Ваша песна,состав или што било напишано

Секогаш постои некој кој те разочарал.
Си му верувала му си се исповедувала,животот твој толку јасно на дланка си му го цртала што те научил добро како дишеш.секој ден,секое доживување,секоја вечер исповедување.
Не дека незнаеш секому не се доверува,не дека си глупава.....
Но ете..
Силно веруваш тоа е тој ,човек од збор со кој го делиш денешното искуство кој е цврсто на земја,приземјен кој знае добро да те сослуша и советува да споделиш и тага и радост и да се изнасмееш онака без врска и мислиш векови ќе е покрај тебе.
Доцна сфаќаш дека небило така.Не се доверувало секому,доцна тоа сфаќаш ама барем се тешиш...добро е не е барем прекасно
Оти испари слушателот...оти веќе времето со тебе не му се губи
Толку....
Не е веќе непознато за него ,нешто ново ...не е ,веќе знае како дишеш,што сакаш.На што плачеш,што те прави среќна а што гневна зна СЕ.А знае се зошто му си ја отворила дишата .И ти кажува онака гордо,,те знаам како дишеш бре,,
Амааа сепак бегаш ,ме знаеш ама бегаш испаруваш и те нема .
И си сфаќаш дека КУКАВИЦА ти бил бре тоа не е човек.
Зошто човек да е барем последно ќе те ислуша ќе ти каже збогум барем да не го чекаш веќе да не го мислиш а ќе ти каже и зошто мора така .....ќе те прегрне за последно и ќе замине...

Мирисот на непознато и далечно го спознав со тебе.
Недопреното чуство на допир твој по моето тело
како на младо и кревко
само го галиш со погледот
оти несмееш да го допреш,оти чинеш ќе се скине или скрши...а душата ти вреска вика доприме.
Jас ја имам таа потреба од тој допир.
Ја имам таа потреба од таа прегратка.
А ти,далечно ко во мислите
си ме гушнал силно и убаво ми е
Ветерот кој ме гали провираќи се низ моето тело,чинам ти си ете ме гушкаш.
И убаво ми е....
И топло ми е...
Ете тоа е тој допир на недопреното,тоа е тој мирис на бесчуствителното.
И ти е сеуште под ноздрите,го вдишуваш,го живееш тоа непостоење
Тоа добро..
Тоа нестварно
А сепак мило нешто.

Ива и Ника влегуваат во ресторанот. Часот е 3:50. Имаат вештачка насмевка на нивните лица. Ива се обидува да ја потисни таа огорченост што ја чувствува и да укажи барем малце позитивност. Ника го гледа сето тоа и се обидува да ја ублажи атмосферата така што прави шега на нивна сметка. “Порано знаеше подобро да се шминкаш. Остаре и ти.”

“Што зборуваш. Љубоморна си дека сум во цутот на младоста.”

Се насмевнуваат и двете. Седнуваат на малечка маса. Доаѓа келнерот. Порачуваат и двете кафе. Ива го погледнува часот. Сега е веќе 3:55. Повторно и паѓаат очите врз датумот. “Одиме до крај нели?”

“Секако! Се додека не дознаеме се за минатото. Мораме да го разјасниме минатото, за да зачекориме кон иднината. До тогаш, нема бегање од лавиринтот на сегашноста. Разбираш ли сега како се поврзани минатото и иднината?“ Келнерот ги остава двете кафиња.

“Со сегашноста.“

“Точно! Кога не си сам со себеси доволно јасен што се случило, не можиш да превземиш ни еден чекор сигурен понатаму, бидејки си заробен од синџирите на минатото, од канџите на незапознаениот мрак кој те обиколил, а ти од темницата не можеш да го прочиташ неговото име и не знаеш како да се бориш со него. Најлошо од сето тоа е што тој затвор е токму сегашноста. И времето врви, а ти стоиш во таа сегашност и не можеш да ја кроиш иднината. Нас ни треба таа светлина за да продолжиме по патот на животот. За да ја кроиме нашата иднина не е доволна само судбината. Некогаш сме потребни токму ние. Понекогаш ние самите си ја кроиме судбината.”
Извадок од роман - "Сценарио"

Оваа година постепено доаѓа до крај. Таа ме научи како да го поправам моето срце,
како да се соберам себеси од делови одново,
како да се справам без луѓе... за кои мислев дека ќе бидат во мојот живот долго време.
Оваа година ме научи дека никој вистински не е со тебе.

Jas te ljubev,ljubovta se uste moze da postoi.
Vo dusava moja se uste ne e zgasnata.
No neka ne te trevozi povekje.Ne sakam da te natazuvam so nisto.
Te ljubev tolku iskreno,tolku nezno...
Te od plaslivost,te od ljubomora izmoren....
Molcalivo,beznadezno,te ljubev onaka kako sto bi ti posakal jas i Gospod da bides ljubena od drugite.


Aleksandar Sergeevich Pushkin

Изменето од refreshing - 07.Јули.2017 во 08:28

Оној пат кога беше крај,оној пат кога ме повика на клупата. Тој ден,тоа место,џагорот на градот,пеењето на птиците,на тоа место на клупата,мигот сеуште добро го паметам.Како сеуште да го чуствувам ветрот,тивко разиграниот ветер кој онака неусетно ни ги галеше лицата и си играше со нашата коса.Се сеќавам многу добро на секој детал тоа попладне.Се доближа до менене доволно блиску не доволно далеку.
Земаќи ги моите раце во твоите јас се стопив,ги затворив очите за да можам да те почуствувам да те осетам зошто да те прегрнам несмеев,неможев...
-Мора ли,размисли ли?
-Нека остане вака потребно ми е се од тебе,потребно ми е времето кое го оделуваш за мене.
Те погледнав,да знаеш која болка ја почуствував,да знаеш како заплаче срцево,да знаеш уште колку те посакуваа усниве....
-Мораме,да не мислиме само на насза твое добро.....грлово ми се стегна а не го мислев тоа а не го сакав тоа несакавввв крај!!!!
-Кое добро?
-Која си ти да мислиш дека ова е за мое добро.
-Не сакаммм да ми е добро ако морам без тебе ме разбираш не го сакам тоа добро без тебе во него.
Ете немав храброст ни да те погледнам,ни пак сила за да можам да изговорам збор,два...
Да знаеш мило да знаеш..ти си мое се,да знаеш дека од тогаш ете сеуште те мислам и не престанав да те мислам,постојано ми си во мислите.И сеуште онака од нигде никаде воздивнуваќи ќе го изговорам твоето име и од време на време ќе си кажам себеси во ум ,,офффф бееее те сакам....сеуште,,



Изменето од SVOJA - 20.Ноември.2016 во 19:08