Паричка за Божик - скопска мода или црковна лудост

Мене лично не ми се јасни неколку работи.

Од кога во Скопје постои традицијата на бадниковата вечера да се прекршува „празничен леб“ со паричка?

На сите нам многу добро познато ни е дека таканареченото “лепче со паричка“ е во чест на чудото на св. Василиј, а неговиот празник се слави на “стара Нова година“ 13/14 јануари - ден кога во негова чест се прекршува лепчето со паричка.


Тогаш зашто и од кога е оваа “лудост“ или скопска (или српска) мода - да се бара паричка за Божик; па да се благословуваат (или осветуваат) пагански огнови (демек 500-600 денари од оган) и да се даваат некакви “бадникови гранчиња„ ?
Можеби може да одговори некој стар “скопјанец“.

Дали ова е добар бизнис на безбожното свештенство, или МПЦ-ОА сеуште е роб на српската традиција и паганските обичаи?


Кај мене лично најголем револт создава и медиумската фама поврзана со овие безумни традиции, оваа година претераа со тоа: в’тевме ... в’тевме........  демек : МЕНЕ МИ СЕ ПАДНА!!!

дај друго лепче - ова не чини


п.с. Види Еднооки


Изменето од Tetratka - 07.Јануари.2012 во 19:47

Пошто мене ми се падна паричката, не е битно од каде е адетот.

Тоа е еден краток текст во кој накратко е објаснето чудото и зашто и кога треба да се става паричка.

ЗОШТО НА ПРАЗНИКОТ НА СВ. ВАСИЛИЈ СЕ СТАВА ЗЛАТНИК ИЛИ ПАРИЧКА, А НЕ НА БАДНИК

Историјата на «василопитата» е еден настан, кој се случи во IV век во градот Кесарија Кападокиска, во Мала Азија. Во тоа време, свети Василиј Велики беше епископ на Кесарија и живееше во единство со неговите сограѓани, со љубов, разбирање и помагање еден на друг. 

Еден ден, кога Јулијан Отстапникот, нечесен цар и гонител на Христијаните, сакаше да оди за Персија и да војува со Сасанидите, тој помина близу Кесарија. Тогаш св. Василиј, кој добро го познаваше, бидејќи беа соученици во Атина, излезе заедно со народот да го пречека и почести. Јулијан побара дарови, очекувајќи злато и скапоцености. Но, светиот немаше ништо друго, освен три леба од јачмен, кои му ги принесе на злобниот цар. Треба да се знае дека тој не принесе скапоцености, бидејќи не сакаше да даде нешто повредно, туку бидејќи мнозинството на жители во Кесарија беше навистина сиромашно. Кога го виде тоа, Јулијан им нареди на своите слуги да соберат трева од ливадата и да му ја дадат на епископот за возврат. Тогаш светиот праведно му одговори на Јулијан: „Ние, цару, откако ни побара, ти  принесовме од нашата храна, па и ти, очигледно, ни возврати од тоа што и самиот го јадеш.“ Кога ги слушна овие зборови, Јулијан многу се налути и вети дека кога ќе извојува победа во Персија, ќе се врати во Кесарија, ќе го запали градот и ќе ги пороби неговите жители, а Василиј ќе го награди со иста мера.

Поради тоа, св. Василиј побара од народот да го соберат сето злато што го имаат и да го зачуваат некаде, за да му го дадат на среброљубивиот Јулијан кога ќе се врати,  па така, можеби, да го намалат неговиот гнев. Исто така, епископот им наложи на Христијаните да постат и да се молат, додека не се врати Јулијан.

За време на богослужбата, светиот имаше небесно видение: Пресветата Мајка Божја, носена на ангелски престоли, нареди да го повикаат маченикот Меркуриј и го испрати со војска од ангели против Јулијан, непријателот на нејзиниот Син. Тогаш го виде и св. Меркуриј, вооружен и јавнат на коњ, како заедно со ангелските војски, тргна против безумниот цар и го уби со своето копје. Освестувајќи се од ова видение, св. Василиј, во придружба на неколку клирици, побрза во храмот на свети Меркуриј, кој сто години пред тоа имаше пострадано во Кападокија и видоа дека од храмот беа исчезнати неговите мошти и копјето, кои таму се чуваа. Подоцна дојдоа во градот вести дека Јулијан е убиен. Всушност, тоа што го виде великиот Василиј, беше токму тоа, што во истиот миг, навистина се случи на едно место недалеку од Кесарија.

Така се спаси градот Кесарија. Но, тогаш свети Василиј се најде во многу тешка положба. Требаше да го подели златото, кое граѓаните го собраа за да се избават од гневот на Јулијан, но таа поделба да е праведна, односно, секој да си го добие своето. Се помоли светителот и Бог го просвети што да направи. Тој ги повика своите ѓакони и помошници и им рече да замесат лебови и во секој леб да стават по малку од златните предмети. Кога лебовите беа готови, епископот ги подели како благослов на сите жители на градот Кесарија. Во почетокот сите се зачудија, а потоа нивното изненадување стана уште поголемо: кога секое семејство го пресече лебот, во него најде злато, но не било кое, туку токму она  што му го имаше дадено на својот епископ.

Така значи, со тогашната «василопита», св. Василиј им донесе и благослов на луѓето и радост заради избавувањето. Оттогаш и ние, на денот на свети Василиј, 1ви јануари, месиме василопита и внатре ставаме златник, во спомен на чудото, кое се случи во Кесарија.

http://www.bigorski.org.mk/index.php?content_type=pouchni_slova&action=details&record_id=53

Vo krugot na moeto semejstvo se pravi otkako pamtam za sebe...A najverojatno i pred toa...Taka da ...

Мода и чиста глупост се знае што е наше . Паричката е за Василица , за СРЕЌА ВО НОВАТА ГОДИНА .

Скопје е еден голем микс,и некој да ова си го препишува за скопско помодарство ќе згреши...

У мое маало имате Егејска улица...Велешани...Од Скопску црну гору мило...Паланчани..Прилепчани..итн итн

Но интересно како си доаѓале така си се групирале,сега сето тоа е така замешкано...Па ако си начекаш некоја бабичка во продавница....Ќе се изнаслушаш прикаски од секој крај низ Македонијава.

Кај нас се палат и коледарскиот и василичарскиот огин,и се крши лебче...Оти сите тие си ја донеле и традицијата со себе од родните краишта.

Еден дел роднини ми се од источна Македонија и таму уште од дедо ми лебче се кршело за Бадник...

Спротивно на тоа од кај баба ми и мариовскиот крај за василица...

И ко што знаат да си речат секое село свои адети...

А и Црквата ко Црква никогаш не застанала да каже што е погрешно што правилно,и е дел од двете случувања со еден куп благослови за здравје,бериќет,среќа....А ретко кој да застане и да ја раскаже историјата и обичаите за празникот.

Па можеби поубаво е да во темава се душка и бара коренот на сето ова одколку да се обвинува...Оти и за двете случувања од две страни јас имам слушано за традиција од пред 70-тина години...

“У очи празнику“ Важно е кога е правилно.

А за тоа за традиција, и баба ми да беше жива ќе кажеше : “кај нас од секад така било.“
Аку она сама почнала од “вчера“ да празнува...


п,с
Тоа е општ комплекс на постарите.

бтв,
нема историски податоци.