За МОЛИТВАТА

Постојат неколку теми за “молитва“ но истите не се наменети за дискусија или едукација а за лична молитва или примери и содржина на определени молитви.

Тука може да дискутираме општо за потребата смислата и целта на молитвата:

 

Старец Софрониј Сахаров: Молитвата е непрестано творење

Молитвата е бесконечно творење, повозвишено од секоја друга уметност или наука. Преку молитвата ние влегуваме во општење со Беспочетното Битие. Или поинаку кажано: животот на Самопостоечкиот Бог влегува во нас по тој канал. Молитвата е акт на најголема мудрост, на сенадминлива убавина и достоинство. Молитвата е свет занес на нашиот дух. Но патиштата на ова творење се сложени. Илјадници пати може да доживееме и огнено стремење кон Бога, и повторено отпаѓање од Неговата Светлина. Често и на повеќе начини ја чувствуваме неспособноста на нашиот ум да се вознесе кон Него; понекогаш ќе стоиме како на границата на некое безумие и со болка во срцето ќе Му ја исповедаме Нему нашата бедна состојба: “Ти си ми ја дал Твојата заповед – да љубам, и јас ја примам со сето мое битие; но ете, во самиот себе не наоѓам сила за таа љубов… Ти си Љубов; дојди Самиот Ти и всели се во мене, и изврши го во мене сето тоа што си ни го заповедал нам, бидејќи Твојата заповед неизмерно ги надминува моите сили… Мојот ум се измори во напорот да Те постигне. Мојот дух не може да проникне во тајната на Твојот живот… сакам во сè да ја творам волјата Твоја, но моите денови истекуваат во безизлезни противречности… Стравувам да не Те изгубам заради злите мисли кои се во моето срце; и тој страв ме раскинува… Дојди и спаси ме мене кој потонувам, како што си го спасил Петар, кога се осмели да Ти појде во пресрет по морските води” ( Матеј 14, 28 -31).

Понекогаш ни изгледа дека молитвата дејствува премногу споро: несразмерно со краткоста на нашето постоење; и крик извира од градите: “Побрзај!” Не секогаш се случува Тој веднаш да одговори на нашиот повик. Како некој плод на дрво, Тој ја остава нашата душа да биде печена од сонцето, да поднесува удари од ладни и врели ветрови, да се мачи од жед или да поднесува поројни дождови. Но ако не ги испуштиме од нашите раце краевите на ризата Негова, ќе дочекаме добри резултати.                                                                                            

Неопходно е да пребиваме во молитва што е можно подолго време, за Неговата непобедлива сила да проникне во нас и да нè направи способни да се спротивставиме на сите разрушителни влијанија. И кога ќе нарасте во нас оваа сила, тогаш радоста на надежта за конечната победа засветлува во нас.

Молитвата неизоставно го востановува во нас тоа Божествено дишење кое “Бог го дувна во лицето на Адам” и со чија сила “Адам стана жива душа” (Битие 2,7). Преку молитвата нашиот прероден дух почнува да се восхитува на големата тајна на Битието. И силен наплив на восхит го заплискува нашиот ум: “Битие! Каква чудесна тајна… Како е тоа возможно?.. Прекрасен е Бог, и творението Негово е прекрасно”. Ние ја доживуваме смислата на Христовите зборови: “Јас дојдов за тоа, живот да имаат (луѓето) и да имаат изобилие” (Јован 10, 10). Изобилие! И навистина е така.                                                                                         

Но секогаш одново и одново: овој живот е парадоксален, како што е парадоксално и целото учење на Господ: “Јас дојдов да фрлам оган на земјата, и колку би сакал да се беше веќе разгорел” (Лука 12, 49). Сите ние, синови Адамови, неопходно е да поминеме низ овој небесен пламен, кој ги изгорува корените на смртоносните страсти. Поинаку не може да го видиме овој Оган претворен во Светлината на новиот живот, бидејќи заради нашиот пад горењето му претходи на просветлувањето, а не обратно. Значи, да Го благословиме Господ и за огногоречкото дејство на Неговата љубов.

Ние уште многу не знаеме, но сепак, иако само делумно (1 Кор. 13, 9),  нам и сега ни е откриено дека за нас нема друг пат освен тој: да станеме “синови на воскресението” (Лука 20, 36), синови Божји, за да царуваме заедно со Единородниот. Колку и да е болен процесот на нашето пресоздавање, низ какви и да било маки, па дури и агонии да нè проведува Бог – на крај сè ќе се покаже за благословено. Ако за стекнување научна ерудиција е потребен долгогодишен, напрегнат труд, за стекнување на молитвата потребно е уште и неспоредливо повеќе. 

Старец Софрониј Сахаров


Изменето од Tetratka - 23.Јануари.2010 во 11:10

Слово за молитвата

Постојат повеќе начини на извршување на молитвата. Еден начин е кога молитвата ја кажуваме со усните. За да ја достигнеме својата крајна цел, во почетокот мораме да се молиме усно.

            Човековиот ум се наоѓа во непрестајно движење. Со оглед дека не се движи во склад со природата - а како што би требало да прави - и со оглед дека често е злоупотребуван заради нашата рамнодушност, тој скита по цел свет и застанува кај разнолични наслади.

            Понекогаш се насладува со плотски помисли и ужива во нивните сласти. Другпат се насладува со други страсти, а понекогаш незаинтересирано лебдее ваму-таму. Каде и да отиде, каде и да застане, тој се наоѓа во некој вид наслада.

            Според тоа, човекот кој има намера да ја достигне својата цел на ‘непрестајна молитва’ (Сол. 5; 17), мора да си го собере својот расеан ум - скитник кој навраќа во секаков свиок  -  за да си го устрои и уреди.

            Но, за да си го собереме умот, мораме да му понудиме нешто сладосно, зашто тој, рековме, наоѓа задоволство и наслада во скитањето натаму-наваму. Од таа причина, во почетокот молитвата мораме да ја изговараме усно.

            Почетникот што се учи на Исусовата молитва мора да започне така што усно ќе изговара: „Господи Исусе Христе, помилуј ме“. Тој мора да вложи напор за да го одвлече својот ум од овоземните нешта. Звукот што излегува - звукот на неговите зборови - ќе го привлече умот да обрне внимание на зборовите на молитвата. На тој начин умот, малку по малку, ќе се привикнува да биде собран наместо расеан.

            Се разбира дека напорот, вниманието, намерата, ревноста и постојаното трезвено чување на  целта кон којашто тежнееме, односно непрестајната молитва  -  ќе помогнат да го собереме својот ум.

            Кога ќе ја кажуваме молитвата на овој начин, таа со време ќе почне да предизвикува во нас извесно задоволство, извесна радост, мир, нешто духовно коешто порано не сме го поседувале. Тоа, малку по малку, ќе го привлече умот.

            Како што ќе напредува и ќе го привлекува умот внатре, усната молитва ќе почне да му дава слобода самиот да ја кажува молитвата, без учество на усните. Со други зборови, ќе почне да донесува некој плод. Потоа, молитвата кажувана некогаш со усните а некогаш со умот, лека полека ќе почне да ја освојува душата.

 
Старец Ефрем Филотејски

Умот кој се моли бара соединување со срцето

Затворени се дверите на чувствата: јазикот безмолствува, очите се затворени, слухот не восприема ништо надвор од мене. Умот, облечен во молитва, оставајќи го бремето на земните помисли се симнува во срцето - келија. Келијните двери се затворени, насекаде темнина, непрониклив мрак. И умот, во недоумение, почнува со молитва да чука на дверите од срцето; стои трпеливо пред дверите, чука, чека, и пак чука, и пак чека, и пак се моли. Нема никаков одговор, не се слуша никаков глас! Мртвата тишина и мракот одговараат со гробен молк. Умот се оддалечува од дверите на срцето, ожалостен, и во горчлив плач бара утеха. Не му беше дозволено да застане пред Царот на царевите, во светилиштето на внатрешната келија.

Зошто, заради што си отфрлен?

Врз мене е печатот на гревот. Навиката да размислувам за земното ме привлекува. Немоќен сум зашто Духот не ми доаѓа на помош, Духот Пресвет и Преблаг, Кој го воспоставува соединувањето на умот, срцето и телото - разединети од страшниот пад на човекот. Без семоќната творечка помош на Духот, моите сопствени усилби сами по себе се залудни! Тој е многумилостив, бесконечно човекољубив, но нечистотата моја не Му дозволува да ми пријде.

Ќе се измијам со солзи, ќе се очистам со исповедање на моите гревови, нема да му дадам на телото мое храна и сон, од чиешто изобилство душата дебелее; целиот облечен во плачот на покајанието ќе слезам до дверите на моето срце. Таму ќе застанам или ќе седнам, како евангелскиот слепец, ќе ги поднесувам тежината, унинието на мракот, ќе повикувам кон Силниот да ме помилува: Помилуј ме! (Марко 10, 48).

И умот слезе, и застана, и почна со плач да повикува. Се вподобуваше на слепиот кој не ја гледа вистинската, незаодна Светлина; на глувиот и немиот, кој не може ниту да говори ниту да слуша духовно; чувствуваше дека тој, токму таков, слеп, глув и нем, стои пред портите на Ерихон-срцето, живеалиште на гревови, очекувајќи исцеление од Спасителот Когошто не Го гледа, Когошто не Го слуша, кон Кого повикува од својата бедна состојба. Тој не Му Го знае името, Синот Божји Го нарекува син Давидов: плотта и крвта не можат да Го почитуваат Бог како Бог.

Покажете ми го патот по кој ќе врви Спасителот. Тој пат е молитвата, како што на човекот Пророкот му објави, од името на Бог и преку Духот Божји: ‘Пофалната жртва ќе Ме прослави, и таму е патот, со него ќе му го јавам спасението Мое’ (Пс. 49, 23).

Кажете ми, во кој час ќе помине Спасителот? Наутро ли, напладне или приквечер? Бдејте и молете се, зашто не знаете во кој час ќе дојде вашиот Господ (Мат. 24, 42; Марко 13, 33).

Патот е познат, часот не е одреден! Ќе излезам надвор од градот, ќе застанам или ќе седнам пред портите на Ерихон, како што советува светиот Павле: „Затоа, да излегуваме пред Него надвор од живеалиштето, носејќи ја Неговата поруга” (Евр. 13, 13). Светот минува, сè во него е непостојано: тој дури не е наречен ни град, туку живеалиште. Ќе ја напуштам страсната приврзаност кон богаството, што неволно се остава при смртта, а често и пред неа; ќе ги оставам почестите и пропадливата слава; ќе ги оставам чувствените наслади што ги одземаат способностите за подвиг телесен и духовен. „Бидејќи овде немаме постојанен град, туку го бараме оној што ќе дојде” (Евр. 13, 14), којшто претходно треба да ми се открие во срцето мое, по милоста и благодатта на Бог - Спасителот мој. Оној којшто со духот нема да влезе во таинствениот Ерусалим за време на земниот живот, тој ниту по исходот на душата од телото не може да биде сигурен дека ќе му биде дозволен влез во Небесниот Ерусалим. Првото служи како залог за второто. Амин

VO  SVESTA  IMAS  BEZBROJ  CUVSTVA  I  SEKOE  CUVSTVO  MOZE  DA  SE  INDETIFIKUVA  SO  ODREDEN  ZBOR  CUSTVOTO  LJUBOV  TREBA  DA  NAJDES  SO  KOJ  ZBOR  SE  INDETIFIKUVA  ZASTO  TOA  E  GOSPOD  I  TREBA  DA  MU  SE  MOLIS  ZA  POKAJANIE  SPORED  ZAKONITE  BOZJI.OBRAJCAJNETO   KON  TOA  CUVSTVO  MOZE  DA  E  KAKO  KON  TRETO  LICE,VTORO  I  AKO  USPEES  DA  MU  SE  OBRAJCAJ  KAKO  KON  PRVO  LICE  TI  SI  POSTIGNAL  NAJVISOKO  NIVO  NA  SVETOST.VO  PRAKSA  TAKVIOT  COVEK  E  COVEK E  SO PRECIZNO  ODLUCEN  KARAKTER  T.E.  SPOSOBEN  ZA  VODSTVO.  A  TAKA  VELI  I  ISUS  JAS  KE  VE  NAPRAVAM  VODACI  NA  LUJDZE.PA  NE  E  CUDO  STO  MNOGU  PATI  POKRAJ  PRECEDATELITE  SEDAT  I  SVESTENI  LICA  DA  GI  PODUCUVAAT.

Вистинската молитва е молитва на делото.

„Зборовите “Молитва на делото” ни кажуваат дека нашата молитва треба да направиме да стане активна, така што она за кое молиме – на пр., за еден добар ден – треба и да го примениме, на пример така што своите колеги или колешки од работа нема веќе да ги потценуваме, туку се учиме да ги разбереме и, ако е можно, да бидеме добри спрема нив, исто така и преку добри, поврзувачки разговори. Една молитва на делото ја содржи, на пример, и молбата за лично оздравување, или за оздравување на некој ближен. Мисли што донесуваат здравје се, на пример, свесната верба дека во Бога е сè добро и Бог, Вечниот, ни дарува сила за оздравување. Затоа, ние кои молиме би требало и сè помалку да мислиме на болест, страдање и судбина или, пак, да разговараме за тоа, туку во своето тело или на болните да пуштаме да вструјуваат мисли на закрепнување, светли мисли и зборови на молитвата на делото...„

Целиот текст може да се прочита тука

 

извадок од Христовата објава „Сила на молитвата„ од 26.01.1979

„Што е молитвата? Разговор во 4 очи со вашиот Отец на Небото. Каде живее вашиот Отец? Тој е насекаде а понајвеќе во вашите души. Поради тоа молитвата треба да биде молитва на срцето. Бог вечниот Дух во тебе, кој, поврзан со Хрисста, живее во секоја душа, ќе ти одговори на различни начини, бидејќи ти си негово дете. Свесно предочи си ги овие зборови - ти си Негово дете. Кога знаеш што значат овие зборови тогаш започнуваш да го сакаш својот Отец над сèа својот ближен како самиот себе! Ќе го љубиш целото создавање бидејќи целиот космос е во тебе. Тој, големиот Сèопштиот - Еден, го создаде за тебе како подарок. Затоа кога молиш влези длабоко во својата душа бидејќи таму е среќата што живее.
Како и каде треба да се молиш? Така долго додека владее немир во твоето срце побарај си едно тивко посветено место, повлечи се во тишина, собери ги своите мисли, предади ги на Бога и потоа моли. Кога твојата душа ќе започне да трепери во свеста на Духот ќе знаеш дека си воспоставил врска со својот Отец.
О, знајте, молитвата мора да продре во душата, инаку останува само молитва на усните. Каде заминува вашата молитва на усните, која е всушност молитва на разумот? Останува во мозочните струи. Човекот еден ден ќе ја напушти оваа земја, о човеку дете мое каде ќе биде тогаш твојата молитва? Во земјата бидејќи не ја допрела душата; затоа таквата молитва е јалова и мошне световна бидејќи не си молел во тишина и со срце. ...

....Бог не ги запазува твоите зборови туку Тој ја опфаќа смислата на твојата молитва и високиот степен на пулсирање на твојата душа.„

Изменето од Majkl - 15.Јули.2011 во 14:25