Еден лош чоек си патуал од еден град на друг и настред пат стрел еден чоек, и тој си патуал кај што одел лошио чоек. Откоа се поздравиле двата, се здружиле да патуаат. Лаф муабет отвориле за како живеат со ќесати и зулуми. Првио чоек бил кривината, препраен во чоек, а вторио бил правината, и тој препраен на чоек.

Нито кривината ја познаала правината, нито правината ја познала кривината. Чинејќи си таквие лакрдии за како треба да живеат на овие лоши годиње, правината му се плакала на кривината оти и на три дни леб јадела, толку што била на мака.

-Трај си, пријателе-му рекла кривината-лели те стави Госпо со мене, јас ќе ми те најадам и напијам од што ти срце сака.

Коа чула правината тие зборои, се израдуала оти нашла еден богат чоек да го најади. Ошле вечерта во еден град и кондисале во еден најбогат анџија. Јале, пиле од што му душа сака неколку дни. На одење го викна кривината анџијата да му кажи есапот. Му кажал анџијата есапот, да речиме 90 грошеи сакал.

-Мошне арно-му рекла кривината-90 ти сакаш, а пак јас ти дадов 100 грошеи, дај ми назад ти уште десет грошеи.

Коа виде и чу правината тоа нешто, многу се устрами и се скри зад врата. А пак коа чул анџијата тој збор од кривината, многу се налути и се кара со неа, арно ама Госпо да те чуа од шерет даваси, а пак кривината толку викаше против анџијата и батакчија го праеше, што целата чаршија му ја собра, и којшто чу, се анџијата крив го праеше. На тоа згора, виде-невиде анџијата, му даде десет грошеи за од беља и рече:

-Правино, правино, кај си?

Чу правината од зад вратата и му се одгоори.

-Еда еве сум зад врата, бре анџи, туку што да ти праам кога и јас јадов?

Оттогај се одделија правината и кривината, и нема да се здружат до векутума века.

Си патуал еден чоек од град за на село и, кога дошол до сред пат, нашол еден чоек кој се мачил да си изваит пропаднатата си кола во калта. Арно ама, бидејќи колата била тешка, не можел сам да ја откачит. Го помолил патнико за да му поможит. Тој му се откажал, чунки ќе се забаел, за вечерта не ќе можел да си стигни конакот со видело. Многу му се молил коларот на патнико за да му поможит. Арно, тој сопрво некако не склонил. Откога откачил до некое место, се премислил, та се вратил да му поможит.

-Еве, бре коларе- му рекол на патнико- јас се вратив за да ти поможам, ама јуначки да му се опниме и бргу да ја изваиме, чунки јас си имам нареден тертип, за вечер со ден да си одам, а не со ноќ.

Се заскуале двата за да ја изваат колата. Како ја вадиле, вадиле, одвај со два саата беше ја изваиле. Триста блаосои беше му дал на патнико дека му поможил.

Тргнале двата да патуаат и, дури да дојди в село чоеко, го стемнило и останал на поле да ноќева. Многу мака му било на патнико дека не си отишол вечерта дома, ами останал да спие на патот.

-Ексик да биди и добрина што напраив, и се, кога останав на отворено поле- велел патнико.

Лежа како лежал ноќта, и утрото си отишол в село. Кога дошол до куќа, што да видит?- Куќата беше му изгорела ноќта! Ватил да си кршит прстите и да го колнит коларо што го запрел да му ја вадит колата од калта:

-Ексик да је добрината што му ја напрајв на тој колар, кога останав на пат да лежам; ако бев си бил дома, ќе можев да си ја угаснам куќата- си велел.

-Немој, мажу, немој- му рекла жената му- не пишмани се за доброто што си го сторил некому, оти тоа добро тебе животот ти го к*ртулиса; чунки ноќеска робијата падна на нашава куќа и прао удри на твоето место, кајшто спиеш ти, да ако да беше ноќеска дома, немаше да останиш ти жив; да затоа благодари се на Бога што те завртил коларот; за куќата ние да сме живи, пак ќе си ја напрајме уште поарно.

Кога 'и чул чоекот тие зборој од жената си, беше се утешил и благодарил Бога задека беше му дал поголемо добро од доброто што беше му го сторил тој на коларот.

По некој ден беше зел мотиката да копат темелите, да си пречистит камењето, и за негоа среќа беше нашол еден ќуп алт'ни закопани од негоите родители.

-Големо добро ти мене ми стори, Господи, за малото добро јас што му сторив на коларот, да му ја изваам колата од калта- беше рекол и си ја напраил куќата од арна поарна и со себепот од коларот се сторил прв богат во селото.

Ете што рекле стари: Стори го доброто, та фрли го в море.

Арамиите итри сега сет кадиите

Во старо време умрел еден арамија и му остаил на сина му еден насиет, да му даи три илјади грошеи за задуша, арно ама да барат некој чоек што је прв арамија на веков. По умирачката на таткото зел сино парите и тргнал по села и градоји да бара прв арамија. Мнозина арамии нашол, арно ама најпослежнио арамија го прати при еден кадија.

Одејќи момчето при кадијата, го прашал дали је вистина тој најбаш-арамија, и кадијата инќар се стори. Откоа му кажало момчето работата, кадијата му рекол:

-Слушај вамо, момче, вистина јас ќе ти ји земам парите, арно ама треба да ти продаам нешто, да после да ти ји земам. Знаиш што мислам да ти продаам, момче? Ене оној снегон, што је останат од зимоска на планинана, за три илјади грошеи. Дојди час, коа ќе биди мезличо, да ти го продаам и да се сврши работата.

Дошло момчето пред мезличо, и му продал снего за три илјади грошеи. Со ваде за една недела да си го крени снего, и го кладе под ќовил. До неделата го викнал кадијата и го натерал да си го крени снего. Момчето сопрво чинеше оти шака праи кадијата, арно ама откоа се научи оти не праи шака кадијата, со големо молење му дал уште три илјади грошеи да не го крева снего, чунки со илјада коли не го кревале.

-Е, е, виде сега, ете најде баш-арамија као што ти нарачал татко ти.

Коа виде и чу момчето арамил'ко од кадијата, на големо чудо беше станало и се благодарило оти нашол баш-арамија.

Као што беше му нарачал татко му, макар и да беше кадија.