За покајанието

Pentakostalec напиша: svekjite

A ти пак си се фатил за свеќите? Јас мислев дека тоа го разјаснивме... седи мудро да не бидеш мадро, дете. Самиот си го бараш, како што вели мајка ми: со буринка...

Изменето од Maran Ata - 05.Ноември.2008 во 22:54

Според учењето на Отците, умот на Бога се исповеда со зборови, а срцето со солзи и изобилна скрушеност. Во тоа мало делување, ќе се најде и голема болка во срцето. Во него е скриена потресната величественост на божествената тајна на раѓање одозгора. Тоа е тајната на покајанието, која и приличи на секоја душа жедна за спасение во Бога. Преку неа, Бог видно и осетно за душата го пројавува своето благодатно делување, кое ги спасува душата и телото од страстите и го очистува умот од колебање и помисли.

Преку тоа делување, умот се сосредоточува: молитвата станува повнимателна и душата се моли со голем страв и побожност. Исусовата молитва е молитва на покајание: таа е пат за пронаоѓање на својата душа, односно пат која те приведува кон Бога. Само преку патот на покајанието, грешната душа се враќа кон Бога. Друг пат до Бога нема!

Вистинското, пак, покајание, по благословеното поимање на Светите Отци на Црквата Христова се состои од три умни добродетели, односно три делувања:
1. очистување на умот,
2. трпење неволји и
3. непрестајна молитва.
(Овие три степени кај различни Отци, различно се нарекуваат, но суштината секогаш е иста).

Во основа на севкупното умно делување лежи непрестајната молитва. Таа и не` воведува во божествената тајна на покајанието, односно, го очистува умот од помисли, срцето од страсти, а на душата која се моли и дарува постојаност во неволјите. Затоа, и Отците и дале величествено име, нарекувајќи ја: царица на сите добродетели.

Вистинското покајание се достигнува само преку молитвата, или со „умствено живеење“ пред Бога. А непрестајната молитва е токму умственото делување, со кое Светите Отци се спасувале.

Ние можеме да дочекаме спасение, доколку зачекориме по патот на вистинското покајание. Почетокот на спасоносната молитва се започнува со појанаие, а почетокот на покајанието е во молитвата длабоко да ја поимаме сопствената пропаст, одрекување од сатаната и сите негови дела, и ветување дека ќе живееме со добра мисла. Оттука доаѓа и плачот за помош од Оној кој може да не` спаси. Тука започнува и покајанието и молитвата. Овие две делувања на душата се неразделно слеани во едно: тие го обземаат и севкупниот овоземен живот на душата која се кае.

Првиот чекор кон спасоносното делување на патот на покајанието, душата го прави со покајна исповед пред духовник. Со тоа умно движење на волјата, таа самата како од себе да исфрла змиски отров, со која била затруена. Тој момент е многу болен за душата, но е неопходен и спасоносен. Исповедта е скриена тајна на смирение на грешната душа пред Бога. И само на овој пат, Бог ја пресретнува душата која се смирила. Исповедта е точка на која душата го менува своето движење од земјата кон небото, од плотта кон духот. Исповедта за душата е многу непријатно и мачно духовно средство, особено на почетокот. Но сепак, без неа, душата не може да се ослободи од отровот кој го проголтала со задоволство, дали поради недоверба во Бога или пак поради сопствената заслепеност. Во тајната на исповедта, душата го исфрла тој отров, а со покајно живеење после исповедта, се ослободува од последиците на отровот.

Доколку сакаме да се познаеме себеси, т.е. каква ни е духовната стварност, треба да го користиме следново:

Ако при кажување на умната молитва, со болка гледаме дека таа не се соживува со нас, дека не се задржува ниту во усните, туку цело време бега од нас, сигурно е дека состојбата на нашата душа пројавува гордост пред ближните и пред Бога. И благодатта, која е својствена на молитвата, се противи на нашата гордост. Тоа болно - спасоносно познание треба да не разбуди кон вистинско покајание, кое мора да ја загрее нашата молитва, т.е. да ја направи посмирена и исполнета со солзи. Тоа суштинско познание треба да го засили нашиот плач кон Бога. Умната молитва се стекнува со солзи и со покајно живеење, односно со смирение. На смирението и се придодава благодатта на молитвата, а во смирението се открива и таинството на молитвата.

Во Црквата, грешната душа принесува покајание со усните, што претставува цвет на покајанието. Во секојдневното живеење, покајанието се принесува со делотворно и трпеливо живеење, односно со дела, кои претставуваат плод на покајанието. Ако и после исповед, ние не се поправаме во животот, покајанието е беслодно и Бого противно, затоа што Он бара од нас да се принесе род достоен на покајание.

makarios напиша: Ајде малце да проговориме за покајанието. Што е тоа? Како е можно да се каеме, ако не сме згрешиле?

Значи сите сме грешници, сите сме родени со гревот...Треба да се покаеме и да поверуваме искрено, така Господ Исус Христос ни простува, потоа да бидеме Крстени во Светиот Дух, така Светиот Дух ни дава дарови, а тоа се: Јазици, толкување на јазиците, исцлување, пророкување...И да бидеме крстени во името на Таткото, Синот и Светиот Дух во што ќе склучиме завет со Господ Исус Христос!
Бидејќи Христијаните треба да ја исполнуваат волјата Божја, да го почитуват секој заповед Божји и да го следат Исус без разлика на мислењето на народот.

Затоа што сите сме родени по природен пат, грешно зачнати, а не како зачнувањето на Исус од Светиот Дух.
Господ Исус Христос е свет, негрешен, дали видовме некоја грешка на Христос во Библијата за време на Неговиот живот на Земјата? -Нее!

Чудни се Божјите патишта...