот, албанецот од страна на Бајрон, е многу крвав. Тие сепак припаѓаат во роблето на турците кои се најмоќни и имаат право во секој да пукаат и тие се оние кои раководат со судбините наостанатите. Поради преголемото растажување на поетот, тој не може да се помири и токму тоа го инспирирало директно да повика на борба за слобода.
     Авторот ни укажува дека никој нема да ни ја донесе слободата. Туѓата помош може да биде само замена за еден господар по друг. Токму затоа робот или поробените народи самите треба преку крвава борба да ја донесат слободата на сввојата татковина. Тоа претставува кулминацијата на борбениот, слободарски дух на Бајрон која беше всушност најважната карактеристика на Бајронизмот.