најдоброто од мајсторче62

ДИВОКОПАЧ

Не копај во шумата на сенките
Кај што некој сличен на мене
Ги закопал некогаш останките на сонот
Не копај скриен, прикриен,
Под плаштот на лагата стутулен...
Не копај ни кога дозвола ќе добиеш,
Ни кога тапијата на болот ќе ја наследиш
И кога срцето ќе ти крвари со крвта
Што ја оставив заради сличноста
Со бојата на цветот
Што не стасав да го одгледам...
Не копај во шумата на сенките
Кај што срцето си го закопав
За да ме враќа со музиката
На пролетните водопади
По растрчаните ледини на тагата
Каде штурат штурците на последниот сонет
За реката на мојата одминливост...
Не копај во шумата на сенките...

СРЕДБА

Те видов,
по два, или три века,
пак те видов
- Некој ги избришал нотите
на утринското адаџо
што потскокнуваа како мали лотки
по далгите на твоите езерца
кога плетевме килим
од миризливите акорди на немирот
бележани со сончевиот белег
од пупката на неотворениот сон
во едно време
на кое намерно не му дадовме име
оти сите имиња ги разименуваше
во речникот на нашиот занес...
Музико моја,
По вторпат согорувам
во твојата совршеност...

СРЕЌНА ПЕСНА
( На задоблачната светлина )

Задоблачна сончевина на моето небо
Облакот со срмен вез е порабен
А личи на среќа....
Песна сум
Од мртва птица оставена
Коријата ечи од стравот
На изгубеното дете
Што ги бара неосмислените игри
Во гнилото лисје на вистината
Се е толку едноставно недостижно:
Игрите,
Песната,
Светлината
Облакот со срмен вез на образот
Ми ја открива најголемата тајна....

ИНАЕТ
( на Пенелопа)

Таго бисерна,
и твојот крст од поцрнет јантар
на грбот свиткан ќе го носам
и со песна во очите
ќе го изодам патот
до нашата Голгота
каде и да е...
ниту троскотот на болката
што се коти:
од семето
од коренот
од ластарите му,
во одот не ќе ме сопне
не ќе ги испие соковите
на мојата тврдоглавост
што ја калев во воздишките твои
како невешт чирак
во зачадената ковачница на судбината…
Насмевко угасена,
Ништо не е посветло од тебе
Во мракот што сака да не голтне…

ДИСИДЕНТНА ПЕСНА

Мојот сосед има една нога
Подолга од другата
И долго му трба да стаса од работа
До дома,
Одејќи преку три долги улици
И долго вдишувајќи ја радоста
Дека на децата и денес
Ќе им однесе топол леб.
Тој долго ќе кибицира,
Одморајќи ја долгата нога,
Ќе кибицира со долги далги
Продолжено задоволство
Во долгите ходници на душата,
Додека децата мачкаат на долгите рибанки леб
Пластови задолжен маргарин
Во маалската продавница.
Мојот сосед има поголем долг
Од мојот во сите маркети
Во кои пазарува
И со долги голтки го празни шишето
Со сливова ракија
Во долгите зимски ноќи
Крај ќумбетот во кој ги гори
Долгите беседи со долгите сенки
На долгите исчекувања
На задоцнетата инвалидска пензија
Долг е мојот сосед на одарот пружен
И никој не забележува дека
Едната нога му е подолга од другта
И никој долго не се задржува крај одарот
И никој не вели дека долго му требаше да го помине
Патот од фабриката до дома
Поскокнувајќи на долгата нога
Додека носеше долга векна топол леб
Кон прегратката на долгоочекуваната светлина
Долго ќе го помнаat мојот сосед
по долговите во супермаркетите
а јас по неговото долго изговарање
на зборот МАКЕДОНЕЦ.

ПАГАНИНИ

Твоето детско бубалче на копнежот
сеуште го бара Паганини по испуштените сижеа
на приказната на твојот живот,
јас, беден собирач на старо железо,
одамана го изгубив слухот за музика...

ПОДАРОК
Еве ти ги, пеперутко моја,
Еве ти ги највисоките врвови
На мојата гордост...
За возврат ништо не барам
- само шанаса да ти подарам уште многу...