ЗБУНЕТОВА ТЕМА

filmadzijka напиша: ( клубот на обожавател(к)и нешто затајува )

tuka sme, citame i uzivame. Ama da ne se uobrazi pa da prekine da pisuva ne mu delime komplimenti

... ликовите кои изгледаат осамени имаат најдобри приказни додека ја бараат свеќата за да тргнат кон среќата. Такви беа и нашите додека се храневме со тага, се навикнавме, немаше подобар избор. Тогаш бевме свои не делејќи со никого, тие што беа со нас, беа на некое друго место.
Дали доживувавме оргазми ? Познато ни’ беше тоа чувство како кога устата ќе ја наполниш со снег и чекаш да се растопи за да можеш да ја пиеш водата. Се тешевме дека само невротичните се гладни за пријатели, дека пријателството е преценето, а љубовта само бајка со која се успивавме. Тоа беа големи молитви за мали чуда, а некои цимолеа за изгубени љубови, но ние бевме надмоќни затоа што знаевме дека е мртва како во некоја сообраќајка. Сакавме само да бидеме мистериозни, бар на првата средба, мразевме секс со полни стомаци, секогаш го прескокнувавме главното јадење, непотребна предигра за недозреани, ние немавме време, возрасните секогаш го немаат.
Верувавме дека сме квалитетни глумци соживеани со улогата, не сакавме да помислиме дека сме само експериметални глувци. Кога кажувавме за себе внимававме да не не’ чуе никој на тој начин што кажувавме многу, а навистина не кажувавме ништо. Душите ги претворивме во пари, само разгледувавме, не трошевме многу, само се штедевме, не можевме да се преболиме.
Во вообичаено време застанувавме во излог со цена закачена за нас, се купивме по вообичаена тарифа за сезонска распродажба.
По некое време кога рокот кој ни’ го предвидоа измина, кога останавме без гаранција, станавме чудни како колачиња без вештачки засладувачи...продолживме да се држиме за раце без цена закачена за нас.
Ако нешто не може да се купи престануваат да важат вообичаените правила...продолживме заедно надвор од секоја вообичаена логика од каде започнува слободата...

вистина...

apce напиша: , daj nesto po veselo

 

5+

... и ова утро ме праша што правам. И ова утро ти кажав дека те сакам, и ова утро мисла ти мина дали тоа го кажувам наместо “ Добро утро “, а зар би било добро утрото ако не те сакам ? Додека лутам низ маглата ми се појавуваат облици од твојот лик, дали сам ги стварам додека замислувам како шетам низ облаци по означен пат кон твоето срце. Зар би те барал меѓу облаци да не те сметав за небесно битие кое ми ги лечи раните кои одамна ќе беа смртоносни заедно со распарченото срце кое го состави ? Моето срце е сега во твоето царство зад седум ридови и планини, го чува змеј кое блуе оган доколку некој и помисли да му се приближи. Пепелта околу змејот е сега опомена за оние кои забрзано заминуваат не помислувајќи да се задржуваат ни со невнимателен поглед кон она што никој не би поверувал дека е толку нежно кое пред тебе беше чувано зад дебел оклоп. Само ти виде дека е напукнат и пред распаѓање кое тежнее да стане како и на другите на кои не им смета да немаат срце. Не дозволи да бидам восочна фигура, ме грабна од рацете на чуварите на музејот, не можеа да ти се спротистават. Да се биде жена без трошка масни машки дамки по душата ? Чиста изворна женственост ? Тоа значи моќ, но немав доблест да ти признаам, но врвот на ридот беше осамен додека завивав и засрамено се симнав додека трпеливо ме чекаше на подножјето. Го сватив тоа како пораз иако ништо не ти значи победата, повторно се засрамив додека сваќав дека победата и поразот се само глупави именки, тие што летаат не се во предност ни најмалку пред оние кои чекорат по земјата, со сигурноста во тоа што се сака не може ништо да се спореди.
Никогаш не бев силен колку сум сега, ми даде сила да сакам, чудата ми се секојдневие. Заборавив на лицето кое го имав за другите, имам лице само за себе и за тебе додека се гледаме осветлени, а се’ останато потонува во темната сенка на обичаите...