Hoc demonstrandum est!

Белгија веќе 144 дена нема Влада и знаете што, се изгледа нормално, пишува лондонски „Дејли телеграф“.

Еврократите си резервираат маси на „Comme Chez Soi“, Мароканците играат брејк-денс по станиците на метрото, службениците од јавната администрација (нив ги има многу) расправаат за белгиските бисквити и кафето со замена за млеко, збогатено со витамини.

Се размислува, можеби воопшто и не треба да има белгиска влада. Идната седмица Белгија ќе го собори рекордот без влада, а никој - освен армијата функционери кои се плашат за своите пензии - не изгледа особено загрижен.

Доколку работите продолжат така, фламанската администрација можеби ќе биде приморана да настапи како Елцин и да ги преземе овластувањата на нефункционалната федерација.

Зошто ве замарам со моите мисли за Белгија? Од три причини.

Првата, да го цитирам Харолд Еванс кој во времето додека беше уредник на „Тајмс“ рече: „Мина подолго време откако не сме напишале ништо за Белгија“. Западните земји не се распаѓаат толку често, така што приказната заслужува поголемо внимание.

Второ, затоа што Белгија е во голем дел наша грешка. Во нашата решеност да ги задржиме под контрола пристаништата во Ламанш од нивно паѓање во рацете на непријателот, ние создадовме нова држава, го поставивме Леополд Први на тронот и воено го поддржавме неговото владеење.

Леополд како и да не беше многу воодушевен. За време на Првата светска војна, неговиот внук Алберт Први, понуди дури и да ги замени страните, доколку Германците го назначат него на тронот и ги платат воените репарации. (Доколку се имаат предвид причините зошто влеговме во војната, тоа може да се смета за најнеблагодарен чин во историјата на човештвото).

За време на Втората светска војна, синот на Алберт - Леополд Трети, соработуваше со окупаторите и подоцна беше приморан да абдицира. Накратко, независно причините што можеби сме ги имале во минатото, Белгија веќе подолго време нема стратешка вредност за нас.

Но, третата причина е најважната. Начинот на кој функционира, или не функционира - е идентичен на основата врз која е изградена ЕУ. Не постои белгиски јазик, белгиска култура, само мала белгиска историја.

Како што рече победникот на јунските избори, Ив Летерм, белгиски остануваат само кралот, фудбалскиот тим и некои пива. Да го парафразираме Рене Магрит (недвојбено, еден од најпознатите Белгијци): „Ceci n'est pas une nation“ (ова се уште не е нација).

Во немоќта да се справи со поделениот идентитет, неискусната белгиска власт се обиде да ја освои лојалноста на граѓаните преку големи градежни зафати. Секоја државна институција беше вовлечена во работа - трговските синдикати, национализираните претпријатија, социјалните институции.

Белгија, во куси црти, стана модел на она во што се претвора ЕУ - механизам за контролирана распределба на пари.

Фламанците, разбирливо, се најмногу за раздружување: тие најмногу учествуваат во даночните средства и плаќаат за нивните индолентни франкофонски соседи.

Валонците чинат 33% од белгиската популација, но учествуваат со само 24% во бруто општествениот производ на земјата. 20% од Валонците се невработени, а 40% од нив работат во владините служби.

Чудно, иако јас сметам дека франкофонските Белгијанци можеби најмногу би добиле со распадот. Кога аналитичарите рекоа дека Валонците добиваат 20 милијарди евра во субвенции годишно, она што навистина сакаа да кажат е дека во добивка се само грст франкофонски политичари и нивни претставници: грантовите што ги добиваат им овозможуваат да ја задржат власта и за наградување на своите сојузници, односно за казнување на непријателите.

Прекинете ги донациите и бирократијата ќе се замине со нив, а Валонците ќе почнат да ги продаваат работите или да работат.

Валонија, накратко може да испадне како Словачка по разводот: посиромашниот партнер, иницијално нервозен затоа што останува сам, подоцна бележи невиден раст, откако ќе ги доведе работите во ред.

Но, што со Брисел, најголемиот град во кој најчесто се говори француски, а истовремено е главен град на Фламанците? Па, евро-ентузијастите имаат план за него.

Доколку Белгија се распадне на двете уставни единици, тие планираат да го извлечат грдо-сивиот Брисел од двете единици и да го стават под директна управа на ЕУ, на начин сличен на Вашингтон Д. Ц., само тогаш ЕУ конечно ќе стане видлива држава.

Проблем е што тоа е можно да се случи само по гласна реафирмација на националниот принцип. Белгија се распаѓа бидејќи не постојат вистински Белгијанци, како што не постојат вистински Европејци. Постојат дискретни народи, со свои јазици, свои телевизиски станици и свои политички партии.

Демократија без демос - делот што го користиме како замена за зборот „Ние“ - останува само со кратос: владеење на систем што се управува врз сила на закони, на кои не може да се повика народот. И на кратос што само по себе не може да значи одржлива држава. 05.11.2007

 QUOTE

 Imas nekoj komentar?Bas mi e dosta od ovakvi mislenja deka nasite lugje imaat nesto pomali intelektualni vrednosti od drugite EU zemji, se dodeka ne se cenime samite, nema da ne cenat ni tie.

  A za niv i SFRJ, neminovno bese "Divide et Empera" kako sto gledas toa i ni se slucuva sega so segasnite Banana Republiki, i wanna be EU zemji nareceni Western Balcans,

  Welcome in the ghetto :)))