КОЈА РЕЛИГИЈА Е ВИСТИНСКА?

Густав Лебон

Француски историчар и филозоф, во неговата книга „Арапската цивилизација“, стр. 605, во врска со исламските освојувања вели:

„Неспорен е фактот дека светското општество не познава поширокоград освојувач од Арапите (муслиманите), ниту пак потолерантна вера од нивната“.[1]

Во истата книга, стр. 516, пишува:

„Еднаквоста кај муслиманите го има достигнато совршенството, онаа еднаквост којашто, од друга страна, на големо се прокламира во Европа, но нема никаков ефект во реалноста. Муслиманите практично го оживеале принципот на еднаквоста. Класните разлики кои денес можат да се забележат кај наследниците на Француската револуција не можат да се најдат кај муслиманите. Исламот ги отстранил сите класни разлики, како и семејните и индивидуалните, а сите муслимани се браќа. Во арапскиот свет една голема личност соединила различни племиња во прегратките на еден збор. Овој збор ги поврзал во еден систем на закони, според кој сите раси на сите континенти се еднакви и не се непознати еден за друг. На пример, Кинезот муслиман има сосема еднакви права во исламската држава како и Арапот муслиман, и покрај сите постоечки разлики помеѓу нив.“[2]

За муслиманите во Шпанија пишува:

„За неколку века муслиманите го променија целосно културниот и економскиот изглед на Шпанија. Шпанија беше европската гордост. Промените беа видливи и на морален план. Муслиманите се стремеле да развијат една голема цивилизирана особина кај христијаните, за нив целосно непозната дотогаш – соживотот со приврзаниците на другите вери. Ставот на муслиманите кон потчинетите народи бил премногу толерантен, им било дозволено основање на христијански и научни одбори во Севилја и Кордоба, во 852 година. Многу цркви изградени за време на исламското владеење јасно укажуваат на тоа дека муслиманите ги почитувале и другите вери. Многу христијани го прифатиле исламот, иако не биле принудени на тоа. И Евреите, и христијаните имале исти права како муслиманите. Тие можеле да имаат високи положби во владата.“[3]

Бернард Луис

Роден е во 1916 година. Дипломирал на универзитетите во Лондон и во Париз. Бил асистент по предметот Исламска историја на универзитетот во Лондон. Работел исто така и во Министерството за надворешни работи од 1941 до ’45. Предавал историја на Блискиот и Средниот Исток на универзитетот во Лондон во 1949 година и на универзитетот во Калифорнија од 1955 до ’56. Автор е на повеќе книги. Тој вели:

„Пред доаѓањето на Мухамед (Божјиот мир да е над него) и неговите другари, немало решение за проблемот помеѓу Господ и Цезар. Во исламот нема Цезар, туку е Алах – Еден, додека Мухамед (Божјиот мир да е над него) е тој кој проповедаше и судеше во Негово име. Неговата власт извираше од истиот извор кој му помагаше на Пратеникот (Божјиот мир да е над него) и во двете мисии (во верската и државната мисија). Самата Објава и даваше предност на првата мисија и едновремено беше и основа за втората мисија. Кога Мухамед (Божјиот мир да е над него) умре, неговата духовна и пратеничка мисија (ширењето на верата на Алах) беше исполнета и зад него остана верската работа и политичкото дејствување. Показател за ова беше ширењето на шеријатот (законот) на Алах кај луѓето и ова можеше да се направи со ширењето на членовите и власта на заедниците кои го прифаќаа и го поддржуваа овој закон. Затоа, неопходно беше да се има еден одговорен или заменик за Пратеникот (Божјиот мир да е над него), заради водење на ова заедница. Арапскиот збор „халиф“ ги содржи и двете области. Во времето на праведните халифи, верската власт беше единствената власт. На почетокот од исламот, нема делење помеѓу системот на власта и системот на верата…И покрај снемувањето на хилафетот и делењето на исламскиот свет во многу независни политички единици и многу често и на меѓусебни војни, чувството на идентитет и убедувањето (дека муслиманите се еден народ) останало силно и активно.“[1]