Свети рамноапостолни цар Константин и царица Елена

Maran Ata напиша: Majkl напиша: Има и една трета опција. Знам дека многумина кои имаат силен респект за Библијата како конечна Реч Божја нема да се согласат, но тоа дава една појасна слика според мене, а тоа е дека: 3. Бог многу нешто од она кое е запишано во старите списи(библијски или некои други религии) воопшто не го објавил ниту пак го рекол Мојсеј, туку подоцна му било такаречи ставено во уста односно припишано од страна на луѓето, пред се од свештенството. Од каде знаеш?

Веќе објаснив, еве уште еднаш:

Majkl напиша: Исус низ разни изјави и постапки гледаме дека го рехабилитира вистинскиот Мојсеј, меѓу другото кога му ја изведуваат прељубницата која според Законот треба да биде каменувана до смрт. Но Исус наместо подршка на тој „закон Божји„ го изразува милосрдието и вели „Кој е без грев, прв нека го фрли каменот!„ А сепак Исус велел дека не дошол да го укине законот туку да го исполни!!!

Maran Ata напиша: Majkl напиша: Исус им го предочувал на луѓето вистинскиот Божји закон на луѓето - a тој е мирољубив бидејќи Бог е МИР. Но, и ПРАВЕДЕН. Не беспотреба ќе има вечен оган... ама може според тебе и тоа е додаток во Светото Писмо од страна на свештенството.

Не мислам дека се работи за додаток од страна на свештенството. Се работи за симболи(освен симболи Исус се изразувал неретко низ параболи) кои биле подоцна намерно или ненамерно погршно толкувани и врз нив градени разни верувања.
Навистина Бог е ПРАВЕДЕН! И токму поради тоа невозможно е да има вечен оган во дословна смисла на зборот. Имено, која е логиката тој да биде вечен кога ниту еден грешник не грешел вечно?

Но ако се препознае смислата на зборот оган како нешто што прочистува, топи(гревови на пр.) и сл. а зборот вечен како период кој за луѓето од тоа време(а можеби и за денешното) е незамисливо долг, но сепак има крај, тогаш веќе има логика во контекст на тоа дека Бог е ПРАВЕДЕН. На пр. има грешници кои многу долги периоди грешеле и сториле тешки гревови(демоните на пр.) Исус во параболата за изгубениот син кажува дека тој се враќа и дека радоста на Таткото е неизмерно голема. Значи нема резон Бог да ги отфрли вечно своите деца. Еден ден, кој се чини дека е бесконечно далеку, сепак сите му се враќаат.(ова на пр. го среќаваме кај Ориген од Александрија околу 250 год. - зборува за апокатастасис)

Изменето од Majkl - 23.Јуни.2010 во 19:12

Македон напиша: EvAngelos напиша: Македон напиша: EvAngelos напиша: Да, но како што знаеме тоа не е Божји "обичај", туку човечки обичај, човечко предание, небиблиска ерес.„и така го укинавте Божјиот збор заради вашето предание. Лицемери! Добро Исаија пророкуваше за вас, велејќи: ’Овој народ Ме почитува со усните, а нивното срце е далеку од Мене. Но напразно Ми се поклонуваат, учејќи науки, што се човечки заповеди.“ (Исус во Матеј 15:6-9, Библијата) Не бил единствен св.Константин, добро го знаеш тоа. Се согласувам дека Константин не бил единствениот еретик кој верувал во таа ерес. Но ако верувал еретички и ако таа своја ерес ја применил во пракса, тогаш како може денес да биде славен како "светец" во православните цркви? св.Константин бил катихумен, односно дел од оние кои се подготвувале за крштевање, за кои се барало да бидат спремни за чинот на крштевањето, односно истите тие, пред да бидат нурнати во водите, ја исповедале својата вера, односно го кажувале Симболот на верата, па биле крштевани, па затоа и се подготвувале долго, некои секако, како св.Константин, доста долго. А св.Константин имал желба своето крштение да го изврши на реката Јордан, ама болеста го оневозможила тоа.

Во целиот овој муабет се промашува едно нешто, кое е апостолско и православно верување: со крштевањето, човекот добива нов живот, станува нов човек, му се простуваат сите гревови што ги има направено. Така што, дури и да направил св. цар Константин некој грев пред да стане Христијани, тоа не е пречка тој да се смета за свет, откако го примил крштението.

Македон напиша: Македон напиша: EvAngelos напиша: Јас не можам да знам што лежи во душата на свештеникот. Ако тој ме крштева во името на Отецот, Синот и Светиот Дух, согласно Никејскиот симбол на верата, ако е ракоположен согласно тоа верување во свештеник или епископ, ако тој на тој начин ја исповеда верата, согласно тоа исповедание служи Божествена литургија, тогаш не знам каде е проблемот. Како што сведочи и Евсевиј Кесариски, св.Константин бил крштеван "согласно обичајот", а знаеме дека обичај било Никејското исповедание на верата. Не ми одговори конкретно на прашањето. Значи ќе повторам, еве ти една адекватна илустрација од денешно време: Замисли дека премиерот Груевски назначува некој убеден Јеховин сведок за епископ на Струмичката епархија. Овој епископ силно во себе верува дека Исус не е Бог, но сепак е приморан да крштева согласно Никејското верување. Дали тој може да ја изврши светата тајна "Крштевање" врз тебе? Ако тој е назначен од Светиот Синод на МПЦ, а самиот тој не верува онака како што треба за еден Православен Епископ, не знам како јас ќе го знам тоа, ако тој ми каже да го кажам Никејскиот Симбол, согласно сите правила на Православната Црква. Како јас да знам дека тој е Јеховин сведок, ако постојано на литургијата ја служи согласно правилата на Православната Христијанска Црква. Исто како што на пример, не можам да знам дали свештеникот вистина верува во Бог, или е дел од Црквата поради причини кои му се познати само нему. Тоа не може никој да го потврди со сигурност, исто како што не може да потврди никој дали свештеникот кој се причестува навистина го прави тоа со чиста совест, дали верувал во Бога, дали постел пред големиот празник или не.

Според верата на Христовата Црква, благодатта која се дава на свештенослужителот, не зависи од неговата достојност или недостојност. Односно, нема свештенослужител кој е достоен пред Бога, затоа што сите сме грешни и таа благодат се дава од Господ, кој е глава на Црквата (т.е. значи од Господ ПРЕКУ Црквата) за Црквата, односно верниот народ. Зарем само заради тоа ако еден свештеник има погрешни лични ставови, а јавно ја исповеда вистинската вера, и крсти стотици луѓе, крштението на тие луѓе Господ нема да им го прифати?

Благодатта која му била дадена на Евсевиј Никодимиски со ракополагање, не може да се одземе со негов грев или погрешно сфаќање. Доколку тој никогаш не отстапил од Црквата, неговото крштевање останува полноважно во секоја смисла. Господ ПРЕКУ Црквата со ракоположување ја дава благодатта за извршување на Светите Таинства, вклучувајќи го и крштението, и Тој ПРЕКУ Црквата може да ја одземе таа благодат. Направете споредба со примерот на Јуда: тој бил дел од 12-те апостоли, и иако од самиот почеток бил среброљубец и за пусти пари Го предаде Господ, властта на исцеленија на болести и изгонување демони му била дадена од Христос, иако Тој знаел кој е Јуда и што прави и што ќе направи.



Изменето од Maran Ata - 24.Јуни.2010 во 05:11

Majkl напиша: Maran Ata напиша: ...кога кај св. Јован Крстител дошле војници да се покајат и крстат и го прашале што да прават во животот, тој не им рекол да се откажат од службата, туку им рекол да продолжат со работата и да се задоволни со нивните плати. А токму тој св. Јован Крстител е оној кој е „ангел и глас кој вика во пустината и ги припрема Божјите патишта“, оној кој Го крстил Господ со сопствените раце и за кој Господ потврдил дека е најголем роден од жена. И сега, што правиме? Одлично прашање и сметам дека заслужува одговор. Јован Крстител бил вистински пророк. Пророците божји имаат просветлена свест. Тие можат да го забележуваат и правилно го исчитуваат зрачењето на душите на своите ближни и препознаваат што, како и колку смеат да соопштат од вечните Закони за да тоа долгорочно биде од полза за душата. Јован можеби видел кај тие поединци дека на нивните животни патеки не им предстои учество во крвав конфликт и/или дека останувањето во нивната служба ќе допринесе да расчистат некои работи, научат некои животни лекции кои подоцна како души ќе им бидат од корист.

Сето ова е убаво што го велиш, но сепак се коси со неколку работи. Доколку тие зборови на св. Јован Крстител биле наменети САМО за конкретните војници, без никаков ефект на оние што ќе ги чујат, прочитаат, и без никаков ефект во домостројот Божји за нашето спасение, нема никаква смисла апостолот да ги запише и да стојат во Светото Писмо. Сите случки кои што се запишани во Евангелијата, се поука за нас, исказ на промислата Божја за спасението на човечкиот род и историја на Христовиот живот. Доколку апостолите пишувале житие на св. Јован Крстител, тогаш би било логично да запишат поединечни случки со одредени лица кои биле во допир со св. Јован и каде дошле до израз неговите општо пророчки дарби, но во случајов, бидејќи Евангелијата се Христосцентрични за спасение на човекот, а не Јованоцентрични, тогаш нема смисла таа случка да стои, доколку толкувањето и’ е во таа смисла што велиш.

Majkl напиша: Прашање е што точно им рекол Јован на војниците, но дури и во тоа што ти го наведе нема ништо спорно. Јован не им кажа распнувајте ги и малтретирајте ги евреите кои ќе ве нападнат. Воената служба не опфаќа само напад-одбрана, иако тоа е можеби првата асоцијација која ја имаме кога ќе кажеме „војник„. Војниците чуваат стража, пренесуваат пораки, придружуваат разни функционери, учествуваат во изградба, помагање при елементарни непогоди(од 20 век ми текнува на ЈНА во Скопје 1963) и сл.

Факт е дека св. Јован не им рекол да ја напуштат воената служба и дека треба да бидат задоволни со своите плати. А кога некој е војник, факт е дека ако настане војна, тој треба да си ја исполни својата должност - да ја брани својата земја и својот народ. И сигурно дека војниците не чуваат стража од пријателите, туку од непријателите; сигурно дека во воено време тие не пренесуваат пораки за светското фудбалско првенство, туку пораки за важни стратешки позиции на непријателот, со цел да се покори; не придружуваат разни функционери само како „лепа“ придружба, туку ако тие функционери се нападнати, да бидат одбранети; учествуваат и во изградба на разни објекти и сл. кои ќе бидат од корист за време на воена состојба; и прават многу други работи кои се корисни за општеството и нив кондиционо ги оддржува.

Maran Ata напиша: Сакаш да кажеш дека тоа не се случува во војна? А ако се случува, како треба да се реагира? Земи се себеси за пример, ако пред тебе ги силуваат жената и ќерките, а син ти го убијат, што ќе правиш во таква ситуација? Ќе гледаш од страна?

Тоа се случувало порано - но зошто? Дали ќе се случува во иднина, зависи од секого поединечно.

Ако ќерките и синовите си пишале така да тоа им се случи, тогаш тука нема помош. Кој што посеал тоа ќе си го пожнее, освен ако правовремено не ги препознае и не ги очисти своите гревови кои тендираат да донесат кобна судбина.

Ако се вмеша некој во одбрана така што ќе убие или осакати тогаш и тој се огрешува кон божјите закони. Порано или подоцна тој/таа повторно ќе мора да се сретне со сите вмешани во настанот. Било во некоја наредна инкарнација, било како душа во царството на душите. Еден ден ќе бидат доведени сите повторно заедно, можеби како семејство и тогаш во одреден миг ќе се јават повторно чувствата на нетрпение, завист и омраза. Кој ќе треба тогаш да го брани семејството кое самото однатре се разјадува?

Маран Ата, ако те разбрав ти веруваш дека душите по смртта го надживуваат распадливото тело. Според тебе, каква е логиката да се бранат во војна кога ионака продолжуваат на оној свет а еден ден Господ на сите праведно ќе им суди?

Maran Ata напиша: Majkl напиша: Дали Марија, мајката на Исус со Андреј земаа копја и мечови кога гледаа како срамно и неправедно го приковуваат невиниот Исус на крст? Исус кој толку добрина му стори и на народот Израилов и на римјаните и на останатите! Она што требал да го направи Господ, не споредувај го со делата на смртниците. Господ бил распнат и убине според Неговата Премудрост и Промисла, за спасение на човечкиот род, а не само онака, во воено време. А тоа го знаеле и Богородица и св. Јован и сите останати апостоли.

Зошто не? Исус порача: Следете ме!
Исусовиот живот е симбол за целото човештво.

Тоа се случи поради злобата и тврдоглавоста на луѓето а не по Божја волја. Бог не се вмеша во тоа бидејќи ја испоќитува слободната волја на луѓето и знаеше дека дури ако работите тргнат по тој пат, делото на спасение сепак ќе се изврши.

Maran Ata напиша: Да беше дозволен било каков привиден „мир“, кој во суштина е анархија и безредие, тогаш немаше при отпаѓањето на сатаната од Бога, архангел Михаил да води битка со него и неговите приврзаници.

Но во таа битка никој не загина. Очигледно се работи за битка од духоверн карактер. Бог ја испочитува слободната волја и им дозволи на паднатите битија да си формираат свое сатанско царство со што и самите добиа можност да се уверат дека без Бог нема вечна среќа.

Maran Ata напиша: На друго место, исто така, Самиот Господ вели: Немојте да мислите дека дојдов да донесам мир на земјата; не дојдов да донесам мир, туку меч (Матеј 10:34).

Тоа е духовниот меч со кој се врши поделбата помеѓу оние кои се одлучиле ЗА односно ПРОТИВ Христос. Не се мисли на физички меч, бомби, и други физички оружја.

Maran Ata напиша: Од сиве овие примери, повеќе од очевидно е дека пацифизмот каков што денеска се сфаќа, нема никаква допирна точка со Христијанството и Христа.

Напротив, со Христа има многу, но малце или воопшто нема со институционалните цркви.

Изменето од Majkl - 24.Јуни.2010 во 15:36

Majkl напиша: Да не се сака да се влезе во Царствот Небесно е слободен избор, но на другите да им се брани тоа веќе е неправедно и голем грев.

Ovaa misla ti e pogodok tochno vo centar !

Seta tragedija so institucijaliziranite religii se otkriva tokmu so ovaa rechenica.

Treba da ja stavish kako potpis.

Messenger напиша: Македон напиша: Messenger напиша: Toa pochna so Konstantin vo 317 godina koga za prv pat povede vojna hristijani protiv hristijani, a posleden pat go slushnavme od Bush koga izjavi deka Gospod Bog mu rekol da povede vojna protiv Afganistan i Irak. Искрено, ова кое го кажа, ме наведе да истражувам малку за походот против донатистите и најдов дека всушност, поради спор со Ортодоксните Христијани, самите Донатисти, за првпат во историјата побарале Императорот св.Константин да се постави како судија во спорот кој го имале, при што св.Константин свикал Собор на Епископи, каде го разгледал нивниот случај, секако, по нивно барање, при што донел одлука дека Ортодоксните Христијани се во право, а Донатистите грешат. Донатистите, иако самите барале Императорот да пресуди во спорот, не ја почитувале одлуката на св.Константин, па дури и проповедале дека Императорот ја добил власта благодарение на ѓаволот, иако самите барале помош од него (иако според таа логика, тие први барале пресуда од "ѓавол") при што св.Константин повел војска составена само од Христијани, за да се имплементира одлуката која била донесена на Соборот. Таков пример има во поново време, кога во 1997 година, Уставниот Суд побара од Власта да се имплементира неговата одлука за спуштање на албанското и турксото знаме од општинската зграда од Гостивар. Значи не станува збор за некаква "крстоносна војна". Интересно е што една христијанска групација, непријателски расположена кон Императорот и власта побарала помош од него. Зошто тоа би го правела една толку радикална групација ако не бил Христијанин? Ne e bash taka, kako shto ne e nitu so primerot na vojnicite i Jovan Krstitel. Koga kje imam povekje vreme kje se obrnam i na dvata sluchaja.

Во ред, кога ќе имаш повеќе време, интересно ќе биде да се анализира и оваа постапка на св.Константин.

Евемислење за св.Константин од Католичката енциклопедија, во која најкусо се сумирани сите негови дела, иако Католичката Црква за светица ја смета само неговата мајка, св.Царица Елена.

Messenger напиша: Македон напиша: Messenger напиша: Toa pochna so Konstantin vo 317 godina koga za prv pat povede vojna hristijani protiv hristijani, a posleden pat go slushnavme od Bush koga izjavi deka Gospod Bog mu rekol da povede vojna protiv Afganistan i Irak. Искрено, ова кое го кажа, ме наведе да истражувам малку за походот против донатистите и најдов дека всушност, поради спор со Ортодоксните Христијани, самите Донатисти, за првпат во историјата побарале Императорот св.Константин да се постави како судија во спорот кој го имале, при што св.Константин свикал Собор на Епископи, каде го разгледал нивниот случај, секако, по нивно барање, при што донел одлука дека Ортодоксните Христијани се во право, а Донатистите грешат. Донатистите, иако самите барале Императорот да пресуди во спорот, не ја почитувале одлуката на св.Константин, па дури и проповедале дека Императорот ја добил власта благодарение на ѓаволот, иако самите барале помош од него (иако според таа логика, тие први барале пресуда од "ѓавол") при што св.Константин повел војска составена само од Христијани, за да се имплементира одлуката која била донесена на Соборот. Ne znam od kade go najde podatokot deka donatistite barale nekakva pomosh i sudska zashtita od imperatorot, koga tie nego go smetale za najgolem neprijatel i krvnik?

Немирите околу Донатистите започнале откако Цецилианус(Каекилианус) бил назначен за епископ, а истиот тој претходно одвратил неколку Христијани од мачеништво, сметајќи дека не треба сите тие истите да загинат стрмоглаво. Од друга страна, имал и спор со Луција, која практикувала суеверие со моштите на мачениците. Сето тоа кулминирало подоцна, при што настанале судири, па донатистите започнале спор против Каекилијан, при што по синодот одржан во Африка, незадоволни од пресудата, се пожалиле на Императорот св.Константин. Тоа било сосема нормално во римското право, за што говори дури и Светото Писмо, кога св. Апостол Павле барал судење од Каесарот, бидејќи бил римски граѓанин, а во времето на св.Константин, сите жители на Империјата биле сметани за римски граѓани. св.Константин пресудил во корист на Каекилијан, при што незадоволната страна не се согласила со пресудата на Императорот, при што побарала да се свика синод, далеку од местото на нередите. Синодот се свикал во Рим, под претседателство на Папата Милтијад, при што донатистите повторно го изгубиле спорот, па повторно незадоволни, побарале да се свика Собор на Епископи, на што Императорот повторно се согласил, па бил свикан собор во Арлес, во 314 година, каде повторно го губат спорот и повторно поднесуваат жалба до Императорот, како втора инстанца. Св.Константин лично се зафатил да се занимава со Донатистите, при што закажал судење во Милано, каде била и палатата на Императорот, во 316 година. На судењето, Донатистите повторно го губат случајот, но и се казнети, со одземање на Црквите кои дотогаш ги контролирале. Сепак, св.Константин дозволил да ги задржат позициите, ако стапат во канонско единство со Црквата повторно.

Messenger напиша: Za onie koi ne se dovolno informirani, edna sosem kusa istorija za pojavata na Donatistite, Konstantinovata politika i korenite na crkovna doktrina za podelbata na vlasta so drzhavata. Imeno, poradi stavovite na hristijanite (koi ni se poznati i nema da gi diskutiram) rimjanite, za razlika od drugite religii, gi progonuvaa ovie vernici, gi odzemaa nivnite posedi, gi konfiskuvaa i palea svetite pisanijata i ja zabranuvaa rabotata na sveshtenicite. Denes postojano so respekt govorime za hristijanskite machenici od toa vreme, koi pobrzo go davaa svojot zhivot otkolku verata vo Boga, no nikogash ne se spomnuva deka eden del od niv, megju koi imalo i vladici, podlegnuvaa na rimskite maki ili iskushenija i stana rimski drzhavni sorabotnici.

Ова е точно, но не станале државни соработници, туку едноставно се откажале од мачеништво, за да го спасат својот живот.

Messenger напиша: Ovie hristijanski predavnici, so cel da se zashtitat i da gi zadrzhat svoite pozicii sorabotuvaa kako petokolonashi predavajki gi hristijanskite vernici na rimskata vojska, kako i hristijanskite sveti pisanija (shto potoa bea goreni na kladi) koi eksplicitno ili implicitno ja kompromitiraa rimskata imperija vo pogled na imperatoroviot bozhenstven status i primenata na nasilie vo voenoto osvojuvanje i ugnetuvanje na narodite. So eden zbor, tie gi predavaa najsvetite i najfundamentalnite hristijanski vrednosti. Ovie lugje bea narecheni traditores (od tuka poteknuvaat angliskite zborovi "traitors" i "treason" - predavnici, izdajnici i predavstvo, verolomstvo).

Не била целта да ги задржат позициите, бидејќи како што и самиот ти кажа, Диоклецијан ја забранувал работата на свештениците, туку да го спасат својот живот, а не и позициите. За какви позиции ќе говориме, кога Диоклецијан самиот го забранил свештенодејствувањето на Христијаните?

Некои од тие свештеници биле вратени на позиции, но во времето на св.Константин, а не Диоклецијан.

Messenger напиша: Kako nagrada za takvata predavnichka rabota, Konstantin (kako i Dioklecijan pred krajot na svoeto imperatoruvanje) pochna da gi rakopolozhuva ovie vladici-predavnici kako oficijalno priznaeni i odobreni hristijanski sveshtenici vo Rimskata imperija.

Ова го образложив, не е точно дека Диоклецијан ги ракоположувал.

Messenger напиша: Politikata beshe mnogu jasna - bidejki ne mozheshe da se unishti hristijanskoto dvizhenje kako destruktivna moralno-politichka sila vo Rimskata imperija, trebashe da se rascepi (politika na razdeli, pa vladej) i da se nasochi edno protiv drugo. Beshe jasno pokazhano deka na onie koi kje se otkazhat ili kje gi modificiraat hristijanskite vrednosti, kje im se dozvoli neprecheno deluvanje i podrshka od imperatorot. Politika koja i denes uspeshno se koristi od golemite sili vo nivnoto ekspandiranje niz svetov.

Политиката на Диоклецијан била да го уништи Христијанството, а не да врбува државни шпиони. Римската Империја имала одличен државен апарат за справување со внатрешни непријатели.
Оние кои ќе се откажале од Христијанството, добивале прошка согласно наредбата на Диоклецијан, но не и враќање на некаква свештеничка фунцкија и свештенодејствување, затоа што христијанските списи биле палени, а местата каде што се собирале уништени.

Messenger напиша: No, eden del od vernicite nikogash ne gi prifatija predavnichkite vladici, onie koi napravija najgolem grev so predavanje na vernicite i unishtuvanje na svetite pisanija. Nivniot broj rapidno se zgolemuvashe i za samo desetina godini stanaa nekolkukratno pobrojni od onie koi se zaredija zad Konstantinovite sorabotnici. Tie podocna bea narecheni Donatisti, spored imeto na eden niven vodach.

Нивниот број не бил поголем затоа што истите тие се наоѓале само во Северна Африка, а Римската Империја се протегала од Велика Британија, па се до Египет, опфаќајќи половина Европа, делови од Азија и северните делови на Африка. Нивниот центар на движење бил таму, не случајно и барале спроведување синоди и собори надвор од Африка, каде и ги немало донатистите, па немало можности за немири и непотребни судири.

Messenger напиша: Bidejki direknoto odbivanje na imperatorovata naredba vo toa vreme beshe potpishuvanje na smrtna presuda, donatistite gi odbivaa imeperatorsko postavenite vladici pod izgovor deka nemozhe vladika koj napravil smrten grev, spored hristijanskata vera, da vodi sluzhba dostojna na negovata pozicija.

Донатистите не само што ги одбивале Владиците, кои дури подоцна биле потврдени од св.Константин, а претходно ракоположени, туку сметале дека и причеста дадена од нив, или присуствувале на служба водена од нив, всушност не е благоугодна, со што и дошло до тие немири, бидејќи се возмутиле и верниците кои од такви свештеници примиле причест.
Инаку пред сите тие судења и собори поврзани со донатистите, св.Константин воопшто не учествувал во ракоположувањето Епископи, а дека непослушувањето на одлуките на св.Константин околу ваквите нешта не значело смрт, сведочи и фактот што сите овие судења биле повторувани неколкупати, како што наведов и погоре. Ако непослушноста значела и смрт, зарем св.Константин ќе се согласел да ги повторува процесите неколкупати, или веднаш по првата негова одлука ќе ги погубел? Јасно дека ќе ги погубел ако е онака како што ти велиш, ама тоа не се случило.
Во однос на самите Владики, зарем не му прости и Исус Христос на св.Петар кој се откажа од него? Зарем Апостолите не му простија на св.Павле, кој учествуваше во убиството Стефаново? Зарем се сторено од него не е богоугодно?

Messenger напиша: Gledajki deka so zgolemuvanje na brojot na donatistite i shirenjeto na nivnoto veruvanje sostojbata se vloshuva s'e povekje, Konstantin uvide deka mora da prevzeme neshto za zashtita na vladicite koi zastanaa na negova strana, a so toa i za zashtita na svojata imperija.

св.Константин, по сите тие судења, собори, превирања преземал дејствија, за да ја импелемтира последната одлука донесена во Милано, на судење, водено по жалба, од самиот Император. Не случајно погоре кажав дека и во Македонија имавме таков случај.

Messenger напиша: Vo 314 godina Konstantin go svika Soborot na Episkopi vo Arle (deneshna Francija), vo obid kako "nezavisen" sudija da gi stavi nadvor od zakon site onie koi ne sakaat da gi prifatat predavnichkite vladici, koi tokmu togash vo svoja odbrana ja postavija novata crkovna doktrina, koja vazhi i den denes - deka i smrtniot greshnik i najnedosledniot chovek mozhe da vrshi najvisoka bogosluzhba dokolku toj e chlen na Crkvata i so taa sluzhba go pretstavuva nejziniot Bozhji avtoritet.

Св.Константин не се мешал на соборите, едноставно затоа што вбо жалбите против одлуките на Соборите, самиот тој одлучувал во второстепената постапка, па немал потреба да се вплеткува во такви одлуки, кога при второстепената постапка, самиот имал можност да одлучи.
Инаку црковната доктрина за службата на грешни луѓе во Црквата, ја поставиле и на Соборот во Ерусалим, иако не пишано, кога му дозволиле на Свети Павле да врши служба, да проповеда на незнабошците.

Messenger напиша: Se razbira deka vakvata doktrina ne mozhela da bide prifatena od onie koi smetaat deka samo chistite dusha i srce mozhat da gi vodat vernicite vo Hristovata Crkva, pa donatistite go zavrshile Soborot potpolno nezadovolni od "nezavisnata" presuda na Konstantin.

Донатистите го завршиле соборот незадоволни, за повторно да поднесат жалба пред Императорот. Ако св.Константин учествувал на Соборот и тој одлучувал, која би била смислата на самата жалба која ја поднеле и бескрајното повторување на постапката?

Messenger напиша: Gledajki deka ovoj Sobor ne gi ispolni negovite ochekuvanja, Konstantin reshi so sila da se vmesha vo crkovnite raboti i da gi eliminira donatistite. Taka, vo 317 godina toj ja krena svojata vojska i vo imeto na hristijanskite vrednosti ja pochna prvata vojna na hristijani protiv hristijani. Od ednata strana bea vladicite i episkopite koi mu dadoa bezrezervna podrshka kako na imperator, a od drugata strana bea onie koi se otkazhaa od niv kako od Hristovi predavnici. Istovremeno so vojnata, Konstantin objavi zabrana ne samo na Donatistichkoto hristijansko dvizhenje, tuku i na sekoe onoa koe ne se sovpagja so novopostavenata crkovna doktrina usvoena na Soborot vo Arle. Gledajki deka nema uspeh i deka seta ovaa kampanja e kotraproduktivna, Konstantin vo 321 godina ja prekinuva za da pochne so planiranje na novata strategija i svikuvanje na noviot Sobor, ovoj pat vo Nikea (325 godina) kade shto planirashe ushte ednash da gi sobere site vladiki i episkopi na definitivno reshavanje kakva kje bide edinstvenata unificirana hristijanskata doktrina vo negovata imperija.

Целта на воениот поход ја објаснив погоре, а не е точно тоа дека св.Константин објавил забрана за секое верување надвор од официјалната црковна доктрина, затоа што сеуште имало Донатисти, Манихејци и разни други еретици, согласно православната црковна доктрина.

Messenger напиша: Naucheni od prethodnite iskustva od Soborot vo Arle, kao shto vekje dobro znaeme na ovoj Sobor se sobraa samo shaka vladiki i episkopi od koi najgolemiot broj bea tokmu onie koi bea zashtiteni od Konstantina.

Се собраа Епископите од Римската Империја, освен оние од Британија, односно околу 300 епископи, а и други свештеници и ѓакони, односно околу 1200 души. И не беа заштитени од св.Константин. Дури ниту самиот Римски Епископ не дошол, поради старост, па пратил само претставници. Ако тие беа заштитени од св.Константин, немаше св.Константин да го суди св.Атанасиј, кој застапувал верување еднакво со Константиновото.

Messenger напиша: Kako zavrshi i toj Sobor, rekovoden od "nepristrasniot" Konstanin, mnogu dobro ni e poznato. Onie koi gi sledea Konstantinovite interesi i politika bea proglaseni za sveti i ramnoapostolni, dodeka site drugi bea demonizirani i osudeni kako eretici. Novoosnovanata Crkva zaedno so Konstantinovata vojska prodolzhija so gonenjeto i egzkutiranjeto na onie koi ne bea nivni istomislenici , kako i so unishtuvanjeto na nivnite pisanija.

Св.Константин не гласал на Никејскиот Собор, ниту имал некакво влијание, единствено барање било мирно да се реши тој спор. Самиот факт што Ариј не беше погубен, ниту другите двајца кои не потпишале, доволно говори.

Messenger напиша: Taka beshe drzhavno vostanovena Hristijanskata Crkva i od togash poteknuva paktot "drzhava-Crkva" koj nikogash ne ja izgubi svojata vazhnost, od togash se temeli doktrinata deka s'e se sluchuva so Bozhja promisla, deka Svetiot Duh sekogash prebiva vo Crkvata, deka Crkvata e rakopolozhena od Boga, deka spasenieto doagja preku nea, kako i politikata na unishtuvanjeto na site "eretichki" pisanija koi gi kontradiktiraat ovie doktrini.

Црквата ја почитувала власта и пред тоа, самиот св.Апостол Павле говори во Првото Послание на светиот Апостол Павле до Тимотеј

2,1 Така, пред сè да се прават просби, молитви, молби, благодарности за сите луѓе,
2,2 за царевите и за сите кои се на власт, за да можеме да проживееме тих и мирен живот во сета побожност и чесност.
2,3 Ова е добро и угодно пред Бога, нашиот Спасител,
2,4 Кој сака сите луѓе да се спасат и да дојдат до познавање на вистината.

Чинам нема потреба да те потсетувам кој Император е тогаш на власт, а сепак, св.Павле говори да ја почитуваме власта.