Ваша поезија

НОВА ГОДИНА


Стара баба беззаба
во пензија ќе оди,
место неа година
нова ќе се роди.

Елката е стокмена
желби рој се ројат
полна санка дарови
в ноќта бела бродат

Весели сме сите
песна силно ечи:
здравје, радост, благодет,
секој нека сети,


на сите мои пријатели, наместо новогодишна честитка, со желба да го зачуваат детето во себе, оти без него животот е многу посиромашен адушата многу потесна... Здравјето и среќата нека бдеат цела година на секој миг од вашиот живот...

МРТОВ ГЛАС


Со ист камен ист белег
судбината ни направи:
ти храбро болката ја пушти
птица црна во денот бел да лета
јас глас мртов сум
стутулено јајце од кукавица
во камењар со змии преполн
и надеж потајна
дека ќе заборавам се
па и тоа:
во денот бел
црната птица на болот
кога сакав да ја разлетам.
А некои сеуште ми велат
Поет сум бил...
Не, не било толку едноставно
За вистинската болка да пееш....

ќе нема ништо светло

СЕ МИСЛАМ ДАЛИ Е ГРЕШКА ИЛИ ГЕНИЈАЛНО
но нека е генијално  ми се допаѓа , таа фраза
можеби ќе ти ја украдам и да ја вметнам кај мене некаде
поздрав


Изменето од anakin - 04.Јануари.2009 во 21:29

ЦРН СНЕГ

Денес, остајте ме сите:
со длето од неверба
празен простор длабам
низ белата тага на снегот црн
и пркосам му чинам
на крикот клет
од телалот зловест
со цртеж на красен лик
во насмевка детска стокмен,
колку мигот да го скротам,
во кој вистината ко кртче рие
а гласот немо во прашање се крие
- зар ја нема веќе?

Денес не сакам да се разбудам:
маѓепсајте ме во последниот час
од вчерашниот ден со чинки
на најстрашно проклетство,
во последната забоболка
жива мака скаменете ме,
сред глутница волци
во најцрната ноќ распнете ме,
но не будете ме
- денес ја нема веќе...

Цути ружа мирисна
млада мома ја набрала
во долга коса ставила
украс црвен што мириса.

Млада мома низ село прошетала
студена вода од кладенец дома да донесе
на стара мајка бистра вода да и однесе
жедна уста накваси,бел леб да замеси.

Жешко сонце мома ја излажа
свилена кошула раскопча
гради ,гале*и бели покажа
моминска песна за љубов запеа.

Зад грмушки момче калешо
млада мома ја здогледа
очи желни од нејзе не тргна
убава мома од Господ подарена.

Јато јаре*ици го издаде
млада мома како јаре*ица се сокри
зад грмушки густи зелени
студена вода од канатче истури.

Еј,ти младо моме убаво
што бегаш,што се криеш
од мои очи желни ти бегаш
покажи бели гради што ги криеш.

Твојата коса од ружа по мирисна
ех да сум вода,твои гради да ги мијам
капка студена вода, твоја жед изгаснам
твоите боси нозе да ги измијам.

КЛАДЕНЕЦ

Даница Петровска „08„

МИРИСОТ НА ВЕЧНОСТА
(реминисценција)

Интервалите на твоите насмевки
меѓу две видувања и две разделби
мирисаа посилно од вечност.

Исто како и музиката на росата
што ја претвораше ехо
со белите одблесоци на босите нозе
кога ги полегнуваше тревите
со разџагорени неба во очите
кај поилото на првите бакнежи.

Тивка музика со боја на срамежливост.

Наопаку

Грб свртен кон моето "Оди си"
и догорче што не дише
од усните и чадот,
чадор што ненадејно ми
се наоѓа во август
и љубов што почнува од
закопчувањето на шлицот.
Ветви стихови што мирисаат
на свежо печен леб ,
блудна симфонија и
литургии на кои се
проповедаат
инцестуозни
библиски приказни.
Очи прашално наведнати,
раце омисивно протегнати,
најлонска ќеса укината со
силата на грев што земјата
нема сила да го распадне
и пцост кажана со намера
мајките пак да бидат девици.
Сите нешта свртени наопаку,
истресуваат по нешто
неоткриено.