Љубовна поезија

.

зарем постои нешто, што е потешко од љубовта?
зарем постои нешто, што е полесно од љубовта?
е најтешка, но и најлесна на светот
се‘ зависи од гравитацијата во која таа не однесе
меѓу ѕвездите или во Black Hole Sun
.

зарем постои нешто, што е поубаво од љубовта?
зарем постои нешто, што е погрдо од љубовта?
е најубава, но и најгрда на светот
се‘ зависи од боите од кои е направена
од божилакот или јаглената прашина
.

зарем постои некој, кој сака повеќе од нас?
зарем постои љубов, ако нас не нема?
зарем не нема, кога љубота е околу нас?
зарем ова е песна?

чекорот твој е пократок од мојот

а сепак чекориме еден до друг

еден до друга

ние двајца а една сенка

.

чекорот твој е поелегантен од мојот

а сепак имаме ритам еден во друг

еден во друга

ние двајца а една песна

.

чекорот твој е потивот од мојот

а сепак не се надјачуваме еден со друг

еден со друга

ние двајца а еден пат

макар и парадоксално

еден миг

макар измислен

мој и бакнежот твој

макар замислен

ќе не‘ врати повторно

таму, каде никогаш

не бевме

Безнадежно заљубена

Се преплетуваат иронијата и вистината
во чувства лажни
и очи заљубени и тажни,
и срце се крши во ноќна тага
и заминува личност драга...
Чекори се слушаат,
црни очи в туѓа прегратка одат
и со себе само празни спомени водат,
а јас останав загледана во далечината
која е сенка на силуетата твоја,
останав со осаменоста моја...
И сонував како земјата
в прегратка топла, в час ме зема
и посакав само едно-да ме нема,
да згаснам како ѕвезда во очите твои
да згаснам јас или чувствата проклети мои...
И смело ја испивам чашата полна со болка
и ја прифаќам судбината моја горка
да сакам и да патам,
а никогаш да не ти се вратам...
За тага знае само заљубено срце
кое со години страда,
за болка знае стихот од балада,
запишан во чест на онаа девојка
која години пет сакаше смело
и продолжи напред со гордо кренато чело
и не се растажува
ни срце не си залажува...
Вистината е приказна напишана,
а љубовта сказна недопишана...
А девојката со кадрава коса
и очи утринска роса
сведочи за среќа загубена
и за душа безнадежно заљубена.

Надежи

Тие во мене умираат,
кршејќи се во баснословен ритам,
обземен од сладот
на недостижни гроздови,
искален од огнот на туѓи горења,
стиснат во урна
на моето несвесно пеплосување.
Тие во мене умираат,
и не знаејќи дека се мртви
по моите стапки урагани креваат
за да го однесат и живото и мртвото
од заостанати илузии,
што како бастуми
ја држат душата за тлото
која жедна за почивка
бара да си прилегне
во невидливо гробје.
Тие во мене умираат
и шумот од нивното
последно издишување
ми го препишуваат
како наследство
од времето кога
со трепет ги чешлав,
со панделки ги дотерував
и со страв набљудував
како ги пречекоруваат
улиците на сознанието
надвор од мене.

Ако некогаш ме прашаш што
сакам


Сакам да ми донесеш среќа, како што носи
Детелината
И да ме гушнеш силно, силно како да не споила
Судбината
Сакам да бидеш ти тој што во моето срце, ќе ја исполни
Празнината
И да сјаеш во моите очи, како светулка во
Темнината


Сакам да се грижиш за мене, како ѕвездите за
Месечината
И да се изгубам во твојата насмевка, како сонцето во
Далечината
Сакам да мислиш на мене, како што часовникот мисли на
Иднината
И да ме избереш, како што утрото ја одбира
Свежината


Сакам покрај тебе да заборавам на
Тежината
Сакам да бидеш ти тој што со првиот чекор ќе ја тргне од моето срце
Пајажината
И да ме држиш за рака како дечко што ја држи за рака
Онaa девојка, која вистински ЈА САКА!