Би сакал да се исповедам...

dras напиша: ....Би сакал да се исповедам,....само кажете ми кај кој поп ...и колку чини.....

    

Ако сте припадник на Црквата Христова, може да се исповедате кај духовно лице-свештенослужител, претставник на Црквата Христова, било тоа да е од белото или црното (монашко) свештенство.

А тоа, колку ќе Ве чини!?

Мислам дека тоа ќе Ве чини многу, многу напор, многу, многу самоодрекување, поточно, тоа треба да биде Ваш деноноќен напор да направите нешто со себе што ќе предизвика голема радост кај Создателот, кај Вас и кај вашиот духовен отец.

Но, тоа не треба да Ве плаши, напротив, тоа треба да предизвика бура од радост и да Ви го „запали срцето“, затоа што преку овој чин со голема брзина се доближувате кон Небесниот Цар.

Се молам на Севишниот Господ Бог, тоа да Ви се случи многу, многу бргу.

blueprayer напиша: 50 evra od saat  Samo e potrebna golema psihicka podgotvenost. Ne e lesno covek da se otvori celosno.

Целосно се согласувам дека е потребна силна решеност, и голема подготовка.

Само, без тие 50 евра

Голем поздрав.

Блу, тоа дури и не е најстрашното при исповедањето...
Најстрашниот момент и најтешкиот според мене е она "...Оди и не греши повеќе...". Тоа е целта на исповеданието, а не само да ти олесни на душата затоа што си кажал некому. Исповедањето не е само муабетење за грешките што си ги направил, а е менување на животот од корен. Се она кое до тој момент си го правел и е грешно, треба да престане, затоа што свештеникот може да ти даде опростување, само ако искрено се покаеш, а искрено може да се покаеш само ако се откажеш од гревот со целото свое битие...
Тоа е најтешкиот дел од исповедањето...

Pa, vsushnost ispoveduvanjeto e soochuvanje so vistinata za sebe i rekapitulacija na grevovite.

Ima stara vistina koja veli: ako si ISKREN svedok na svoite grevovi, togash tie ednostavno kje se rastopat i kje ischeznat... nema da se zakoravat vo tvojata dusha i ke prestanat da te machat.

Toa e prviot chekor kon prochistuvanjeto.

А дали ако пример. ете таа се покајала поради тоа што го правела и прекинува да го прај. Сега оди убива човек. тоа е грев нели. дали сепак тоа претходно што го направила и се покајала и е простено????

Тоа се две сосема одделни работи.
Таа правела грев проституција, на пример... Се покајува искрено за тоа и престанува да го прави. За тој грев, не може да и судиме, затоа што искрено се покајува за него.
Понатаму - прави грев убиство.
Тука има два грева во тој чин - првиот - убиството.
Вториот - падот на верата... Ако нејзината вера била силна, како во моментот на откажување од првиот грев, тогаш не би го направила вториот грев.
Но првиот грев (за кој се покајала) не може да го надоврзуваме на вториот.

Јас бев на исповед еден единствен пат во мојот живот........

Размислив дома убаво што и како ќе кажам, за што искрено се каам, што искрено ми тежи........и мислев дека сум подготвена силно да се соочам со себе си......

Влегов кај свештеникот и кога требаше да почнам да зборувам како кнедла да имав во грлото......солзи почнаа да ми течат, да ми се превртува желудникот, срцето да ми лупа............

Плачев........но не поради тоа што ми беше тешко........туку поради тоа што знаев дека ми следува олеснување.......како да плачев од среќа пред исповедта воопшто да почне.......

Чувството потоа беше неописливо. Нешто како леснотија, мир, спокојство, хармонија, задоволство, среќа.......


Сега кога требаше да се исповедам пред да земам причест, не го направив ни едното ни другото иако постев..........едноставно се чувствував неподготвено.......како да не беше времето сега..............како да ќе требаше да се лажам себе си и Бог ако отидев на исповед..........