Ваша песна,состав или што било напишано

Pod nozete moi zezok pesok

Se setam po zlatnata plaza so sandalite v'raka

Milioni prasanja i TOA zosto ,zosto vaka?......

Slusam branovi kako melodiçna pesna peat

Mi ostanaa samo tvoite spomeni srceto da mi go great…..

Te nema , gi nema zvezdestite oçi,

Gi nema usnite meki vlazi , gi nema nasmevkite tvoi blazni

Kade si sega da gi vidis oçite moi tazni?

Slusam branovi kako udiraat vo ladnata stena,

Sama sum na zlatnata plaza ,a tebe te nema…….

Zezok pesok pod nozete moi , samo jas se dvizam se drugoto stoi

Odam çekor po çekor ,pred oçite moi ti, kako baknezi brois….

                                                Carneval

 

Jas , ti, toj, taa ,site sobrani na kup

I sekoj so svoja uloga…..se ispomesano i  pameten i glup!

Nekoj na nekogo  vrti grb, nekoj se smee, nekoj plaçe

Nekoj raskazuva prekrasni skazni……..

Stojam vo kupot i gi gledam dusite prazni,baram pod maskite razni…..

Karneval e,karneval so dolgo trae,kade site igraat ,a nikoj so nikogo ne se znae…

Se podavaat race ,taka sekoj skrien pod maska razna,

Se podavaat race i se nadevas deka nema da zgresis ,zosto solzite ti se kazna…

I gledam pod edna maska na samovila…..vednas te poznav….ZNAEV…..deka si ti toa ti…..MILA

Афродизијак
на сила створен
онаму каде љубов нема
каде чувства затапени
да се разгорат треба.
А треба само да се сака
а дознав тогаш
кога за тебе дознав
дека афродизијак
се викаш
сам по себе доволен.
Ме играш
ме чепкаш
знаеш како
оган да ми разгориш
иако само жарче беше
со голо око
невидливо
со твое око дувна
жив изгорев
со твој допир ме рашири
нема гасење.

......pepe

Мацо

Цвет ми подари
и нежно ме бакна.
Ми рече „Пријателски е...“
а погледот го скри.
Зар се срамиш да сакаш?
Не почувствува ништо?
Па горев од желба за тебе
а ти се сврте и замина.
„Врати се...Те сакам“
сакав да викнам,
но само проголтав кнедла
и останав така
со поглед закован во правецот
во кој ти замина.

......Времето минува...си тече.Слоевите се таложат,се множат.Пајажините се кинат...се заменуват со нови.А таа...Чека.Чека некој да се сети дека и таа има душа.Чека некој да се сети и да ја земе книгата во раце и со љубов да ја пие нејзината содржина и да ја разбере нејзината душа.Но,ништо не се случуваше.Чувствата и слабееат,и отапуваа.“Веќе никој нема да ме открие...Никој нема да ги открие моите вистински вредности“...И пролетуваше брза мисла.А не сваќаше дека всушност самата си го одбра патот на самосожалување и дека всушност таа беше која бега од луѓето и се оддалечува од нив,од околината.
Толку многу се сожалуваше себе си и својата судбина,што заборави на светот,на туѓите чувства и дека уствари таа беше таа која ги заборавила вистинските вредности,па дури и своите ги беше подзаборавила.Слепа за се и за сите околу неа,си ја чуваше наталожената прашина во душата,оплакувајќи си ја судбината чекаше....бараше...да се појави некој кој ќе ја спаси.
Одеднаш...нечии очи ја забележаа.Нечии раце ја подигнаа и полека,нежно,понекогаш по малку грубо и остро,но сепак добронамерно,слој по слој ја чистеа прашината која веќе ја беше променила бојата на кориците.Почна да ја открива нејзината внатрешност...полека,но сигурно.Збор по збор.Реченица по реченица.Страница по страница...и гледа..Под ветвите корици скриена страст.Желба за љубов.Желба за живот.Душа која чека да биде откриена.Тело кое чека да биде разбудено.Жена која чека да биде сакана.
Отпрвин се спротивставуваше,даваше отпор.Но реши да ја прифати “играта“ која и беше понудена со голема резерва и скептицизам,а подсвесно ги слушаше внатрешните гласови кои и кажуваа да не бега,да остане и да види што се крие под сенката на пишаните зборови.
Се однесуваше како мало рането девојче,кое не добило доволно внимание или не ја добило посакуваната играчка.Па таа и самата уствари незнаеше како треба да се однесува,правеше онака како што и кажуваше срцето во моментот.Успеа до толку да го испровоцира,иако ненамерно,што го доведе до ситуација да почне безмилосно да и кажува која е всушност таа,што крие под дебелите корици.Но не замина...остана со неа.Решен беше да истрае до крај.
Со неговата интелигенција,искреност,истрајност и цврст карактер,почна да ги менува пишаните зборови.Буквите од крути,остри,искривени,почнаа да стануваат убави,меки,правилни.Пишаниот текст кој наликуваше на “Смрзнатата долина“,почна да запролетува.Почна да се претвора во прекрасна зелена ливада,расцутена со цвекиња во најразлични бои.Дрвја со големи зелени крошни кои трепереа под тивкото ветре на нејзините чувства и ја милуваа со својот допир.Пеперутки разлетани на сите страни го дразнеа нејзиното тело и го повикуваа на љубов,нежност и емоции.Емоции кои одвај чекаа да испливаат на површината.Песни на весели птици слушаше и тие и го враќаа еланот и свежината,и ја водеа кон самоспознавање.Почна да се спознава себе...другите...и се околу неа што ја опкружуваше.
И сето тоа беше предизвикано само од две прекрасни очи кои и даваа сила,моќ.Две прекрасни раце кои сите емоции и скриени желби и ги откопаа од длабочината на нејзините тајни одаи.Страста исплива на површина како бран насред море.Мешавина од чувства се меша во неа како ураган.Храброст,страв,љубов,омраза,среќа,несреќа....Сето тоа излезе надвор од вулканот нејзин и како силна лавина се разлеа наоколу.Го истопи мразот до последен милиметар и ја претвори во она што таа одамна не беше била...Убава,силна,емотивна и страстна жена.
Иако тој не беше секогаш во нејзина близина,таа знаеше дека е со неа.Го чувствуваше неговото присуство скоро колку физичка болка,и знаеше дека нема да ја напушти.“Тука си....се бориш со мене...иако немаш директен контакт со мене“...беа зборовите кои често си ги вртеше во своето главче,како да разговара со него.Го чувствуваше силно,не сакаше да го пушти,а свесна беше дека воопшто не е нејзин.Тој си е свој.
Чувствуваше понекогаш болка од неговите камшици на вистината,камшици на освестување и нејзино враќање во реалноста,но посилни и беа емоциите,и знаеше,свесна беше дека тој тоа го прави за нејзе.За нејзино добро.Затоа си вети дека ќе издржи.Понекогаш си ги поставуваше прашањата “А што тој добива со тоа што мене ме трпи?“...“Која е уствари неговата добивка од сето ова?“,но бргу свати дека неговата добивка е уствари она самата,нејзиното освестување,нејзината преобразба,во која тој уживаше.Уживаше во секој миг со неа,затоа што ТОЈ така сакаше,затоа што него го исполнуваше тоа и го правеше среќен.А таа...таа уживаше во слободата на своето тело која ја почувствува после долго време заробеништво,уживаше во животот,уживаше во него,со него...толку беше среќна,и секој миг ко користеше да му го покаже тоа нему.Дури еднаш и му кажа “Остани ми пријател до крај,иако крајот е далеку од нас.Биди ми море од прекрасни чувства,дозволи ми да пливам слободно во него,но никогаш немој да дозволиш мојата глупавост,која понекогаш е тука меѓу нас,да го уништи ова што веќе го имаме“...