Ваша песна,состав или што било напишано

хм...пак раскрсница...
последна проверка пред да се решам која страна да ја изберам овој пат...
...сметките се сумирани...хаосот во главата-тука,грутката на душата-тука,ранецот полн со сеќавања,карминот натокмен на уста,чевлите во рака...
спремна сум да зачекорам кон провалијата...
to be or not to be....излитена фраза која ме мачи подолго време.
ми рече-само напред,среќата ги следи храбрите...но ти направи еден голем превид,јас воопшто не бев храбра...тоа само мојот„кинески ѕид“те прелагал.
внатрешноста е сосем поинаква...сосем...сосем поинаква...
моите желби се граничат со лудило,со нескромност...ќе ја дофатам ли подадената сламка?
велиш-
ајде тргни се од летаргијата,не те сакам таква...алооооо...намонтирај ја насмевката и доаѓај на кафе...утре ќе мислиме на другото....
и знаеш што...жал ми е што моите непроспиени ноќи ти ги препишав тебе...






Изменето од Andjelina - 28.Ноември.2009 во 01:19

Сама...
Како да гледам еден ист филм милион пати... Мојот ум-како празен автопат со почеток и крај во недоглед. Со мисли слични на студената магла наутро, талкаат.. и сами незнаат каде одат. Се чуствувам изгубено,тажно,гневно... Бесот се повеќе ми се шири низ телото, како отров ми тече низ вените, не можам да ги конторлирам емоциите. Дознав дека повторно си со неа. Веднаш ме обвзема болка! Не.. всушност немам никакво чувство! Среќна сум само поради тоа што има некој што те сака,кој ти го храни срцето,со кој ги делиш своите соништа,некој на кој му ја даваш твојата љубов. А јас сум сама. Не ме напуштија. Сама сум во душата и срцето. Сама сум во овие минути после полноќ. Сама сум во очите на оние кои сакаат да ги соберат остатоците од рушевините на мојата среќа. Како прескапа музичка кутија со преубава надворешност, а празна структура. Од мене излегува песна која сите сакаат да ја чујат, но не е онаа која мене ми треба, не е онаа која ме исполнува и ме прави среќна. Токму така се чувствувам-како празна музичка кутија, на која само прашање на време е кога ќе се ислуша и последната нота, кога ќе прекине музиката и веќе никој нема да сака да ја избрише прашината која ќе и се насобере. Утре ме чека уште една разделба, уште едно болно „збогум“ од личноста која ми значи. И знам дека ќе се трудам да ги задржам солзите, ќе се убедувам дека сум силна и на момент ќе се натерам да верувам во тоа. Среќата од мене исчесзнува, во мене умира сé и на крајот од денот пак се враќам на истото... сама во студената соба, во дружба со четирите ѕида, придружувана од придушениот звук на капките дожд кои се лијат на стаклото од прозорот. Плачам. И нема да биде прв пат ниту пак последен. Ќе ме опфати носталгија за минатото, за сите спомени кои болат повеќе од сегашноста, за сите личности кои ми недостигаат, кои се последните делови од сложувалката на мојата животна радост, оние кои ме комплетираат. Повторно ќе почне таа агонија која ќе ми ја донесе депресијата, која инаку е кратка и многу ефикасна во своето делување. Повторно ќе барам утеха во твојата прегратка. Ќе дојде момент кога ќе престанам да плачам, кога веќе очиве ќе останат без солзи, фазата кога ќе ме повредат до таа граница кога веќе нема да имам сила ниту да плачам. Тогаш останувам само јас и празнината во мене. Ми снемува инспирација. Останувам сама со празните мисли кои талкаат на бесконечниот автопат од скршени соништа, скриената потреба за љубов и последната солза која веќе го завршила нејзиниот пат, тркалајќи се по мојот топол образ. Се што сакам во овој момент е ова да престане. Да се врати времето кога се смеев од сé срце, кога сакав вистински, да ја излечам душава. Да ги избришам сите лоши сеќавања, сите средби со погрешни луѓе во погрешно време и на погрешно место, сите дупки во срцево кои нема кој да ги пополни... И покрај сé, во некој дел од мене сé уште го чувам тоа мало зрно надеж дека утрешниот сончев зрак можеби ќе блесне накај мене, ќе го затопли моево срце и ќе го донесе подобриот ден. Надеж дека утрешниот ден ќе биде среќен исполнет со смеа и радост, а не со тага и солзи. Вечерашниов дожд ќе ги измие трагите кои ги оставивме кога за последен пат те видов. Но сепак нема да го избрише трагот во моето срце, сеќавањето кога ме напушти. И покрај пулсот, моето срце престана да чука...

blagorodna напиша: jesen jet vecerva tikva ti ispekov i sveci zapaliv miskajlii i najubajte podveci i oblekov i najskp parfen turiv i cekav cekav i pa cekav cekav i cekav cekav a ti ne dojde pusta da ostanit tikvata i svecite da iskapa i parfemo da izvetrejt i podvezicite da se iskina koaj tebe te nemet pri mene da dojdes tikva ko dukat da jadis i snga da mi mirisas...

tedi4ka напиша: lele pesnavaaaaa......mnogu e ubava koj i da ja napisal edno golemo BRAVOOO

drago mi jet sco vi se bendisva pozrav i do marsalo

Ги обожавам другарите и другарките...

Со секој од нив имам различен однос...
Со една се смееме до бесвест,
со друга пееме песни од Нирвана, Перл Џем, Секс Пистолс и Фу Фајтерс ко луди,
со трета можам се и сешто да си кажам,
со четврта нон-стоп се гушкаме, се шалиме...
со последната имаме секогаш исти мислења, и заедно гледаме фудбал...

А со другарите...
Еден ме учи кошарка (неуспешно, ама не се откажуваме)
друг ме смее секој час,
со третиот нон-стоп се зафркаваме...

Но сепак, колку и да сме различни, кога ќе се составиме, се е ПЕРФЕКТНО!

приказна во два дела...и ја составиле двајца...затоа ја приложувам во оригинал-пола кирилица а пола латиница




Golema, raskosna barokna sala... A vo nea bal. Prekrasni lugje, doterani, obleceni, so ubavi maniri. Vo agolot muzicka grupa vo klasicni vecerni odela svirejki po notite na virtuozite od minatite vekovi, ja ispolnuvaat salata so nezni zvuci...
Koj tancuva, koj nonsalantno stoi i pravejki muabet si potpivnuva od crvenoto vino koe so godini stoelo vo necija vizba i cekalo moment da zadovoli pogolema grupa na lugje.
Odednas, devojkata so srebrena haljina ja ostava casata vo ajncerot na posluzuvacot, so blazena nasmevka poglednuva kon podot so zarumeneti obravcinja... Se trgnuva nastrana i probuva da si odi so zabrzan cekor... Za moment zastanuva, gi soblaka crvenite stikli, za remencinjata gi fakja so dva prsta. So drugata raka malku ja podignuva haljinata da ne i smeta pri dvizenjeto i prodolzuva kon izlezot. Otprvo poleka, pa se pobrzo i pobrzo, za na kraj da zapocne skoro da trca... Covekot koj trgna po nea ja stignuva na izleznite reprezentativni skali...

"Pepelaske, kade trgna?"...

....се стаписува...нејзината душа како огледало се крши на милион парчиња...а срцето и се заканува дека секој момент ќе и излета од градите...девојката под око погледнува кон песочната плажа и морската ширина која цела вечер го одзема нејзиното внимание...не функционира во гужви,не ги сака напудрените девојки кои лигаво ја бакнуваат со намонтирани насмевки на лицата  и безобразните погледи на нивните партнери...го бара единствениот поглед кој и ја раскорнува душата...ги раздвижува пеперутките...чевлите се во рака...фустанот задигнат колку да може побрзо да го истрча растојанието кое се простира меѓу дувлото на волците и морската шир...кон тишината која и ја храни душата....





Изменето од Andjelina - 10.Декември.2009 во 03:06

ех...кога само ќе помислам...
тајните улички низ мојот град,месечината која  се насмевнува само за мене,две голтки кока кола ,коцка чоколадо скришно тутната во џеб,украден бакнеж додека соговорникот нешто  тупи,стисок на раката до болка  и едни очи секогаш  полни со насмевка...
а не знаев ни од каде си...ни зошто си дошол...ни каде ќе одиш...
и не беше важно.
тоа беше најспоредната работа во миговите на мојата среќа...
време минато ко низ маглив сон...памтам еден забревтан воз,еден мал ранец во кој ги однесе сите наши спомени,весник во рака и бакнеж за крај...топол,сочен,ја собрал целата милост на светот во него...една гушка толку силна како да се работи за живот или смрт...
и борба...долга борба да не те дадам на заборавот...никогаш...
кога товарот врз моите рамена стане претежок ги затворам очите и милон пати го повторувам безгласно твоето име...
и пак си тука...крај мене...во мојот агол...
а јас низ насолзената насмевка  ја здогледувам  малата коцка чоколадо во твојата дланка...




Изменето од Andjelina - 12.Декември.2009 во 23:39