БИБЛИЈАТА И НАУКАТА

Лав Николаевич Толстој

Голем руски писател, во трактатот „Пратеникот полномудар Мухамед“, меѓу другото вели:

„Нема сомнение дека пратеникот Мухамед е еден од најголемите реформатори на човештвото. Нему му припаѓа најголемата заслуга за упатството на човештвото кон светлината на вистината, на правдата и мирот. Тој го спречил крвопролевањето на невините и го отворил патот кон напредокот и просперитетот. Ова големо дело не можел да го направи никој друг освен тој човек којшто е заслужен за секаква почит, восхит и разбирање. Мухамед е пратеник на исламската вера. Роден е во Мека, 571 година по Исус. Во младоста чувал стока. Од самиот почеток неговото битие тежнеело по медитацијата за Создателот на универзумот. Неговиот народ бил оддалечен од Бога, молејќи им се на голем број идоли, а стигнал дотаму што живи ги погребувал женските новороденчиња. Мухамед го кренал гласот против верата на татковците и идолатријата на прадедовците. Тој го поканил својот народ да го обожава само Алах, Еден и Единствен Бог. Упатувал на верата во Бога, во која Нему не му се придружува ниедно друго божество. Алах е Праведниот и Сомилосниот. Човекот е одговорен за сопствениот живот. Кој ќе постапува според законот Божји, ќе живее среќно на овој и на другиот свет, а кој не Му се покорува на Бога, него ќе го следат тешки проблеми на двата света. Сè е минливо. Само Алах е Вечен, Голем и Благороден. Без вербата во Алах, без да постапуваме според Неговите наредби и без да се оддалечиме од гревовите што Тој ги забранил, невозможно е на овој свет да се помине добар живот. Возвишениот Алах наредил луѓето да го обожаваат Него, да му се покорат на Неговиот пратеник и меѓу нив да владее љубовта.

Обожавањето на Алах се манифестира преку намазот,[1] додека меѓусебната љубов се постигнува преку заемното дружење, со заемно помагање во добро и во зло. Совладувањето на слабите страсти и избегнувањето на опојните пијалаци се обврзувачки услови за секој верник муслиман. Исто така, борбата против робувањето на материјалниот свет, работата, обидот да се биде стрплив во несреќите на животот, се меѓу условите на вербата. За муслиманите, Алах и Неговиот пратеник треба да бидат сакани повеќе од себеси, од децата и богатството. Мухамед не рекол дека тој е единствен пратеник, туку напротив, верувал во пратеничката објава на Мојсеј и Исус. Тој го спомнал (к*ранскиот ајет): „Во верата нема насилство, објаснет е вистинскиот пат од беспаќето“ (Ел-Бекаре: 256)

Во почетокот на неговото пратеништво, Мухамед им одолеа на сите искушенија и беше стрплив и упорен во ширењето на дадениот aманет.“[2]